Morgunblaðið - 28.08.1983, Blaðsíða 36
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 28. ÁGÚST 1983
Stórhátíð
haldin í
kringum
Eric Clapton
Margar af stórstjörnum breska
rokksins koma saman þann 21.
september næstkomandi. Þaö er
gamli kappinn Eric Clapton sem
stendur fyrir þessum tónleikum, en
þeir eru haldnir til styrktar sérstök-
um sjóöi, sem kenndur er viö Kalla
prins. Sambærilegir tónleikar voru
haldnir í Dominion-tónleikahöllinni
fyrr í sumar og voru þá Dire Straits
og Duran Duran aöalnúmerin.
Þegar þetta er ritaö, er vitaö
meö vissu aö meölimir Who, Roll-
ing Stones og Led Zeppelin ætla
aö troöa upp viö þetta tækifæri,
sem er til þess aö minnast þess aö
20 ár eru liöin frá því Eric Clapton
kom fyrst viö sögu á hljómplötu.
Fullvíst er taliö, aö fleiri frægir
eigi eftir aö bætast í hópinn og svo
mikiö er víst, aö ekki veröur
ókeypis inn á þessa samkundu. Ef
marka má þau nöfn, sem þegar
hafa veriö birt, er ekki fjarri lagi aö
áætla aö miðinn fari á 50 sterl-
ingspund í þaö minnsta.
Centaur-flokksins 6 fullu á æf-
ingu í skúrnum i Álftanesinu.
F.v.: Guðmundur, Benedikt, Sig-
urður og Hlöðver.
MorgunMaðW/ SSv.
Eric Clapton
„Viö erum eitthvaö svo ferlega
óvinsælir alls staðar," sagöi einn
þeirra og dæsti er Járnsíöan heim-
sótti hljómsveitina í æfingahúsnæöi
hennar lengst úti á Álftanesi kvöld
eitt fyrir skemmstu. Húsnæöiö er
ekki beysiö; kalt og þröngt kofa-
ræksni. En áfram er æft í trausti
þess, aö einhvern daginn skili erfiö-
iö sér í einhverju formi.
„Þetta er ægilegt maöur, viö mis-
sum af tvennum tónleikum vegna
þess aö Siggi (söngvarinn) er aö
fara meö Eddunni til Englands á
Donington-hátíöina. Hal, er þetta
ekki alveg dæmigert? Viö höfum
ekkert haft aö gera i allt sumar, en
svo fáum viö skyndilega tvenna
tónleika upp í hendurnar. Þurfum
aö sleppa þeim báöum,“ sögöu þeir
Guömundur Gunnarsson, tromm-
„Við erum eitt-
hvað svo fer-
lega óvinsælir“
— rabbaö við strákana í Centaur
Eftir að hafa vakið heilmikla athygli á Músíktilraunum SATT í fyrra-
haust hefur verið býsna hljótt um hljómsveitina Centaur. Fiokkur þessi
telur fimm sveina, misjafnlega síöhærða, og kennir sig við þungarokk ef
einhver skyldi vera efins um tónlistarstefnuna. Sjálfir eru strókarnir ekki
í nokkrum vafa um sjálfa sig, þótt lítiö hafi verið að gera í allt sumar.
ari, Benedikt Sigurösson, gítar- og
bassaleikari, og Hlööver Ellertsson,
gítarleikari. Jón Óskar Gíslason,
sem leikur á gítar og til helminga á
bassa á móti Benedikt, fannst
hvergi.
„Maöur sleppir ekki svona tæki-
færi — ekki aö ræöa þaö,“ sagöi
Siguröur Sigurösson, söngvari, og
gaf sig hvergi. „Viö getum alltaf
fengiö aö leika einhvers staöar, eöa
er þaö ekki stákar?“
Soft Cell
kembir ekki
hærurnar
Það lá ekki fyrir hljómsveitinni
Soft Cell að kemba hærurnar.
