Morgunblaðið - 25.11.1987, Side 58

58
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 25. NÓVEMBER 1987
Jónína K. Narfa -
dóttir — Minning
Grein þessi birtist hér í blaðinu
i gær. Urðu þá mistök við vinnslu
hennar. Um leið og hún er endur-
birt biður Morgnnblaðið hlutað-
eigandi afsðkunar á mistökun-
um.
Fædd 12. janúar 1903
Dáin 24. ágúst 1987
„Þín milda og fagra minning
sem morgunbjart sólskin er.
Þá kallið til okkar kemur
við komum á eftir þér.“
(F.A.)
Sfðastliðið sumar var eitt sólrfk-
asta og hlýjasta sem gengið hefur
yfír ísland. Jónína Kristín Narfa-
dóttir naut þessarar dýrðar lítt því
hún lá helsjúk á sjúkrahúsi eftir
aðgerð á höfði, sem því miður flutti
henni enga heilsubót. Eftir þessa
stóraðgerð var hún mjög máttvana
og tíðum rænulítil. Ég var lengi að
vona að hún hresstist, svo að hún
gæti haft ánægju af heimsóknum
— og gagnkvæmt. Við hefðum
glaðst yfír að sjá hana á batavegi.
Hún var alla tíð svo hressileg og
frísk, aðeins heymin var farin að
bila. Það voru hennar einu elli-
merki. Jónína valdi sér fáa vini en
góða, var þeim trölltrygg. Hún gekk
sína götu háleit, nett og fallega
vaxin kona. Hún sendi samferða-
mönnum sínum aldrei nein oln-
bogaskot.
„Eitt sinn verða allir menn að
deyja, eftir bjartan daginn kemur
nótt,“ sagði skáldið. Svo kom líka
einn daginn dánarfregn hennar.
Jónína átti í huga mínum eða sálar-
fylgsnum víst sæti. Nú var það
autt og skildi eftir þetta ólýsanlega
tómarúm í bijóstinu. Það fíaug sem
ör í gegnum huga minn, að ég
gæti ekki fylgt henni til grafar. Son
hennar hafði ég ekki séð í svo lang-
an tíma og mér sem þótti svo vænt
um hann frá því hann var bam,
góður og fallegur drengur og það
hann ekki síður nú á fullorðinsárum.
En bömin mín myndu fylgja henni
síðasta spölinn, sem þau og gerðu.
Enda hafa þau áður notið góðs af
þeirra hendi.
Ég ákvað að skrifa minningar-
grein um hana er ég kæmi heim
aftur. Svo komu haustannir og það
dróst að skrifa greinina, en það
skiptir ekki máli því að það fennir
ekki fljótt yfír minningu hennar.
Jónína heitin átti sitt heimili
síðustu áratugina á Skeiðarvogi 20.
Og í huga okkar verður hún bundin
þeim stað. Hún var heimakær hús-
móðir sem átti gott og notalegt
heimili, laust við íburð og pijál eða
tískutildur. Það nægði vel hennar
þörfum. Hún gerði aldrei fjárfrekar
kröfur sér til handa.
Ég var búin að þekkja Jónínu í
40 ár að öllu góðu. 12. janúar 1946
giftist hún Ingólfí Ámasyni fóstur-
bróður mínum. Hann var frá
Stóm-Skógum í Stafholtstungum.
Þar mættust tveir aðiljar samvaldir
að mannkostum. Ekki vom þau
heldur neinir unglingar sem hlupu
saman eftir skjmdikynningu. Hann
var aldamótamaður en hún þremur
ámm jmgri. Enda varð hjónaband
þeirra farsælt, ástríkt og heil-
steypt. Það var svo nokkmm ámm
síðar að þau urðu þeirrar hamingju
aðnjótandi að eignast kjörson alveg
frá fæðingu hans, 22. nóvember
1950. Hann varð þeirra sólargeisli,
yndi og eftirlæti. En síðar barði
sorgin á dyr hjá Jónínu er hún
missti mann sinn 2. ágúst 1961.
