Morgunblaðið - 07.01.1986, Qupperneq 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 7. JANÚAR1986
Móðir okkar og tengdamóöir,
ANNA NORDAL,
er látin.
Vilhjálmur Ingólfsson, Álfheiður Jónsdóttir,
Ragnar Ingólfsson, Sigurborg Sigurjónsdóttir,
Siguröur Ingólfsson, Jóhanna Guömundsdóttir.
t
Eiginkona mín,
SIGRÍDUR TÓMASDÓTTIR,
Hverfísgötu 70,
lóst í St. Fransiskusspítalanum Stykkishólmi sunnudaginn 5. jan-
úar.
Þorkell Hjaltason og
börn hinnar látnu.
Eiginkona mín,
MARGRÉT ÁRNADÓTTIR,
Lyngholti,
Þórshöfn,
lést á heimili okkar föstudaginn 3. janúar.
Fyrir mína hönd, barna, tengdabarna og barnabarna.
Jóhann Jónsson.
t
Eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóöir og amma
HEKLA SÆMUNDSDÓTTIR,
Grettisgötu 45,
andaöist í Borgarspítalanum 4. janúar sl.
Fyrir hönd vandamanna.
Haraldur Egilsson,
Egill Haraldsson, Bylgja Ragnarsdóttir,
Sæmundur Haraldsson, Jenný Heiöa Björnsdóttir,
Sævar Haraldsson
og barnabörn.
t
Maöurinn minn
AXEL SIGURGEIRSSON,
lést sunnudaginn 5. janúar.
Fyrir hönd aöstandenda.
Guöríöur Þorgilsdóttir.
KRISTRÚN KRISTÓFERSDÓTTIR,
Reynihvammi 34, Kópavogi,
sem lóst þann 31. desember veröur jarösungin frá Fossvogs-
kapellu fimmtudaginn 9. janúar kl. 13.30.
Fyrir hönd vandamanna,
Kristján Þ. Ólafsson,
Sigríöur Kristjánsdóttir,
Kristófer Kristjánsson.
t
Móöir okkar,
ANNA GUDMUNDSDÓTTIR,
sem lést í Landakotsspítala 30. desember veröur jarösungin í
Fossvogskirkju miövikudaginn 8. janúar kl. 10.30.
Fyrir hönd ættingja og annarra vandamanna,
Guðlaug Sveinsdóttir,
Jón Sveinsson,
Snorri Sveinsson,
Magnús Sveinsson.
t
i
i
*
t
Móöir okkar, tengdamóöir og amma,
GUDNÝ GUÐMUNDSDÓTTIR
frá Minna-Núpí,
Vestmannaeyjum,
veröur jarösungin frá Dómkirkjunni föstudaginn 10. janúar kl.
13.30. Þeim sem vildu minnast hennar er vinsamlegast bent á
aö láta Slysavarnafélag jslands njóta þess.
Guðmundur Kristjánsson, Hansína Kristieifsdóttir,
Þorgeröur Kristjánsdóttir, Agnar Gunnlaugsson,
Guðlaug Alda Kristjánsdóttir,
Klara Helgadóttir, Jóhannes Hannesson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Þára Franklín
Akureyri - Minning
Fædd 7. mars 1919
Dáin 28. desember 1985
I dag, þriðjudaginn 7. janúar, fer
fram frá Akureyrarkirkju útför Þóru
Franklín. Þóra fæddist í innbænum
á Akureyri. Þar ólst hún upp og þar
bjó hún allan hluta ævi sinnar, er
hún gat notið þess að dvelja heima,
en sjúkdóms síns vegna urðu þau
árin æði mörg er hún þurfti að eyða
á sjúkrahúsum innlendum og erlend-
um.
Foreldrar Þóru voru hjónin Val-
gerður Friðriksdóttir og Jónas Jó-
hannsson Franklín.
Auk Þóru áttu þau einn son, Jó-
hann, bakarameistara, er andaðist
1978.
Þóra ólst upp í foreldrahúsum við
mikið ástríki foreldra sinna og bróð-
ur. Hún lauk sínu bamaskólanámi í
heimabæ sínum og sótti um skeið
tíma í iðnskóla bæjarins. Síðar
stundaði hún nám við Húsmæðra-
skólann á ísafirði, er á þeim árum
þótti hin ágætasta skólastofnun fyrir
ungar stúlkur, sem njóta vildu hag-
nýtrar fræðslu áður en til heimilis
væri stofnað.
Ung að árum giftist Þóra Ólafi
Daníelssyni klæðskerameistara, frá
Hvallátrum á Breiðafirði, þann 28.
maí 1938. Mann sinn missti hún 23.
janúar 1980. Hjónaband þeirra Þóru
og Ólafs reyndist mjög farsælt og
sé í raun hægt að tala um, eins og
stundum er haft á orði, að maðurinn
beri konu sína á höndum sér, þá var
það sannmæli varðandi Ólaf Daniels-
son, slík var umhyggja hans fyrir
konu sinni alla tíð, ekki síst eftir
heilsubrest hennar og hún þá þarfn-
aðist hlýrrar umhyggju og umburð-
arlyndis. Sameiginlega byggðu þau
upp ylríkan rann, þar sem heiðríkja
sáttar og friðar réði húsum. Þóra
var söngvin og söngelsk. Hún lék á
píanó og er söngunnendur bar að
garði ljómuðu oft fagrir tónar Ijóðs
og lags í Aðalstræti 5, er fylltu unað
meðal gesta og heimafólks.
