Morgunblaðið - 28.08.1983, Side 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 28. ÁGÚST 1983
„Hann sinnir
um pípuna,
situr með krús
og sefur
hjá vekjara-
klukku“
Hinn örlagaríki mistilteinn, sem blindi ásinn Hööur deyddi hinn hvíta ás,
Baldur, með, er þekktur úr goöasögunum. Baldur hefur mistiltein í kompu
sinni, en ekki hefur hann orðið neinum að bana með honum og verður
væntanlega ekki.
Þótt ásýnd mín sé leið og Ijót
líkt og erfðasyndin
með aðstoð Páls varð urabót skjót
svo engilfríð var myndin
Baga og lýti bæta kann
blíðka svip og laga
af öldnum hróum iðkar hann
ellibelg að draga
Ég hygg að nær ég horfinn er
til himna í sæla skarann
þeir segi er líta mynd af mér
„mjög svo fríður var hann“
Sá, sem orti svo um sjálfan sig
þegar Páll Pálsson, ljósmyndari á
Akureyri tók af honum mynd, hef-
ur gengið undir ýmsum nöfnum og
Ijóð hans hafa birzt í blöðum og
tímaritum, þó nú sé nokkuð liðið
síðan og eina ljóðabók, Dvergmál
hefur hann gefið út. Hann hét
meðal annars Dvergur, Andvari
og Balli, en samkvæmt þjóð-
skránni, kirkjubókum og öðrum
heimildum heitir maðurinn Bald-
ur Eiríksson og er búsettur á Ak-
ureyri. Baldur vann um áraraðir á
skrifstofum Kaupfélags Eyfirð-
inga og auk skáldskapargáfunnar
er honum margt til lista lagt.
Meðal annars málar hann og sker
út í tré, en það gerir kona hans,
Laufey Stefánsdóttir, einnig.
Blaðamaður Morgunblaðsins
heimsótti þessi heiðurshjón fyrir
allnokkru og bað Baldur að segja
svolítið frá ævi sinni. Baldur taldi
það að fara i geitarhús að leita
ullar að biðja sig að segja frá, en
lét þó til leiðast.
Varð heldur snögg-
soðinn stúdent
„Ég er fæddur 23. desember
1910 í Hrafnagilshreppi og var
sonur hjónanna Eiríks Helgason-
ar bónda á Dvergsstöðum og Sig-
ríðar Árnadóttur. Ég ólst þar upp
en fór þaðan 1931 er foreldrar
mínir voru báðir dánir. Þá fór ég í
vinnumennsku á næsta bæ og var
sama ár í ígripum við mjólkur-
flutninga í hreppnum. Þaðan lá
leiðin næsta hjúadag og í kaupa-
vinnu um sumarið en Gagnfræða-
skóla Akureyrar um haustið og til
áramóta og þaðan í annan bekk
Menntaskólans. Næstu þrjá vetur
var ég við nám og kaupamennsku
á sumrum unz ég útskrifaðist
1936. Um jólin kvæntist ég Lauf-
eyu Stefánsdóttur frá Munka-
þverá og eigum við 5 uppkomin
börn.
Við vorum alls 19, þar af ein
kona, sem útskrifuðumst þá um
vorið. Það má segja að ég hafi ver-
ið dálítið snöggsoðinn stúdent, því
ég byrjaði í öðrum bekk og las
fimmta og sjötta saman síðasta
veturinn. Skólaárin voru mér
ævintýri og frá þeim á ég ekkert
nema góðar endurminningar um
skólasystkin mín, kennara og síð-
ast en ekki sízt Sigurð Guð-
mundsson, skólameistara, sem
ætíð reyndist mér betur en ég átti
skilið, að mér fannst, því að það
duldist mér ekki, að ég hefði mátt
vera ástundunarsamari við námið.
Þá voru i skóla margir gáfu- og
hæfileikamenn, sem síðar urðu
þjóðfrægir og má til þess nefna, að
þá var MA-kvartettinn að hefja
göngu sína.
Var á skrifstofum
KEA í 45 ár
Haustið 1936 hóf ég störf á
skrifstofum KEA og var þar í 45
ár eða til 1981. Það var langur tími
og ég var að sumu leyti feginn að
hætta, enda ellin farin að segja til
sín. Þó get ég ekki neitað því, að
mörgu góðu fólki kynntist ég og
átti þar margar góðar stundir. Við
störf mín á skrifstofu gjaldkera
KEA kynntist ég fjölda fólks,
bæði úr bæ og byggð, því þar af-
greiddi ég bændur og búalið og var
orðinn málkunnugur fjölmörgum
viðskiptavinum Kaupfélagsins á
Spjallað
við skáldið
og málarann
Baldur
Eiríksson
þeim 30 árum, sem ég var þarna
við afgreiðslu. Ekki vil ég dæma
um það hversu vel ég stóð þar í
stöðu minni, vafalaust hefur þar
stundum orðið misbrestur á og
stundum fékk ég snuprur frá
viðskiptavinum og það sjálfsagt
ekki að ástæðulausu. Aldrei kom
þó til alvarlegra átaka nema ef
telja skal, að eitt sinn þótti göml-
um bónda ég helzt til svifaseinn og
slæmdi til mín hendi, líklega frek-
ar í gamni en alvöru enda var það
högg meinlaust og við jafngóðir
kunningjar eftir sem áður. Sam-
starfsfólk mitt á skrifstofunni var
ágætt og þar var mjög skemmti-
legt að vinna og furða var hvað
það þoldi mér spéskap minn og
meinlega vísnagerð. Þá er líklega
rétt að geta þess, að ég kenndi ís-
lenzku við Menntaskólann á Akur-
eyri í öðrum bekk veturinn 1943 til
1944.
