Morgunblaðið - 09.03.1986, Blaðsíða 59

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 9. MARZ 198G
59
Jón G. Kristins-
son — Minning
„Enginn veit sína ævina fyrr en
511 er.“
Aldrei hefur mér fundist þetta
máltæki eins átakanlegt og þegar
mér bárust þær fréttir að tengda-
foður míns, Jóns Guðmundar Krist-
inssonar eða Bonna eins og hann
var kallaður, væri saknað.
Kynni mín af Bonna hófust vorið
1982 þegar ég og elsti sonur hans
kynntumst. A heimili þeirra hjóna
var mér strax tekið með mikilli
vinsemd eins og öllum þeim sem
voru þeirrar gæfu aðnjótandi að
kynnast þeim. Aldrei minnist ég
Bonna öðruvísi en lífsglöðum manni
sem gat sífellt komið öllum í gott
skap og veitt af gleði sinni.
Eg minnist þeirrar stundar þegar
ég og unnusti minn færðum honum
og Hönnu þær fréttir að von væri
á fyrsta bamabaminu. Leyndi sér
ekki gleðin sem sú frétt færði
honum. Vom þær ófáar stundimar
sem við sátum Qögur saman og
töluðum um bamið og framtíðina
sem bæri svo margt í skauti sér.
Seint kem ég til með að gleyma
svipnum á honum þegar hann kom
í fyrsta sinn að heimsækja litla
afastrák og færði honum fyrsta
bangsann. Það fór ekki á milli mála
að þama fór góður maður, fullur
af ást og umhyggju.
Þegar ég sit hér og hugsa um
þennan válega atburð er mér gjör-
samlega óskiljanlegt hver tilgang-
urinn geti verið. I þeirri góðu trú
að hann sé einhver, þó svo að hann
sé okkur lifandi hulinn, vona ég að
Bonna líði vel og sé „ríkur" maður
þar sem hann er núna.
Eftirsjáin í góðum tengdaföður
er mikil og með þessum fátæklegu
orðum vil ég kveðja hann og biðja
algóðan Guð að vaka yfír honum.
Elsku Hanna, Kiddi, Emma,
Bonni og Anna Helga; missir ykkar
er mikill en minningin um góðan
mann mun aldrei gleymast. Fyrir
hönd flölskyldu minnar votta ég
ykkur fyllstu samúð.
Hafdís
Á morgun fer fram minningarat-
höfn frá Kópavogskirkju um vin
okkar hjónanna. Þann 12. febrúar
síðastliðinn barst okkur sú fregn
að hann Bonni væri týndur. Síðast
hefði spurst til hans á leið um borð
Skreytum
við öll tækifæri
^ Reykjavikurvegi 60, simi S3848. Alfheimum 6, simi 33978.

Blómastofa
Friðfinns
Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið öll kvöld
til kl. 22,-eínnig um helgar.
Skreytingar við öll tilefni.
Gjafavörur.
í „Helgu" sem lá við bryggju í
Vestmannaeyjahöfn.
Við Snorri sögðum bæði: Þetta
getur ekki verið. Hann hlýtur að
finnast. En hversu óskiljanlegt og
tilgangslaust sem það virðist, öll
hin víðtæka leit reyndist árangurs-
laus.
Bonni fæddist í Vestmannaeyjum
8. nóvember 1933. Hann hét fullu
nafni Jón Guðmundur Kristinsson.
Foreldrar hans voru Emelia Bened-
iktsdóttir og Jóhann Kristinn Guð-
mundsson og áttu þau saman þijú
böm. Þau slitu samvistum þegar
hann var átta ára og fór Bonni með
föður sínum til Seyðisfjarðar. Tveim
ámm síðar fórst faðir hans með
vélskipinu Þormóði. Þá fluttist
Bonni suður til móður sinnar sem
þá var gift Þormóði Jónssyni og ólst
upp með alsystkinum sinum og
tveim hálfsystkinum.
Eftir að Emelía var orðin ekkja
tók hún í fóstur dreng, Ingþór Pétur
Þorvaldsson. Hann var skipsfélagi
Bonna í síðustu ferðinni.
Bonni var aðeins fjórtán ára
þegar hann fór til sjós. Hann starf-
aði á sjónum alla tíð, utan átta ár
þegar böm hans vom lítil, að hann
keypti sér sendibíl og vann þá á
Nýju sendibílastöðinni.
Árið 1953 réð Snorri, maðurinn
minn, sig á togarann Jón Þorláks-
son og þar kynntust þeir Bonni og
urðu miklir vinir. Hefur sú vinátta
alltaf haldist. Vom þeir saman í
skiprúmi þar til ársins 1958.
