Morgunblaðið - 15.02.1987, Side 29

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 15. FEBRÚAR 1987
29
Albert, heimili Bolliagfjöl-
skyldunnar sem strandgæzl-
angat ekki séð í friði.
hvað miður sín vegna þess hve
strandgæzlan hafði lagt skipið í
einelti á siglingunni norður.
Á siglingunni frá heimahöfn í
Flórída til Oxford hafði skipið verið
stöðvað tvisvar sinnum, þrisvar
höfðu sjóliðar frá strandgæzlunni
verið sendir um borð, og tvisvar
hafði verið leitað í skipinu frá stefni
aftur í skut, og voru þar strand-
gæzlan og menn frá tollgæzlunni
að verki. Ekkert ólöglegt fannst um
borð í Albert.
Þessi endurteknu afskipti strand-
gæzlunnar gerðu Bolling æ reiðari,
og hann gat vart minnzt á gæzluna
án þess að æsa sig upp. Hann sagði
að Albert væri enginn flutningadall-
ur, heldur heimili sitt. Honum var
ljóst að strandgæzlan hafði heimild
til að leita í skipum innan banda-
rískrar landhelgi, en Bolling fannst
að jafnvel úti á sjó þyrfti að setja
einhver takmörk fyrir þessari starf-
semi. Hann benti á að ef þessi
heimild gilti einnig á landi mætti
lögreglan fara fyrirvaralaust inn á
heimili manna að nóttu eða degi,
ógna íbúunum með byssum og leita
þar sem henni sýndist.
Siglingin frá Oxford til New
York var tíðindalítil, og gestir og
áhöfn gátu notið þjóðhátíðarhelgar-
innar. Eftir að gestimir höfðu farið
frá borði var lónað norð-austur með
strönd Connecticut og lagzt við fest-
ar hjá Block eyju út af Rhode Island.
Þar lenti áhöfnin á ný í útistöðum
við strandgæzluna 17. júlí.
“Þeir komu klukkan 7,30 síðdeg-
is og tilkynntu okkur að sjóliðar
gæzlunnar yrðu sendir um borð
eftir tuttugu mínútur," sagði Boll-
ing. “Þeir komu svo tveimur tímum
seinna og sigldu upp að okkur ljós-
lausir. Eg spurði þá hvers vegna.
Þeir sögðu það vera vegna tilgangs
leitarinnar." Síðar kom í ljós að
ljósabúnaður gæzlubátsins var í
ólagi og hafði verið lengi. Leitað
var í Albert og skilríki áhafnar
skoðuð, en síðan fékk Bolling vott-
orð um að leitað hefði verið og
ekkert athugavert fundizt. Var hon-
um ráðlagt að sýna vottorðið ef
hann yrði stöðvaður aftur.
Bolling var eðlilega orðinn
áhyggjufullur. Hann hafði stundað
siglingar út af austurströndinni um
tuttugu ára skeið, og aldrei lent í
öðru eins. En hann hélt nú ferðinni
áfram til Nova Scotia til að heim-
sækja foreldra Patsyar. Ekkert
markvert gerðist á þeirri siglingu,
og það var ekki fyrr en í septemb-
er, þegar Bolling íjölskyldan var á
heimleið frá Kanada, að strand-
gæzlan lét næst til skarar skríða.
Á suðurleiðinni var komið við í
Sag Harbour á Long Island til að
heimsækja fjölskylduvini. Þar komu
sjóliðar úr strandgæzlunni um borð
til að leita í skipinu. Bolling brást
hinn versti við og sýndi vottorðið
frá síðustu leit í skipinu tveimur
mánuðum áður, en fékk það svar
að gæzlan gæti leitað eins oft og
henni sýndist í sama skipinu. Þegar
sjóliðarnir fóru frá borði, sagði yfir-
maður þeirra að þeir kæmu aftur.
Bolling hjónin fóru í land til að
borða hádegisverð með vini sínum
og þar fékk Bill Bolling boð um að
hringja í umboðsmann vegna verk-
efnis sem honum stóð til boða: að
draga skútuna Shamrock, sem tek-
ið hafði þátt í keppninni um
Ameríkubikarinn þar, alla leið til
Ástralíu til að taka þátt í keppninni
1987. Var hann beðinn að hringja
inn ákveðið svar og kostnaðaráætl-
un fyrir kvöldið.