Eftir að ég hætti störfum sakir
aldurs hef ég oft heimsótt Amts-
bókasafnið og þótt þar gott að
koma. Þar eru varðveittar á film-
um kirkjubækur allar frá þvf að
farið var að skrá þær og fram á
síðustu ár. Þarna eru óþrjótandi
verkefni að grúska í og mér finnst
að ég sé farinn að þekkja þessa
löngu dauðu forfeður mína miklu
betur en það fólk, sem enn er ofar
moldu. Ég hef gaman af ættfræði,
get til dæmis sagt þér að við erum
skyldir. Guðmundur langafi þinn
var ömmubróðir minn.
Hef sennilega byrjað
að yrkja sem krakki
Ég byrjaði snemma á ljóða-
lestri. Sigurður heitinn frá Brún
kenndi mér í barnaskóla, en hann
var skáld gott og kunni mikið af
kveðskap. Hann hafði geysileg
áhrif á mig og kenndi mér meðal
annars að meta Einar Benedikts-
son og fleiri. Ég reyndi líka
snemma að yrkja og hef sennilega
byrjað á því sem krakki, en varla
getur það hafa verið til þess að
hafa eftir. Þegar ég ólst upp voru
allir með vísur á hraðbergi og við
systkinin lærðum snemma ljóð.
Þetta byrjaði þó eiginlega ekki hjá
mér fyrr en ég fór að vinna hjá
KEA. Þá lenti ég í félagsskap
manna, sem voru síyrkjandi, þó
ekki væri það allt fallegt. Indriði
Pálmason frá Hofi og Gisli Kon-
ráðsson voru þeir, sem aðallega
fengust við kveðskapinn og við
Indriði vorum mikið saman og
sáum lengi vel um annála starfs-
Baldur og kona hans, Laufey Stefánsdóttir. Bak við þau má sjá hluU þeirra
mynda sera Baldur hefur málað.
Umsókn um
bifreiðakaup
i.
Ég undirritaður óska heitt,
að mér verði það leyfi veitt
að ég geti keypt mér jeppa.
Áður hafði ég engin ráð
þá því, en hefi lengi þráð
þetta hnossið að hreppa.
Ég veit það er seint að sækja nú,
en sendi bréfið í sterkri trú,
því sannlega segi ég yður,
útséð er fyrst, þá allt er reynt
og ávallt er fínt að koma seint
og haldinn höfðingjasiður.
Þér spyrjið fyrst, hvort þörf sé brýn,
þessu ég svara, laus við grín,
en fátt eitt ég fram mun telja.
Maður er daginn út og inn
sem útspýtt hundsskinn um
kaupstaðinn
að selja, kaupa og selja.
Heim þarf að flytja; Mjöl og mjólk,
munntóbak, slátur, skyr og tólg,
og margskonar matarforða.
Æ, ég gleymdi víst ærkjöti,
er við fáum, úr landssjóði,
bætur fyrir að borða.
Mjög þarf að flytja mó og tað,
að maður nefni ekki kolablað,
því hér er ei hitaveita.
Með rafknúnum bor þótt rótað sé
ramma þeir aldrei á Helvíte,
og má það merkilegt heita.
Svo þarf stundum að sækja prest,
sýslumann eða veizlugest,
blómsveig og brúðargjafar.
Þegar lokið er þófinu
þarf að skutla þeim nýgiftu
heim í háttinn, án tafar.
Svo þarf að fara um sveitirnar,
sérdeilis fyrir kosningar,
fyrir flokkana að smala.
Aka á framboðsfundarstað,
fylgjast með öllu og hlusta, á það,
sem tólfkóngavitmenn tala.
Sækja þarf reyfi á réttirnar,
rollur flytja til slátrunar
— hóstandi í hærra lagi —
Afréttarsmala flytja á fjöll,
fjóshaugunum að aka á völl,
og flytja torfur úr flagi.
Flytja þarf skjöl til fógetans,
fátæklinga til hreppstjórans,
krakka til kirkjuskírnar.
Sækja þarf póstinn, bréf og blöð,
boðum koma á símastöð,
og ná í naut fyrir kýrnar.
ótalmargt mætti ennþá tjá,
er álíka mikið liggur á,
en hér mun ég hætta að sinni.
Vonandi hef ég ekkert ýkt,
menn eru hættir að gera slíkt
í déskotans dýrtíðinni.
Bið ég loks fyrir landi og þjóð
lánsstofnunum og rikissjóð,
klerkum og kirkjumálum,
nýsköpun, ráðum, nefndunum,
nýjabrumi og framförum
og öllum sannkristnum sálum.
B