Foraprakki flokkains, Marc Al-
mond, tilkynnti í síðustu viku, að
hann væri oröinn yfir sig þreyttur
og ruglaöur á poppbransanum og
ætlaði aö draga sig alfarið í hlé.
Ákvöröun hans kemur eins og
reiöarslag fyrir aödáendur Soft
Cell, en blaöasnápar erlendir töldu
sig hafa fundiö lyktina af þessu
fyrir nokkru. Samhliöa Soft Cell
var Almond meö hljómsveitina The
Mambas í gangi. Hún hættir enn-
fremur.
Centaur átti aö leika í Safari og
síöan á vegum borgarinnar, en ekk-
ert varö úr vegna utanfarar Sigurö-
ar. Síöast kom Centaur fram opin-
berlega í útvarpinu hjá Stefáni Jóni
Hafstein. Þaö var árla morguns
þann 16. júlí. „Viö lékum þar nokk-
ur lög, Hún er svo sæt og svo
eitthvert kántrí-dót. Þaö var ágætt
og bara helv. gaman.“
En hvaö kemur til, aö hljómsveit-
in leggur ekki upp laupana úr því
hún fær ekkert aö gera? Ég innti
fjórmenningana eftir því.
„Á hverju einasta föstudags-
kvöldi kemur fullt af liði hingaö út á
Álftanes til þess aö hlusta á okkur.
Þetta eru eiginlega alger vandræöi
því þaö er svo mikiö fyllerí á liðinu
stundum. Ekki svo aö skilja, aö viö
tökum ekki þátt í því af og til. O sei
sei. En þaö lifir enginn á slíku,
hvorki viö né aðrar hljómsveitir.“
Og viö þetta kvaddi ég strákana.
Þeir héldu áfram aö æfa í kuldanum
þótt klukkan væri langt gengin í
miönætti. Vafalítiö hefur Benni
haldiö áfram aö rífast viö Gumma
út af allt of hrööum trommuleik
hans í millikafla eins lagsins, en
þær þrætur voru allar í góöu aö því
er best varö séö og heyrt.
Rokkað með landanum
150.000 wött meðtekin eins og að drekka vatn:
Að veröa vitni að því aö heyra
150.000 watta hljómburðarkerfi
keyrt hressilega upp er vissulega
sérstök upplifun. Þetta tengu þeir
er fóru í hópferðina á Donington-
rokkhátíðina með Ms Eddu að
reyna. Járnsíðan var aö sjálf-
sögðu á staðnum.
Hversu mikill styrkur er 150.000
wött? Ja, þaö er von að einhver
spyrji. Venjulegar stofugræjur
þykja góöar ef magnarinn er 2x60
wött og hátaiararnir 100 wött hvor.
Til frekari samanburöar má geta
þess, aö kerfiö sem notaö var á
tónleikum Echo & The Bunnymen
taldi 6500—7000 wött þegar best
lét og þótti þó mörgum nóg um.
Auövitaö er þetta ekki aö öllu leyti
sambærilegt þegar leikiö er úti
undir beru lofti, en mikili var
hávaöinn, svo mikiö er víst.
Eftir óttalegt stímabrak og leiö-
indi komst hópurinn loks á tón-
leikasvæöiö um kl. 16 og mörgum
til sárra vonbrigða höföu þá tvær
sveitir af sex þegar lokiö sér af,
Diamond Head og Dio. Flestum
var sama um Diamond Head, en
Dio var tvímælalaust önnur þeirra
tveggja sveita, sem menn höföu
hvaö mestan áhuga á aö berja
augum. Þennan leiöa klaufaskap
má rekja beint til mistaka í skipu-
lagningu Farskips, en ekki meira
um þaö.
Fyrsti flokkurinn, sem birtist
hópnum, voru fimmenningarnir í
Twisted Sister. Reyndar haföi
Eddu-hópurinn sóö myndband
meö sveitinni á leiöinni út, þannig
David Coverdale, höfuðpaur Whiteanake.
aö hún átti ekki aö koma á óvart,
er engu aö siöur geröi hún þaö aö
vissu marki aö mati undirritaös.