Þetta var á föstudegi, og Patsy
hafði tekið til peninga sem nota
átti í launagreiðslur til áhafnarinn-
ar, 1.400 dollara. Settist Bolling
nú niður við að reikna út kostnað
við þetta mikla verkefni sem honum
stóð til boða, en brá sér svo í sturtu.
Meðan hann var í baðinu kom
strandgæzlan til baka.
Áhöfn Alberts vara safnað sam-
an á afturdekkinu og hún látin bíða
þar meðan leitað var í skipinu. Að
sögn talsmanns gæzlunnar tekur
svona leita venjulega 3-5 mínútur.
Bolling segir að leitað hafí verið í
eina klukkustund, en foringi sveit-
arinnar sem leitaði í Albert segir
að leitin hafí tekið 20-30 mínútur.
Ekkert fannst í skipinu, en athuga-
semd gerð vegna þess að hvergi
fundust neyðarblys. Hinsvegar seg-
ir Bolling að rótað hafí verið í öilum
skjölum hans og peningunum sem
greiða átti áhöfninni. Og þegar
hann taldi peningana f viðurvist
sveitarforingjans reyndist vanta
320 dollara, sem Bolling segir að
hafí verið stolið.
Þegar loks sjóliðamir héldu á
brott var klukkan orðin hálf níu að
kvöldi og of seint að svara tilboðinu
Bill BoIUng í vélarrúminu & Albert.
um Shamrock. Bolling fór þó í land
til að reyna að hríngja en fékk ekki
svar. Fór hann þá aftur um borð
til að sofa.
Klukkan þijú um nóttina vaknaði
Bolling við umgang uppi á dekki
og fór fram úr. Þegar hann kom
upp var beint að honum ljósköstur-
um frá fleiri skipum. Grunaði hann
að strandgæzlan væri komin enn
einu sinni, og hljóp fáklæddur upp
í brú og sendi út neyðarkall. “Það
eru sjóræningjar að ráðast um borð
til okkar, vopnaðir þorparar," kall-
aði hann í talstöðina. Var honum
þá sagt að skip frá strandgæzlunni
væri að leggjast upp að Albert og
menn frá strandgæzlunni, tollgæzl-
unni og lögreglunni að koma um
borð.
Það var níu manna lið með hunda
sem þjálfaðir eru til að þefa uppi
eiturlyf sem komu um borð í þetta
sinn. Leitað var hátt og lágt í skip-
inu og hundamir látnir þefa um
allt skipið. Tók leitin nú þijár
klukkustundir, og að sögn áhafnar-
innar tók það fjóra tíma til viðbótar
að þrífa eftir leitarmennina.
Nú var Bolling öllum lokið, og
hann settist niður við að skrifa yfír-
manni strandgæzlunnar, Paul Yost
aðmírál, kvörtunarbréf, sem hann
sagði eftir á að hafi verið misskiln-
ingur, því hann hafí verið í of miklu
uppnámi og þessvegna of harðorð-
ur.
I bréfínu tíundar Bolling öll þau
skipti sem strandgæzlan hafði af-
skipti af Albert og kvartar yfir því
við Yost að peningar hafí horfíð.
“í stuttu máli sagt, þá var framið
vopnað rán hjá okkur á hafí úti.
Það, herra aðmíráll, er skilgreining-
in á sjóráni." Hann sagði að ef
skip frá strandgæzlunni nálgaðist
hefði áhöfn hans fyrirmæli um að
bregðast við eins og um sjóræn-
ingja væri að ræða þar til annað
kæmi í ljós. Lagði hann til að eftir-
lit strandgæzlunnar færi aðeins
fram á daginn, og að gæzlan not-
aði fjögurra stafa kennimerki til að
sanna á sér heimildir. Þetta væm
varúðarráðstafanir, sagði hann, til
að “vemda okkur gegn þjófum í
stofnun yðar.“ Afrit af bréfinu sendi
svo Bolling til allra stjómstöðva
strandgæzlunnar, til tollgæzlunnar,
Qögurra siglingatímarita og
tveggja dagblaða.
