Morgunblaðið - 28.08.1983, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLADIÐ, SUNNUDAGUR 28. ÁGÚST 1983
Stórhátíð
haldin í
kringum
Eric Clapton
Margar af stórstjörnum breska
rokksins koma saman þann 21.
september næstkomandl. Það er
gamli kappinn Eric Clapton sem
stendur fyrir þessum tónleikum, en
þeir eru haldnir tíl styrktar sérstök-
um sjóöi, sem kenndur er viö Kalla
prins. Sambaerilegir tónleikar voru
haldnir í Dominion-tónleikahölllnni
fyrr í sumar og voru þá Dire Straits
og Duran Duran aðalnúmerin.
Þegar þetta er ritaö, er vitaö
með vissu aö meölimir Who, Roll-
ing Stones og Led Zeppelin ætla
aö troöa upp viö þetta tækifæri,
sem er til þess aö minnast þess aö
20 ár eru liöin frá því Eric Clapton
kom fyrst viö sögu á hljómplötu.
Fullvist er taliö, aö fleiri fræglr
eigi eftir aö bætast í hópinn og svo
mikiö er víst, aö ekki veröur
ókeypis inn á þessa samkundu. Ef
marka má þau nöfn, sem þegar
hafa veriö birt, er ekki fjarri lagi aö
áætla aö miöinn fari á 50 sterl-
ingspund í þaö minnsta.
% Centaur-flokksins á fullu á »f-
ingu í skúrnum á Álftanesinu.
F.v.: Guömundur, Bonedikt, Sig-
uröur og Hlööver.
MorgunbMM/ SSv.
Eric Clapton
„Viö erum eitthvaö svo ferlega
óvinsælir alls staöar," sagöi einn
þeirra og dæsti er Járnsiðan heim-
sótti hljómsveitina í æfingahúsnæöi
hennar lengst úti á Álftanesi kvöld
eitt fyrir skemmstu. Húsnæðið er
ekki beysið; kalt og þröngt kofa-
ræksni. En áfram er æft í trausti
þess, aö einhvem daginn skili erfið-
iö sér í einhverju formi.
„Þetta er ægilegt maöur, viö mis-
sum af tvennum tónleikum vegna
þess aö Siggi (söngvarinn) er aö
fara meö Eddunni til Englands á
Donington-hátíöina. Hal, er þetta
ekki alveg dæmigert? Við höfum
ekkert haft aö gera í allt sumar, en
svo fáum viö skyndilega tvenna
tónleika upp í hendurnar. Þurfum
að sleppa þeim báöum," sögöu þeir
Guðmundur Gunnarsson, tromm-
„Við erum eitt-
hvað svo fer-
lega óvinsælir"
— rabbað viö strákana í Centaur
Eftir aö hafa vakið heilmikla athygli á Músíktilraunum SATT í fyrra-
haust hefur verið býsna hljótt um hljómsveitina Contaur. Flokkur þessi
telur fimm sveina, misjafnlega síðhærða, og kennir sig viö þungarokk ef
einhver skyldi vera efins um tónlistarstefnuna. Sjálfir eru strákarnir ekki
í nokkrum vafa um sjálfa sig, þott lítið hafi veriö að gera í allt sumar.
ari, Benedikt Sigurösson, gítar- og
bassaleikari, og Hlöðver Ellertsson,
gítarleikari. Jón Óskar Gíslason,
sem leikur á gítar og til helminga á
bassa á móti Benedikt, fannst
hvergi.
„Maður sleppir ekki svona tæki-
færi — ekki aö ræða þaö," sagöi
Sigurður Sigurösson, söngvari, og
gaf sig hvergi. „Viö getum alltaf
fengið aö leika einhvers staðar, eða
er þaö ekki stákar?"
Soft Cell
kembir ekki
hærurnar
Það lá ekki fyrir hljómsveitinni
Soft Cell aö kemba hasrurnar.