Dee Snider er tvímælalaust sá,
sem allt snýst um, og auk þess aö
vera mjög liötækur söngvari hefur
hann einstakt lag á aö koma áhorf-
endum til liös við sig. Reyndar not-
aöi hann ekki ýkja fagurt orðbragö
til þess arna, en það verkaöi engu
aö síöur eins og vítamínsprauta.
Orö á borö viö „motherfuckers"
meö mjög reglulegu millibili komu
lífi í liöiö og hljómsveitin kvaddi
meö miklu trukki. Kom reyndar
fram aftur og tók aukalag þrátt
fyrir máttlaust uppklapp.
Texas-tríóiö ZZ Top var næst á
dagskrá og olli mér sannast sagna
nokkrum vonbrigöum. Og þó,
kannski ekki tríóiö sjálft heldur
„sándiö" á því, sem var afskaplega
kauöskt framan af. Reyndar geröi
ég mér ekki fulla grein fyrir því fyrr
en undir lokin, aö auövitaö haföi
veriö gert í því aö skemma fyrir
öllum nema Whitesnake til þess aö
gefa þeim yfirburöa „sánd“ í sam-
anburöi. Gamalt „trikk" hér heima
og reyndar erlendis líka, en maöur
stóö nú í þeirri trú, aö slíkt þýddi
ekki aö bjóöa vönum og heims-
þekktum mönnum á borö viö ZZ
Top. Annars sagöi einn úr hópn-
um, aö upp viö sviðiö heföi „sánd-
ið“ veriö fínt. Þaö má sennilega
rekja til þess, aö hann hefur heyrt
monitor-„sándiö“ betur en hljóm-
inn úr PA-inu.
Hvaö um þaö, ég fer ekki ofan af
því, aö ZZ Top voru fremur daprir
framan af, en eftir því sem á pró-
grammið leið færöist fjör í leikinn.
Undirtektir áhorfenda, sem voru á
bilinu 45—50 þúsund, voru mjög
góöar og lýöurinn hreinlega trylltist
þegar þremenningarnir léku Tush
af snilld. Ef þaö lag kemur ekki
blóöinu í hverjum drumb á hreyf-
ingu veit ég bara ekki hvaö. Slík
búgí-lög eru því miöur allt of fá á
plötum. Niöurstaðan var þvi sú, aö
tríóiö eitilhressa meö skeggiö
niöur á belg skildi viö Dinington
meö glæsibrag. Ég vildi gefa mikiö
fyrir aö sjá sveinana á ný og þá
innanhúss meö óbrenglaö sánd
hlutlausra manna.
Meatloaf var næstsíöastur á
dagskránni. Sannast sagna átti ég
ekki von á neinu merkilegu af hans
hálfu en hann kom svo sannarlega
á óvart og röddin viröist vera í
góöu lagi á ný eftir erfiöleikatíma-
bil í vetur. Lögin hans voru reyndar
fremur fá, en þeim mun langdregn-
ari. Svei mér ef kappinn hefur ekki
bara lagt af, hann virkaöi a.m.k.
ekki eins luralegur og þegar maöur
sá hann í sjónvarpi, en þaö er nú
reyndar langt síöan. Greinilegt er,
aö hann lifir enn á frægöinni frá því
Bat out of Hell kom út, því hvorki
Dead Ringer né Midnight at the
Lost and Found hafa náö aö feta í
fótspor þeirrar fyrstu. Meatloaf
kvaddi meö virktum og liöiö tók að
bíöa óþreyjufullt eftir Whitesnake.
Þaö var ekki fyrr en Coverdale
og Co mættu upp á sviöiö, aö
maöur geröi sér grein fyir því
hversu rosalegt þetta var allt sam-