Morgunblaðið - 22.03.1986, Blaðsíða 48
48
MORGUNBLADID, LAUGARDAGUR 22. MARZ1986
Móðir mín, t OLGA VALDIM ARSDÓTTIR
frá Æðey,
er látin. Anna Jensdóttir.
t
Maðurinn minn og faðir okkar,
INGI B. GRÖNDAL,
erlátinn.
Herdis Gröndal,
Guðrún G. Gröndal,
Sveinbjörn Ö. Gröndal.
t
Ástkaer bróðir okkar,
ÞÓRÐUR KRISTINN BJÖRNSSON,
lést á heimili sínu í New Jersey í Bandaríkjunum aðfaranótt 20.
þ.m.
Fyrir hönd okkar systkinanna og annarra vandamanna,
Lára Björnsdóttir,
Hólmfríður Björnsdóttir,
Martin Björnsson.
t
Eiginmaður minn,
SIGURÐUR HALLDÓRSSON,
Tjarnargötu 30, Reykjavík,
lést í Landspítalanum 15. mars sl. Útförin hefur farið fram í kyrr-
þey að ósk hins látna.
Ólafía Þorvaldsdóttir.
t
Móðir mín og tengdamóöir,
ÁGÚSTA EIRÍKSDÓTTIR
fyrrverandi kaupkona,
Eskihlíð 5,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju mánudaginn 24. mars kl.
13.30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeir sem vilja
minnast hinnar látnu láti líknarstofnanir njóta þess.
Bjarnþór Karlsson,
Ragna Wendel.
t
Hugheilar þakkir fyrir auösýnda samúð og hlýhug vegna andláts
eiginmanns míns,
ÓLAFS SVEINSSONAR,
Sogavegi 146.
Lilja Júlíusdóttir.
f
a
h
t\'
I
%
t
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og jarðarför eigin-
konu minnar, móður okkar, tengdamóður og ömmu,
SIGRÚNAR STEIN ÞÓRSDÓTTU R,
frá Ytri-Grimslæk,
Sérstakar þakkir til lækna og hjúkrunarfólks deild 2A Landakoti
og Hafnarbúðum.
Guðjón Eyjólfsson,
Anna Jónsdóttir, Jörundur Jónsson,
Guðbjörn Jakobsson,
Sigrún Reynisdóttir, Hallgrimur Kristinsson,
Lúsia Jörundsdóttir, Guðjón Guðbjörnsson.
Legsteinar
granit - - marmari
Ó.f
Opið alla daga, einnig kvöld Unnarbraut 19, Seltjarnarnesi,
og helgar. símar 620809 og 72818.
Jón Loftur Jóns-
son - Minning
Jón afí er látinn. Hann kvaddi
þennan heim á Elliheimilinu á
Hvammstanga þann 15. mars 1986,
áttatíu ára að aldri. Jón var í raun
ekki afí minn, en þar sem mig
vantaði afa á æskuárum mínum,
þá gerði ég Jón að afa fljótlega
eftir að ég kynntist honum. Jón
Loftur var frændi minn í föðurætt,
sonur Jóns Friðrikssonar, sem var
bróðir raunverulega afa míns, Karls
Friðrikssonar.
Jóni kynntist ég þegar ég var
send í sveit til hans og Friðbjargar
konu hans, en þau bjuggu á Hrísum
í Víðidal í Vestur-Húnavatnssýslu.
Friðbjörg lést fyrir allmörgum
árum.
Ég kunni vel við mig hjá þeim
og þó svo að Jón ætti það til að
vera hvass ef ekki gekk allt sem
skyldi, þá hændist ég að honum og
fór að kalla hann afa. Ekki er hægt
að segja að Jón hafí verið stórbóndi
en hann var góður við skepnumar
og vann verk sín vel enda þótt oft
hafí astmasjúkdómur háð honum.
Seinna hættu þau Jón búskap og
Jón varð húsvörður í Víðihlíð, fé-
lagsheimili sveitarinnar. Ég fluttist
þá með og snattaðist í kringum þau
hjónin yfír sumartímann. Svo fluttu
þau á Hvammstanga og rofnaði þá
sambandið okkar um hríð.
