Morgunblaðið - 02.10.1985, Blaðsíða 52

52
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 2. OKTÓBER1985
Trúarbrögð í Sevilla — eða
„Maðurinn á mótorhjólinu“
— lítil saga af stemmningu í Sevilla miðvikudaginn 25. september
„TRÚARBRÖGO" hef ég oft heyrt um knattspyrnuna — jafnvel
skrífad sjálfur ad þessi fagra íþrótt sé meira en íþróttin sem slík
sums staðar í veröldinni. Sérstaklega hefur þaó þó átt við um
suðræn lönd. Spánn veröur aö teljast til þessara suðrænu — og
er ég fylgdist með vióureign Spánverja og Islendinga í heimsmeist-
arakeppninni í knattspyrnu í síöustu viku varð mér í rauninni fyrst
Ijóst hvað þetta með trúarbrögöin merkti í raun og veru. Hvernig
Spánverjar uppliföu viðureignina — hjá þeim stóð leikurinn við
ísland ekki yfir í 90 mínútur; hann hófst aö morgni og honum lauk
ekki fyrr en að morgni næsta dags.
SfVILLA FUf UN CLAMOR
jA Méjicoj
MARCA
Eins og margoft hefur komið
fram uröu Spánverjar að sigra
islendinga í Sevilla miövikudag-
inn 25. september 1985 til að
tryggja sér sæti í úrslitakeppni
heimsmeistarakeppninnar í Mex-
íkó næsta sumar. Það tókst —
Spánn sigraöi 2:1 eftir mikinn
barning — sæti í Mexíkó varö að
veruleika og þaö var vissulega
tilefnitilfagnaðar.
Spánverjar hlökkuðu mikið til
leiksins — sumir hverjir a.m.k. —
aðrir voru lafhræddir við „víking-
ana“ úr norðurhöfum. „Við vinn-
um 3:0 — við vinnum 5:0.! Þetta
haföi óg fengiö að heyra í Sevilla
dagana fyrir leikinn. Öllu tók ég
meö jafnaöargeði. Enginn leikur
er unninn fyrirfram — ekki er gott
aö stæra sig af getu sinna manna
fyrr en flautaö er til leiks. „Það
kemur í Ijós, það kemur í Ijós. Allt
getur gerst í knattspyrnu," svar-
aöi ég alltaf aö bragöi þegar sig-
urvissir Spánverjar hófu upp
raust sína.
Margan knattspyrnuleikinn hef
ég séð — víða í Evrópu hef ég
„farið á völlinn" en stemmningu
sem þeirri sem var á Benito Villa-
marin-leikvanginum í Sevilla held
ég að ég hafi aldrei orðiö vitni að.
Hávaöinn og lætin, innlifunin —
þetta var einstakt. Spánsk kona
sat við hliðina á mér í blaða-
mannastúkunni, afskaplega fal-
leg og skemmtilegur Spánverji,
sem gaman var aö tala viö fyrir
leikinn. Eftir aö leikurinn hófst liföi
hún sig vel inn í þaö sem var aö
gerast og ég verð að viðurkenna
aö ég stóð sjálfan mig aö því að
banka í takt viö hana og hina
áhangendur spánska liðsins —
ósjálfrátt, þegar þeir sungu fullum
hálsi: „E-span-ja, E-span-ja“.
Hún og aðrir nágrannar mínir í
blaöamannastúkunni urðu hins
vegar ekki lítið móðguð (?) —
hissa a.m.k. — þegar ég, og eng-
inn annar í næsta nágrenni, stökk
upp, lamdi í borðið og öskraöi.
„Dómari — hvurslags er þetta,“
eða eitthvað i þá veruna, t.d.
þegar Pétur var rangstæður í
seinni hálfleiknum á örlagaríku
augnabliki. Eða þegar Guðmund-
ur skoraöi mark íslands. ísland
komið í 1:0! — ég hreinlega um-
turnaðist. Glæsilegt mark í alla
staði. Spánverjarnir hreinlega
skriöu undir borð af vonsku en ég
stökk upp, öskraði og lét öllum
illum látum. Enda sagöi einn
Spánverjanna við mig þegar hann
nvar nokkurn veginn búinn aö ná
sér: „Það er ekki mikill vandi að
sjá hvar þeir eru, þessir fáu ís-
lendingar, sem eru á vellinum í
kvöld!" Og þaö voru orð að sönnu.
Meðal tugir þúsunda Spánverja
þögðu sem grjót — grúfðu sig
niöur í vonbrigðum sínum —
stukku nokkrir tugir íslendinga
upp úr sætum sínum og öskruöu;
gáfu tilfinningum sínum lausan
tauminn.
