Morgunblaðið - 14.11.1984, Qupperneq 56

56
MORGUNBLAÐIÐ, MIDVIKUDAGUR 14. NÓVEMBER 1984
PanUlone — SnyrU hér og snyrU þar.
Silvio — Slappað af.
Florindo — Slappað af.
Þjónarnir — Slátrum þessum þjónum!
„Alveg
meinfyndin
sýning!“
í verkfallinu hér um daginn
fékk Blöndungurinn pata af
hópi hressra krakka sem allt
aö því bjuggu í Norðurkjall-
ara MH og undirbjuggu upp-
setningu á leikritinu
„Tveggja þjónn“ eftir Carlo
Goldoni. Heyrði Blöndungur-
inn því fleygt að hópurinn
hefði lofað sér og öðrum að
nú skyldi steindautt leiklist-
ariíf í skólanum lífgað við
svo um munaði. Það var ekki
laust við að Blöndungurinn
fyndi eftirvæntingarstrauma
læðast upp eftir bakinu.
Hann varð sér því úti um
leyfi að fylgjast með því sem
geröist hjá hópnum frumsýn-
ingarkvöldið.
«1
egar Blöndungurinn
laumaði sér inn í Norð-
urkjallara var greinilegt
að mikið stóð til. Hann
fann strax hvernig loftið var
mettað einkennilegri eftirvænt-
ingarstemmningu.
— Hei! Ertu að taka myndir af
okkur? Ertu blaðamaður eða hvað?
— Já reyndar er ég með ungl-
ingasíðu í Mogganum.
— Æði! heyriði, hefur einhver
séð húfuna mína! Hvar er svarti
maskarinn? Ég er að verða vitlaus
af stressi.
Það var ekki laust við að
Blöndungurinn yrði hálffeiminn
og ringlaður í þessum látum. Úti
í horni voru tvær stelpur að færa
hina fallegu Clementínu í rétt
form. Önnur sá um að mála and-
litið meðan hin var í óða önn að
krulla ljósa lokkana.
— Þú þarna með myndavélina.
Á ég að skora þig á hólm? Da da
daaaaH Blöndungurinn fann kalt
stálið nema við háls sér. Þarna var
kominn Florindo með sverð í
hendi og til alls líklegur.
— Tja! Ég er nú bara að reyna
fyrir mér í blaðamennsku.
— Nú! Þá held ég setji þig á í
þetta sinnið.
Hvílíkt fjör! Það lá við að
Blöndungurinn gleymdi erindi
sínu á staðinn. En eftir nokkra
leit fann Blöndungurinn leikara
sem virtist óhætt að trufla.
— Gætir þú nokkuð sagt mér
hvernig þetta ævintýri byrjaði?
— Já þó nú væri. Sko. Þetta
byrjaði allt í fyrra þegar leiklist-
arfélagið tók að sér kaffisölu í
Litlu-Sómalíu ...
— Allir upp! Allir upp! Hlín
þarf aö tala við okkur. Snögg hún
er að verða vitlaus!!!
Þannig slitnaði upp úr fyrsta
hnitmiðaða samtalinu. Nú var
ekkert annað að gera en fylgja á
eftir leikendunum upp á kenn-
arastofu. Þar settust allir í hring
og biðu eftir síðustu ráðlegging-
um Hlínar leikstjóra.
— Hvar er Columbína!
— Hún er alveg að koma.
— Jesús minn. Hún er búin að
Arlecchino — Tveggja þjónn.
II Dottore — „Ha, matur!“
Brighella og Beatrice.
vera að koma í tuttugu mínútur!
Svona lagað gengur ekki.
— Svona, svona. Slöppum ör-
lítið af.
— Slappa af! Vá! Þetta verður
algjört klúður. Ég veit það fer
allt í klessu!
Það var ekki laust við að
skrekkur lægi í sumum. En í
þessum svifum kom Columbína
og öldurnar lægði. Hlín tók að
gefa góð ráð sem leikendur tóku
fegins hendi.
Sýningin nálgaðist óðum og
Hlín bað krakkana endilega að
slaka á. En það var ekki laust við
að hún væri allstrekkt sjálf og
þarfnaðist slökunar. En hvað um
það, það var eins og við manninn
mælt. Sumir hurfu inn í herbergi
og læstu að sér, en aðrir lögðust
bara á gólfið sem dauðir væru.
Nokkrir tóku þessu þó með jafn-
aðargeði og ræddi um landsins
gagn og nauðsynjar.
Blöndungurinn fann að nú var
honum að verða ofaukið, svo
hann skellti sér niður í sal og
beið sýningarinnar. Hann þurfti
ekki að bíða lengi þar til fornir
tónar fylltu salinn og leikend-
urnir tíndust inn á sviðið. Frum-
sýningin var hafin og allt fór ör-
ugglega af stað. Blöndungurinn
tók að slaka á. Stemmningin í
kringum leikhópinn hafði gripið
hann föstum tökum og fannst
honum hann nær því einn af
hópnum. Þar sem allt var nú i
góðu lagi rölti hann aftur bak-
sviðs til að fylgjast með því sem
þar fór fram.
Þar sat Guðný aðstoðarleik-
stjóri, framkvæmdastjóri og
gjaldkeri með meiru, og spjallaði
við þá leikara sem ekki voru á
sviðinu í það og það skiptið.
Blöndungurinn settist hjá þeim
og bað Guðnýju að segja frá
leikhópnum.
— Þetta byrjaði allt með að
við seldum kaffi í Litlu-Sómalíu.
í kjölfar þess ákváðum við að
gera tilraun til að endurreisa
leikfélagið sem var í raun stein-
dautt. Við fengum vilyrði um
fjárstuðning úr nemendasjóði
eftir nokkuð harða baráttu.
Vegna stórtaps á öllum uppsetn-
ingum síðustu ár var nemenda-
ráð ekkert yfir sig hrifið. En við
fengum okkar í gegn þannig að
við gátum ráðið Hlín Agnars-
dóttur sem leikstjóra. Síðan
hófst löng leit að hentugu hand-
riti sem fannst ekki fyrr en undir
haustið. Þá hófst hin eiginlega
vinna.
Á meðan á þessu stóð iðaði allt
í lífi í kringum okkur. Leikarar
komu út af sviðinu, létu móðan
mása um það hvernig gengi og
hentust aftur inn á svið þegar
kom aftur að þeim. En Guðný
hélt áfram.
— I haust vorum við þrjátíu í
hópnum. Við skiptum honum svo
upp í minni einingar. Fyrst voru
valdir leikarar í hlutverkin og
skipuðu þau að sjálfsögðu leik-
hópinn. Búningahópurinn sá um
hönnun og saumun búninga, auk
þess að sjá um leikmynd. Tón-
Íistarhópurinn sá um að velja
tónlist og sjá um þau mál. Að