Morgunblaðið - 18.07.1987, Síða 51

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 18. JÚLÍ 1987
51
Minning:
Sigríður Magnús-
dóttir Selfossi
Fædd 1. nóvember 1924
Dáin 13. júlí 1987
Hún Sigga Magg, eins og hún
var oftast kölluð af vinum og kunn-
ingjum og flestir bæjarbúar þekktu
ef átti að nefna eða tala um Sigríði
Magnúsdóttur, var óvænt kölluð í
eilífa ferðalagið, er við öll förum í
fyrr eða síðar.
Við á Sólvöllum 9 þökkum vin-
áttu öll árin sem við höfum búið í
sambýli við Siggu Magg. Hún var
eins konar tengiliður íbúanna við
Sólvelli á Selfossi, sem svo einkar
gott er að búa við.
Sigga átti gott með að gefa af
■ sjálfri sér og stofna til vináttu. Hún
gat hrifíð mann inn í umræður um
menn og málefni og gerði það að
verkum að það varð aldrei ládeyða
í kringum hana. Sigga Magg lifði
lífinu lifandi þó svo að hún fengi
að kynnast öðru en því sem best
þykir. Bar hún þau áföll með sjálfri
sér og naut samvista við fólk því
Sigga var félagsvera.
Hún var mikill náttúruunnandi
og gaman er að minnast síðustu
samverustunda er við hjónin áttum
með henni 3. júlí síðastliðinn rétt
áður en við lögðum upp í okkar
ferðalag um Vestfirði. Gladdist hún
með okkur og var síðust til að óska
okkur fararheilla áður en lagt var
af stað úr heimabyggð. Þá hvarfl-
aði ekki að okkur að við ættum
ekki eftir að sjá Siggu í lifandi lífi,
en björt er sú minning.
Sigga Magg var hreinskilin, átti
ekki til fals, kom til dyranna eins
og hún var klædd. Þar af leiðandi
virkaði hún ekki alltaf sem hin blíða
og elskulega kona, heldur sýndi stna
mynd í verki, alltaf reiðubúin að
hjálpa og leiðbeina.
Sigga var næm á að finna hvar
þörfin var mest og gaf þá með svo
mikilli reisn og gleði að þiggjandinn
fann ekki til smæðar sinnar.
Það er ekki erfitt að setjast niður
og láta hugann reika um minning-
amar sem við eigum um Siggu —
þær eru skýrar og hreinar. En það
er erfítt að skilja af hveiju hún
fékk ekki að vera með okkur lengur
í þessari tilveru.
Þær líða sem leiftur um hugann
endurminningamar, þær eru ótald-
ar stundirnar er ég átti með Siggu
í leik og starfi, þó svo við væmm
ekki alltaf sammála, þá eru þær
ljúfar og mun myndast tóm í það
rúm er hún fyllti hjá mér. En lífið
gengur sinn vanagang, vol og víl
var henni ekki að skapi.
Við vottum eftirlifandi eigin-
manni hennar, Gísla Guðjónssyni,
bömum, tengdabömum og barna-
bömum samúð okkar og biðjum
góðan Guð að styrkja þau í sorg
þeirra.
Við þökkum allt og allt.
Didda og fjölskylda.
í dag er til moldar borin frá Sel-
fosskirkju Sigríður Magnúsdóttir,
Sólvöllum 5, Selfossi, en hún lést á
Sjúkrahúsi Suðurlands hér á Sel-
fossi aðfaranótt mánudagsins 13.
júlí sl.
Andlát hennar bar að með mjög
snöggum hætti. Hún hafði kvöldið
áður verið í skímarveislu á heimili
sonar síns og tengdadóttur, án þess
að kenna sér nokkurs sérstaks
meins, en var síðan öll fáeinum
stundum síðar.
Sár harmur er því kveðinn að
eftirlifandi eiginmanni, bömum,
skyldmennum og fjölmörgum vin-
um við svo ótímabært fráfall. Og
það því fremur, að hér átti í hlut
kona, sem var þeirrar gerðar að
hún reyndist burðarás hvar sem hún
kom að, hvort heldur var á heimili,
á vinnustað ellegar í félagsstörfum.
Sigríður Magnúsdóttir fæddist á
Flögu í Villingaholtshreppi þann 1.
nóvember 1924.
Hún var fimmta barn foreldra
sinna af níu systkinum sem upp
komust.
Foreldrar hennar voru Magnús
hreppstjóri Árnason frá Hurðabaki
í Flóa og Vigdís Stefánsdóttir frá
Selalæk á Rangárvöllum.
Að þeim stóðu sunnlenskir ætt-
stofnar sem nú búa víða um
Suðurland en hafa að sjálfsögðu
einnig dreifst um allt land.
