Morgunblaðið - 11.01.1987, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 11. JANÚAR 1987
Minning:
Gísli Guðjóns-
son íHlíð
Fæddur 10. júlí 1891
Dáinn 31. desember 1986
Nú þegar pabbi í Hlíð er allur
langar mig til að minnast hans með
nokkrum orðum.
Hann fæddist 10. júlí 1891 að
Setbergi við Hafnarfjörð. Foreldrar
hans voru hjónin Stefanía Gísladótt-
ir og Guðjón Jónsson bóndi þar.
Þegar Gísli var 5 ára flutti hann
. með foreldrum sínum að Suðurkoti
í Krýsuvík og átti þar heima næstu
fimm árin. Þá fluttu foreldrar hans
að Garði í Hraunum og þar átti
Gísli heima meðan hann var í for-
eldrahúsum. Gísli átti einn bróður
sem var tveimur árum yngri en
hann. Sá hét Guðlaugur. Hann bjó
Iengst af í Grindavík. Hann kvænt-
ist Guðmundu Guðnadóttur og
eignuðust þau 8 börn. Þeir bræður
voru samrýndir í æsku og var alltaf
kært með þeim. Guðlaugur er nú
látinn fyrir allmörgum árum.
Æska þeirra bræðra var áfalla-
laus. Þeir dvöldu hjá foreldrum
sínum sem voru frekar veitandi en
þiggjandi og fóru ekki að heiman
fyrr en þeir voru vaxnir úr grasi.
Þegar Gísli var 17 ára fór hann
sem vinnumaður að Óttarstöðum í
Hraunum til Guðjóns Sigúrðssonar
hreppstjóra og konu hans Jósepínu
Jósepsdóttur og var þar næstu 8
árin. Ég sé hann fyrir mér á þessum
árum sem ungan og laglegan mann,
ekki háan en vel vaxinn, kvikan í
hreyfmgum, glaðlegan í viðmóti og
með þessi fallegu bláu augu. Starf
Gísla á Óttarstöðum var mikið í því
fólgið að hirða um kindur og átti
það vel við hann, því hann hafði
alla tíð mikið yndi af sauðfé og var
talinn góður fjármaður. Bæði var
hann léttur á fæti og svo var hann
með afbrigðum glöggur á fé og
markaglöggur. Féð í Hraunum kom
lítið í hús og var mikið verk að
smala því og standa yfir því á vet-
uma. Gísli fór einnig til sjós á
þessum árum, á skútur, og var það
á vegum húsbóndans. Sjálfur fékk
hann hæst 200 kr. í kaup á ári auk
fæðis, húsnæðis og einhverra fata.
Þetta var á árunum 1908—16.
Auk hjónanna á Óttarstöðum
voru meðal annarra á heimilinu
tveir synir þeirra, Jósep og Guð-
mundur, og frænka þeirra Þorbjörg
Guðjónsdóttir. Þau voru öll á bams-
aldri þegar Gísli kom á heimilið.
Þetta fólk átti eftir að verða ná-
grannar hans seinna á lífsleiðinni
og vom meðal hans bestu vina.
Síðast en ekki síst var þama á heim-
ilinu ung og myndarleg stúlka,
Ragnheiður Margrét Jósepsdóttir,
fósturdóttir Guðjóns og Jósepínu.
Hún var Húnvetningur að ætt en
fluttist 12 ára gömul suður með
fósturforeldrum sínum. Ragnheiður
var fædd 15. apríl 1889.
Þau Gísli felldu hugi saman og
dag einn árið 1916 ganga þau frá
Óttarstöðum fram að Görðum í
Garðahverfi og eru gefin þar saman
af séra Áma Bjömssyni. Þau Gísli
og Ragnheiður byijuðu búskap í
Straumi í Hraunum við Straumsvík.
Hann átti þá 40 ær en hún 10.
Þama bjuggu þau í 2 ár en fluttu
þá til Krýsuvíkur og höfðu þar bú-
setu í eitt ár. Þá fluttu þau að Hlíð
í Garðahverfi og bjuggu þar til
æviloka.
