Morgunblaðið - 16.08.1984, Síða 42

Morgunblaðið - 16.08.1984, Síða 42
42 MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 16. ÁGÚST 1984 mmmn „Tvíheilagt er buinn ub haPa. Of»ih i' sex mánu^i og þú ert sjbtfcf ví&skiptctviriurinrv •" Ást er... ... fyrsta skrefið til ham- ingju. TM Reg U.S. Pat. Otf.-all rights reserved «19«* Los Angeles Times Syndicate Áður en ég reyni að lækna þig af þessari miklu spilafíkn, hvað legg- ur þú jafnaðarlega mikið undir í manna? Með morgunkciffinu Nú get ég aftur tekið í notkun ull- arundirfötin mín, þú skilur? HÖGNI HREKKVÍSI „Það hefir verið sagt á þá leið, að illindi og styrjaldir milli manna og þjóða svari til sótta í lifandi líkama,“ segir bréfritari. Hver á sér sína sögu Þorsteinn Jónsson Úlfsstöðum skrifar: „Kæri Velvakandi. „Auðlegðin er ekki smá og ekki smiðurinn gleyminn, sem setur sérstætt andlit á, alla er koma í heiminn." Þessa stöku Þingeyingsins Karls Kristjánssonar rakst ég á nýlega í vísnasafni litlu, sem ég áður hafði ekki séð, og lærði ég hana vegna þess, að þar er vikið að því furðulega, að í ríki lifsins skuli hver einn vera eitthvað frábrugð- inn öllum öðrum. En hversvegna er það, að svo skuli endilega þurfa að vera? Lengi hefir mér fundizt það liggja ljóst fyrir, að ættar- eða tegundarsaga hvers eins hljóti með einhverjum hætti að hafa skráðst í erfðastofna þá, sem að honum stóðu, og hefi ég útfrá þessu látið mér skiljast, að lífið hafi hér þróast fram af sögu sinni, byggst upp af söfnun og geymslu ættminninga, sem ég hefi nefnt þannig. Hefi ég útfrá þessu gert mér það fullkomlega ljóst, sem einnig blasir við útfrá hinni viður- kenndu erfðafræði séð, að ekki geti hér nema einu sinni verið vaxið fram af fóstri og að um for- tilveru nokkurs jarðarbúa geti því aldrei verið að ræða. Ennfremur hefi ég útfrá þessu sama látið mér skiljast það, sem ég veit ekki til að skilið hafi verið áður, hversvegna það hefir æ reynzt óhjákvæmilegt að gamlast og deyja héðan burt, og gerði ég nokkra grein fyrir því í eftirmála „Tunglsgeisla“ minna fyrir meir en þrjátíu árum. Von- andi geri ég það þó betur í bók, sem koma mun út á þessu ári, og einkum í ritgerð þar, sem ég nefni „Hið dauðlega og hið ódauðlega líf“. En hvort liggur það nú ekki ljóst fyrir í því, sem hér hefir nú verið sagt, að þetta, sem vikið var að í stöku K.K., hljóti að stafa af því, að saga eins getur aldrei til fulls verið saga nokkurs annars? Og liggur það þá ekki einnig ljóst fyrir, að ódauðleiki hinna dauð- legu jarðarbúa hljóti að leiða af því, að enginn þeirra geti fundið sér stað, nema í sjálfum sér? Það hefir verið sagt á þá leið, að illindi og styrjaldir milli manna og þjóða svari til sótta í lifandi líkama, og verður sú tilsvörun þó skýrust, þar sem krabbameins- sjúkdómurinn er. Er nú æ meir verið að nálgast þann skilning á þeim sjúkdómi, að þar sé í raun- inni um fjandskaparfyrirbæri að ræða milli sjálfra líkamsfrum- anna. Þykir mér í þessu sambandi mjög íhugunarvert það, sem ég nýlega hefi séð getið um, að drög til sjúkdóms þessa muni löngum hafa verið finnanleg í erfðastofn- um, sem að sjúklingnum stóðu. Fer þá líkingin á undirrót krabba- meinssjúkdóma að verða býsna- mikil við undirrót fjandskaparins á milli manna. Því að stundum leynast drög að krabbameinssjúk- dómi