Systkini Sigríðar voru: Árni, sem
lengi bjó í Flögu, en býr nú á Sel-
fossi, kvæntur Sigrúnu Sigurðar-
dóttur. Guðrún, býr í Reykjavík,
gift Bjarna Ágústssyni. Stefanía,
býr á Eyrarbakka, gift Guðmanni
Valdimarssyni. Brynjólfur, bjó í
Þorlákshöfn, var kvæntur Ingi-
björgu Hjörleifsdóttur. Hann lést
1982. Guðríður, býr á Selfossi, gift
Jóni Hjartarsyni. Grímur, býr í Þor-
lákshöfn, ókvæntur. Anna, býr í
Garðabæ, gift Áma Þórarinssyni.
Unnur, býr í Kópavogi, gift Hauki
Hlíðberg. Stefán Jónsson, uppeldis-
bróðir systkinanna í Flögu, býr á
Selfossi, kvæntur Svanlaugu Hann-
esdóttur.
Eins og gefur að skilja var mann-
margt heimili eins og í Flögu einn
af máttarstólpum sveitarinnar.
Magnús var hreppstjóri og átti
að auki sæti í sveitarstjórn um ára-
bil og var fjallkóngur Flóamanna.
Sigríður ólst því upp á umsvifa-
heimili, þar sem hún snemma
vandist að taka til hendi og jafn-
framt að vinna öðrum til heilla
fremur en hugsa einvörðungu um
eigin hag.
Heimilið í Flögu var rómað að
rausn og myndarskap og þau upp-
eldisáhrif áttu síðar eftir að ein-
kenna dagfar og lífsviðhorf Sigríðar
Magnúsdóttur.
Þó að vinna á heimilinu hafi vita-
skuld verið snar þáttur í uppeldi
og mótun Sigríðar eins og títt var
um hennar kynslóð, kom fleira til.
Ungmennafélagið Vaka var stofnað
í Villingaholtshreppi árið 1936 að
tilhlutan Jons Konráðssonar kenn-
ara. Systkinin í Flögu létu ekki sinn
hlut eftir liggja í því starfi sem þar
fór fram.
Æsku- og uppeldisár Sigríðar
Magnúsdóttur líða því á fjörmiklu
heimili í safaríku umhverfi þar sem
hver dagur var þrunginn lífi og
lífskrafti.
Árin 1944—45 stundaði Sigríður
nám við Húsmæðraskóla Suður-
lands á Laugarvatni. Næstu ár á
eftir stundaði hún vinnu við ýmis
störf í Reykjavík og á Selfossi, en
var þó yfirleitt ætíð heima í Flögu
um aðalannatímann á sumrin. Einn
vetur, 1948—49, vann hún á Akur-
eyri með vinkonu sinni og frænku.
Sigríður giftist eftirlifandi eigin-
manni sínum, Gísla Guðjónssym,
pípulagningameistara, 5. nóvember
1955.
Það var þeim báðum mikið gæfu-
spor, enda reyndust þau samhent í
öllu svo að af bar.
Þau hófu búskap á Reynivöllum
6 hér á Selfossi 1953 en fluttu á
Eyrarveg 16 1954 í tvíbýlishús, sem
þau reistu í félagi við Jón Hjartar-
son og Guðríði systur Sigríðar. Árið
1964 fluttu þau í nýreist einbýlishús
sitt á Sólvöllum 5.
Þeim hjónum varð þriggja barna
auðið, þau eru Kristín, fædd 10.
júlí 1955, tækniteiknari, býr í
Reykjavík með Hafsteini Guðjóns-
syni frá Vík í Mýrdal; Guðjón,
fæddur 27. desember 1958, húsa-
smiður, býr hér á Selfossi með
Guðrúnu Agústsdóttur frá Brúna-
stöðum; Vignir Rafn, fæddur 14.
apríl 1967, nemandi í framhalds-
deild Samvinnuskólans, er enn í
foreldrahúsum, en unnusta hans er
Elísabet Júlíusdóttir frá Siglufirði.
Barnabörnin eru fjögur: Sigríður
og Ægir, börn Kristínar, og Katrín
og Guðný, dætur Guðjóns.
Þau hafa nú mikið misst við frá-
fall ömmu sinnar, enda voru þær
frænkurnar Sirrý og Katrín oft
langdvölum hjá afa sínum og ömmu
og nutu umönnunar þeirra og hlýju.
Eg býst við að óvíða hafi barnabörn
verið eins hænd að afa og ömmu
og verið hefur á þessu heimili.
