Morgunblaðið - 29.09.1983, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 29. SEPTEMBER 1983
Sœmundur B. Þórðar-
son — Minningarorð
Fæddur 3. nóvember 1904.
I)áinn 21. september 1983.
Það er vor í lofti, og heill skari
af krökkum í brennibolta á Urðar-
stígnum, rjóð og hávær í hita
leiksins. Þá ber að fagurgrænan
Skóda, sem ekið er hægt og af
varkárni niður Baldursgötuna. Við
stýrið situr Sæmundur Þórðarson,
og þegar krakkaskarinn kemur
hlaupandi og hrópar: „Einn hring,
bara einn,“ þá brosir hann góðlát-
lega í kampinn og fyrr en varir er
allur hópurinn horfinn inn í bíl-
inn, og þétt setinn bekkurinn. Síð-
an hefst ævintýraleg ökuferð um
hverfið uns numið er staðar fyrir
utan Baldursgötu 7a, þrátt fyrir
hávær mótmæli farþeganna.
Þannig gerðust ævintýrin fyrir
tuttugu árum, og mikið skelfing
þótti okkur vænt um hann Sæ-
mund, bílstjórann okkar.
Sæmundur Benjamín Þórðarson
fæddist í Saurbæ í ölfusi, 3. nóv-
ember 1904, foreldrar hans voru
Þórður Þorgeirsson, bóndi þar, og
Ragnhildur Magnúsdóttir. Hann
var yngstur 10 systkina, en móðir
hans lést af barnsförum skömmu
eftir að hann fæddist. Af þeim
sökum tvístraðist barnahópurinn
og var Sæmundi, tæplega árs-
gömlum, komið í fóstur hjá góðu
fólki, Símoni Símonarsyni, bónda
á Bjarnastöðum í Ölfusi, og konu
hans, Ingiríði Eiríksdóttur. Þau
hjón áttu þá sex börn fyrir, og því
tæpast furða að þeim hafi þótt í
nokkuð ráðist að bæta við einum
munni í hópinn, og það vandalaus-
um, enda veraldleg efni af skorn-
um skammti á þessum árum. Það
segir því mikið um mannkosti
t
Móöir okkar,
GUDMUNDA TORFADÓTTIR,
frá Ási í Vestmannaeyjum,
lést í Borgarspítalanum 27. september.
Börnin.
t
Bróöir okkar,
ÞÓRARINN EINARSSON,
andaöist aö Hrafnistu 28. þ.m.
Halla Einarsdóttir,
Jón Einarsson.
t
TÓMAS LÁRUSSON,
Álftagróf,
veröur jarösunginn frá Skeiöflatarkirkju laugardaginn 1. október
kl. 14.00.
Sigurbjörg Bjarnadóttir.
t
Eiginmaöur minn, faöir okkar, tengdafaöir og afi,
SÆMUNDUR B. ÞÓROARSON,
Baldursgötu 7a,
veröur jarösunginn í dag kl. 13.30 frá Fríkirkjunnf í Reykjavík.
Guöríöur Jónsdóttir,
Þórhildur Sæmundsdóttir,
Jón Gunnar Sæmundsson, Kristín Kjartansdóttir,
Smári Sæmundsson, Guöríöur Gisladóttir
og barnabörn.
t
Útför og minningarathöfn um syni okkar og bræöur,
ÞÓRÐ MARKUSSON,
°0
SIGFUS MARKUSSON,
Ásgaröi, Eyrarbakka,
sem fórust meö Bakkavík ÁR 100 þann 7. september si. fer fram
frá Eyrarbakkakirkju þann 1. október kl. 14.00.
Ási Markús Þóröarson, Aöalheiöur Sigfúsdóttir,
Vigfús Markússon.
Lokað
Vegna útfarar Gunnlaugs Ólafssonar, bryta, veröur
lokað í dag 21. september milli kl. 10 og 12 f.h.
Jóh. Ólafsson og co. hf.
43 Sundaborg 13.
þeirra, og þá ekki síður drengsins,
sem hjá þeim óx úr grasi, er haft
var eftir Símoni löngu síðar: „Þar
steig ég rétt spor í lífinu, að taka
hann Sæmund til mín.“
Öll systkini Sæmundar eru nú
látin, og af fóstursystkinum hans
er aðeins eitt á lífi, Halldór Sím-
onarson, búsettur í Reykjavík.
