Morgunblaðið - 25.03.1987, Blaðsíða 16

16
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 25. MARZ
Gaman að leika
og leika sér
Leiklist
Jóhann Hjálmarsson
Gaman Leikhúsið:
BRAUÐSTEIKIN OG TERTAN
eftir Hugh Chestermann
Leikstjóri: Magnús Geir Þórð-
arson.
Tónlist: Hjálmar H. Ragnars-
son.
Leikmynd: Sviðsmyndir hf.
Gaman Leikhúsið er barna- og
unglingaleikhús þar sem leikgleð-
in ræður ríkjum, gleðin að leika
og gleðin að leika sér.
Fyrri hluti sýningarinnar er
leikþáttur eftir Hugh Chesterman:
Brauðsteikin og tertan. Hann
fjallar um það hvemig klókir betl-
arar verða sér úti um góða máltíð
með því að leika á konu bakara.
Prakkaraskapur og græskulaust
gaman setur svip sinn á þennan
þátt sem ekki getur talist sérstak-
lega markverður, en hentar vel
ungum áhugaleikurum.
Þættinum leikstýrir Magnús
Geir Þórðarson sem einnig leikur
Pierre. Jean, félaga hans, leikur
Tryggvi Bjöm Davíðsson. Bakar-
inn er leikinn af Hallgrími Sveini
Sævarssyni og konu hans leikur
Inga Freyja Amardóttir. Einnig
kemur fram fólk á götu.
Magnús Geir er röggsamur
áhugaleikstjóri og leikur sjálfur
án hiks. Leikritið gerir ekki mikl-
ar kröfur til leikaranna. Framsögn
krakkanna er yfirleitt góð.
Mestu skiptir að leikaramir
ungu skemmta sér prýðilega sjálf-
ir, ekki síst eftir hlé þegar brugðið
er á leik með aðstoð áhorfenda.
Gaman var að fylgjast með fólki
sem drifið var upp á svið og stóð
sig þar ágætlega við hlið krakk-
anna, m.a. í spumingakeppni af
vinsælli gerð.
Gaman Leikhúsið er af því tagi
sem óhætt er að mæla með fyrir
krakka og fullorðna, vel fer á því
að foreldrar fari þangað með
bömum sínum til að njóta leiklist-
ar og leikja.
Þeir sem að Gaman Leikhúsinu
standa hafa líka metnað til að
bera sem lýsir sér ekki síst í því
að þekkt tónskáld hefur gengið
til liðs við þá, Hjálmar H. Ragn-
arsson.
Hinn mikli leiklistaráhugi ís-
lendinga kemur fram í því að nú
stofna böm leikhús og vilja láta
taka eftir sér og freista þess að
gera vel og það af sönnum áhuga.
Frá sýningu Gaman Leikhússins.
Mynd, bók-
stafírogsagan
Myndiist
Bragi Ásgeirsson
Auglýsingahönnuðurinn og
myndlistarmaðurinn Guðbergur
Auðunsson sýnir þessa dagana
og fram til sunnudagsins 22.
marz 15 myndverk í Nýlistasafn-
inu við Vatnsstíg.
Þetta er fimmta einkasýning
Guðbergs og í þetta sinn er megin-
uppistaðan á sýningunni eins
konar stef við íslendingasögum-
ar. Guðbergur hefur þó annan
háttinn á en margur gæti búist
við, því hér er ekki um neinar
beinar myndlýsingar að ræða né
skírskotun til sagnanna sjálfra
eða innihalds þeirra. Myndferlið
er að Guðbergur tengir myndflöt,
bókstafi og nöfn nokkurra íslend-
ingasagna sjónrænni heild.
Hér er það myndflöturinn sem
er látinn segja sögu á mjög ein-
faldan og skýrt afmarkaðn hátt
og hér er vísast skírskotað til hins
knappa en áhrifamikla máls sagn-
anna. Þetta er allt útfært á
nútímavísu í hugmyndafræðileg-
um og strangflatarlegum búningi.
Stafír í sjálfu sér eru t.d. ævafom
listgrein, sem þróaðist úr frum-
stæðu táknmáli, og sækir nútíma-
listin t.d. mikið til kallígrafíunnar,
en hagnýtir sér iðulega einnig
önnur stafaform og tákn. Guð-
bergur hefur verið fjögfur ár að
vinna að þessum myndum, enda
mætir hann nú endumýjaður til
leiks og mjög ólíkur því, sem við
þekktum til hans áður og þó að-
eins í vissum skilningi, auk þess
sem ýmis tilbrigði fyrri stflbragða
fá að fljóta með.
Vinnubrögðin eru mjög vönduð
og yfirveguð, en satt að segja
þykir mér auglýsingahönnuðurinn
eiga of mikið í þeim, því myndim-
ar bera full mikinn keim af
auglýsingaspjöldum af stærri
gerðinni. Það ætti þó ekki að
koma svo mikið á óvart, svo mjög
sem Guðbergur hefur sótt hug-
myndir í það listform á undan-
gengnum árum, þó á allt annan
hátt væri og bæri meiri svip af
veggspjaldasnifsum (plakötum). _
Annars var það myndin „I
minningu Jacqueline" (Picasso),
sem vakti einna mesta athygli
mína á sýningunni, en hún blasir
við skoðandanum um leið og hann
kemur inn í húsakynnin. Það er
sterk mynd og vinnubrögðin mun
hlýlegri en í öðrum myndum af
líkri gerð og þó loðir við hana
fyrmefnt svipmót auglýsinga-
spjalda.
