Morgunblaðið - 17.05.1987, Side 41

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 17. MAÍ 1987
41
hann var oftast kallaður, var búinn
að vera sjúklingur í nokkur ár. Það
var sama hve veikur hann var, allt-
af gat hann hlegið og gert að gamni
sínu. Hann var mjög skapgóður að
eðlisfari og ávallt hress og kátur,
er maður hitti hann. Einnig var
hann trygglyndur og átti hóp af
vinum og kunningjum. Sást það
best hve vinmargur hann var og
vinsæil á 70 ára afmæli hans þann
23. mars sl. Það var síðasta skiptið
sem ég sá hann.
11. maí 1940 giftist Addi eftirlif-
andi eiginkonu sinni, Stefaníu
Guðmundsdóttur, og eignuðust þau
sjö böm. Hefur fjölskyldan verið
mjög smahent og missa þau nú
mikið við fráfall hans. Það hefur
mikið reynt á Stefaníu í öllum veik-
indum Adda, en hún hefur verið
honum mikil stoð.
Addi frændi minn var í miklu
uppáhaldi hjá mér, svo að þegar
mér og ijölskyldu minni var til-
kynnt andlát hans brá mér mjög.
Þegar ég var yngri komu Addi og
Stefa ekki ósjaldan í afmælið mitt,
færandi hendi með stórar og miklar
gjafir. Hann gaf sér alltaf tíma til
að heimsækja litlu frænku, þó svo
að hann ætti stóran hóp af bömum
og bamabömum. Síðasta skiptið
sem ég heyrði í frænda mínum var
á annan dag páska og var hann
að hringja og spyija um það hvem-
ig við fjölskyldan hefðum það, en
við vomm öll búin að vera veik.
Svona var Addi. Þó svo að hann
væri veikur sjálfur fylgdist hann
alltaf með líðan annarra.
Það er margt sem ég gæti rifjað
upp um frænda minn, en ætla ekki
að gera hér frekar. Ég á margar
góðar minningar um hann sem ég
mun geyma til æviloka. Minninguna
um hressan og kátan frænda mun
ég geyma í huga mér. Ég og foreldr-
ar mínir þökkum Adda samfylgd-
ina. Við biðjum góðan Guð að
styrkja Stefaníu, böm, tengdaböm
og bamaböm f þeirra miklu sorg.
Guð blessi minningu Ömólfs M.
Ömólfssonar.
Helga Sigurbjörg Ámadóttir
Það er mikil gæfa hveijum manni
þegar erfiðleika ber að höndum að
mæta þeim með hæfilegu æðm-
leysi, ganga á hólm við sjúkdóma
og þrautir með bros á vör, með
bjartsýni þegar áhorfandanum virð-
ast flest sund sem áður voru fær,
lokast. Sú raun að missa verulegan
hluta starfsgetu sinnar löngu áður
en æviámm hefur fjölgað svo að
þrek og kraftur láti að mun undan
síga fyrir aldurssakir hlýtur að bíta
hart eljumanninn sem aldrei féll
verk úr hendi. Því hvarflar þetta
nú í hug minn þegar mágur minn,
Ömólfur M. Ömólfsson, er allur.
Baráttan hans um áraskeið við
illvígan sjúkdóm og vemlega lömun
líkamsþreks hygg ég að þeim sem
til þekktu megi verða verðugt leið-
arljós að gefast ekki upp þó á móti
blási og sanna þau fleygu orð að
„meðan vonin lifir er lífsvon".
En „eitt sinn skal hver deyja"
og enginn ræður sínum hinsta næt-
urstað. Ömólfur varð bráðkvaddur
2. maí sl. suður á Mallorca þar sem
hann var í orlofsferð með eiginkonu
sinni, Stefaníu Guðmundsdóttur.
Við Ömólfur áttum samleið í
rúmlega 40 ár, að vísu slitrótta eins
og gengur þar eð báðir unnu sín
störf oft á vinnustöðum sem vom
allfjarri hvor öðmm þótt iðn okkar
yrði að gmnni hin sama. Og þó
vissum við alltaf vel hvor af öðmm
og komu þar til vensl og auk þess
ýmis áhugamál okkar beggja.
