Morgunblaðið - 15.08.1986, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 15. ÁGÚST 1986
fclk í
fréttum

vettlingi gátu valdið, lögðu leið sína til Los Angeles til að sam-
gleðjast þeim.
„Staðráðinn í
að verða eilífð-
ar-brúðgumi44
— segir leikarinn Telly Savalas, sem ný-
lega gekk að eiga hina norsku Julie
Hovland í þriðja sinn
Pað er hvetjum manni nauð-
synlegt að staldra stöku
sinnum við á lífsleiðinni og
ákvarða stöðu sína og stefnu, vilji
maður ekki festast í neti hins
gráa hversdagsleika, lifa tilbreyt-
ingarlausu lífi. Að setja spuming-
armerki við starfsval sitt og
hjúskaparheit er fullkomlega eðli-
legt, sé gengið út frá því að fóik
þroskist frá ári til árs. Myndir þú
t.d. giftast konunni þinni í dag,
ef þú værir ekki kvæntur henni
nú þegar? — Eða býrðu bara með
henni af gömlum vana? Svörin við
spurningum á borð við þessar eru
afskaplega mikilvæg, segja mikið
um hversu hamingjusamur þú
raunverulega ert. Sé svar þitt
neikvætt ertu vissulega kominn í
svolitla klípu — en sé það jákvætt
getur þú slappað af — þú þarft
ekki frekari sannanna við — eða
hvað? — Leikarinn Telly Savalas
er einn þeirra heppnu, sem svarað
getur þessum áleitnu spurningum
með ákveðnu jáyrði, en það eitt
„Ástin vex með hverri
vígslu“, segja hjóna-
kornin Julie og Telly
Savalas. Fimmtán
mánaða sonur þeirra,
Cliristian, var skirður
við síðustu atliöfnina,
sem fram fór í Los
Angeles.
nægir honum þó engan veginn.
Hann gengur bara lengra en flest-
ir aðrir í þessum efnum, þrammar
upp að altarinu á fimm ára fresti
og rúmlega það með sömu konuna
sér við hlið og segir ,já“ við
hempuklædda menn út um allan
heim. „Ef ég mætti ráða myndi
ég ganga að eiga konuna mína,
hina norsku Julie Hovland, ár-
lega,“ segir hann. Það var árið
1978, sem þau gengu fyrst í hið
heilaga hjónaband og fór athöfnin
fram á einni hinna grísku eyja.
Fáir voru viðstaddir þá friðsælu
og rómantísku helgistund, svo
nokkrum árum síðar ákváðu þau
að endurtaka athöfnina, í Las
Vegar. „Við gerðum það til að
sanna hvort fyrir öðru að við elsk-
uðumst enn,“ segja þau. „Og þá
héldum við líka almennilega
veislu, sem stóð yfir heila helgi.“
Ekki alls fyrir löngu gengu síðan
hjónakornin upp að altarinu þriðja
sinni og þá í Los Angeles. Sú
hjónavígsla fór eiginlega að mestu
fram til að gleðja mömmu Telly,
sem vildi alltaf að þau giftu sig
upp á gamla móðinn — með mik-
illi viðhöfn og halelúja-kór. Ekki
fer þó allt eins og ætlað er því
gamla konan missti svo af öllu
saman, eftir allt. Hún datt nefni-
lega niður stiga nokkrum dögum
áður en þau giftu sig og komst
því ekki í kirkjuna, hvað þá held-
ur veisluna. Savalas-hjónin slógu
þó tvær flugur í einu höggi þann
daginn, því fimmtán mánaða
gamall sonur þeirra, Christian,
var einnig vatni ausinn. Það var
því tvöfalt tilefni til hátíðarhalda
og veislan stóð fram á næsta dag.
— En hvar ætla þau svo að gifta
sig í fjórða sinn? „Trúlega í París,"
segir Julie. „Reyndar höfum við
einnig talað um Aþenu og svo
væri gaman að gifta sig í Rio de
Janeiro. Við erum ákveðin í að
gifta okkur í það minnsta á fimm
ára fresti. Þannig staðfestum við
ást okkar, svo mark sé á tak-
andi,“ bætir hún við. „Það er
svolítið skrítið," segir Telly, „að
ég virðist verða ástfangnari með
hverri vígslunni — veit eiginlega
ekki hvar þetta cndar allt saman.
Ég vildi helst alltaf vera í brúð-
kaupsferð og er því staðráðinn í
að láta hveitibrauðsdagana aldrei
líða undir lok, vera eilífðar brúð-
gumi — alltaf nýgiftui- og ást-
fanginn upp fyrir haus,“ segir
hann og brosir út að eyrum.
fólk og flugrán
Robert Redford vill ekki njóta
neinna forréttinda — í það
minnsta ekki á ferðalögum
sínum.
gangast að fólki sé hleypt í gegn
án þess að farangurinn sé grand-
skoðaður. Éggæti allt eins verið
með töskuna fulla af morðvopn-
um — og þið gerið ekki svo lítið
sem að kíkja ofaní koffortið." —
Viðstaddir litu vandræðalega
hver á annan og vesalings
öryggisvörðurinn stundi upp „Já,
en hr. Redford, ég þekkti þig
alveg.“ „Frægt fólk getur líka
rænt flugvélum, skal ég þér
segja.“ Þetta svar leikarans
vakti mikinn fögnuð meðal sam-
ferðamanna hans og lófatak
mikið glumdi um flugstöðvar-
bygginguna. Það er trúlega
óþarft að taka það fram, að far-
angur Redfords var vandlega
yfírfarinn áður en lagt var loks
af stað til Los Angeles.
COSPER
\//////
9332. n i
r pib
COSPER
— Brosið bæði
Frægt
Lítillæti og hógværð eru kost-
ir, sem sjaldgæft er að finna
í fari hinna frægu og frama-
gjörnu. Leikarinn góðkunni
Robert Redford er þó einn þeirra,
sem hafa þá til að bera í ríkum
mæli. Hann hefur ávallt lagt á
það áherslu að komið sé fram
við hann eins og hvem annan
meðal-Jón, segist hvorki vilja
njóta né gjalda afreka sinna á
hvíta tjaldinu. Og það sem meira
er, manninum er fúlasta alvara.
Nýjasta dæmið, þessu til sönn-
unar, er atvik sem átti sér stað
nýlega á Kennedy-flugvellinum
í New York. Redford var á leið
til Los Angeles og fór farangur
hans, eins og lög gera ráð fyrir,
í gegnum gegnumlýsingartæki.
í einni handtösku sinni hafði
hann myndbandaspólur, sem
hann óttaðist að myndu jafnvel
bíða skaða af geislunum. Því bað
hann einn öryggisvörðinn um að
fara sjálfur í gegnum innihald
töskunnar, í stað þess að láta
leitartækið um það. Öryggis-
vörðurinn brosti sínu blíðasta,
kinkaði kolli og sagði Redford
að þess gerðist ekki þörf — hann
mætti bara fara um borð í vél-
ina. Öllum að óvörum brást
leikarinn hins vegar hinn versti
við boði þessu og kallaði á yfír-
mann öryggisgæslunnar á vellin-
um. „Þetta er algert hneyksli"
hrópaði hann. „Við lifum á af-
skaplega viðsjárverðum tímum,
þar sem mannslífin eru einskis
metin, glæpir og hryðjuverk eru
daglegt brauð. Undanfarið hefur
fjölda flugvéla verið rænt og
hræðilegir atburðir gerst um
borð í vélunum — og samt látið
þið, öryggisverðirnir, það við-