Hvemig Jónína stóð sig þá í þeim
erfiðleikum lýsti ég nokkuð í minn-
ingargrein um Ingólf og tek ég þá
lýsingu upp orðrétta: „I veikindum
Ingólfs reyndist eiginkonan honum
frábær stoð og styrkur. Annaðist
hún hann af nærgætni og alúð.
Einnig varð hún ein að sjá um rekst-
ur þvottahússins og í þriðja lagi að
hugsa um heimilið og son þeirra á
ellefta ári. Þessu öllu tókst henni
að sinna svo vel að ekkert varð
útundan, ekkert vanrækt á kostnað
hins. Slíkt er fáheyrt en staðrejmd
engu að síður."
Aður en hún kynntist manni
sínum rak hún þvottahúsið „Laug“.
'T

'3
>
\bók
\góð bók
Ung kona fer í flugvél heim til foreldra sinna austur á land.
Það er ókyrrð í lofti og einnig í lífi henriar. Hún skoðar ævi sína
og samband við nokkra karlménn.
Með þessari þriðju skáldsögu sinni sannar Ómar Þ.
Halldórsson að hann er einn athyglisverðasti höfiindur okkar
íslendinga.
BlindfLug
eftir Ómar Þ. Halldórsson
Ekki vom margar konur með aðeins
alþýðumenntun sem stóðu í sjálf-
stæðum atvinnurekstri á þeim
ámm.
Fáir ganga lífið á enda án ein-
hvers stuðnings og það gerði Jónína
ekki heldur. Með manni sínum fékk
hún trausta stoð. Hann keypti þeg-
ar bíl í reksturinn og ók honum
sjálfur og vann með fólki sínu hvað
sem gera þurfti.
Um uppvaxtarár Jónínu veit ég
of lítið til að skrifa um. Ég þekkti
ekkert af hennar fólki nema Sigríði
systur hennar, sem er dáin fyrir
allmörgum ámm. Eitt sinn sagði
Jónína mér að hún hefði aldrei séð
móður sína. Mér fannst þetta svo
viðkvæmt mál að ég spurði einskis.
Jónína talaði stundum um Sigur-
bjöm fóstra sinn af miklum hlý-
leika. Enda létu þau Ingólfur soninn
heita Gylfa Sigurbjöm. Jónlna var
fædd að Litlabæ I Krísuvík, dóttir
hjónanna búandi þar Guðrúnar
Gísladóttur og Narfa Bjömssonar.
Til áhrifa frá bemskudögum má
kannski rekja dul hennar og fá orð
um bemsku- og æskuárin.
Þegar Gylfí sonur hennar hafði
aldur til fór hann að vinna hjá flug-
félaginu Loftleiðum. Hann hefur,
það ég veit, til aldrei skipt um at-
vinnuveitanda, heldur hækkað sig
upp stig af stigi. Nú vinnur hann
I Kaupmannahöfn. Hann lofaði
móður sinni ungur að yfírgefa hana
aldrei að staðaldri, skilja hana eftir
einmana í lífínu. Hann sótti hana
til sín nú nýlega er hún kenndi
þess sjúkdóms sem síðar dró hana
til dauða. Þar sem sonur hennar
vann hjá flugfélagi, tók hann flest
sín frí til útlanda, aðallega Banda-
ríkjanna. Hann tók móður sína með
sér nokkmm sinnum eða eins oft
og hún óskaði eftir. Stundum, í fjar-
vem hans tíma og tíma, litu Páll
og fleiri frændböm Ingólfs heitins
til með henni og gagnkvæmt. Hún
veitti þeim slqól og athvarf ef þau
þurftu þess með. Meðan ég bjó í
sveit átti ég þau hjón vísa sem sum-
argesti. En 1970 hætti ég að búa.
Þá tóku Gunnar sonur minn og Sig-
urbjörg kona hans við hlutverki
gestgjafanna og aldeilis betur en
ég hafði nokkum tíma gert. Hún
kom til þeirra 2—3 sinnum á ári
og stoppaði nokkuð. Ætíð fór Gunn-
ar með hana og mig á hveiju sumri
upp í Borgames. Þar heimsótti hún
svilkonu sína Önnu Guðmundsdótt-
ur og síðan var keyrt upp að
Stóm-Skógum, á æskustöðvar Ing-
ólfs og víðar. Fyrir þessar móttökur
þeirra hjóna er ég mjög þakklát og
Jónína kunni svo sannarlega líka
að meta þessar heimsóknir. Gunnar
og Sigurbjörg hringdu iðulega til
hennar og litu inn til hennar á
Skeiðarvog er þau áttu leið í bæ-
inn. Ég vona að engum sámi þó
ég segi þann sannleik að í Gunnari
* eignaðist hún sinn annan kjörson,
ef svo má orða það. Milli þeirra var
innilegt samband. Við kveðjum
hana hinstu kveðju. Guð leiði hana
I nýja framtíðarlandinu.