Sýningarskrá er vel hönnuð og
til fyrirmyndar á þessum stað.
Málaragleði
Daði Guðbjömsson ásamt einu verka sinna.
Það er mikil málunar- og sýn-
ingargleði í ungu kynslóðinni í
dag. Árlegar sýningar á höfuð-
borgarsvæðinu ásamt þátttöku í
hinum ýmsu samsýningum er ekki
óalgengt fyrirbæri. Þetta stafar
öðru fremur af því, hve lífsbarátt-
an er hörð og möguleikarnir fáir.
Eiginlega er Reykjavík eini sýn-
ingarstaðurinn, þar sem hægt er
að búast við einhveijum árangri.
í útlandinu er mögulegt að
senda sömu sýninguna á milli
margra borga eða halda sjálf-
stæðar sýningar á mörgum
stöðum í einu, og þannig er ekki
óalgengt, að listamenn haldi 4—5
sýningar á ári til að tiyggja af-
komu sína og að geta alfarið
einbeitt sér að listsköpun.
Daði Guðbjörnsson, er einn
þeirra ungu manna, sem ekki víla
fyrir sér mikla athafnasemi á sýn-
ingarvettvangi, enda virðist hann
staðráðinn í því að hasla sér völl
í myndlistinni.
Það eru 35 myndir eftir hann,
sem fram til 31. mars hanga uppi
í húsakynnum Gallerís Borgar og
er þetta önnur sýning hans þar.
Langmest eru þetta olíumálverk,
en einnig bregður Daði fyrir sig
ýmissi annarri tækni.
Daði er skilgetið afkvæmi hug-
myndafræðilegu listarinnar, sem
tók fljótlega upp pentskúfinn er
nýbylgjan reið yfir. En í stað þess
að mála hinar dökku hliðar og
einmanaleika lífsins, fírringu stór-
borgarinnar og hömluleysi
kynlífsins, er hann glaður málari,
uppfullur af ærslum og kímni.
Myndir Daða eru litríkar og
skrautlegar, ásamt því að í þeim
er sitthvað frá austurlenzkri
skreytilist með dálitlu af súrre-
alískum formerkjum í bland.
Myndir Daða minna um sumt
á hina lífsglaðari í Cobra-hópnuin,
og hann notar svipuð tákn, frum-
formin, andlit, fiska, kynjaverur
ýmsar, er í höndum hans geta
jafnvel minnt á Prúðuleikarana.
Þá koma fram ýmis krulluform,
sem eru einkennandi fyrir lista-
manninn ásamt formum, er minna
á pappírsvafninga, sívala eða
samanbrotna á hinn margvísleg-
asta hátt. Og svo má ekki gleyma
saklausu meyjunum, er bregður
fyrir í myndum hans og virðast
ekkert óhreint hafa á samviskunni
svona á yfirborðinu séð, — sak-
Ieysið má síst án vera — en . . .
Þetta er hressileg sýning frá
hendi Daða, og fólk þarf sannar-
lega ekki að setja sig í gáfulegar
stéllingar og rýna í myndimar
með böl alls heimsins á herðunum.
Og þannig á það einnig að
vera...
Söngtón-
leikar á
Kjarvals-
stöðum
_____Tónlist
Jón Ásgeirsson
Robert W. Becker og David
Knowles héldu tónleika á Kjarvals-
stöðum við opnun málverkasýning-
ar Guðrúnar Tryggvadóttur fyrr í
mánuðinum, eða 14. mars sl., og
um síðustu helgi endurtóku þeir
tónleikana. Undirritaður gat ekki
komið á opnunartónleikana, svo að
þessi nýbreytni, að endurtaka tón-
leika viku síðar, kom sér vel í þetta
sinn. Á efnisskránni var lagaflokk-
urinn Ástir skáldsins eftir Schu-
mann og tvær aríur eftir Wagner.
Robert W. Becker er góður söngv-
ari og söng margt fallega í laga-
flokk Schumanns, bæði á fíngerðari
nótunum og í kraftmiklum söng.
Túlkun ljóða tengist mjög framsetn-
ingu textans svo að stemmning
laganna tengist ekki síst framsetn-
ingu hans, en því miður var
framburðurinn ekki sem bestur,
sem ætti að vera óþarfi hjá svo
góðum söngvara og ekki síst þegar
verkefnið er Ijóð eftir Heine og tón-
list eftir Schumann. Síðari hluti
tónleikanna var helgaður Wagner
og verkefnin tvö. Fyrri arían var
Söngurinn til kvöldstjömunnar, sem
Becker söng mjög vel og sú síðari,
Kveðja Wotans úr Valkyijunum,
sem er stórbrotin aría og þar fór
Becker á kostum. Trúlega á Wagn-
er mjög vel við rödd hans og túlkun
og það sem vantaði á var hljóm-
sveitin. David Knowles er ágætur
undirleikari og naut sín sérstaklega
í lagaflokki Schumanns, en bæði
undirleikurinn, og þó sérstaklega
eftirspilin, eru, oft nærri því að vera
sjálfstæð píanóverk.
Erindi um and-
svar kirkjunn-
ar við nýrri öld
MÁLSTOFA heimspekideildar
gengst fyrir erindi fimmtudag-
inn 26. mars kl. 16.15 í stofu 301
i Árnagarði.
Jónas Gíslason dósent flytur er-
indi sem nefnist „Andsvar kirkjunn-
ar við nýrri öld“.
Að loknu erindi verða umræður.
Öllum er heimill aðgangur.