Á þessum ámm var margt brall-
að. Þeir þreyttust aldrei á að rifja
upp þá gömlu góðu daga. Bonni var
einn af þessum eldhressu mönnum,
alltaf hrókur alls fagnaðar og oft
tóku þeir lagið saman vinimir. Það
vakti lfka ósvikna tilhlökkun hjá
bömunum okkar seinna þegar
Bonni og Hanna komu í heimsókn.
Fjóla Jóhanna Halldórsdóttir, eða
Hanna, og Bonni kynntust árið
1956 en við hjónin 1957 og í land-
legum héldum við oftast hópinn.
Þetta vora ógleymannleg ár.
Haustið 1958 fóm þeir báðir í
Stýrimannaskólann, Bonni og
Snorri, þá trúlofaðir og famir að
hugsa til framtíðarinnar. Þetta var
heilmikið átak en tókst með sóma.
Að skólanum loknum réðust þeir á
sitt skipið hvor. Bonni var ýmist
stýrimaður eða skipstjóri þau ár
sem hann var á sjónum á Þormóði
goða, Sæborginni, Helgu I eða
Helgu II.
Eftir að þau Hanna stofnuðu
heimili bjuggu þau mestan sinn
búskap á Langholtsvegi og við
Skólagerði í Kópavogi en þau gift-
ust 10. desember 1960. Böm þeirra
urðu flögur, mannvænleg og góð
böm. Þau em Kristinn Helgi, 23
ára, í matreiðslunámi, sambýlis-
kona hans er Hafdís Bjamadóttir.
Þau eiga ungan son; Emelía Dröfn,
22 ára, hún dvelur í Bandaríkjunum
við nám í djassballett; Anna, 16 ára
sem hefur nýlokið gmnnskóla og
vinnur í verslun, og Jón Þórir, eða
Bonni litli, eins og við köllum hann,
20 ára efnilegur liðsmaður í Breiða-
bliki. Þegar því varð við komið fór
pabbi hans með honum á leiki og
hvatti hann til dáða eins og reyndar
hin bömin, sem hann hvatti og
V \ (|: t / í i; •
studdi með ráðum og dáð, bæði í
leik og starfí. Og það var með hann
eins og flesta sem dvelja fjarri fjöl-
skyldum sínum á sjó eða annars
staðar, að þeim mun meiri var án-
ægjan að njóta samvistanna þegar
heim var komið.
Og í þekktu kvæði um sjómann
eftir Öm Amarson segir: Kjörin
settu á manninn mark, meitluðu
svip og stældu kjark. Sjórinn er
máttugt afl í lífi þeirra sem bindast
honum og seiður hans slíkur að
lengi eimir eftir, jafnvel langa ævi.
En kveðjur hans geta líka verið
kaldar og naprastar em þær þegar
hann skilar ekki aftur herfangi sínu.
Það fá þau nú svo sárlega að reyna,
Hanna og bömin og aðrir ástvinir.
Bonni var góður vinur, glaður og
reifur, hreinn og beinn. Þannig
munum við hjónin minnast hans,
þakklát fyrir góða samfylgd. Á slík-
um stundum em orð svo fátækleg.
Maður hljóðnar og lítur í eigin barm
og fær ekkert að gert.
Við sendum innilegar samúðar-
kveðjur til þín, Hanna mín, og
bamanna, Emmu og annarra ást-
vina.
Steina og Snorri
Það er ávallt mikið áfall þegar
vaskir synir landsins hverfa snögg-
lega úr miðju ætlunarverki lífs síns.
Það gerðist í Friðarhöfn við Binna-
bryggju í Vestmannaeyjum aðfara-
nótt miðvikudagsins 12. febrúar
1986, er Jón Guðmundur Kristins-
son, skipstjóri, hvarf á leið milli
skipa í stormi, kulda og náttmyrkri.
Minningarathöfn um Jón verður
gerð frá Kópavogskirkju mánudag-
inn 10. þ.m. kl. 13.30.
Nú em fimmtán ár liðin frá því
ég kynntist Jóni. Hann átti síðar
eftir að verða mágur minn og góður
vinur. Jón var léttur í lund og það
vakti fljótlega athygli mína hversu
dáður og elskaður hann var af íjöl-
skyldu sinni. Meðal hennar naut
hann sín hvað best, enda áberandi
hve fómfús hann var og reiðubúinn
til að hjálpa öðmm. Margsinnis rétti
hann mér hjálparhönd, oft óbeðinn.