í erfðastofnum, og hlýtur það að stafa af því, að þar hafi einhver misskráning átt sér stað, eitthvert vik orðið frá hinu rétta. En slíkt er nú einmitt ástæða til að ætla, að jafnan hafi verið und- irrót óvildar milli manna. Óhjákvæmilegt virðist mér vera að ætla, að framkoma lífsins á jörðinni hafi verið viðleitni til aukinnar fullkomnunar þar, hafn- ing til fegurðar og vits, sem á ann- an hátt gat ekki orðið. Hjá lifnun- inni varð ekki komizt á þeirri leið. En til þess, að sú hafning mætti takast og verða sigursæl, varð hún að gerast á sem réttastan hátt. Engin minning um það, sem raun- verulega mátti verða'til ávinnings, mátti falla niður eða aflagast, því að annars hlaut framhaldið að verða sjúkt. Og hið sama gildir í viðskiptum manna og þjóða. Sann- leikurinn eða sem réttastur skiln- ingur á hverju einu þarf að vera þar sem mest ráðandi, og mun þar þó ekki vera þýðingarminnstur skilningurinn á eðli heims og lífs, heimspekin. Réttur skilningur þar, myndi einmitt framar öllu öðru leiða til hins rétta hugarfars, góðvildarinnar á milli manna og þjóða. Og hvort verður þá ekki, þegar hugleiddir eru sumir at- burðir þessarar aldar, ástæða til að ætla, að ekki hafi allskostar verið stefnt þaðan fram, sem hinir ágætustu vitkunar og þekkingar- frömuðir liðinna alda höfðu bezt hugsað og skilið? „Það sem þúsundir miljóna hafa haldið vera líf í andaheimi eða goðheimi, er lífið á öðrum hnött- um.“ Þessi orð ásamt fleirum stefnandi til sömu áttar voru bor- in fram snemma á öldinni, sem er að líða. En þó að þau væru hið beinasta framhald af því, sem þá var bezt vitað í heimsfræði og öðru, þá var þeim ekki sinnt. Menn skildu ekki, nema fáir, að hér gæti verið um að ræða upphaf meiri breytinga til batnaðar á högum mannkynsins en orðið hefðu um allar aldir áður. Og framhald at- burðanna varð, eins og kunnugt er, hin . vitfirrilegasta styrjöld, sem nokkru sinni hafði verið háð. En þrátt fyrir þetta, sem varð og hinar slæmu afleiðingar þess, er ég tregur til þess að gefa frá mér alla von um framgang framhalds hins réttasta, sem áður hefir verið borið fram. Þoka dulrænunnar annarsvegar og hinsvegar hin dauða innilokunarstefna vísind- anna þurfa að víkja, en í stað þeirra að koma sannsækin stjörnulíffræði. Þekkingu á heimssambandi lífsins þurfa menn að öðlast og um leið raun- veruleik hins guðlega, því að til slíks var ætlast með lífskviknun- inni hér.“ Athyglisverð sýning GN. skrifar: „Ágæti Velvakandi. Það er dagur í djúpinu og hann rís úr djúpinu og opnar fyrir oss hjarta sitt. Ég vona að allir viti hvað hér er átt við, ég er að vekja athygli á myndum Dags Sigurð- arsonar Thoroddsen. Mér þykir vænt um allt þetta fólk og það hef- ur oft glatt mig allt frá „Pilti og stúlku“ til „Manns og konu“ svo þess sé getið sem fyrir löngu er orðið sameign okkar. Hann Dagur, strákskrattinn, er orðinn skáld í litum og formum og útlærður í lífsins skóla og ef hann verður ekki heimsfrægur og meira en það skal ég éta hattinn viðbits- laust. Þá er að þakka hógværa launkímna umsögn Valtýs kempu Péturssonar í Mbl. 11.8. 1984. Við skulum öll þakka fyrir að enn eru til fallegir karlmenn. Ég vildi bara óska að Lesbókin kæmi á sýning- una og hefði með sér litfilmur."

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.