Morgunblaðið - 17.08.1986, Qupperneq 33

a BSE33
V''lilðáÖÍ]ftBLkSíÖ?^lðTÍW6M(íííf^'7!íKHÖ§Ív?Í986
Morgunblaðið/Einar Falur
Eskihlíð 1986. Þegar Guðgeir fluttist
með af a sínum og ömmu árið 1902 í
Eskihlíð var húsið einiyft með kjallara
og risi. A myndinni er gamia Eskihlíð-
arhúsið sá hluti byggingarinnar sem er
lengst til hægri. Kvistirnir, sem nú eru
á þ ví, voru smíðaðir seinna. Guðgeir
kveður f jósið haf a verið í kjallaranum
og heyhlöðuna í þeim endanum er snýr
að Skóla vörðunni sálugu, en hún var
nánast þar sem Leif sstyttan stendur
núna fyrir f raman Hallgrímskirkju.
Lágur skúr stóð upp við húsið og voru
sauðkindur haf ðar í honum.
„Og með sænskri sjentilmensku“
Guðgeir man vel eftir Thomsensbílnum. „Menn höfðu
óttalega ótrú á ökutækinu enda fór það saman að bíllinn
var kraftlítill og hér misha^ótt. Hægt var að fara hring-
ferðir með bílnum, þá var lagt upp frá Thomsen í
Hafnarstræti, ekið Pósthússtrætið að Dómkirkjunni og
Lækjargötuna til baka. Auðvitað kostaði þetta eitthvað."
„Síðustu ferð sína fór Thomsensbíllinn í Fossvoginn
en þar strandaði hann. Senda varð menn eftir bílnum
og máttu þeir ýta honum upp Öskjuhlíðina og aftur upp
á Skólavörðuholtið en þaðan rann hann niður á Lækjar-
torg.“
A þessum árum var Fossvogurinn beitiland fyrir að-
komuhesta. Sumir strákar höfðu þá þann starfa að gæta
hrossa aðkomumanna, — „en þeir tóku 20-25 aura fyrir
hestinn yfir sólarhringinn ef ég man rétt“.
Bændur í kaupstaðarferð gátu slegið upp tjöldum í
Fossvoginum, við svokallaðan Tjaldhól. Áður fyrr hafði
mönnum verið hleypt alveg niður á Austurvöll með tjöld
sín „en það var fyrir mitt minni".
Það var ekki fyrr en árið 1912 að læknum var lokað.
1 honum gætti flóðs og fjöru og kom jafnvel fyrir að
hann flæddi yfir bakka sína. Guðgeir segir það stundum
hafa orðið varasamt að ganga meðfram læknum og fyr-
ir kom að menn duttu í hann.
Frægt varð þegar Kristján Þorgrímsson féll í lækinn
þegar hann hugðist fylgja Bríeti Bjarnhéðinsdóttur til
hennar heima, en hún bjó þá í Þingholtsstræti 18. Um
þetta atvik orti Þorsteinn Gíslason en upphaf kvæðisins
er á þessa leið: „Haustsins biksvart næturmyrkur/grúfir
yfir grund./Bæjarstjórnin er að enda/átta tíma fund./Og
með sænskri sjentilmensku/Svíakonsúllinn/blómarós, sem
B.B. heitir,/býður armlegg sinn.“
„Bókbindarar lepja
dauðann úr skel“
Guðgeir sótti fjóra barnaskóla á jafnmörgum vetrum.
Fyrst var hann á Vatnsstígnum hjá Jarþrúði Bjarnadótt-
ur, þá hjá Sveini Guðnasyni í Bergstaðastræti 24, en þar
var síðar rekin brauðsala um ianga hríð. Til Davíðs Öst-
lunds gekk Guðgeir einn vetur „og þá fengum við frí tvo
daga í viku, nefnilega á laugardögum, því Davíð var
aðventisti, og svo á sunnudögum líka“. Síðast var Guð-
geir hjá Ásgrími Magnússyni í Bergstaðastræti 3, „en
sá skóli stóð lengi og Ásgrímur stofnaði meira að segja
kvöldskóla, — fyrir eldri nemendur".
I þessum einkaskólum voru kennd margvísleg fög, lest-
ur, skrift, réttritun, reikningur, kristinfræði og biblíusög-
ur, íslandssaga og náttúrufræði.
„Sumarið 1908 var ég í kaupavinnu í Þykkvabæ og
fékk 6 krónur á viku, fæði og húsaskjól. í janúar næsta
ár byijaði ég í bókbandinu sem átti eftir að verða mitt
aðalstarf á lífsleiðinni. Nei það var svo sem enginn sér-
stakur áhugi sem rak mig í þetta, þeir auglýstu hjá
Félagsbókbandinu og ég sótti um og þaðan lauk ég námi
í janúar árið 1913. Og það get ég sagt þér að ekki var
þetta taiin ábatasöm iðn.“
„Einu sinni þegar ég var rétt byrjaður í námi kom ég
inn í búðina til Benedikts Þórarinssonar kaupmanns, sem
var mikill bókasafnari og bókauðugastur maður á Is-
landi. Síðar var hann gerður að heiðursdoktor frá Háskóla
íslands og fékk háskólinn allt bókasafn hans. Þarna í
búðinni barst í tal hvað ég hefði fyrir stafni og Benedikt
segir þá bókbindara lepja dauðann úr skel, — hann hefur
vitað hvað hann borgaði fyrir bandið.“
J.H.
Vegna 200 ára
afmœlishátíöar Reykjavíkur
lokum við frá hádegi
mánudaginn 18. ágúst.
GleÖilega hátíÖ
Harpa gefur lífihu lit!
sem sterkir, öruggir, gangvissir, ódýrir í innkaupi, meö lítið viöhald og ódýra varahluti
og ekki síst fyrir hátt endursöluverð.