Morgunblaðið - 21.08.1984, Síða 42

50
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 21. ÁGÚST 1984
Anna Hulda Símon-
ardóttir - Minning
Fsedd 17. ágúst 1923
Dáin 10. ágúst 1984
Hulda Símonardóttir er dáin.
Banamein hennar var krabba-
mein, sá erfiði sjúkdómur, sem
oftast kemur lærðum jafnt sem
leikum að óvörum. Hún barðist
hetjulega við sjúkdóm sinn og
hafði til hinstu stundar óbilandi
trú á lífið og fegurð þess.
Viðhorf hennar til lífsins urðu
okkur ljósari en áður þessa síð-
ustu mánuði lífs hennar. Uppvaxt-
arárin mörkuðu án efa djúp spor í
huga Huldu, þannig var það henni
mikið kappsmál að eiga tryggt og
öruggt heimili, sem jafnan stæði
opið vinum hennar og vanda-
mönnum. Henni var mikið í mun,
að sjá börn sín vaxa úr grasi og
ganga til starfa. Fjölskyldan átti
hug hennar allan. Jafnvel í sinni
erfiðu sjúkdómslegu, velti hún því
fyrir sér fyrst og síðast, hvernig
hún gæti orðið sínum nánustu að
liði. Barnahópurinn var stór og
heimilið erfitt í nokkur ár, en
Hulda tók því, þar eð þá hafði hún
góða ástæðu til að vinna ennþá
meira. Síðustu árin voru orðin
Huldu léttari, börnin vaxin úr
grasi og sameinuð næstu kynslóð
en Hulda fann sig ekki í því að
„slappa af“ og njóta ávaxta lífsins.
Hún varð að vinna áfram af full-
um krafti. Greiðvikni var Huldu
sjálfsögð. Henni var það eðlilegt
og ánægjulegt að hjálpa þeim, sem
voru minni máttar. Einkum voru
það aldurhnignir og einstæðingar,
sem nutu greiðvikni hennar.
Hulda var óvenjulega starfsöm
manneskja, því var það henni mik-
il byrði að geta ekkert unnið á
meðan hún var helsjúk. Nautnin
af því að lifa og starfa var ein-
kennandi fyrir hana.
Hulda var mikil félagsvera. Hún
naut þess að vera í fjölmenni.
Glaðværðin í fari hennar gerði
hana mjög vinsæla þannig að
vinahópurinn var stór. Hún var
fljót að eignast kunningja, sem
fundu að hún gaf sig alla í starfi
og leik. Það var ætíð notalegt að
koma á heimili Huldu, aldrei kom-
ið að tómum kofunum. Stundum
óþarflega mikið haft fyrir stuttri
heimókn, þannig að litill tími
gafst til að njóta samverunnar.
Þegar ég nú kveð Huldu hinstu
kveðju er mér efst í huga þakklæti
fyrir að hafa fengið að kynnast
svo vel viðhorfum hennar til lífs
og starfs. Mér verður ætíð í huga
greiðvikni hennar og glaðværð og
þessi óbilandi trú hennar á að lífið
sé fagurt og tilgangsríkt.
Þessi kynni hafa aukið trú mína
á að hver dagur lífs sé betri en
liðinn, að verk sé þá best unnið að
í það sé lögð starfsgleði, að fjöl-
skyldutryggð sé vænlegasti kost-
urinn til þess að viðhalda samfé-
Jónatan Hallgríms-
son - Minningaroró
Fæddur 30. desember 1900 HHHHVPr —'^'■■■■■■l
Dáinn 24. júlí 1984
Það var þann 24. júlí að mér
bárust skilaboð frá föður mínum
og ég beðinn að hringja heim.
Grunur minn varð að vissu er fað-
ir minn tilkynnti mér lát afa mins.
Afi Jónatan var fæddur í Holta-
koti í Reykjahverfi, S-Þing. Sonur
Hallgríms Jóntanssonar og seinni
konu hans, Hólmfríðar Þuríðar
Jónatansdóttur. Hann missti föð-
ur sinn ungur og bjó efir það með
móður sinni til fullorðinsára. 5.
desember 1922 giftist hann ömmu
minni, Guðnýju Sigurborgu Dan-
íelsdóttur frá Blikalóni á Mel-
rakkasléttu, en þar bjuggu þau til
ársins 1935, er þau fluttu að Ytra-
Krossanesi við Eyjafjörð og þar
bjuggu þau til ársins 1946. Þaðan
lá leiðin til Reykjavíkur. Börn
þeirra eru Karl, fæddur 1924 og
Jónína Þorbjörg, fædd 1930. Árið
1958 slitu Jónatan og Sigurborg
samvistir. Amma bjó eftir það hjá
Þorbjörgu dóttur sinni og Sigmari
tengdasyni. Hún átti við vanheilsu
að stríða síðustu árin, en fékk
hvíldina fyrir tæpum 2 árum.
Seinni kona afa var Lovísa Krist-
jánsdóttir, ættuð frá Núpi á Beru-
fjarðarströnd, sem ég var svo
lánsamur að kynnast vel. Lovísa
var kölluð sviplega á brott fyrir
réttum 8 árum, og var það þungur
missir fyrir alla er hana þekktu.