Sæmundur fluttist til Reykja-
víkur er hann var tæplega tvítug-
ur, fór til sjós og var við sjó-
mennsku næstu 24 árin, eða fram
til ársins 1946. Voru þeir um tíma
saman á togaranum Hannesi
ráðherra, faðir minn og Sæmund-
ur, en skipstjóri á því skipi var þá
Guðmundur Markússon, náfrændi
föður míns og Símonar, fósturföð-
ur Sæmundar. Ég hygg, að sjó-
mennska á þessum árum hafi ekki
verið neitt sældarbrauð, vinnu-
harkan var geysileg, oft samfara
vosbúð og kulda, en kaupið að
sama skapi lágt.
Á þessum árum, nánar tiltekið
17. júní 1933, kvæntist Sæmundur
eftirlifandi konu sinni, Guðríði
Jónsdóttur, föðursystur minni, frá
Núpum í ölfusi. Foreldrar Guðríð-
ar voru Jón Þórðarson, bóndi, og
Guðrún Símonardóttir, en þau
voru systkini, Guðrún og Símon
Símonarson á Bjarnastöðum fóst-
urfaðir Sæmundar. Hún var því
ekki ýkja löng, bæjarleiðin, milli
æskustöðva Guðríðar og Sæmund-
ar, og kynni þeirra hófust því í
raun strax í bernsku.
Eftir að Sæmundur hætti sjó-
mennsku hóf hann störf sem bens-
ínafgreiðslumaður og starfaði við
það í 25 ár, fyrstu 10 árin á horni
Nóatúns og Laugavegs, síðan önn-
ur 10 á bensínstöðinni á Hlemmi,
og síðustu 5 árin á Hreyfli inn við
Grensásveg. Um það leyti sem
Sæmundur lauk störfum á
Hlemmi eftir 20 ára dygga þjón-
ustu við bæjarbúa átti blaðamað-
ur Þjóðviljans við hann dálítið
viðtal, sem birtist í Þjóðviljanum
2. október 1966 og bar yfirskrift-
ina „Það er auðvelt að komast af
við fólk“. Síðast í viðtalinu spurði
blaðamaður hvort starfið væri
ekki kaisasamt á stundum. Svar
Sæmundar bar glöggan vott um
kímni hans og glettni, sem voru
einmitt eitt af hans sterkustu
persónueinkennum: „Ég var á tog-
urum í 24 ár, og ég held ég hafi
ekki fengið verri vaktir en hér á
planinu í hörkufrosti og norðan-
stormi, en nú, síðan lögreglustöðin
var byggð hér norður af, er miklu
skýlla fyrir norðanstorminum.
Það er gott að hafa skjól af lög-
reglunni!"
t
Innilegar þakkir færum viö öllum þeim sem vottuöu okkur samúö
og vináttu viö andlát móöur okkar og tengdamóöur,
SESSELJU GUDJÓNSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir færum viö hjúkrunarfólki í Arnarholti og Borg-
arspítalanum.
María Loftsdóttir, Þórarinn Baldursson,
Guðmundur Loftsson,
Óskar Loftsson,
Jóhann Borg Jónsson,
Ingibjörg Jónsdóttir, Siguröur Hermundarson.
t
Innilegar þakkir færum viö öllum sem sýndu okkur samúö og
vinarhug viö fráfall konu minnar,
OLGU BERGMAN BJARNADÓTTUR.
Gunnar Valgeirsson og börn.
Skreytingar viö öll tækifæri
Útfararkransar og kistuskreytingar meö stuttum fyrir-
vara.
Allar skreytingar unnar af dönskum skreytingameistara.
FlÓra, Hafnarstræti 16,
sími 24025.
Birting afmœlis- og
minningargreina
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í
minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður.
Þess skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frum-
ort ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera
vélrituð og með góðu línubili.
Þau Sæmundur og Guðríður
bjuggu lengst af á Baldursgötu 7a,
á hæðinni fyrir neðan foreldra
mína. í hinum enda hússins bjó
Felix, bróðir Guðríðar, Guðmunda
kona hans og frændfólk hennar i
föðurætt, Kristjana, Ólafía og
Árni. Það má því segja að húsið
númer 7 og 7a við Baldursgötu
hafi verið sannkallaður „frænd-
garður“. Af því fólki sem hér hef-
ur verið nefnt eru þær aðeins eft-
irlifandi þrjár, Guðmunda, Guð-
ríður og Margrét, móðir mín.