Þegar Jón varð ekkill fluttist hann
suður og styrktust þá böndin aftur.
Hann var velkominn gestur á heim-
ili foreldra minna og eftir að ég
stofnaði heimili, leit hann oft til
okkar hjóna og ávallt færandi
hendinni og leið ekki á löngu að
bömin væm farin að kalla hann afa.
Jón Loftur hafði mjög gaman af
að spila og má segja að það virkaði
oft sem vítamínsprauta á hann,
þegar sest var að spilum hvort sem
um bridge eða lomber var að ræða.
Því miður var það svo að hann varð
að hætta að spila nokkmm ámm
áður en hann lést. Einhvem tímann
orðaði hann það við mig, að helst
vildi hann fá að deyja með spilin í
hendinni. Jón reyndi að kenna mér
lomber um tíma en ekki get ég
sagt að árangurinn hafí orðið mikill
þrátt fyrir góða og ötula kennslu.
Mér er minnisstætt frá seinni
ámm hve gaman var að hlusta á
frásagnir hans frá fyrri tímum,
því að með sanni má segja að hann
hafí lifað tímana tvenna. Hann var
fæddur og uppalinn í torfbæ, þar
sem lífsbaráttan var hörð og óvæg-
in. Þeim fer nú fækkandi sem lifað
hafa þessar miklu breytingar sem
orðið hafa á þessari öld. Ailt var
notað sem gat fært björg í bú.
Minntist ég þess er hann lýsti fyrir
Margrét Bjarna-
dóttir - Minning
Fædd 31. ágúst 1901
Dáin 13. mars 1986
Fyrir fáeium dögum var hringt
í mig og sagt að hún Margrét amma
mín væri veik. Rúmum sólarhringi
síðar var hún öll. Andlát hennar
bar brátt að. Hún hafði verið heilsu-
hraust og mig gmnaði ekki að svo
stutt væri eftir af ævi hennar.
Amma mín fæddist á Svalbarði
á Svalbarðsströnd þann 31. ágúst
árið 1901, sú fjórða í röðinni af
fímm systkinum. Yngsti bróðirinn,
Jón, er sá eini sem eftir lifír. For-
eldrar ömmu vom þau Bjami Ara-
son og Snjólaug Júlíana Sigfús-
dóttir. Amma var rétt tæplega
tveggja ára þegar ijölskyldan flutt-
ist að Grýtubakka í Höfðahverfí og
þar ólst hún upp. Hún var í ungl-
ingaskóla á Grenivík og lauk síðan
námi við Kvennaskólann á Blöndu-
ósi. Á 25. afmælisdegi sínum giftist
hún afa mínum, Hólmgrími Sig-
urðssyni frá Hrauni í Aðaldal, sem
lifír konu sína. Um átján ára skeið
bjuggu þau á Dæli í Fnjóskadal,
en fluttust þá að Ystu-Vík í Grýtu-
bakkahreppi. Þegar amma var rúm-
lega sjötug fluttist hún í Sniðgötu
á Akureyri, en afí kaus að búa í
sveitinni áfram. Böm þeirra hjóna
em fjögur, þau Sigurður, Kristín,
Bjami og Snjólaug Bergljót.
Þegar ég hugsa til baka hlaðast
upp ljúfar minningar frá þeim tíma
sem ég hef í gegnum árin eytt með
ömmu. Hún var yndisleg kona sem
ekki mátti vamm sitt vita. Hún var
mér alltaf góð og ég man ekki eftir
að hún ávítaði mig nokkum tímann
fyrir bamabrek mín, stór eða smá.
Hún kenndi mér að læra af reynsl-
unni. Ég man mjög lítið eftir því
er hún bjó í Ystu-Vík, en ég heim-
sótti hana oft í Sniðgötuna og
hlakkaði alltaf jafnmikið til. Alltaf
beið borðstofuborðið hlaðið kökum
og ýmsu góðgæti og aldrei varð
amma ánægð fyrr en ég gat engan
veginn látið meira ofan í mig.
