Morgunblaðið - 24.01.1986, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 24. JANÚAR1986
35
Bryndís Sigurðar
dóttir — Minning
Fædd 8. september 1956
Dáin 17. janúar 1986
Þegar ég sest niður til að minnast
systurdóttur minnar, sem lést í
Landspítalanum 17. þ.m. eftir langa
og erfíða veikindabaráttu, koma
fram í hugann ótal ljúfar minningar
um æsku hennar og ævi. Ég ætla
ekki að rekja allt það sem hægt
væri að telja upp, ég veit að hún
myndi ekki vilja það.
Bryndís fæddist á Skagaströnd
elst sex bama Guðbjargar Lárus-
dóttur og Sigurðar Ámasonar. Böm
okkar systra vom á lfkum aldri og
ólust upp saman þar til hún var 10
ára. Þá flytjum við til Keflavíkur
og skiljast þá leiðir um sinn nema
við heimsóknir svo oft sem unnt
var. Þegar Bryndís er ellefu ára
flytur hún með foreldmm sínum til
Heliissands. Hún var einn vetur
hjá okkur og stundaði nám í Gagn-
fræðaskóla Keflavíkur og tók þaðan
gagnfræðapróf. Hún átti mjög
auðvelt með að læra og rækti það
af skyldurækni sem og annað sem
hún tók sér fyrir hendur.
Bryndís var glaðsinna en mjög
dul. Akveðin var hún og vissi ætíð
hvað hún vildi.
Árið 1973 kynntist hún manni
sínum, Haraldi Hinrikssjmi frá
Helgafelli, indælum dreng sem ætíð
sýndi betur og betur hvaða mann
hann hafði að geyma. Þau eignuð-
ust einn dreng sem nú er ellefu ára
gamall.
Árið 1980 fluttu þau til Stykkis-
hólms og áttu þar heima þar til
Bryndís veiktist sumarið 1981. Þau
fluttust þá suður til Keflavíkur,
foreldrar hennar vom þá flutt
þangað. Hún þurfti stöðugt að vera
undir læknishendi.
Brjmdís bar veikindi sín með
mikilli þolinmæði þrátt fyrir sífelld-
ar sjúkrahúslegur og utanlands-
ferðir. Ávallt var hún glöð og kát
og trúði á bata, og ætlaði alltaf að
koma heim aftur. Hennar heim-
koma varð nú önnur en hún óskaði
sér. Hún fór þangað sem leið okkar
allra liggur að lokum. Hún var svo
ung að við eigum svo erfitt með
að trúa því að hún sé farin frá
okkur.
Elsku Halli minn, sorg þín er
mikil. Þú ert búinn að reynast
Brjmdísi svo vel. Það hefði enginn
getað gert betur. Þið vomð svo
samrýnd að unun var að umgangast
ykkur á hveiju sem á gekk, alltaf
mönnum styrk til að bera þessa
þungu sorg — í Jesú nafni.
Farþúífriði,
friðiir Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem.)
Ingibjörg og Eygló
Ingvadætur
Ámý Matthíasdóttir lést þann 15.
janúar sl. eftir stutta sjúkdómslegu,
aðeins 27 ára gömul.
Hún var gjaldkeri okkar og
áhugasamur félagi, sem alltaf var
gott að leita til ef vinnukraft vant-
aði við hin ýmsu verkefni innan
félagsins.
Hafí hún þökk fyrir það allt.
Þegar við hugsum til hennar
núna, munum við hana glaðlega og
brosandi tilbúna í slaginn.
En fljótt skipast veður í lofti, nú
er Ámý dáin og við stöndum eftir
harmi lostin.
Bömin hennar tvö og eiginmaður
eiga nú um sárt að binda, svo og
aðrir aðstandendur og viljum við
votta þeim öllum innilega samúð
okkar og biðjum góðan Guð að
blessa þau og hugga á erfíðum
stundum.
Guð blessi Ámýju.
Félagar úr JC-Grindavík
jafn glöð og hugrökk. Þú átt miklar
þakkir skyldar fyrir þína miklu
umhyggju.
Elsku Eyþór minn, þín sorg er
einnig mikil, en þú átt góðan föður
sem verður þér skjól og skjöldur.