Afi náði sér líkast til aldrei eftir
þann missi. Afi átti einn hálfbróð-
ur, Sigtrygg, sem lifði til 95 ára

aldurs og eina alsystur, Aðalheiði,
sem andaðist árið 1981.
Eg minnist afa og Lovísu á Ei-
ríksgötunni með söknuði. Alltaf
var heimili þeirra opið þeim er á
þurftu að halda og var þvi líkast
að börn og unglingar sæktu þang-
að fastast, en það var engin tilvilj-
un, því kynslóðabilið var brúað á
því heimili. Og núna þegar afi er
dáinn er Reykjavík fátækari borg
í mínum augum og margra ann-
arra vina afa og Lovísu. Afi var
alla tíð reglumaöur og virtur og
vel liðinni þar sem hann átti hlut
að máli.
Og því veit ég, að afi er nú í
góðum höndum og uppsker þau
laun er honum með sanni ber.
Kaupmannahöfn,
Jónatan Karlsson.
t
Elginkona mín, móöir okkar, tengdamóðir og amma,
SIGURÁST AÐALHEIÐUR KRISTJÁNSDÓTTIR,
Smáravegi 11, Dalvík,
áöur búaett í Reykjavík,
sem andaöist 12. þ.m. í Fjóröungssjúkrahúsinu á Akureyri, veröur
jarösungin þriöjudaginn 21. þ.m. í Fossvogskirkju kl. 15.00 síödegis.
Þeim sem vildu minnast hennar er vinsamlegast bent á Krabba-
meinsfélag íslands og Hjartavernd.
Ásta Ásgeirsdóttir,
Gunnar Lárusson,
Kristinn Baldursson,
Svavar Baldursson,
Baldur Baldursson,
Halldóra Baldursdóttir,
Þorsteinn Baldursson,
Árni Baldursson,
Sigurást A. Baldursdóttir,
Ágúst Bjarnason,
Hlini Eyjólfsson,
og barnsbörn.
Elín Pétursdóttir,
Hrafnhildur Magnúsdóttir,
Margrát Gunnarsdóttir,
Magnús Ólafsson,
Ósk Sigursteinsdóttir,
Jón Helgi Eiösson
lagi okkar og siðmenningu og að
skylda okkar sé að búa afkomend-
um okkar betri framtíð en við átt-
um sjálf.
Ævitíminn eyðist,
unnið skyldi langtum meir.
Síst þeim lífið leiðist,
sem lýist þar til út af deyr.
Þá er betra þreyttur fara að sofa,
nær vaxið hefur herrans pund,
en heimsins stund
líði í leti og dofa.
(Bj.H.)
Við þökkum Huldu samveruna.
Megi hún njóta ávaxta lífs síns í
öðrum heimi.
Atli Dagbjartsson
Hún amma, Anna Hulda Símon-
ardóttir, er dáin. Það er erfitt að
trúa þeirri staðreynd að eiga ekki
eftir að sjá elsku ömmu okkar
oftar.
Þá ég hníg í djúpið dimma,
Drottinn, ráð þú hvernig fer.
Þótt mér hverfi heimsins gæði, —
bverfi allt, sem kærst mér er.
Æðri heimur, himnafaðir,
hinumegin fagni mér.
(Matthfas Jochumsson.)
Hennar er sárt saknað af okkur
öllum og við þökkum elsku ömmu
allar yndislegu samverustundirn-
ar. Við biðjum Guð að blessa afa,
sem hefur misst svo mikið.
Nú fagni Guð þér og geymi þig vel,
og gefí þér blómin sín.
í Drottins hendur minn dýrgrip ég fel.
Hann deyfi eggjarnar sáru.
Svo lif þú þars lífið ei dvín.
(Hannes Hafstein.)
Megi hún hvíla í friði.
Barnabörn.
í dag kveðjum við góða ná-
grannakonu okkar, Huldu. Von
um bata henni til handa hefur
brugðist.
Hulda var einstök kona, jákvæð
og lifandi. Enginn leit oftar inn til
mín, alltaf var jafnhressandi að fá
hana í heimsókn. Hún var hlý og
góð, talaði vel um allt og alla.
Hulda, þessi fágaða og fíngerða
kona, var ótrúlega starfsöm og
dugleg. Hér í Kópavogi saumaði
hún og sneið fyrir fólk heima hjá
sér. Einnig hélt hún saumanám-
skeið út um land og tók að sér
ýmis önnur störf fjarri heimili
sínu. Allt þetta gerði hún án þess
að nokkur yrði þess var hvað mik-
ið hún hafði að gera. Hún dáði
börn sín og eiginmann. Var stolt
er hún sýndi okkur allt það sem
hann gerði fyrir heimilið, breytti
þvf og fegraði.