Börn Guðríðar og Sæmundar
eru þrjú, Þórhildur, sjúkraliði,
sem giftist Þorgeiri Sigurðssyni,
endurskoðanda, en hann er látinn
fyrir nokkrum árum; Jón Gunnar,
sem starfar á lögfræðiskrifstofu,
giftur Kristínu Kjartansdóttir, og
Smári, stýrimaður, giftur Guðríði
Gísladóttur. Barnabörnin eru orð-
in sjö, barnabarnabörnin þrjú og
auk þess á Kristín tvö börn af
fyrra hjónabandi.
Ég hef varla verið kominn langt
upp á annað árið þegar ég kyrjaði
Heims um ból fyrir Sæmund ofan
úr stigaþrepinu við áköf fagnað-
arlæti þess síðarnefnda, sem lof-
aði mér miklum söngframa. Þótt
sú von hans rættist ekki urðum
við góðir vinir og ferðirnar marg-
ar niður stigann að þiggja góð-
gerðir hjá Guðríði frænku minni,
eða kandísmola hjá Jóni afa og
bros hjá Guðrúnu ömmu, en þau
voru í heimili hjá Guðríði og
Sæmundi í hárri elli síðustu æviár
sín.
Sæmundur var rólyndur og vel
gerður maður, þægilegur í um-
gengni og barngóður, glettinn og
oft skemmtilegur í tilsvörum. En
hann var miklu meira en þetta.
Hann var óaðskiljanlegur hluti af
því félagslega umhverfi er ég ólst
upp við, rétt eins og tunglið og
stjörnurnar voru óaðskiljanlegur
hluti af heimsmyndinni.
Ekki man ég eftir að þeim hjón-
um yrði sundurorða þau 28 ár sem
ég hef þekkt til, enda einkenndist
hjónaband Guðríðar og Sæmund-
ar af gagnkvæmu trausti, skiln-
ingi og ást þau rúmu 50 ár sem
bæði lifðu.
Síðustu æviár sín átti Sæmund-
ur við vaxandi vanheilsu að stríða.
Á þessum erfiðu tímum var Guð-
ríður óþreytandi við að létta hon-
um baráttuna, allt til hins síðasta,
og þá kom best í ljós hve vel giftur
Sæmundur var.
Ég votta Guðríði og fjölskyldu
hennar mína dýpstu samúð.
Árni Þórðarson.
Kveðjuorð
Afi minn, Sæmundur Þórðar-
son, er látinn. Hann lést að öldr-
unardeild Borgarspítalans 21.
september sl. Mér var brugðið,
þegar ég frétti það, þó hann hafi
verið sjúklingur seinustu árin.
Amma var honum traust og heim-
sótti hann á hverjum einasta degi,
og sat hjá honum fram á kvöld,
svo nú verður einmanalegt hjá
henni, þegar hann er fallinn frá.
Þegar ég hugsa aftur, rifjast
upp minningar úr Hveragerði, en
þangað fór ég oft með þeim og átt-
um við þar margar ánægjustund-
ir. Þau eiga þar sumarbústað og
ræktuðu þar kartöflur, rófur og
gulrætur og þar er fallegur garð-
ur, þar voru afi og amma í öllum
sínum frístundum. Það var ailtaf
gott að koma til afa og ömmu og
alltaf nóg til af alls konar góð-
gæti.
Afi fór oft með marga fallega
sálma og er mér minnisstæðast
þetta fallega vers, sem hann fór
oft með og kenndi mér og það
hljóðar svona:
„Ó sólarfaðir signdu nú hvert auga,
en sér í lagi þau sem tárin lauga
og sýndu miskunn ollu því sem andar,
en einkum því sem böl og voði grandar."
Elsku amma, oft hefur þú geng-
ið erfið spor til og frá afa, og
heima hjúkraðir þú honum eins
lengi og nokkur möguleiki var.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég afa minn.
Blessuð sé minning hans.
Guðmunda Kmáradóttir.