Jón var ekki hár maður vexti en
sterkbyggður, snöggur í hrejrfing-
um og dimmraddaður. Hann var
með leiftrandi blá augu, sem gátu
orðið talsvert hvöss ef svo bar
undir. Meðal kunnugra gekk hann
gjaman undir gælunafninu Bonni.
Trúlega hefur faðir Jóns, Jóhann
Kristinn Guðmundsson vélstjóri,
haft bein eða óbein áhrif á starfsval
sonar síns. Jón útskrifaðist úr Stýri-
mannaskólanum árið 1960. Fjár-
hagurinn var mjög krappur meðan
á námi sbóð en endar náðu þó saman
með ötulum og dyggum stuðningi
eiginkonu hans, Jóhönnu.
Að námi loknu tók við ríflega
aldarfjórðungs starfsævi, aðallega
við stjóm fiskiskipa, en einnig við
útgerð sendibfls hér á höfuðborgar-
svæðinu.
Frá árínu 1984 var Jón einn af
þremur skipstjómm sem fyrirtækið
Ingimundur hf. hafði á að skipa.
Jón var ýmist skipstjóri á skipunum
Helgu eða Helgu II við rækjuveiðar,
eða stýrimaður, þegar skipin vom
við loðnuveiðar. Er Jón hvarf hina
örlagaríku nótt nú í febrúar var
hann stýrimaður á Helgu II.
Jón var talinn með fengsælli
skipsijómm er mér sagt, harðdug-
legur og ósérhlífinn. Sama orð fór
af honum sem sendibflstjóra. Jón
talaði ekki aðeins um hlutina, hann
framkvæmdi þá. Ég minnist þess
að árið 1979 átti ég erindi úr landi
þess efnis að afla Islendingum ráð-
gjafarverkefnis á sviði fiskveiða.
Aðallega vom það Qármála- og
lögfræðileg atriði sem vom á dag-
skrá. Engu að síður vildi ég styrkja
þekkingu mína á fiskveiðum. Jón
var ekki lengi að greiða úr þessu.
Hann bauð mér um borð f skipið
Sæborgu, sem hann stjómaði þá.
Þar útskýrði hann m.a. allar þær
veiðiaðferðir sem til álita kæmu við
þessar tilgreindu aðstæður og til-
nefndi ensk heiti hins ýmsa búnaðar
um borð. Þama kom berlega í ljós
hve Jón var stórvel að sér í öllu er
lýtur að stjóm veiða. Ég held ég
hafi aldrei lært eins mikið á jafn
skömmum tíma og við þetta tæki-
færi.
Jón fæddist í Vestmannaeyjum
þann 8. nóvember 1933. Faðir hans
var Jóhann Kristinn Guðmundsson
vélstjóri, f. 3. nóvember 1904 á
Kaldalæk á Vattamesi við Reyðar-
ijörð. Foreldrar Jóhanns Kristins
vom Guðmundur Jónsson útvegs-
bóndi á Vattamesi og kona hans,
Jónína Jónsdóttir. Kristinn var alinn
upp hjá Kristjáni Indriðasyni bónda
á Þemunesi j Reyðarfirði og konu
hans, Lukku Friðriksdóttur. Þau
fluttust síðar til Eskifjarðar. Jóhann
Kristinn fórst í hinu mannskæða
Þormóðsslysi 18. febrúar 1943.
Móðir Jóns, sem lifir son sinn, er
Emelía Benediktsdóttir, fædd í
Ólafsvík, nú búsett í Reykjavík.
Foreldrar hennar voru Benedikt
Jónsson, vagnmaður í Ólafsvík, og
Guðbjörg Halldórsdóttir. Emelía
ólst upp í fóstri hjá þeim hjónunum
Helga Daníelssyni og Önnu Guð-
mundsdóttur, er bjuggu í Helludal
í Bemvík á Snæfellsnesi.
Jón var næstelstur sex systkina.
Hin em, talin í aldursröð: Anna
Helga Kristinsdóttir, Rudólf Krist-
insson, Ragnheiður Þormóðsdóttir,
Brynjar Þormóðsson og Ingþór
Þomaldsson, öll búsett í Reykjavík.
í einkalífi var Jón mikill gæfu-
maður. Gmndvöllurinn var lagður
hinn 10. desember 1960 er hann
kvæntist Jóhönnu Halldórsdóttur úr
Reykjavík. Jóhanna var honum ekki
aðeins góð eiginkona, heldur líka
styrkur lífsfömnautur og félagi.
Hún rak heimili þeirra hjóna af
rausn og myndarskap. Einkum
rejmdi á, þegar Jón var langtímum
flarverandi vegna vinnu sinnar. Síð-
astliðin ellefu ár hafa þau Jóhanna
og Jón búið að Skólagerði 10 í
Kópavogi. Heimilið endurspeglar
hið hlýja hugarfar sem þar ríkir.
