Morgunblaðið - 20.03.1987, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 20. MARZ 1987
21

...og Ali aðstoðaði listmálarafrúna við eggjasteikingu.
skref. Heidi er á þeirri skoðun, að
mikið starf sé enn óunnið í Wahiba
og vonast til, að gefið verði grænt
ljós á meiri og ítarlegri rannsóknir.
Meðal annars aldursgreiningu. Því
að sandurinn er misjafnlega gam-
all. Aldrei hafði ég náttúrlega
hugsað út í það.
Þau sögðu mér frá söndunum og
ég varð satt að segja ákaflega áfjáð
í að að komast þangað. Og ég er
heppin eins og fyrri daginn. Heidi
hringdi kvöldið eftir og sagði mér,
að nú bæri vel í veiði. Þau hjón
hefðu verið beðin að leiðbeina list-
málaranum, sem áður er vikið að,
út á sandana. Bílstjórinn hans
treysti sér ekki til að finna réttu
leiðina inn í auðnina.
Vildi ég kannski slást í forina?
Hvort ég treysti mér til að sofa
undir berum himni. Heidi sagðist
skyldi lána mér svefnpoka_ og þau
ætluðu að sjá um vistir. Eg trúði
varla mínum eigin eyrum. Og í
býtið um morguninn höfðum við
lagt af stað. Keyrt í áttina til Sur
en beygt svo inn í landið. Enn einn
hafði slegizt í för með okkur. Það
var Tim Breti, sem er eins og Chris
sérfræðingur í eyðimerkurleiðunum
í Wahiba.
En þeir Chris og Tim eru ekki
aðeins klókir að finna leiðir, sem
blessaður Ali hefði aldrei rambað
á. Þeir keyrðu upp háar öldur og
niður í gryfjur og botna, kannski
ekki alveg eins og þeir ækju á slétt-
um vegi, en af þvílíkri útsjónarsemi,
að maður hlaut að dást að. Sumar
gryfjurnar voru of djúpar, þá var
að snúa við á réttum stað. Stundum
endaði leiðin skyndilega og stór
gígur blasti við.
Heidi sagði, að sér fyndist að
sandurinn væri eins og hafið. Á
sífelldri hreyfingu. Þau koma héma
alltaf öðru hveiju og það hafa allt-
af orðið einhveijar breytingar.Alltaf
er eitthvað sem kemur á óvart. Að
minnsta kosti ef maður nýtur þess
að kynnast eyðimörk.
Ég sat þarna á teppinu hjá Ali
bílstjóra og var einmitt að hugsa
um þessa samlíkingu við hafið.Og
þá er eins og hendi sé veifað. Storm-
urinn skall á, fyrirvaralaust.
Þetta er bara smágustur, hugs-
aði ég með mér og tregðaðist við
um stund að fara til þeirra hinna,
hvar þau höfðu hreiðrað um sig í
eins konar sandskurði. En svo herti
vindinn. 0g allt í einu varð myrk-
ur. Ég lokaði augunum, klemmdi
aftur munninn. En allt kom fyrir
ekki. Augun fylltust af sandi, ég
bruddi sand með beztu lyst í næstu
þijá daga. Hausinn á mér þyng-
dist, því að sandurinn hlóðst ofan
á höfuðið, því að ég hafði ekki haft
vit á að vera með neitt á höfðinu.
Chris brauzt út í landróverana og
náði í nokkrar bjórdósir. Við gátum
ekki komið bjómum niður, því að
dósimar fylltust af sandi um leið
og þær voru opnaðar. Það leið og
beið. Myrkrið varð enn svartara og
stormurinn æstist. Ég sat þarna í
hnipri, eins og hin. Þá finn ég að
einhver hnippir í mig. Mér tókst
með erfíðismunum að opna augun.
Ali sat við hliðina á mér. „Gaman
núna, ha?“ sagði hann og uppfull
af íslenzkri þvermóðsku kinkaði ég
söndugum kolli.
Stormurinn stóð í klukkutíma.
Stirð nokkuð, en kát og hress ák-
váðum við að koma vistunum fyrir
í djúpri sandgryfju skammt frá. Það
var ótrúlegt átak að rogast með
allt hafurtaskið þangað. En þegar
eldurinn hafði verið kveiktur, við
sátum skítug og þreytt við mjúka
logana og steiktum kjötsneiðar og
drukkum hvítvín úr pappaglösum,
Ali var búinn að finna nýjan stað
fyrir sig og teppið. Þá var ekki
nokkur spuming; ég hefði ekki skipt
á fimm stjörnu hóteli þótt það hefði
verið í boði.
En svo var eftir að komast í
svefnpokana. Ali ráðlagði okkur að
sofa ekki niðri í sandgryfjunni, þar
yrði of rakt um morguninn. Þar sem
við höfðum séð að það var full
ástæða til að leggja við hlustir,
þegar Ali tjáði sig, ákváðum við að
sofa á barminum. Við skriðum, södd
og sæl upp háar öldurnar og með
stjömur einar til að lýsa leið, þreif-
aði ég mig að pokanum mínum. Svo
man ég að ég horfði upp í stjömu-
bjartan himin og leitaði að gömlum
kunningjum þar. Hugsaði með mér,
að svona dýrð sæi maður bara á
íslandi og svo á söndum Wahiba.
Texti og myndir:
Jóhanna Kristjónsdóttir.
ÞÚRATAR A
HANA ÞESSA
enda er Létt og laggott sér á
parti! Nú er tækifærið til að
íaga línurnar - grenna sig en
smyrja brauðið samt. Létt og
laggott er nýtt viðbit og
helmingi fituminna en allt borð-
smjörlíki, taktu eftir því. Létt og
laggott er eingöngu ætlað ofan
á brauð en hentar ekki til
steikingar.
Létt og laggott er framleitt úr
mjólkurpróteinum, sojaolíu og
smjöri. Það hefur smjörbragð
og er símjúkt.
Komdu þér á kreik og haltu
ummálinu í skefjum - Létt og
laggott léttir undir með þér.
: