Morgunblaðið - 25.11.1987, Side 59

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 25. NÓVEMBER 1987
59
Ingólfur Pálmason
cand. mag. - Mhming
Ingólfur Pálmason er dáinn.
Þessi staðreynd er ótrúleg en því
miður sönn og við hin stöndum eft-
ir hnípin og tóm. Það er annars
undarlegt hvað við mennimir tökum
dauðanum illa og látum hann alltaf
slá okkur út af laginu. Þó er dauð-
inn það eina sem við vitum með
vissu um framtíð okkar.
En að það skyldi nú henda Ing-
ólf er erfítt að sætta sig við. Hann
sem var svo fullur lífsgleði, hlýju
og léttur á fæti síðast þegar við
sáumst.
Ég hef dvalist erlendis hin
síðustu ár og hef því fylgst með
veikindum hans úr fjarlægð. Kvaðir
hins daglega lífs ollu því að ég fékk
ekki tækifæri til áð hitta hann og
þykir mér það miður. En ég hef
minningu um mann, sem var hrein-
skilinn, heiðarlegur, trúr sínum
lífsskoðunum og lagði lítið upp úr
veraldlegum gæðum. Hins vegar
átti hann gnægðir andlegs auðs sem
hann var örlátur á.
Ég kynntist Ingólfí fyrir u.þ.b.
tólf árum. Það var á mínum
menntaskólaárum, þegar vinskapur
hófst með mér og Guðrúnu dóttur
hans. Mér var tekið opnum örmum
af þeim Ingólfí og Huldu og hafa
þau æ síðan átt í mér hvert bein.
Ekki er hægt að minnast á Ingólf
Jenný móðursystir mín er dáin.
Þessi frétt kom sem reiðarslag, þó
vissi ég að hún hafði átt við sjúk-
dóm að stríða undanfarin misseri,
en hún var jú kona á besta aldri.
Alltaf er erfíðast að sjá á bak
fólki sem er okkur hvað kærast.
Margt ber á góma þegar ég rifja
upp samskipti mín við Jennýju, en
minningamar um hana eru allar á
einn veg. Góðar og ánægjulegar,
allt frá fyrstu tíð. Oft laumaðist ég
lítill telpuhnokki yfir í næsta hús
til Jennýjar og ömmu, sem þá
bjuggu í Nökkvavoginum, til þess
að leika mér. Þar var oft glatt á
hjalla og margt brallað. Jenný hafði
mikið og skemmtilegt skopskjm og
þann eiginleika að geta hrifið alla
með sér í glaðværð. Ég undi þar
löngum, lærði að spila á spil, sauma
og pijóna dúkkuföt og margt fleira.
Alltaf var Jenný fús til þátttöku og
hjálpar í þessum leikjum. Hún hafði
næman skilning og gott lag á böm-
um. Eftir að ég fullorðnaðist og
flutti að heiman, var Jenný eftir sem
áður sami góði og glaðværi félag-
inn.
Jenný giftist eftirlifandi eigin-
manni sínum, Ragnari Böðvarssyni,
árið 1973. Þau eignuðust einn son,
Böðvar Jens, sem nú er 13 ára.
Fyrstu árin bjuggu þau í Reykjavík
og Kópavogi, en þar sem hugur
Ragnars hneigðist til búskapar,
fluttust þau að Kvistum í Ölfusi og
hófu búskap þar árið 1983.
Eftir að þau fluttu austur bauð
Jenný syni okkar hjóna að dvelja
hjá þeim um tíma í sveitinni. Við
þáðum það boð með þökkum, því
við vissum að hjá Jennýju færi hann
hvergi á mis við kærleik, hlýju og
gott atlæti, og hvers getur maður
óskað bami sínu frekar þegar það
er að heiman frá foreldrum sínum.
Færum við austur fyrir fjall var
ætíð komið við á Kvistum, svo fremi
að tíminn leyfði. Tekið var á móti
okkur með slíkri rausn og innilegri
hlýju að naumast verður við jafnað.
Við viljum senda eftirlifandi eig-
inmanni og syni okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Við kveðjum Jennýju með sökn-
uði, en minningin um hana, glað-
væra og skemmtilega á góðri stund,
lifir áfram í hugum okkar.
Sigrún, Eddi og börn.
flö PIOINIEER
SJÓNVÖRP
án þess að geta um Huldu konu
hans í sömu andrá. Þau vom jafn-
ingjar og vinir og hjá þeim ríkti
gagnkvæm virðing og væntum-
þykja.
Ekki eru ófáar þær stundir sem
ég hef dvalið á heimili þeirra, þegið
mat, drykk og annan velgjöming.
Ég mun alltaf minnast þeirra
stunda þegar við sátum við eldhús-
borðið í Hraunbænum og ræddum
heimsmálin og atburði liðins dags,
yfír ijúkandi „Ingólfs" ijómakaffí
og kandíssykri. Við Gunna vomm
að sjálfsögðu mjög spaklegar að
eigin áliti og vissum allt mikið bet-
ur en allir hinir, eins og títt er á
þessum aldri. Ingólfur hlustaði á
okkur með glimt í auga og góðlát-
legum svip og hafði sjálfsagt lúmskt
gaman af. Oft vom æði margir við
eldhúsborðið, fólk á öllum aldri og
enginn talaði um kynslóðabil.
Hin seinni ár .hefur sambandið
við þau Huldu og Ingólf orðið stop-
ulla. Ég stofnaði eigið heimili og
hafði annríkt í námi og starfi. Því
fækkaði mjög heimsóknum. En allt-
af þegar við Gunnar „kíktum" inn
í Hraunbæinn fengum við ævinlega
hjartanlegar móttökur.
Síðast sá ég Ingólf í júlí á síðasta
ári, þá í stuttri heimsókn á íslandi.
Hann var hlýr, ljúfur og glettinn
að venju og bauð upp á ijúkandi
„Ingólfskaffí", sem á sér enga hlið-
stæðu í mínum huga. Ekki gmnaði
mig að þetta yrði í síðasta sinn sem
við sæjumst. Ég er forsjóninni
þakklát að hafa fengið að njóta
hans og Huldu.
Hulda, Gunna, Eiríkur, Gunnar
og Pálmi. Við Gunnar sendum ykk-
ur okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Bergrún H. Gunnarsdóttir,
Álaborg.

CÚ
HUOMTÆKI
Selko,
SIGURÐUR ELÍASSON
OPNAR DYR
í NÝJU HÚSNÆÐI
AÐ SMIÐJUVEGI 9
■.Mfy
,4
} I

m
/1
\
' Á
\ \ í
1
mumx
■i' X
n

w***‘i'i**A
l .yff:.
Iflhl 1
y
'lné
Jý.Jr
mm
Wm
riœðstamm
<: i

V
SELKO
SIGURÐUR ELlASSON HF.
SMIÐJUVEGI 9, 200 KÓPAVOGI
SlMI: 41380-41381
Með hurðum lokum við dyrum og njótum friðhelgi og einkalífs.
Með hurðum opnum við dyr og njótum samvista við aðra,
Við höfum hurðir stöðugt fyrir augunum.
Vönduð smíði, góður frágangur og fallegt útlit hafa
verið einkunnarorð Selkó frá upphafi, enda hafa inni-
hurðirnar frá Sigurði Elíassyni notið sérstaks álits um 40
ára skeið.
Komið á Smiðjuveginn og kynnið ykkur verð og gæði.
r'