Enda þótt Sigríður Magnúsdóttir
ynni á ýmsum stöðum varð heimili
aðalstarfsvettvangur hennar og því
helgaði hún starfskrafta sína af
alúð. Það ber þess líka órækt vitni
hve samhent þau hjónin voru og
ósérhlífin í allri þeirri umönnun.
Þau 34 ár sem þau Gísli hafa
búið hér á Selfossi, hafa verið tími
mikillar uppbyggingar og umsvifa.
Gísli veitti_ forstöðu þeirri deild
Kaupfélags Ámesinga, sem ákaf-
lega margir, er í húsbyggingum
stóðu áttu erindi við.
Á meðan þorpið var enn lítið
mæddi verulega á heimilinu af
ýmsum þáttum þessarar þjónustu.
Fáir matmálstímar liðu án
símhringinga og skilaboða af hvers
kyns tagi. Húsfreyjan gegndi því
margvíslegu hlutverki af þeirri vel-
vild og þjónustulund, sem henni var
eiginleg og í blóð borin frá æsku-
heimili sínu.
En þó að heimilið og velferð fjöl-
skyldunnar væri aðaláhugamál og
viðfangsefni Sigríðar kom hún viðar
við á lífsferli sínum, þar sem hún
einnig naut sín vel.
Hún var ákaflega starfsfús til
margs konar félagsstarfa, enda fé-
lagshyggjumanneskja að lífshug-
sjón.
Snemma tók hún virkan þátt í
starfi Kvenfélags Selfoss og átti
þar sæti í stjóm um árabil. Hún
var formaður þess, er hún lést.
Kvenfélag Selfoss hefur gegnt
veigamiklu hlutverki í félagslífi
staðarins með þátttöku í árvissum
störfum. Sigríður Magnúsdóttir var
ein þeirra, sem vann þau óeigin-
gjömu störf og átti þar ekki
minnstan hlut. Oft var hún fulltrúi
félagsins á þingum SSK.
Sigríður tók einnig virkan þátt í
félagsstarfi Kaupfélags Árnesinga.
Hún var fulltrúi á aðalfundum fé-
lagsins um árabil og deildarstjóri
Selfossdeildar Kaupfélagsins
1981-85.
Þar eins og hvarvetna annars
staðar einkenndist afstaða hennar
af atorku, velvild og framfarahug.
Hún var einörð í afstöðu sinni
og gekk óhikað fram hvar sem hún
lagði máli lið.
En þó að hún þannig kæmi víða
við í félagsstarfi hygg ég að henni
hafi verið mest í mun að konur
tækju af fullri reisn virkan félags-
þátt í eðlilegu samstarfi við karla.
Það var sumarið ’63 sem við
byrjuðum að byggja hér á Sólvöll-
um, lóðimar lágu saman. Við
fluttum inn vorið eftir. Þá hófst
nábýli sem engan skugga hefur á
borið æ síðan.
Eins og af sjálfu sér tókst vin-
átta með fjölskyldum okkar, börnin
ólust upp í nánu samneyti, og sam-
gangur var mikill ekki síst á gleði
og hamingjustundum.
Við á Sólvöllum 7 vorum þar
þiggjendur en Siggu, eins og við
alltaf kölluðum hana, var eiginlegt
að veita, það gerði hún af rausn
og einlægum hug.
Sigga var léttlynd og hrókur
fagnaðar, sjaldan til hlés. Hún var
yfirleitt í miðju þess mannlífs sem
hrærðist í kringum hana.
Minningarnar frá þessum sam-
vemstundum eigum við nú einar
eftir, en Sólvellirnir em fátæklegri
við sviplegt og ótímabært fráfall
hennar. Sigga var máttarstólpi
samhentrar fjölskyldu, hún var mik-
il móðir og einlæg og góð amma.
Þegar hún nú er hrifin á brott
nánast í miðri dagsönn, er sorgin
sár. Það skarð verður ekki fyllt.
En vegamestið sem hún gaf
bömum sínum og barnabömum
með lífi sínu og lífsviðhorfi öllu er
huggun harmi gegn. Við biðjum
Guð að styrkja Gísla og fjölskylduna
í þeirra miklu sorg og sendum þeim
og öðmm vandamönnum innilegar
samúðarkveðjur.
Megi minning um kæran ná-
granna og vin lifa um ókomin ár.
Óli Þ. Guðbjartsson
Sigga Magg frænka, sem búsett
var á Selfossi en kennd við fæðing-
arstað sinn, Flögu í Villingaholts-
hreppi, er látin. Sú fregn var óvænt
og enginn henni viðbúinn. Þannig
getur tilveran birst með skörpum
skilum og þá er skarð fyrir skildi
í huga fólks, ekki síst þegar í hlut
eiga stórar persónur.