Bréf Bollings bar ekki tilætlaðan
árangur, en rekstrarstjóra gæzl-
unnar, Clyde Robbins aðmírál, var
falið að svara því. í svarinu kemur
í fyrsta sinn fram að Albert hafí
verið á svarta lista gæzlunnar. “Því
miður hafa upplýsingar um að Al-
bert hafi áður verið notaður í
ótilhlýðilegum tilgangi leitt 'til þess
að skip yðar hefur hvað eftir annað
verið tekið til skoðunar,“ segir í
bréfinu. En sex árum áður, meðan
fyrri eigandi átti skipið, hafði Al-
bert komizt á svartan lista hjá E1
Paso Intelligence Center (EPIC),
sem safnar upplýsingum um gmn-
samleg skip fyrir yfirvöld. Ástæðan
var sú, að sögn talsmanns strand-
gæzlunnar, að árið 1979 hafði
Albert legið um lengri tíma í Balti-
more nálægt skipi sem gmnur lék
á að notað væri til að smygla eitur-
lyfjum. Hafði þá verið tekið eftir
“samgangi" milli skipshafna ski-
panna tveggja, og nægði það til að
koma Albert á svarta listann þar
sem skipið var enn þrátt fyrir að
því hafði verið lagt í þijú ár og
kominn var nýr eigandi.
í svari sínu leggur Robbins til
að Bolling skipti um nafn á Albert,
haldi saman öllum skýrslum um
leit í skipinu til að sýna þegar þörf
krefði, og tæki upp góða samvinnu
við strandgæzluna. En Bolling fékk
ekki svarbréfíð fyrr en eftir að hann
hafði verið handtekinn í Wilming-
ton, Norður Karolinu.
Bolling segir að Albert hafí kom-
ið til Cape Fear í Norður Karólínu
klukkan fjögur að morgni 6. októb-
er eftir 500 mílna erfíða siglingu
frá Maryland. Áður en hann gekk
til náða segist Bolling hafa farið
eftirlitsferð um skipið og þá heyrt
hraðbát nálgast á mikilli ferð. Var
báturinn ljóslaus, og sigldi kringum
Albert, en hélt svo á brott. Skömmu
síðar kom báturinn aftur, sigldi í
hring umhverfis Albert og hvarf á
brott. Bolling var hræddur um að
þama væru ræningjar á ferð, svo
hann fór upp í brú og náði þar í
skammbyssu sem hann stakk í bel-
tið. Þegar báturinn kom ekki aftur,
gekk Bolling til náða.
Ekkert er athugavert við það
þótt Bolling hafi vopn um borð í
skipi sínu. Undanfarin tíu ár er tek-
ið að bera mjög á nýju afbrigði
sjóræningja, sem eru jafnvel enn
hættulegri en sjóræningjamir til
foma. Morðum, ránum, innbrotum
og nauðgunum fer sífellt fjölgandi
á hafí úti, og þeir bátar sjaldséðir
sem stunda úthafssiglingar án þess
að vopn séu um borð.
Þegar Bolling vaknaði stakk
hann skammbyssunni í beltið til að
fara með hana upp í brú þar sem
hún var venjulega geymd. En áður
en hann komst upp í brú sá hann
að Albert rak og dró akkerið í sjö
hnúta straumi í mynni Cape Fear
árinnar. Rak skipið í áttina að gam-
alli feijubryggju. Bolling rejmdi að
slaka út akkeriskeðjunni til að
stöðva skipið, en spilið stóð á sér
og datt honum í hug að hnútur
Albert í þjónustu Landhelgisgæzlunnar.
VARÐSKIPIÐ ALBERT
Varðskipið Albert tók þátt í öllum þorsk-
astríðum Islendinga og þótti standa sig með
prýði þó hann væri lengst af minnstur allra
varðskipanna, um 200 brúttólestir. Albert var
smíðaður hjá Stálsmiðjunni hf. í Reykjavík
árið 1957 og var tekinn í notkun hjá Land-
helgisgæslunni 15. ágúst sama ár. Skipið var
í eigu Landhelgisgæslunnar allt til ársins
1978 en var þó ekki í rekstri síðustu árin.
Árið 1978 keypti Edda Konráðsdóttir skipið
og var það síðar selt til Ameríku.