Elsku foreldrar og systkini, megi
guð gefa ykkur öllum stjrrk í ykkar
miklu sorg.
Vertu sæl, vor litla ljúfan blíða,
lof sé Guði, búin ertu að stríða.
Upptilsælu sala
saklaust bam án dvala.
Lærðu ung við engla Guðs að tala.
Erla Lárusdóttir og
fjölskylda
Mig langar með nokkmm orðum
að minnast mágkonu minnar,
Bryndísar Sigurðardóttur, sem lést
í Landspítalanum þann 17. janúar
sl. langt um aldur fram aðeins 29
ára. Hún var elst sex systkina, dótt-
ir Guðbjargar Lárusdóttur og Sig-
urðar Ámasonar sem lengi bjuggu
á Hellissandi, en einmitt á þeim
stað kynntist hún jmgsta bróður
mínum, Haraldi Hinrikssyni frá
Helgafelli.
A Helgafelli byrja þau sinn fyrsta
búskap, og enn bætist við hamingj-
una er einkabam þeirra, Eyþór
Öm, fæðist.
Eftir nokkurra ára búsetu flytjast
þau hjón til Stykkishólms og festa
þar kaup á húsi, enda ung og full
af framtíðaráætlunum og dugnaði
þó róðurinn væri stundum þungur.
En skyndilega ber ský fyrir sólu,
í september 1981 veikist Bryndís,
var samt sem áður búin að fínna
fyrir lasleika mest allt sumarið. Var
hún þá lögð inn í sjúkrahús og
greindist þá sá sjúkdómur er lagði
hana að velli. Segja má að dvölin
hafi verið meira og minna í sjúkra-
húsi eftir það, tvívegis fór hún utan
til aðgerða. Einhver bati fékkst þó
um stundarsakir. Þegar uppvíst
varð um sjúkdóm þann sem Brjm-
dís gekk með var ekki um annað
að gera en að taka sig upp og flytj-
ast suður og varð Keflavík fyrir
valinu enda þá foreldrar og sum
af systkinunum flutt þangað.
Ekki var það meiningin að skrifa
neina lofræðu um Bryndísi enda
ekki þörf á því. Hún kynnti sig
best sjálf með hógværð sinni og
hlýju. Síðastliðið sumar áttum við
hjón saman ánægjulegt ferðalag
með Halla, Bryndísi og Eyþóri, var
þá heilsa hennar í besta lagi. Þetta
er sú samvera sem ég seint gleymi.
En í haust seig aftur á ógæfuhlið-
ina, veiktist þá Bryndís aftur, fór
þá fyrst til Kaupmannahafnar en
var heima í nokkrar vikur, fór síðan
í Landspítalann og átti ekki þaðan
afturkvæmt.
Eitt atriði langar mig til að
minnast á sem lýsir Bryndísi best
er hún eitt sinn spurði mig þó hel-
sjúk væri hvemig maðurinn minn
hefði það er hún vissi að hann
væri í sjúkrahúsi og hvort honum
mjmdi ekki áreiðanlega batna.
Elsku Halli minn. Mig skortir
orð. Allt sem þú ert búinn að ganga
í gegnum og allur sá styrkur sem
Bryndís hafði af þér er einstakt.
Ykkar Eyþórs er sorgin mikil og
söknuður sár.
Ég bið góðan guð að hugga
ykkur og sfyrkja svo og foreldra
hennar, systkini og aðra vanda-
menn.
Fari Bryndís í friði.
Ingibjörg Hinriksdóttir
í dag kveðjum við hinstu kveðju
Brjmdísi Sigurðardóttur, fyrsta sól-
argeislann okkar Guðbjargar Lár-
usdóttur. Mikil var gleði okkar
þegar hún fæddist og strax varð
hún indæl og elskuleg, en þá grun-
aði okkur ekki að hennar biðu allar
þessar þjáningar og að hún ætti
eftir að hverfa frá okkur svo ung.