Gylfi minn. Við Gunnar, Sigur-
björg og fjölskyldur okkar sendum
hjartans kveðjur til þín og bestu
óskir um bjarta framtíð.
Ólína I. Jónsdóttir
Minning:
Jenný Magnúsdótt-
ir frá Arnagerði
Grein þessi birtist hér í blaðinu
í gær. Urðu þá mistök við vinnslu
hennar. Um leið og hún er endur-
birt biður Morgunblaðið hlutað-
eigandi afsökunar á mistökun-
um.
Fædd 21. febrúar 1935
Dáin 13. nóvember 1987
í dag kveðjum við góða frænku
sem er móðursystir okkar, Jenný
Magnúsdóttir frá Ámagerði I
Fljótshlíð.
Jenný fæddist 21. febrúar 1935,
dóttir hjónanna Sigríðar Jensdóttur
og Magnúsar Steinssonar, og var
Jenný yngst af sex bömum þeirra
hjóna. Föður sinn missti Jenný þeg-
ar hún var 8 ára gömul, og stóð
þv ' móðirin eftir með stóran bama-
hóp sem var mikið áfall fyrir
heimilið. Og því þurfti Jenný að
fara að vinna þegar hún hafði aldur
til, enda hjálpuðust allir að.
Á þeim árum var efnahagur hjá
ungu fólki lítill og því erfítt fyrir
þau að ganga menntaveginn. En
með hjálp systkina sinna komst hún
í Húsmæðraskólann á Laugarvatni.
Stundaði hún skólann veturinn
1953—54 með góðum árangri, og
átti hún sælar minningar frá Laug-
arvatni.
Árið 1958 fluttist Jenný til
Reykjavíkur og vann hún þar við
verslunarstöf. Skömmu síðar flutt-
ist móðir hennar í bæinn og bjuggu
þær mæðgur saman, enda voru þær
mjög samrýndar, þar til móðir
hennar lést árið 1970.
Á heimili okkar kom Jenný oft,
og var hún alltaf kát og glöð, og
alltaf þegar hún kom læddi hún
einhveiju góðgæti I vasa okkar, en
henni þótti alltaf sælla að gefa en
þiggja.
Það var eftirtektarvert hvað böm
og unglingar hændust að henni
enda kom hún fram við alla sem
jafningja sína, hvort sem þeir voru
ungir eða gamlir.
Það var alltaf gaman að tala við
Jenný enda var stutt í léttleikann
hjá henni og ef einhver vandamál
komu upp, vildi Jenný ávallt leggja
sitt að mörkum til að leysa úr þeim.
Árið 1973 giftist Jenný eftirlif-
andi eiginmanni sínum, Ragnari
Böðvarssjmi, og eignuðust þau einn
son, Böðvar Jens.
í þau skipti sem við bræður kom-
um að Kvistum í Ölfusi, þar sem
þau hjónin bjuggu, voru rædd
heimsins mál yfír kaffíbolla, enda
voru þau hjón mjög gestrisin.
Minningin um þær ánægjulegu
stundir sem Jenný frænka gaf okk-
ur og sú vissa að Guð taki vel á
móti henni mun styrkja okkur í
þeirri sorg, sem fráfall svo einstakr-
ar frænku er, enda var Jenný okkur
bræðrunum svo kær.
Eiginmanni, sjmi og öðrum ást-
vinum vottum við einlæga samúð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Kallið er komið,
komin er nú stundin.
Vinarskilnaður viðkvæm stund.
Vinimir kveðja vininn sinn látna
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
maigs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stnð.
(V.Br.)
Magnús, Sigurður,
Guðni og Jens.