Forsprakki flokksins, Marc ai-
mond, tilkynnti í siðustu viku, aö
hann værí orðinn yfir sig þreyttur
og ruglaður á poppbransanum og
astlaði að draga sig alfarið í hlé.
Ákvörðun hans kemur eins og
reiöarslag fyrir aödáendur Soft
Cell, en blaöasnápar erlendir töldu
sig hafa fundiö lyktina af þessu
fyrir nokkru. Samhliða Soft Cell
var Almond meö hljómsveitina The
Mambas í gangi. Hún hættir enn-
fremur.
Centaur átti að leika í Safari og
síöan á vegum borgarinnar, en ekk-
ert varö úr vegna utanfarar Sigurö-
ar. Síöast kom Centaur fram opin-
berlega í útvarpinu hjá Stefáni Jóni
Hafstein. Þaö var árla morguns
þann 16. júlí. „Við lékum þar nokk-
ur lög, Hún er svo sæt og svo
eitthvert kántrí-dót. Það var ágætt
og bara helv. gaman."
En hvaö kemur til, að hljómsveit-
in leggur ekki upp laupana úr því
hún fær ekkert aö gera? Ég innti
f jórmenningana eftir því.
„Á hverju einasta föstudags-
kvöldi kemur fullt af liöi hingaö út á
Álftanes til þess aö hlusta á okkur.
Þetta eru eiginlega alger vandræöi
því þaö er svo mikiö fyllerí á liöinu
stundum. Ekki svo aö skilja, aö viö
tökum ekki þátt í því af og til. O sei
sei. En það lifir enginn á slíku,
hvorki við né aörar hljómsveitir."
Og viö þetta kvaddi ég strákana.
Þeir héldu áfram aö æfa í kuldanum
þótt klukkan væri langt gengin í
miönætti. Vafalítiö hefur Benni
haldið áfram að rífast við Gumma
út af allt of hröðum trommuleik
hans í millikafla eins lagsins, en
þær þrætur voru allar í góðu aö því
er best varö séð og heyrt.
Að verða vitni að því aö heyra
150.000 watta hljómburðarkerfi
keyrt hressilega upp er vissulega
sérstök upplifun. Þetta fengu þeir
er fóru í hópferöina á Donington-
rokkhátíöina með Ms Eddu sð
reyna. Járnsiðan var að sjálf-
sögöu i staðnum.
Hversu mikill styrkur er 150.000
wött? Ja, það er von aö einhver
spyrji. Venjulegar stofugræjur
þykja góöar ef magnarinn er 2x60
wött og hátalararnir 100 wött hvor.
Til frekari samanburðar má geta
þess, aö kerfiö sem notað var á
tónleikum Echo & The Bunnymen
taldi 6500—7000 wött þegar best
lét og þótti þó mörgum nóg um.
Auövitaö er þetta ekki aö öllu leyti
sambærilegt þegar leikið er úti
undir beru lofti, en mikill var
hávaöinn, svo mikiö er vi'st.
Eftir óttalegt stímabrak og leiö-
indi komst hópurinn loks á tón-
leikasvæöiö um kl. 16 og mörgum
til sárra vonbrigöa höföu þá tvær
sveitir af sex þegar lokiö sér af,
Diamond Head og Dio. Flestum
var sama um Diamond Head, en
Dio var tvímælalaust önnur þeirra
tveggja sveita, sem menn hðföu
hvaö mestan áhuga á að berja
augum. Þennan leiða klaufaskap
má rekja beint til mistaka í skipu-
lagningu Farskips, en ekki meira
um þaö.
Fyrsti flokkurinn, sem birtist
hópnum, voru fimmenningarnir í
Twisted Sister. Reyndar hafði
Eddu-hópurinn séö myndband
með sveitinni á leiðinni út, þannig
Æjk j5í ÉíttB^.
fij^m iL.