Árið 1967 fluttist hún með for-
eldrum og systkinum til Hellissands
og þaðan átti hún sínar æskuminn-
ingar. Einnig var það þar sem hún
kjmntist eftirlifandi eiginmanni sín-
um Haraldi Hinrikssyni frá Helga-
felli í Helgafellssveit. Eignuðust
þau Eyþór Om 11. mars 1974, og
er hann því nú aðeins 11 ára þegar
hann þarf að horfa á bak ástkærri
móður.
Bryndís og Haraldur vom mjög
samhent í kaupum sínum á íbúð
og stofnun heimilis þeirra á Hellis-
sandi og þar eignaðist hún marga
góða vini. Sérstaklega vil ég nefna
tvær vinkonur hennar, Ástu og
Dóm, en með þeim var hún ætíð á
unglingsárunum. Áttu þær vinkon-
ur margar góðar og skemmtilegar
stundir saman. Svo liðu árin og þær
fluttust burt frá Hellissandi, en við
það rofnaði sambandið þangað til
að þær fréttu af veikindum Bryn-
dísar. Þá komu þær að heimsækja
æskuvinkonu sína á spítalann. Þær
höfðu ekki glejmit henni. Vil ég
færa þeim kærar þakkir fyrir hugul-
semina, og ég veit að Biyndísi þótti
mjög vænt um þessar heimsóknir.
Arið 1980 fluttu þau hjónin með
drenginn sinn til Stykkishólms, þar
sem Halli fór að vinna við pípulagn-
ir en Bryndís vann við ýmis störf,
svo sem beitingu o.fl. Síðast vann
hún í verslun, og það þótt hún
væri farin að þjást mikið af hinum
hræðilega sjúkdómi sem átti eftir
að hijá hana næstu árin.
Við vorum búin að frétta að
Brjmdís okkar væri orðin veik, svo
við heimsóttum hana vestur. Dag-
inn eftir komu okkar þangað keyrði
ég henni upp á spítala þar sem hún
átti að fá niðurstöður rannsókna
sem gerðar höfðu verið á henni. Ég
gleymi aldrei gleðibrosi hennar
þegar út úr spítalanum kom. Nú
vissu þeir hvað var að henni og
fréttimar voru góðar. Batahorfur
vom ömggar. Það sem hún þurfti
var að jafna sig og fá hvíld og síðan
yrði allt sem fyrr. Áveðið var að
hún kæmi suður og dveldi hjá okkur
um tíma í Njarðvíkum.
En svo fór allt á annan veg, því
þegar suður kom versnaði henni.
Sjúkdómsgreiningin hafði ekki ver-
ið rétt og að lokum var hún send
á Borgarspítalann þar sem í ljós
kom að nýmn vora óstarfhæf.
Upp úr þessu varð Brjmdís að
vera í gervinýra á Landspítalanum
tvisvar í viku. Þetta vom mikil
vonbrigði fyrir þau hjónin sem ný-
lega höfðu fest kaup á einbýlishúsi
í Stykkishólmi þar sem þau ætluðu
sér að setjast endanlega að. En
margt fer öðmvísi en ætlað er. Nú
urðu þau að flytja suður svo hún
gæti nýtt sér nýmavélina. Húsið í
Hólminum var selt og íbúð í Kefla-
vík kejrpt í staðinn.
Fljótlega komu ýmsir fylgikvillar
þessa sjúkdóms í ljós. Oft var
Bryndís mjög kvalin og þurfti að
gangast undir erfiðar skurðaðgerð-
ir. Loks var hún send til Danmerkur
þar sem grætt var í hana nýra.
Gleði okkar í fjölskyldunni var mikil
þegar fréttist að ígræðslan hefði
gengið vel og að nýrað starfaði
eðlilega. Gaman var að sjá hana
aftur í vor, nýkomna heim, hressa
og káta þó hún væri ekki orðin
alheil enn. Þetta var eins og upp-
hafíð að nýju lífi fyrir hana, enda
notuðu þau þijú sumarið sem leið
til að ferðast saman og sjá landið.
En ekki gmnaði nokkurt okkar að
þetta sólríka, indæla sumar jrði
hennar síðasta.
Með hnignandi sól fór hún aftur
að kenna sér meins. Enn á ný varð
hún að fara til Kaupmannahafnar
þar sem hún þurfti að dvelja um
tíma, og kom þar í ljós að æð að
nýja nýranu hafði verið of þröng.