Gísli og Ragnheiður eignuðust
einn son, Kristin, sem fæddur er
5. nóv. 1917. Hann er kvæntur
Hólmfríði Sigurðardóttur og eiga
þau tvo syni. Þau búa í Hlíð. Auk
þess ólu Gísli og Ragnheiður upp
tvær fósturdætur, Guðlaugu Guð-
laugsdóttur, bróðurdóttur Gísla, og
Fjólu Sigurbjömsdóttur, bróður-
dóttur Ragnheiðar. Guðlaug giftist
Finnboga Sigurðssyni og eignuðust
þau fimm syni. Hún býr að Holti í
Garðabæ. Fjóla giftist Gunnari
Sveinssyni og eignuðust þau 5 böm.
Þau búa í Keflavík.
Þegar Gísli og Ragnheiður fluttu
að Hlíð kringum 1920 var þar
tvíbýli. Þama voru torfbæir og
slæm húsakynni. Árið 1923 fengu
þau alla jörðina og ári síðar byggðu
þau nýtt timburhús í Hlíð. Á næstu
ámm bættu þau jörðina, sléttuðu
tún, byggðu nýtt fjós og Qölguðu
kúm. Þótt Gisli nyti ekki langrar
skólagöngu frekar en margir af
hans kynslóð vom honum falin
ýmis störf fyrir sveit sína. Hann
var kosinn í hreppsnefnd Garða-
hrepps, sem nú heitir Garðabær,
árið 1931 og sat þar í 27 ár þar
til hann baðst undan endurkjöri.
Einnig var hann í skólanefnd og
fleiri nefndum fyrir hreppinn. Hann
var og leitarstjóri og réttarstjóri í
fjölda ára. Ég held að það hafi ver-
ið meðal hans bestu stunda þegar
hann stóð í almenningnum og horfði
yfir stóran hóp af lagðprúðu fé,
nýkomnu úr frelsi fjallanna, og að
taka lagið með góðum félögum
meðan réttarpelinn gekk á milli.
Gísli missti konu sína árið 1966.
Hún var mikil dugnaðarkona en
átti við heilsuleysi að stríða sein-
ustu árin. Gísli bjó áfram í Hlíð
með syni sínum og tengdadóttur
og vann í búinu meðan kraftar hans
leyfðu. Hann var mjög hraustur
lengst af ævinnar en eftir áttrætt
þurfti hann oft að fara á sjúkrahús
en sjaldan lengi í einu. Hann minnt-
ist oft á það hvað hjúkrunarfólkið
á Borgarspítalanum væri gott við
sig.
Gísli var mannblendinn og gladd-
ist á góðra vina fundum. Nú síðustu
árin var ellin farin að sækja að
honum. Hann sem áður var svo frár
á fæti var nú orðinn valtur á fótun-
um og mæðinn. Einnig var sjóninni
farið að hraka en alltaf var hann
samt jafn skýr í hugsun. Sólargeisl-
ar síðustu ára voru spilakvöldin með
eldra fólkinu og lítil langafaböm
sem kættu lund hans.
Þeim fækkar nú óðum gömlu
Garðhverfingunum og búskapur er
þar að leggjast niður að miklu leyti.
En lífið heldur áfram og vegna legu
staðarins mun fólk halda áfram að
búa á þessum fallega stað.
Ég þakka elsku pabba fyrir allt
frá liðnum árum og Gunnar og
böm okkar þakka honum líka allar
skemmtilegu samvemstundirnar.
Blessuð sé minning hans.
Fjóla Sigurbjörnsdóttir
Minning:
Kristín H. Markan
Fædd 29. janúar 1938
Dáin 25. desember 1986
Er mér barst sú fregn að Kristín
vinkona mín hefði látist á jóladag,
fannst mér sem eitthvað hefði verið
tekið frá mér — eitthvað sem ég
myndi aldrei hreppa aftur. Svo
tengdar vomm við hvor annarri að
varla leið svo dagur að við töluðum
ekki saman. Kristín var dóttir hjón-
anna Guðrúnar Guðlaugsdóttur og
Harðar Markan. Kristín ólst upp í
föðurhúsum í Reykjavík ásamt
systkinum sínum, sem vom fimm,
Sigríði, Hrefnu, Elínu, Guðrúnu og
Herði. Um tvítugt giftist Kristín
Bimi Emilssyni. Áttu þau farsælt
hjónaband og eignuðust fimm böm,
Eddu, Sigríði, Emil, Valentínu og
Einar.