3t*Wr- ¦¦> y
'^EIb^b^I ' HPNk • BW 1 i ~ÆJí Æ' 9& P
m í }

David Coverdale, hðfuöpaur Whitosnake.
aö hún átti ekki aö koma á óvart,
er engu aö síöur geröi hún þaö aö
vissu marki aö mati undirritaðs.
Dee Snider er tvímælalaust sá,
sem allt snýst um, og auk þess aö
vera mjög liötækur söngvari hefur
hann einstakt lag á aö koma áhorf-
endum til liðs viö sig. Reyndar not-
aði hann ekki ýkja fagurt orðbragð
til þess arna, en þaö verkaöi engu
aö síöur eins og vítamínsprauta.
Orð á borð við „motherfuckers"
meö mjög reglulegu millibili komu
lífi í liðiö og hljómsveitin kvaddi
meö miklu trukki. Kom reyndar
fram aftur og tók aukalag þrátt
fyrir máttlaust uppklapp.
Texas-tríóið ZZ Top var næst á
dagskrá og olli mér sannast sagna
nokkrum vonbrigöum. Og þó,
kannski ekki trióið sjálft heldur
„sándiö" á því, sem var afskaplega
kauöskt framan af. Reyndar geröi
ég mér ekki fulla grein fyrir því fyrr
en undir lokin, aö auövitað hafði
veriö gert í því að skemma fyrir
öllum nema Whitesnake til þess aö
gefa þeim yfirburöa „sánd" í sam-
anburði. Gamalt „tríkk" hér heima
og reyndar erlendis líka, en maöur
stóö nú í þeirri trú, að slíkt þýddi
ekki að bjóða vönum og heims-
þekktum mönnum á borö við ZZ
Top. Annars sagði einn úr hópn-
um, aö upp viö sviöiö heföi „sánd-
ið" verið fínt. Þaö má sennilega
rekja til þess, aö hann hefur heyrt
monitor-„sándiö" betur en hljóm-
inn úr PA-inu.
Hvaö um þaö, ég fer ekki ofan af
því, að ZZ Top voru fremur daprir
framan af, en eftir því sem á pró-
grammiö leiö færðist fjðr í leikinn.
Undirtektir áhorfenda, sem voru á
bilinu 45—50 þúsund, voru mjög
góðar og lýðurinn hreinlega trylltist
þegar þremenningarnir lóku Tush
af snilld. Ef þaö lag kemur ekki
blóöinu i hverjum drumb á hreyf-
ingu veit ég bara ekki hvað. Slík
búgí-lög eru því miður allt of fá á
plötum. Niöurstaöan var þvi sú, aö
tríóiö eitilhressa meö skeggið
niður á belg skildi viö Dinington
með glæsibrag. Ég vildi gefa mikið
fyrir aö sjá sveinana á ný og þá
innanhúss meö óbrenglaö sánd
hlutlausra manna.
Meatloaf var næstsíöastur á
dagskránni. Sannast sagna átti ég
ekki von á neinu merkilegu af hans
hálfu en hann kom svo sannarlega
á óvart og röddin viröist vera í
góðu lagi á ný eftir erfiðleikatíma-
bil í vetur. Lögin hans voru reyndar
fremur fá, en þeim mun langdregn-
ari. Svei mér ef kappinn hefur ekki
bara lagt af, hann virkaöi a.m.k.
ekki eins luralegur og þegar maöur
sá hann í sjónvarpi, en þaö er nú
reyndar langt síöan. Greinilegt er,
aö hann lifir enn á frægöinni frá því
Bat out of Hell kom út, því hvorki
Dead Ringer né Midnight at the
Lost and Found hafa náö aö feta í
fótspor þeirrar fyrstu. Meatloaf
kvaddi meö virktum og liöiö tók aö
bíöa óþreyjufullt eftir Whitesnake.
Þaö var ekki fyrr en Coverdale
og Co mættu upp á sviöiö, aö
maður geröi sér grein fyir því
hversu rosalegt þetta var allt sam-