Var gerð á henni skurðaðgerð og
skipt um æð. Virtist það hafa tekist
vel. En eftir skamma dvöl heima
fór Biyndís enn á ný á Landspítal-
ann vegna fylgikvilla nýmasjúk-
dómsins.
Á annan í jólum fengum við svo
þá ægilegu frétt að lífi Brjmdísar
yrði ekki bjargað. Þrem vikum síðar
lést hún svo eftir mjög erfíða sjúk-
dómslegu.
Áfallið fyrir aðstandendur alla
og vini var meira en orð fái lýst.
Svona yrði þá endir fjögurra ára
baráttu og þjáninga. Þá vaknaði
óhjákvæmilega sú spuming, hvers
vegna svo mikið væri lagt á sumt
fólk. Hvers vegna var svo mikið
lagt á hana og manninn hennar sem
stóð við hlið hennar og tók þátt í
öllu mótlætinu með henni? Hvers
vegna var svo mikið lagt á drenginn
þeirra litla, sem þurfti að horfa upp
á þjáningar og dauða móður sinnar
svo ungur? En fátt verður um svör.
Að lokum langar mig að þakka
öllum þeim sem rejmdust Brjmdísi
og Haraldi svo vel. Erfitt er að
gera upp á milli þessa góða fólks
og nefna suma en ekki aðra, en þó
ætla ég að þakka sérstaklega móð-
ursystmm Biyndísar, Sólborgu og
Erlu, séra Ágústi Sigurðssjmi í
Kaupmannahöfn og konu hans
Guðrúnu Ásgeirsdóttur og Ingi-
björgu systur Halla. Einnig sendi ég
kærar þakkir til Karlakórs Kefla-
víkur og kvenfélags karlakórsins
fyrir ómetanlegan Ijárhagslegan
stuðning vegna utanlandsferðanna.
Ég þakka ykkur öllum sem sfyrktuð
þau með fjárframlögum, heimsókn-
um og á annan hátt. Þökk sé ykkur
læknum og hjúkranarkonum sém
stunduðu hana og gerðu allt sem
þið gátuð til að lina þjáningar
hennar. Og þakka þér, Halli minn,
fyrir það hve vel þú rejmdist ást-
kærri dóttur minni allan þann tíma
sem þið áttuð samleið í lífínu, sem
var þó allt of stutt. Guð gefí þér
og drengnum styrk og hjálp í þess-
ari raun.
Við ættingjar og vinir munum
sakna þess að fá ekki að hafa
Brjmdísi lengur á meðal okkar.
Söknuðurinn er sár, en það er sagt
að öll sár grói um síðir. Kannski
er það rétt.
Ég kveð ástkæra dóttur mína
með söknuði og þakka henni fyrir
allt.
Sigurður Arnason
í dag verður jarðsett frá Kefla-
víkurkirkju systurdóttir mín, Biyn-
dís Sigurðardóttir. Hún fæddist á
Skagaströnd 8. september 1956.
Foreldrar hennar, Guðbjörg Láras-
dóttir og Sigurður Amason, fluttust
til Hellissands árið 1967 með böm
sín, sem þá vom orðin sex. Bryndís
var elst alsystkinanna en einn hálf-
bróðir ólst upp annars staðar og
var ætíð kært með þeim systkinum.
Hún var stóra systir og því fylgir
oft ærin ábyrgð en hennar létta
lund og hlýi hugur varð hinum jmgri
til fyrirmyndar. Þama liðu æskuár-
in við leik og starf.
Árið 1973 kjmntist Brjmdís eigin-
manni sínum, Haraldi Hinrikssyni
frá Helgafelli, og eignuðust þau
einn son, Eyþór Om, er fæddist 11.
mars 1974. Þau stofnuðu heimili
sitt á Hellissandi en vorið 1980
fluttust þau til Stykkishólms. Ári
síðar kejrptu þau þar hús sem trú-
lega hefði orðið framtíðarheimili
þeirra hefði forsjónin ekki tekið í
taumana. Aðeins eitt sumar áttu
þau saman á nýja heimilinu. Haus-
tið 1981 urðu þau að fljrtjast suður
vegna veikinda Brjmdísar. Þau
settust að í Keflavík, en þangað
höfðu foreldrar Bryndísar flust árið
áður.