Ekki fer þó allt sem ætlað er.
Leiðir Bjöms og Kristínar skildi.
Ætíð bar Kristín þó hlýjan vinarhug
til Bjöms. Skilst mér að svo hafí
einnig mátt segja um Bjöm.
Svo ég snúi mér aftur að vináttu
okkar Kristínar, get ég fullyrt að
hún var einstök. Kannski hefur
bóheminn í okkur báðum styrkt þau
bönd. Kristín kom mér alltaf í gott
skap. Brandaramir flugu. Ekki
þurfti hún að hafa lesið þá í ein-
hverri bók né blaði eða heyrt þá
einhvers staðar. Brandaramir komu
frá henni sjálfri. Hún átti ríka
kímnigáfu og hugmyndaflug. List-
rænum hæfileikum var hún einnig
gædd. Ljóðskáldið blundaði með
henni, en kom upp á yfírborðið
stöku sinnum. Kímnigáfan var þó
oftast efst á baugi. Þegar ég sagði
fjölskyldu minni lát Kristínar sagði
sonur minn (sem er jafngamall Ein-
ari) „Það er sorglegt, þú hlóst alltaf
svo mikið þegar þið töluðuð saman.
Dómkirkjan:
Helgitáknin í kirkj-
unni prédikunarefni
SNEMMA á liðnu ári sagði ég í
prédikun frá myndinni á skírnar-
fonti Thorvaldsens í Dómkirkj-
unni og ræddi einkum táknræna
merkingu hörpudisksins, sem
skírarinn notar þar til að ausa
Krist vatninu úr Jórdan. Ég lét
þess þá getið, að ef söfnuðurinn
hefði hug á að fjallað yrði um
fleiri tákn í kirkjunni í prédikun
siðar meir, þá væri ég til þess
fús. Ég hef fengið við því mjög
jákvæð svör, m.a. á safnaðar-
fundi í vor og hef lofað að halda
aftur prédikun um þetta efni.
í dag, 1. sunnudag eftir þrett-
ánda, er höfuðguðspjall dagsins um
Jesú í musterinu í Jerúsalem. Dóm-
kirkjan geymir eftirlíkingu fræg-
asta helgitákns þess musteris. Þess
vegna virtist mér sjálfsagt að efna
nú loforð mitt og því er prédikunar-
efni mitt í dag Helgitáknin í
Dómkirkjunni.
Ég læt þessa getið hér, vegna
þeirra, sem eftir þessu hafa óskað.
Messan hefst kl. 14.00.
Þórir Stephensen.
Legsteinar
Framleiðum ailar stærðir og gerðir af legsteinum.
Veitum fúslega uppfýsingar og ráðgjöf
um gerð og val legsteina.
S.HELGASON HF
STEINSmlÐJA
SKEMMUVEGI 48 SÍMI 76677
Hún kom þér alltaf í svo gott skap.“
Kristín var mjög greind og víðlesin
kona. Oft kom hún mér á óvart,
þó víðlesin sé. Við töluðum mikið
um skáldskap. Kristín hafði miklar
mætur á ljóðum. Ég tel að hún
hafi haft mestar mætur á frum-
sömdum og þýddum ljóðum
Magnúsar Ásgeirssonar. Þótti
henni eitt ljóð framar öðrum. Það
er Vögguþula eftir Federico Garcia
Lorca í þýðingu Magnúsar. Við lás-
um oft ljóð hvor fyrir aðra í gegnum
síma, því langt var á milli okkar.
Hún bjó í Breiðholtinu en ég í Hafn-
arfirði. Einnig bar það oft við að
við kváðumst á. Kristín hringdi til
mín og var þá með fyrripart úr vísu
og ég botnaði, eða ég hringdi til
hennar með fyrripart og hún botn-
aði.