Annað slagið fékk ég að sofa
nokkrar nætur hjá henni og það var
hátindur sælunnar. Hún fór þá
yfírleitt með mig í gönguferðir um
bæinn og stundum líka niður í ijöru.
Einstaka sinnum fór ég og verslaði
fyrir hana og ekki stóð á kossunum
og brosinu hennar þegar ég kom
til baka. Það var sama hversu lítið
var gert fyrir hana, hún ljómaði
alltaf af þakklæti. Amma var líka
afar þolinmóð. Ég man til dæmis
eftir einu skipti sem ég fékk að
sofa hjá henni að hún var að horfa
á sjónvarpið. Hún hafði útbúið
handa mér trommur úr tómum
dollum og baukum og ég sat við
hliðina á henni allt kvöldið og barði
trommumar með spýtu. Mörgum
hefði sjálfsagt þótt nóg um, en
amma bara brosti og bað mig
endilega að halda fram þegar ég
bauðst til að hætta. Amma mín
kunni ótal sögur sem ég bað hana
oft að segja mér og ajltaf brást hún
vel við þeirri beiðni. Á kvöldin áðui
en ég sofnaði fór hún með bænimar
mínar með mér og á morgnana
læddist hún um til að vekja mig
t
Innilegar þakkir til allra er auðsýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
OLGFIRS SIGURÐSSONAR,
Súluhólum 2.
Ingibjörg Árnadóttir,
Olga S. Olgeirsdóttir,
Inga Olgeirsdóttir,
Árdfs Olgeirsdóttir,
Sigr. Helga Olgeirsdóttir, Hörður Harðarson,
Halldór S. Olgeirsson, Elin Mariusdóttir,
Friðrik K. Friðriksson, Björg A. Baldvinsdóttir
og barnabörn.
okkur, hvemig fólk varð að bjarga
sér, t.d. þegar eitt sinn fóm um
hlaðið sex hestar klyfjaðir af álft-
um, sem veiddar höfðu verið upp
til heiða. Eins vom ekki fáar sögur
sem hann sagði okkur frá refaveið-
um og eltingarleik við lágfótu eða
önnur ámóta ævintýri fyrir okkur
borgarbömin.
Kann ég Jóni mínar bestu þakkir
að gefa mér og ekki síst bömum
mínum kost á að fá hlutdeild í ævi
og lífsreynslu sinni. Hann hvíli í
friði.
Sigríður P. Friðriksdóttir
og fjölskylda.
ekki, á meðan hún hitaði handa
mér kakóið. Amma var hugulsöm
og greiðvikin við alla og mér þótti
gott að geta leitað til hennar með
• vandamál mín, sem mér fannst oft
á tíðum þau heimsins stærstu. Hún
var sannur vinur í raun og gaf sér
ætíð tíma til að deila bæði sorg og
bleði með bamabömunum sínum.
Það var mjög gestkvæmt hjá
ömmu í Sniðgötunni og hún gladdist
líka yfir hverri heimsókn.
Síðustu árin bjó hún til skiptis
hjá Kristínu dóttur sinni og Bjama
syni sínum, pabba mínum. Hún var
farin að tapa minni en þó líkamlega
hraust og alltaf gmnnt á góða
skapið og þakklætið. Það kom fyrir
að ég settist niður hjá henni á
kvöldin og rifjaði upp með henni
gömlú, góðu dagana þegar ég heim-
sótti hana í Sniðgötuna. Ég minnti
hana á hversu hjálpleg og blíð hún
hefði alltaf verið mér, en amma
bara hló og reyndi að draga úr
því sem mest hún mátti. Þar sýndi
gamla hæverskan sig best, en hún
var ömmu töm.
Nú er amma horfín yfír móðuna
miklu. Ég á minninguna eftir og
hana ætla ég að geyma vel. Afa
mínum og Jóni, ömmubróður mín-
um, sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur og bið algóðan Guð
að blessa þá og styrkja á erfiðum
tímum.
Ég þakka ömmu minni, sem allt-
af var mér svo góð, fyrir allt og
allt. Blessuð sé minning hennar.
Kristín S. Bjarnadóttir