Sigga var ávallt hreinskilin, kom
til dyranna eins og hún var klædd,
hafði stóran hug til þess er hún tók
sér fyrir hendur eða myndaði sér
skoðun á, var staðföst í skoðunum
og athöfnum og kom ætíð fram af
reisn í því sem hún tók sér fyrir
hendur. Þessir þættir vom henni
eðlislægir, sprottnir úr ætt hennar
og umhverfi.
Það fór ekki fram hjá neinum,
sem til Siggu þekkti, að hún var
frændrækin og þekkti vel frænd-
garð sinn. Það er því ljúft að
minnast þess er við unnum að því .
að ná saman niðjum Áma Pálsson-
ar hreppstjóra og Guðrúnar Sigurð-
ardóttur frá Hurðarbaki. Það var
henni unun að sjá þá stóm ætt
koma saman og alla þekkti hún
með nafni og rakti fyrir fólki ættir
þess. Kæmi hik á einhvem, sem hún
boðaði á ættarmótið, þá hafði hún
það umtal að ekki kom annað til
greina hjá þeim sem í hlut átti en
að mæta. Það er til eftirbreytni
hversu vel hún þekkti til allra
þeirra, sem í hlut áttu, frá þeim
elstu til hinna yngstu, þekkti hagi
þeirra og gladdist með þeim.
Þegar við frændur og frænkur
vomm á unga aldri og hittum Siggu
á fömum vegi áttum við kveðju
hennar vísa og þannig tilreidda að
öllum fannst þeir heldur meiri á
eftir. Ávallt var þar fagnaður er
hún hitti sitt fólk og átti við það
orðastað. Það var líka stutt í glettn-
ina, fjörið og hláturinn, sem spratt
af því að gera góðlátlegt grín að
■ sjálfum sér og viðmælandanum.
Það er dýrmætt að fá að umgang-
ast slíkt fólk og eiga að vinum.
Það er og mikils virði að eiga á
vísan að róa og vita af kraftmiklum
liðsmönnum þegar mikið liggur við.
Þannig var Sigga ötull liðsmaður
Kvenfélags Selfoss í starfsemi þess,
gekk í verkin og lét ganga undan
þar til það var afstaðið sem gera
átti. Slíkir homsteinar em nauðsyn-
legir í öllu félagsstarfi. Slíks fólks
er mikilsvert að minnast og gera
sér grein fyrir þýðingu þess.
Það myndast óneitanlega tóm í
tilvemna þegar sérhver manneskja
hverfur á brott því hver og einn
skapar sér sess í hugum annarra
með framgöngu sinni í lífinu. Það
er þó svo að eftir situr Ijúf minn-
ing, sem kemur í staðinn og hollt
er að grípa til og lifa með. Þannig
getur líf eins mótað tilvem og fram-
göngu annars og á þann veg flyst
arfur milli kynslóða.
Við hjónin sendum eftirlifandi eig-
inmanni Sigríðar, Gísla Guðjóns-
syni, bömum þeirra og bamaböm-
um, samúðarkveðjur á erfiðri stund.
Sigurður Jónsson og
Esther Óskarsdóttir.
+ Þökkum innilega samúð og vinarhug við andlát og útför eigin- t Hjartans þakkir sendum við öllum þeim er sýndu okkur samúð
manns mins og bróður okkar, og vináttu við andlát og útför mannsins míns,
SIGFÚSAR JÓHANNSSONAR, VILBERGS GUÐMUNDSSONAR
Sléttahrauni 15, rafvirkjameistara.
Hafnarfirði, Guð blessi ykkur öll.
Bára Guðbrandsdóttir og systkini. Ingibjörg Guðmundsdóttir og fjölskylda.
+ Þökkum innilega auðsýnda samúð við andlát og jarðarför +
INGU NILSEN BECK, Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
Valhöll, andlát og útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
Reyðarfirði. KRISTÍNAR ÞORGRÍMSDÓTTUR,
Sérstakar þakkir viljum við færa læknum og öðru starfsfólki fjórð- Brúarholti 2, Ólafsvfk.
ungssjúkrahússins á Neskaupstað fyrir góða aðhlynningu sem Hallgrímur A. Ottósson,
hin látna fókk þar. Örn A. Ottósson, Magnea H. Magnúsdóttir,
Nanna S. Ottósdóttir, Bjarnar Ingimarsson,
Kristinn Beck, Þurfður L. Ottósdóttir, Magnús Þorsteinsson,
Kristfn Beck Gunnar A. Ottósson, Ólöf G. Pálsdóttir,
og fjölskylda. barnabörn og bamabarnabörn.