En sameiginlegan starfsvettvang
áttum við meðan ég var að læra
rafvirkjun. Hann var meistari minn
þau ár. Á þeim um það bil fjórum
ámm þegar við unnum ýmist saman
eða í námunda hvor við annan
kynntist ég ekki einungis iðnaðar-
manninum, dugnaði hans og
árvekni, heldur einnig manninum
sjálfum sem hvers vanda vildi leysa.
Ég stend f þakkarskuld við hann
fyrir leiðsögn og öllu framar
ánægjulega samfylgd fyrr og síðar.
Þegar námstíma mínum iauk lágu
vinnuleiðir okkar ekki lengur saman
er hann fór til starfa hjá Raf-
magnsveitum ríkisins þar sem hann
vann til síns sfðasta vinnudags.
Störfum hans þar kynntist ég ekki
af eigin raun en fregnaði þó að
ætíð var hann ódeigur þegar mikið
lá við í för með vinnufélögum sínum
í erfíðum ferðum við viðgerðir á
slitnumog ísuðum raflínum, að gefa
fólki á ný það Ijós og yl sem það
hafði misst vegna veðrahams eða
annarra óhappa. Starfsævi Ömólfs
spannar það tímabil sem neysla
raforkunnar varð almenningseign,
allt frá því að aðeins hluti þjóðarinn-
ar naut hennar til þess að segja
má að hver íslendingur njóti hennar
nú. Ýmsir atburðir hljóta því að
festast f minni þeirra sem stóðu
nærri breytingunum um áratugi.
Hluti af störfum Ömólfs, bæði á
meðan hann var rafveitustjóri á
Háuavík og eins eftir að hann réðst
til Rafmagnsveitna ríkisins var að
tengja nýlagðar veitutaugar við
raflagnir í sveitabæjum, stundum
þar sem ekki höfðu verið önnur
gögn til ljósa en olíulampar og
kerti. Eitt sinn sagði hann mér er
við vorum á smáferðalagi tveir ein-
ir að líklega væri það sín mesta
ánægja í starfi að sjá gleðibjarmann
í andliti gamallar konu sem á langri
ævi hafði sýslað við verk sín í hálf-
myrkri þegar rafmagnið lýsti
skyndilega upp hvem krók og kima.
En nú hefiir „sól bmgðið sumri"
í birtu vorsins. Síðast þegar fundum
okkar ömólfs bar saman bauð hann
til veislu í tilefni sjötugsafmælis
síns. Þar var mikið fjölmenni og
sannaði mér það sem ég raunar
taldi mig vita hve vinmargur hann
var. Og þá sem ætíð var hann
maður félagsskapar og fagnaðar.
Mér er ljóst að fá orð á blaði
segja ekki ýkja mikið. Lífsbraut
okkar allra er vörðuð þeim minning-
um sem við eigum um samferða-
mennina. Þegar vinir og kunningjar
hverfa úr hópnum verður tómlegt
um stund. Tíminn græðir sár og
mildar söknuð. Lífshamingja er
tengd því að eiga samfylgd með
góðu fólki í gleði og í sorg. Þannig
kveðjum við Ömólf nú, ég og konan
mín, Svanfríður, sem sér á bak
kærum bróður. Þeirri kveðju fylgja
einlægar þakkir okkar.
Eftirlifandi eiginkonu hans,
bömum þeirra og þeirra fjölskyld-
um vottum við samúð.
Óskar Þórðarson
Legsteinar
fianíi <>.{■■
Kársnesbraut 112, Kóp. S: 641072.
Opið frá kl. 15-19.
Fyrir dömur
og herra
Laurél
Tískuverslunin
Laugavegi 118
105 Reykjavík
simi 28980
GOODYEAR
RÚTU-OG VÖRUBÍLADEKK
G LÍNAN — STÁL RADIAL
BYGGÐ TIL AÐ ENDAST
G 291 G 167 G 186 G 124
LEIÐANDI í VERÖLD TÆKNIÞRÓUNNAR HJÓLBARÐA
lHeklahf
» jjLaugavegi 170-172 Simi 695500