Morgunblaðið - 11.12.1983, Blaðsíða 4

52
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 11. DESEMBER 1983
Ef ég hefði sofnað...
í Fraser-sjúkrahúsinni í Colombo. Þuríöur Vilhjálmsdóttir, flugfreyja, sem einnig slasaðist, í heimsókn hjá Harald.
hvort heldur var um árás úr lofti
eða af jörðu að ræða.
Þarna vorum við svo í felum í
um tvo sólarhringa, fengum raun-
ar að sofa í klaustri skammt frá,
sem í voru ír§kir munkar. í
klaustrinu og einnig vegna fjar-
lægðar stjórnarhersins gátum við
verið nokkuð öruggir um að ekki
yrði á okkur ráðist, tæpast af
landi.
Á þessum tveim sólarhringum,
sem við dvöldum í klaustrinu,
hafði okkur Jóni Guðmundssyni
flugvirkja tekist að tjasla saman
vélinni þannig, að okkur tókst að
fljúga henni inn til Satome. En
vélin var ansi illa farin, og svona
til marks um ástand hennar, þá
hætti ég að telja sprengju- og
kúlnagöt þegar ég var kominn upp
í 300!
— Varstu skelkaður meðan á
þessu stóð?
Já, og nei! Það var svo mikið að
gerast meðan á þessu stóð, bæði
hávaði og læti, meðan þeir voru að
dúndra á okkur, að maður hugsaði
eiginlega ekkert! Ástandið var
nær því að vera undrun en ótti, en
ég held að óhætt sé að fullyrða, að
ef ráðrúm hefði gefist til slíkra
hugsana, þá var ástæða til að vera
hræddur og skelfdur þarna, því
farmurinn var olía og ef þeir
hefðu hæft réttan stað, þá hefði
líka verið úti um okkur.
Það má kannski til gamans
bæta því við að amma mín sagði
einu sinni við dóttur sína — móð-
ur mína — að hún mundi gæta
mín um ókomna tíð. Kannski hef-
ur hún amma mín vakandi auga
framliðins með mér? Að minnsta
kosti hef ég verið heppinn í lífinu
og sloppið úr svaðilförum, sem allt
eins hefðu getað endað á verri veg.
Flugslysið á Sri Lanka
Mesta flugslys íslenskrar flug-
sögu varð, þegar DC-8 þota frá
Flugleiðum fórst í aðflugi á Sri
Lanka að kvöldi dags þann 15.
nóvember 1978. Með vélinni voru
alls 262. Áhöfnin var öll skipuð
íslendingum, 8 talsins, en einnig
voru með vélinni fimm starfs-
menn Flugleiða, aukaáhöfn og
fleiri; alls 13 íslendingar um borð.
Með vélinni fórust um 200 manns,
þar af 8 íslendingar.
Vélin var í leiguflugi á leið frá
Jedda í Saudi-Arabíu með indó-
nesíska pílagríma til Surabaya á
austurhluta Jövu, en átti að skipta
um áhöfn í Sri Lanka (áður Ceyl-
on).
Vélin skall niður á kókoshnetu-
akur um það bil einum kílómetra
frá brautarenda flugvallarins.
Veður var afleitt, þegar slysið
varð, þrumur og eldingar. Eldur
kom strax upp í vélinni og hún
hafði brotlent.
Eftirtaldir fslendingar komust
lífs af úr þessu hörmulega slysi:
Jónína Sigmarsdóttir flugfreyja,
Kristín E. Kristleifsdóttir flug-
freyja, Oddný Björgólfsdóttir
flugfreyja, Þuríður Vilhjálmsdótt-
ir flugfreyja og Harald Snæhólm
flugstjóri.
Þau sem fórust voru: Ásgeir
Pétursson flugstjóri, Ólafur Ax-
elsson deildarstjóri, Haukur
Hervinsson flugstjóri, Guðjón
Rúnar Guðjónsson flugmaður,
Ragnar Þorkelsson flugvélstjóri,
Erna Haraldsdóttir flugfreyja,
Sigurbjörg Sveinsdóttir flugfreyja
og Þórarinn Jónsson, forstöðu-
maður flugdeildar.
Harald Snæhólm flugstjóri var
farþegi í vélinni, þegar slysið
gerðist. Hann segir svo frá at-
burðinum:
Málum var þannig háttað innan
fyrirtækisins, að þessu pílagríma-
flugi var deilt niður á okkur flug-
mennina. Þetta pílagrímaflug átti
að afgreiðast í tveim áföngum og
átti ég að taka til starfa í seinni
áfanganum.
Svo gerðist það, að þegar ég átti
að fara þarna niðureftir með vél
frá Keflavík, þá er ég ekki vakinn
þann morguninn og missti því af
vélinni, en félagar mínir — að-
stoðarflugmaðurinn og flugvél-
stjórinn — fóru þannig á undan
mér. Þeir flugu til Luxemborgar
og þaðan til Amsterdam, en þaðan
flugu þeir svo beint niður til Indó-
nesíu, þar sem við áttum að hefja
störf. En vegna þess að ég svaf af
mér vélina þennan umrædda
morgun, varð ég að fara aðra leið.
Ég var settur í vél sem fór næsta
morgun. Sú vél kom frá New York
með millilendingu í Keflavík, þar
sem ég svo hoppaði um borð. Það-
an átti að fljúga til Luxemborgar,
Jedda, Sri Lanka og siðan til Jak-
arta, þar sem flugið okkar átti að
byrja. En þessari áætlun var
breytt þannig, að frá Luxemborg
flugum við til Aþenu þar sem tek-
in var áhafnarhvíld, í stað þess að
fara beint til Jedda skv. fyrri
áætlun. En frá Aþenu var síðan
flogið til Jedda, þar sem pílagrím-
ar voru teknir um borð og þaðan
til Jakarta með fyrirhugaðri milli-
lendingu í Sri Lanka.