Þau Jón og Jóhanna eignuðust
flögur mannvænleg böm. Kristinn
matreiðslunema, Emelíu jassball-
ettkennara, nú við nám í Bandaríkj-
unum, Jón, starfsmann hjá Pósti
og síma og Önnu Helgu, sem er
yngst, 16 ára. Jón og Anna HelgSlí
búa enn í föðurhúsum.
Nú er Jón Kristinsson horfinn
af sjónarsviðinu 52 ára að aldri.
Margt verður öðmvísi en ætlað
var. Ég veit að hann hefði viljað
sjá öllum bömum sínum farborða
°g fylgjast með framgangi þeirra.
Einnig veit ég að þau hjónin, Jón
og Jóhanna, áttu sér draum um
sameiginleg ævintýr í náinhi fram-
tíð. Nú er séð að vemleikinn verður
á annan hátt.
Þegar við .kveðjum Jón Guðmund
Kristinsson standa eftir ljúfar minn-
ingar um góðan dreng. Við hjónin
minnumst með þakklæti vináttu
hans og margra ánægjulegra sam-
vemstunda, sérstaklega þess, er
þau Jón og Jóhanna heimsóttu
okkur hjónin til Sviss um mánaðar-
tíma árið 1980. Þá var ekið um
Evrópu og kom glöggt í ljós að á
betri ferðafélaga varð ekki kosið.
En öllum ferðum lýkur og leiðir
skiljast. Ég óska Jóni mági mínum
fararheilla og færi honum þakkir
fyrir auðsýnda vináttu og traust.
Jóhönnu og bömunum, Emelíu og
öðmm aðstandendum Jóns sendi ég
mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Megi bjartar minningar um góðan
vin gefa þeim styrk.
Þór Gregor Þorsteinsson
Lára Þorsteins-
dóttir — Minning
Hún amma mín elskuleg er nú
öll. Svo skjmdilegt var andlát henn-
ar að ég gerði mér ekki grein fyrir
því fyrr en ég kom á heimili þeirra
ömmu og afa rétt fyrir jarðarförina
og varð þess vör að engin góð
amma kom með útbreiddan faðm
og bros á vör á móti okkur, fyrir
innan var allt hljótt og tómlegt.
Amma fæddist 4. júní 1912 og
var því aðeins 73ja ára er kallið
kom, því alltaf var hún jafnungleg
og dýrðarljómi jrfír henni hvar sem
hún fór. En þó var íjarlægðin á
milli okkar of mikil og óskaði ég
þess oft að geta skroppið augnablik,
þótt væri farið minnst einu sinni á
ári á meðan ég var í föðurhúsum.
Þá varð ég þess aðnjótandi að
dvelja hjá þeim afa og mömmu á
mínu fyrsta aldursári og fæ það
aldrei fullþakkað.
Amma fæddist í Reykjavík en
fluttist 2ja ára gömul til ÓlafsQarð-
ar með foreldmm sínum, Margréti
Helgadóttur og Þorsteini Hallssyni.
í Ólafsfirði bjó hún þar til jrfir lauk
þann 3. febrúar. 1986.
Foreldra sína missti amma mjög
ung, þannig að ekki urðu allar
dætur hennar þess aðnjótandi að
eignast afa og ömmu og hafa þar
farið mikils á mis. Amma mín var
einbimi, en bætti um betur og
eignaðist 6 böm; dreng, sem dó
aðeins 2ja vikna gamall, og dætum-
ar 5, sem allar lifa móður sína.
En við huggum okkur við það
að nú er hún komin til ástvina sinna
sem hún missti svo ung.
Amma og afi, Helgi Sveins eins
og hann er alltaf kallaður í sínum
heimabæ, giftu sig á gamlársdag
fyrir rúmum 52 ámm og syrgir nú
elskuiegur afi minn sína ástkæm
eiginkonu.
Guð stjrki þig, elsku afi minn, í
sorgum þínum og alla afkomendur
þína. Lára B.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð vegna frófalls og jarðarfarar
systur okkar,
ÞÓRU TÓMASDÓTTUR
frá Barkarstöðum.
Áml Tómasson,
Guðrún Tómasdóttir,
Marta Tómasdóttir.
t
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem auösýndu samúö,
studdu okkur og styrktu í veikindum, við andlát og jarðarför,
ÞURfÐAR LIUU ÁRNADÓTTUR.
Guö blessi ykkur öll.
Júbús Jónas Ágústsson og fjöiskyfda.
Þuríður Guðmundsdóttir frá Baa og
aðrir oðstandendur.
i