Kynni mín af þeim Þóru og Ólafi
skópu í huga mínum mynd af góðu
fólki, heiðarlegu, góðhjörtuðu, gest-
risnu, gamansömu og glaðsinna
þegar við átti. Hér var fólk, sem
ávallt hélt reisn sinni, þrátt fyrir
mikil áföll.
Þóra og Ólafur bjuggu lengst af
í sambýli við foreldra Þóru, og er
óhætt að segja að aldrei féll skuggi
á það samband fjölskyldnanna. Enda
var mikið ástríki milli þeirra
mæðgna alla tíð.
Eftir andlát föður Þóru bjó Val-
gerður áfram í sambýli við þau Þóru
og Ólaf, uns hún fór á Dvalarheimil-
ið Hlíð á Akureyri þar sem hún
dvelur nú 96 ára gömul, hin emasta
miðað við aldur, ung í anda og virðu-
leg í fasi.
Þeim Þóru og Ólafi fæddist sitt
einkabam þann 23. september 1940
og er það Ævar Karl tollfulltrúi á
Akureyri. Kona Ævars er Sigrún
Jóhannsdóttir, myndarkona og mikil
húsmóðir. Um 20 ára skeið bjuggu
þau undir sama þaki og foreldrar
Ævars og reyndist þetta sambýli
traust og gifturíkt. Þau lögðu sig
fram um að gera Þóm þunga sjúk-
dómsbyrði léttbærari eftir því sem
unnt var og þegar bamabömin fóm
að sjá dagsins ljós juku þau heimilis-
ánægjuna og urðu á ýmsan hátt ljós-
gjafar ömmu og afa.
Börn Sigrúnar og Ævars em
þijú: Ólafur Þór læknir, kvæntur
Mörtu Lámsdóttur, lækni. Inga
Jóna, skrifstofum., sambýlismaður
hennar er Tryggvi Agnarsson,
námsmaður, og Jóhann Bjöm, náms-
maður. Allt er þetta myndar- og
dugnaðarfólk, sem skilar þjóð sinni
heillaríkum störfum.
Þóra Franklín var fríð sýnum.
Yfir henni hvíldi reisn og þokki, er
hlaut að vekja eftirtekt ásamt fág-
aðri framkomu. Reisn sinni og þokka
hélt hún fram til síðustu stundar,
þrátt fyrir mikil áföll vegna sjúk-
dóms síns.
Þegar Þóra var 23 ára greindist
hjá henni sykursýki á háu stigi. Við
sjúkdóm þennan háði hún hetjulega
baráttu í 43 ár, uns yfir lauk 28.
des. sl.
Öll þessi ár, sem mörg hver vom
henni þjáningarfull, virtist hún halda
ró sinni í öllu viðmóti og vílsöm var
hún ekki. Vegna sjúkdóms síns
þurfti Þóra að dvelja oft langtímum
saman á sjúkrahúsum bæði hér á
landi og erlendis. Meðal annars
dvaldi hún eitt sinn á Niels Steins-
ens-spítalanum í Kaupmannahöfn,
en sá spítali var eingöngu fyrir
sykursjúka. Þarna kynntist hún
ýmsum nýjungum varðandi meðferð
syrkursjúkra svo og félagssamtök-
um þeirra. Þetta festi rætur í huga
hennar og umhugsunin um stofnun
félagssamtaka sykursjúkra hér á
landi varð stöðugt áleitnari. Að því
kom að slík samtök vom stofnuð og
má fullyrða að hún var hvati að
því framtaki.
Eftir því sem árin liðu varð sykur-
sýkin aðgangsmeiri við Þóm og síð-
asta tug ævi hennar lagðist sjúk-
dómurinn meir og meir á sjónina,
sem stöðugt dapraðist og var svo
komið snemma árs 1984 að Þóra
var blind orðin, og þá fyrir nokkm
þurfti að taka af henni annan fótinn.
Má nærri geta hvílík raun þetta var
henni. Enn kjarkur hennar virtist
hinn sami, mótlætinu mætti hún
stöðugt með einstakri hugprýði. Hér
var ótvíræður vitnisburður um
óvenjulegt þolgæði og hetjulund, að
bugast ekki við ört þverrandi heilsu,
er olli örkumlun og fötlun, heldur
láta aðlagast aðstæðum hveiju sinni.
Hún tók brosandi hveijum þeim,
er litu inn til hennar og mat mikils
sjúkravitjun vina og kunningja. Þótt
hún væri sýnilega oft þreytt í sínu
langa sjúkdómsstríði vildi hún sem
minnst gera úr því mikla álagi sem
sjúkdómurinn greinilega orkaði á
hana.