Það má með sanni segja að síðan
hafí skipst á skin og skúrir í lífi
þeirra. Við sem best til þekkjum
vissum að þau áttu margar erfíðar
stundir, en ætíð rofaði til og gleðin
fyllti hjörtun á ný.
Á vordögum 1985 komu þau
heim frá Danmörku eftir nær
þriggja mánaða vem þar á sjúkra-
húsi. Það var mikil gleðistund, því
Brjmdís hafði fengið líffæri í stað
þess sem hafði bmgðist henni og
allar líkur bentu til að í hönd fæm
góðir dagar og líf þeirra kæmist
aftur í eðlilegt horf. Þá þurfti hún
ekki lengur að fara tvo daga í viku
til Reykjavíkur í gervinýra eins og
hún hafði gert undanfarin ár. Þau
áttu yndislegt sumar öll þijú, ferð-
uðust um landið og nutu þess að
vera saman.
En haustið kom og birtu tók að
bregða. Eins var það í hugum
okkar, þegar Biyndís þurfti aftur
að fara til Danmerkur. Þó vonuðum
við að viljasfyrkurinn mjmdi flejrta
henni í gegn um þessa erfiðleika,
sem áður. En nú dugði hann ekki
til. Hún kom heim en fór fljótlega
á sjúkrahús hér heima. Lítt þekktur
sjúkdómur gerði vart við sig og
ágerðist sífellt. Það leið að jólum
og við tendraðum jólaljósin okkar.
Þó ekki með sama fögnuði og vant
er. Því hún gat ekki verið með
okkur. Nýja árið gekk í garð og
þann 17. janúar kvaddi hún okkur.
Kaldur raunvemleikinn lék um
huga minn og sagði mér að við
myndum ekki framar hittast hér á
jörð. Sagt er að því dýpra sem
sorgin grafí sig í hjarta manns,
þeim mun meiri gleði hafí það getað
rúmað. Ég rejmdi að skoða huga
minn og sjá að ég grét vegna þess
sem hafði verið gleði mín. Og hve
þakklát ég varð fyrir að eiga þó
minninguna um þessa hugrökku
stúlku sem vissulega hafði kennt
mér svo margt.
Hvers virði em í raun hinir ver-
aldlegu hlutir sem keppst er um að
eignast, miða við það að vera heil-
brigður á sál og líkama.
Margar gleðistundir áttum við
saman, bæði og mínu heimili og
hennar, og aldrei bar skugga á
vináttu okkar.
Henni hlotnaðist sú gæfa að
eignast mann sem stóð við hlið
hennar til hinstu stundar. Hann gaf
henni það besta sem hann átti til,
ást tryggð og vináttu. Við sem
unnum Brjmdísi getum aðeins sagt,
þakka þér, Halli minn, og guð gefí
ykkur feðgunum styrk í sorg ykkar.
„Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
GekkstþúmeðGuði
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt“
(V. Briem.)
Sólborg Lárusdóttir
Okkur langar til að minnast hér
með nokkram orðum Bryndísar
Sigurðardóttur, sem lést í Land-
spítalanum 17.janúarsl.
Hún kom inn í okkar hóp fyrir
nokkmm ámm með manni sínum,
Haraldi Hinrikssjmi, er hann gekk
til liðs við Karlakór Keflavíkur, og
eignuðumst við þar góða félaga.
Hann söng í kómum og vann af
miklum dugnaði við hús karlakórs-
ins sem þá var í byggingu.
En hún gekk til liðs við okkur í
kvennaklúbbnum svo viljug og
áhugasöm þótt heilsan leyfði það
varla, alltaf vildi hún vera með.
Síðasta árið sat hún í stjóm
K.K.K.K.K.
Elsku Halli og sonur, og aðrir
ættingjar. Guð gefí ykkur stjrk í
ykkar sorg, og blessuð sé minning
elskulegrar vinkonu.
Hafðu þökk fyrir allt.
Konur í K.K.K.K.K.