— Var allur aðdragandi flugs-
ins með eðlilegum hætti og sömu-
leiðis flugið sjálft?
Já, það var allt eins og eðlilegt
er. Við flugum í góðu veðri, þetta
5—6 tíma flug milli Jedda og Sri
Lanka, það var heiðskírt en
þrumuský í kringum eyjarnar og á
Sri Lanka eins og raunar alltaf ku
vera. En þetta hafði verið ósköp
venjulegt flug í alla staði. Aðflug-
ið var líka með venjubundnum
hætti. Allt virtist eðlilegt.
Ég held að allir flugmenn, sem
ferðast sem farþegar í vélum,
fylgist mjög náið með gangi mála
og fljúgi jafnvel vélinni sjálfir í
huganum, og það gerði ég í þessu
tilviki. En það er svo skrýtið með
okkur flugmenn, að þegar við er-
um að fara frá einum stað til ann-
ars, þá erum við búnir að fara
þessa leið oftsinnis í huganum
fyrirfram og reynum þannig að
gera okkur grein fyrir gangi mála,
áður en lagt er af stað.
Eins og ég get best kallað þessa
atburði fram í hugann á nýjan
leik, þá gerðist þetta eitthvað á þá
leið að við Erna Haraldsdóttir
flugfreyja (þá 38 ára) sátum aft-
ast í vélinni. Hún hafði lokið öll-
um frágangi í eldhúsi, þvegið borð
og skápa hátt og lágt — hafði sem
sagt gert sjóklárt eins og við köll-
um það. Nú, við sátum þarna í
mestu rólegheitum og ræddum um
daginn og veginn. Við hreinlega
biðum þess að vélin lenti. Og fyrst
þegar höggið kom, hélt ég að vélin
hefði lent, en utan við brautina —
„undirskot" eins og við segjum í
flugbransanum. Það var mín
fyrsta hugsun og það var þess
vegna sem ég leysti beltin. í þessu
gefur flugstjórinn inn, allt á fullt,
og í sama mund kemur ofsalegur
hnykkur á vélina og svo dauða-
þögn. En áður en vélin stöðvast
endanlega, rásaði hún til beggja
hliða svo mikið að ekki gat verið
um „undirskot" að ræða.
Við Erna vorum sem sé búin að
losa okkur úr beltunum, og í öllum
þessum látum ætlaði Érna að
standa upp úr sætinu en tókst það
ekki betur en svo, að hún datt á
gólfið. Þaðan ætlaði hún að reyna
að komast, en ég sagði henni að
liggja kyrri. Það var þá sem ég sá
að annar vængur vélarinnar var
rifinn af og vélin byrjuð að
brenna. Ég stóð upp, vélin byrjaði
að sveigja á bakborða og ég greip í
eldhússkápana sem voru það eina
sem hægt var að festa hendur á. í
þessu horfi ég fram eftir vélinni,
sem er 187 fet á lengd, en eins og
ég sagði áður var ég í eldhúsinu
sem er aftast í vélinni. Það leið
ekki á löngu þar til vélin tók að
rifna og opnast eins og sardínu-
dós, og hún virtist rúlla upp eins
og teppi. Farþegarnir komu þarna
á móti manni eða öllu heldur lík-
amsleifar þeirra, hendur, höfuð,
fætur og annað sem líkamanum
tilheyrir. Mér fannst eins og öll
þessi ósköp stefndu til mín og ég
sneri því baki í þetta til að verjast
og varð um leið hugsað til þess
hvað ég gæti gert til þess að kom-
ast í burtu frá þessum ósköpum.
Ég hugleiddi hvort ég gæti hoppað
út um aðaldyrnar, en sá svo að það
kom ekki til. Mér fannst eins og
höfuðið á mér væri að springa á
meðan á þessu stóð.
— Hvað tók þetta langan tíma?
Það er ómögulegt að segja. Ég
get ekki gert mér neina grein fyrir
því, gæti hafa tekið örfáar sek-
úndur allt eins og margar mínút-
ur. Ég gerði mér enga grein fyrir
því þá og ekki heldur nú.
Ég var svo upptekinn af að
hugsa hvað ég gæti gert til að
koma mér út. En það var verulegt
vandamál. Það eru tvennar dyr
þarna á vélinni og meðan það er
pressa inni í vélinni, þá er ekki
nokkur leið að opna þessar hurðir.
Ég man ekki hvort ég var búinn að
grípa um handföngin til þess að
reyna að opna. En hvað sem því
líður, þá missi ég meðvitund og
þegar ég ranka við mér, þá ligg ég
NÚMEB EITT
er jólabuð
númer EITT
t d dúkar rúmtepp'. 9ólfm rtúkkuT UéUk?öng, marmara-
Jólagjafir af öllu tagr. Ld duM tuskudyr og dukk kerti kertastjakar
JOmik9\révörur ^orur, em^tu • purrkaó tagakor^ ^ margt ^ sem
bretti, korkadiska og
tríLl I íólaskraut, kamínu o,
bretti,
revkelsi
, korKaaisi'a i(Maekraut, kammuiw.
i, tréstyttur fra AfríkU’Sæstannarsstaöar.
VERSLUNIN NÚMER EITT,
Aðalstræti 16, sími 15640.
1