Ef til vill hefur hún á stundum
lifað sínum innra heimi. Þá hefur
það verið svo fagur heimur að
umskiptin hafa ekki orðið ýkja mikil
við lát hennar nú. Á þeirri stundu
hafa, ef til vill, líf og dauði, mæst
í fullri sátt.
Síðustu fimm ár ævi sinnar dvaldi
Þóra á Fjórðungssjúkrahúsinu á
Akureyri að mestu leyti rúmliggjandi
eða í hjólastól. Hún hafði oft orð á
því við mig, er ég heimsótti hana
eða átti viðtöl við hana símleiðis,
hversu góðrar umönnunar og að-
hlynningar hún nyti af hendi starfs-
fólks sjúkrahússins, læknum, hjúkr-
unarliði og öðru því fólki, er þar
starfaði.
Ég kynntist þessu einnig og tel
að betur hafi ekki verið hægt að
veita sjúklingi þjónustu en þarna var
gert, og er því afar ljúft að verða
við þeirri ósk Þóru, að ef ég minnitst
hennar látinnar, að flytja þessu fólki
hennar innilegustu þakkir fyrir
mikið og óeigingjarnt starf er það
vann við að létta henni sjúkdóms-
álagið og er það gert hér með.
Við áorðin vegaskil er Þóra
Franklín kvödd með þökk fyrir fag-
urt fordæmi, er hún gaf öllum, er
henni kynntust með hugrekki sínu
og hetjudáð er hún drýgði í barátt-
unni við ofurefli sjúkdóms síns. Hún
lét aldrei bugast, bognaði aldrei.
Að leiðarlokum skal kvatt og
henni beðið blessunar.
Aldraðri móður hennar, syni,
tengdadóttur, barnabörnum og öðr-
um ættingjum og vinum sendum við
Þórunn einlægar samúðarkveðjur.
Helgi Hannesson
Minning:
Sigurður Grims-
son, verkamaður
Fæddur 24. ágúst 1906
Dáinn 31. desember 1985
Árið 1985 er mér minnisstætt
fyrir marga góða hluti. Eitt er þó
sem skyggir á, en það er þegar ég
frétti á gamlársdag að Sigurður
Grímsson væri dáinn. Þó svo fráfall
hans kæmi mér ekki alveg á óvart,
þar sem hann átti við vanheilsu að
stríða, átti ég ekki von á því nú þar
sem hann hafði náð sér sæmilega
eftir áfall sl. sumar.
Sigurður var fæddur að Brekku á
Álftanesi 24. ágúst 1906 en ólst upp
í Hafnarfirði. Hann var sonur hjón-
anna Gríms Jónssonar og Vilborgar
Böðvarsdóttur og yngstur fjögurra
systkina, sem öll eru nú látin. Á
yngri árum stundaði Sigurður sjó-
mennsku ásamt annarri vinnu. Um
1950 kom hann alkominn í land og
vann lengst af hjá Eimskip við skipa-
afgreiðslu og einnig nokkur ár sem
næturvaktmaður í skipum félagsins.
Sigurður, eða Siggi Gríms, eins og
hann var oftast kallaður, var mjög
vinsæll maður og mjög vel látinn
af sínum vinnufélögum og öðrum
sem honum kynntust.
Þann 24. apríl 1943 kvæntist
hann Ragnheiði Guðmundsdóttur og
eignuðust þau þijár dætur og barna-
börnin eru Qögur. Árið 1947 fluttust
þau hjónin í nýtt hús að Kaplaskjóls-
vegi 60 og hafa þau búið þar síðan.
Móðir mín, en hún var systir
Ragnheiðar, fluttist þangað árið eftir
með okkur tvo bræðurna. Vil ég
þakka Sigurði innilega fyrir hversu
vel hann reyndist okkur og sérstak-
lega okkur bræðrum eftir fráfall
móðurokkar 1962.
Eftir að ég fluttist af Kaplaskjóls-
veginum 1971 og eignaðist eigin
fjölskyldu héldust náin fjölskyldu-
bönd milli fjölskyldna okkar. Álltaf
var jafn ánægjulegt að hitta Sigga
Gríms, og sérstaklega fannst börn-
unum okkar vænt um að hitta hann,
því alltaf gaf hann sér tíma til að
sinna þeim. Ennfremur er okkur
minnisstætt hversu mikla umhyggju
ekki síður en sinna eigin barna.
Alltaf var gott að fara að hans ráð-
um og ekki vantaði að hann var
ávallt reiðubúinn að rétta hjálpar-
hönd ef á þurfti að halda.
Nú þegar ég kveð hann hinstu
kveðju vil ég fyrir hönd okkar hjóna
og barna okkar þakka honum allan
þann hlýhug og vináttu sem hann
hefur sýnt okkur á liðnum árum.
Ennfremur sendum við Ragnheiði,
dætrum, tengdasonum og barna-
börnum okkar bestu samúðarkveðjur
við fráfall ástvinar.
Trausti Guðjónsson,