Kristín var trygglynd og góð
kona. Því er mér það mikill missir
að heyra rödd hennar ei lengur.
Hver tónn er hún söng var tær og
hreinn eins og tár sem er grátið í
hljóði.
Ég votta börnum hennar, bama-
bömum, föður, systkinum og öðrum
vandamönnum mína dýpstu samúð.
Mig langar að taka mér í munn
orð Einars Benediktssonar:
„Þú vógst upp björg
á þinn veika arm.
Þú vissir ei hik né efa.“
Með þessum orðum kveð ég mína
kæru vinkonu.
Áslaug Ólafsdóttir
Misritun
FULLT nafn Gísla bónda Gísla--
sonar á Uppsölum, sem minnst var
hér í blaðinu í gær, misritaðist í
fyrirsögn. Hann hét Gísli Oktoví-
anus (ekki Oktavíus) Gíslason. Um
leið og þetta er leiðrétt er beðist
afsökunar á mistökunum.
Þórdís Sigurðar
dóttir - Kveðja
Fædd 13. ágúst 1908
Dáin 4. desember 1986
Kveðja til Doddu ömmu
Það er erfitt að setjast niður
svona langt í burtu og reyna að
segja það, sem mér býr í brjósti.
Ekki bjóst ég við, þegar Dodda
amma gekk með mér fram á gang
á Landspítalanum sl. haust og
kvaddi mig, að ég myrdi ekki sjá
hana aftur í sumar.
Dodda amma, Þórdfs Sigurðar-
dóttir, sem alltaf brosti til mín og
kallaði mig „Skottu", er dáin og
sársaukinn situr einn eftir. Maður
fer að hugsa um allar góðu sam-
verustundimar, sem ég átti með
Doddu ömmu. Þetta eru góðar
minningar, sem ég mun aldrei
gleyma. Þegar ég var að leika mér
með fötin hennar og reyna að vera
alveg eins og amma. Ámma, sem
söng og strauk hendina mína, þegar
erfitt var að sofna. Alltaf gaf hún
sér tíma til að hlusta á mig og tala
við mig. Hún kenndi mér að sauma.
Hún kenndi mér að pijóna. Gaf
mér leiðbeiningar af sérstakri alúð
og hlýju. Nú er hún farin.
Eg og við, sem elskuðum ömmu,
söknum hennar. Við söknum góðu
kókostertunnar, sem enginn gat
gert eins vel og hún, eða þá góða
„frómasið", sem við fengum hjá
henni á jólunum. Það leikur enginn
eftir henni frekar en annað, sem
hún gerði. AHt var fullkomið.
Við sitjum eftir og reynum að
skilja vegi Guðs. Hvers vegna? Það
er spuming, sem erfitt er að svara.
Yegir Guðs eru órannsakanlegir.
Ég veit að ömmu líður vel núna og
ég mun hitta hana aftur. Ég sendi
mína hinstu kveðju til Doddu ömmu
með ljóði, sem hún sendi mér sl.
vor og henni þótti svo fallegt.
Mér kenndi móðir
mitt að geyma
hjarta trútt
þó heimur brygðist,
þaðan er mér kominn
kraftur, vinátta,
ástin ótrauða,
sem mér aldrei deyr.
(Benedikt S. Gröndal)
Með von um að Guð gefi afa styrk
á þessum erfiða tíma.
College Place,
28. des. 1986,
Iris Hilmarsdóttir.
t
Eiginkona mín,
VIKTORÍA KRISTJÁNSDÓTTIR,
Grundarlandi 6,
lést aðfaranótt laugardagsins 10. janúar á kvennadeild Landspital-
Guðmundur Björnsson.
t
Innilegt þakklæti fyrir vinsemd og samúð við andlát og útför
móður okkar og ömmu,
JÓNFRÍÐAR KRISTBJARGAR HALLDÓRSDÓTTUR.
Jón Kr. Sigurðsson,
Óskar Á. Sigurðsson
og börn.