Hulda var heilsteypt kona og
alltaf ánægð með allt. Dugnaður
hennar síðustu mánuðina var að-
dáunarverður. Hún ætlaði að
sigra. Kvartaði aldrei, hrósaði
læknum sínum og öllum öðrum
sem önnuðust hana. Það sýnir
einnig kjark hennar að um hvíta-
sunnuna fór hún akandi norður í
iand ásamt manni sínum. Það er
heldur ekki langt síðan hún leit
hér inn á leið út í búð. Hún stóð á
meðan stætt var og eiginlega
miklu lengur.
Það verður dapurra hér á Þing-
hóisbrautinni þegar hún er farin,
að minnsta kosti hjá okkur sem
næst henni bjuggu. Það er sárt að
kveðja slíka konu. Hjartans þakk-
ir fyrir allt og allt.
Bið hann sem öllu ræður að
styrkja eiginmann hennar og
börn. Sendi öllu venslafólki inni-
legar samúðarkveðjur.
J.B.I.
Minning:
Sigurást Aðalheiður
Kristjánsdóttir
Fædd 11. september 1917
Dáin 12. ágúst 1984
Fátækleg orð til minningar um
trausta vinkonu, frá upphafi
kynna til dauðadags. Ásta, eins og
hún var oftast kölluð, fæddist í
Ólafsvík, dóttir Maríu Súsönnu
Guðmundsdóttir og Kristjáns
Guðmundssonar. Ásta var þrígift
og eignaðist 11 börn og af þeim 1
eru nú 9 á lífi. Ásta og hennar
fyrsti maður slitu samvistir. Síðar
giftist hún Bjarna Jónssyni, en
hann dó árið 1967. í 11 ár bjó Ásta
með syni sínum, eða þar til hún
kynntist Ágústi Bjarnasyni frá
Grímsey og giftist honum árið
1980. Hún flutti frá Reykjavík til
Dalvíkur. Þar var hennar síðasta
heimili. Ásta hafði ekki gengið
heil til skógar í mörg ár, það duld-
ist engum sem hana þekktu. Það
var alltaf jafn notalegt að heim-
sækja þau Ástu og Ágúst, enda
gestrisnin og snyrtimennskan þar
í fyrirrúmi, en bæði rómuð fyrir
hvoru tveggja. Það var gaman að
hlusta á Astu segja frá því sem á
daga hennar hafði drifið. Þar
kenndi margra grasa, en hún var
mjög minnug. Nú er komið að leið-
arlokum og Ásta farin yfir móð-
una miklu.
Ég vil þakka það sem hún var
mér og mínu heimili. Eiginmanni,
börnum, tengdabörnum og barna-
börnum bið ég Guðs blessunar.
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.“
(V. Briem)
Lilja Pálsdóttir
SVAR
MITT
eftir Hilly (iraham
Gamansemi
Presturinn okkar segir, að í Biblíunni standi, að mennirnir
eigi að Ijúka reikningi fyrir sérhvert ónytjuorð, sem þeir mæli.
Hvað eru ónytjuorð, að yðar dómi? Skrítíur og meinlaus gam-
ansemi? Gerir Biblían ráð fyrir, að við eigum ekki að njóta
lífsins, heldur vera daufir f dálkinn eins og farísearnir?
Já, Biblían varar við ónytjuorðum. „Ónytjuorð,"
þau eru gagnslaus, einskis virði. Ég held ekki, að
góð, meinlaus gamansemi í kristilegum anda sé
gagnslaus. Sumir glöðustu og fjörugustu menn, sem
ég þekki, eru kristnir, og því fer fjarri, að þeir séu
meðmæltir ólund og geðvonsku, enda væru þeir þá,
finnst mér, lélegir fulltrúar guðsríkis. En á hinn
bóginn ber okkur að forðast fávíslegar, marklausar
og skemmandi samræður, söguburð, klám og annað
saurugt tal.
Það getur varla verið rangt að taka þátt í samtali,
sem er hressandi, styrkir félagsskap manna og er
fræðandi eða hvetjandi. Guð er ekki andvígur góðri,
hreinni glettni eða öðru, sem stuðlar að því að létta
okkur byrðarnar. Guð stendur hins vegar á móti því,
sem dregur úr starfsgetu okkar og áhrifamætti og
aftrar okkur frá því að lifa lífinu eins og víðsýnir
menn.
Því miður ætla margir, að kristin trú sé reglugerð
um ströng höft og bann við því að hlæja og gleðjast.
Lærisveinarnir voru að vísu ekki neinir galgopar, en
allt bendir til þess, að þeir hafi verið fullir af lífi og
fögnuði.
Ef við glötum gamanseminni og komumst á það
stig, að við hættum að geta hlegið að okkur sjálfum,
er líklegt, að við séum farin að iðka óheilbrigða
sjálfsskoðun, séum orðnir sjálfhverfir. Kristinn
maður getur því með góðri samvisku leyft sér að
taka þátt í samtali, sem særir ekki aðra, en vekur
bros og hlátur í þessum drungalega heimi. En í
þessu á auðvitað að ríkja hóf og jafnvægi. Þær
stundir koma, þegar alvaran á við. Salómon sagði:
„Að gráta hefur sinn tíma, og að hlæja liefur sinn
tíma. Allt hefur hann gjört hagfellt á sínum tíma“
(Pred. 3, 4,11).