Allt tekur enda. Einnig leikir í
heimsmeistarakeppni. Og þegar
austur-þýski dómarinn blés í
flautu sína til merkis um aö leikn-
um væri lokið varð stemmningin
á vellinum ólýsanleg. Meö svört-
um stöfum á hvítum pappír er
a.m.k. erfitt aö koma henni til
Los islandeses
marcaron
primero pero
qanó Espana
iHurra!

::i!n:i"mrj,:,i.n:
• Spænsk blöð fögnuðu mikiö daginn eftir leikinn. Hér mé sjá
forsíður tveggja stærstu íþróttadagblaða landsins, Marca og as.
„Hip, hip, Hurra,“ segir Marca og mexíkanahattur hefur veriö
teiknaöur á höfuð Munoz landsliðsþjálfara en as segir einfaldlega:
„A Mejico“ — „Til Mexíkó.“
var þessi gerö mótorhjóls kölluð
vespa, kannski enn þann dag i
dag. Unnusta kappans sat aftan á
og þau spurðu mig: „Islandia?,
Islandia?" og bentu á mig. „Si,
si,“ svaraði ég eins og innfæddur
Spánverji. Ég spurði næst er ég
komst að hvort ekki væri nokkur
leiö aö ná í leigubíl á þessum slóö-
um. En ég þurfti ekki aö hafa
áhyggjur af því mikið lengur. Vin-
urinn mælti nokkur orð á
spænsku til unnustunnar aftan á,
hún vippaði sér af hjólinu og skip-
aöi mér aö taka sæti sitt. Ég þáöi
þaö náttúrulega yfir mig ánægöur
og síöan var brunað af stað.
Kærastan beið á gangstóttinni en
við „ökuþórinn" svínuöum milli
bílanna á þétt skipuöum strætum
Sevilla-borgar. Einn þeirra vagna
sem viö fórum fram úr á leiðinni
• Markiö sem orsakaöi öll fagnaðarlætin — sönginn, dansinn og hláturinn á götum Sevilla og annarra borga á Spáni aðfararnótt
fimmtudagsins 26. september. Gordillo skorar sigurmarkið gegn íslendingum. Bjarni Sigurðsson, sem lék frábærlega í Selvilla, kom
engum vörnum viö enda Gordillo í dauðafæri
skila. Menn verða aö lygna aftur
augunum, hugsa sér hálft hundr-
aö þúsund öskrandi eins og hver
barki þolir — sumir sjálfsagt
meira. Menn verða að ímynda sér
þá tilfinningu sem þessi úrslit, 2:1
sigur yfir islandi, laöa fram í
brjóstum venjulegs Spánverja.
Litadýröin — rautt og gult hvert
sem litið var — var ótrúleg. Það
var eins og einn stór spánskur fáni
væri á lofti á áhorfendastæöun-
um. Og spánski gítarleikarinn, i
skikkjunni meö stóra hattinn;
hann var til staöar. Fyrir leikinn
kom hann inn á leikvanginn,
kyssti völlinn nokkrum sinnum —
og eftir leikinn var hann kominn
til aö halda fólkinu við efniö.
Rúmri klukkustund eftir leik-
inn, er ég hugðist halda heim á
hótel, sem ekki var ýkja langt í
burt, til að senda heim minn pistil
um leikinn og viðtöl við leikmenn
og þjálfara, voru fagnaðarlætin
ekki minni en þegar ég hvarf niöur
til búningsherbergjanna. Fyrir
utan leikvanginn stóöu þúsundir
Spánverja og biðu eftir hetjum
sínum. í þá mund er ég hljóp út í
myrkrið rann rútan með íslensku
landsliösmennina innanborös frá
vellinum — og Spánverjarnir
hylltu íslensku strákana. Kannski
vegna þess að með tapinu
tryggðu þeir Spánverjum sæti í
Mexíkó, kannski vegna þess hve
hetjulega þeir börðust.
En skyndilega kom babb i bát-
inn hjá mér. Enginn leigubíll var
sjáanlegur, hvað átti ég til bragðs
að taka? Ég gat ómögulega fariö
á tveimur jafnfljótum heim á hótel
— þó báöir fljótir séu! En þá kom
ungur Spánverji mér til bjargar.
Hann renndi upp að hlið mér á
skellinööru sinni — einhvern tíma
var rútan meö íslenska landsliöið
innanborös. „Maðurinn á mótor-
hjólinu" gat ekki annað en veifaö
er hann brunaöi fram úr rútunni
— þeir sem mig sáu veifuðu á
móti, og spuröu seinna „hvern
andsk...“ ég heföi verið aö gera
á þessu mótorhjóli. Ég sagði nátt-
úrulega eins og var — en eftir
nokkra umhugsun urðum við
sammála um þaö, aö heföi Island
sigrað eða jafntefli orðiö í leiknum
(og Spánverjar þar með misst af
sæti í Mexíkó næsta sumar) hefði
mér aö líkindum ekki verið boöiö
far... — S.H.