Morgunblaðið - 25.11.1987, Page 61

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 25. NÓVEMBER 1987
61
Sísí var leitandi manneskja og
hún trúði því aldrei eitt andartak
að endanlegu marki væri náð. Hún
skildi þá nauðsyn framfara og
þroska, að stöðnun og sjálfsánægja
væru verstu óvinir mikilla hugsjóna
og varanlegs árangurs. I viðtali sem
ég tók við hana í SÁÁ-blaðið 1985
sagði Sísí um starf sitt: „Það er
nauðsynlegt að leita áfram. Við
megum aldrei fara að trúa því að
við séum búin að finna eitthvað
endanlegt. Við verðum að fylgjast
náið með þróuninni á sviði sjúk-
dómsins alkóhólisma og vera í
stöðugri endurskoðun hvað varðar
starf okkar og endurskoðun."
Þannig talar aðeins framsýn
manneskja með mikinn þroska. Og
það er einmitt fólk eins og Sísí sem
hafa lagt homsteininn að nýjum
skilningi á sjúkdómnum alkóhól-
isma og hjálpað þúsundum Islend-
inga til ljóssins og mannsæmandi
lífs á nýjan leik.
Ég leitaði stundum til Sísíar þeg-
ar lífið kreppti að mér og mér þótti
tilveran veita mér fullþung högg.
Við sátum saman og hún hlustaði
af þeirri athygli sem aðeins skyn-
sömu og hógvæm fólki er gefið,
og benti mér á leiðir af sama ör-
yggi og hlýju og þegar fundum
okkar bar fyrst saman á Sogni.
Hollræði hennar reyndust ávallt
rétt og ég mun búa að ráðum henn-
ar og visku uns ég kveð þennan
heim.
Síðast þegar ég leitaði ráða hjá
Sísí var sjúkdómur sá sem dró hana
snöggt til dauða tekinn að setja
mark sitt á hana. En dómgreind
hennar, gjafmildi og fórnfýsi var
óbreytt. Samtal okkar var opið og
heiðarlegt eins og alltaf og ég
spurði hana um sjúkdóm hennar
sem við vissum bæði að var ban-
vænn. Hún svaraði: „Ég hef oft
spurt: Hvers vegna ég? Og ég fæ
aðeins eitt svar: Hvers vegna ekki?“
Síðan brosti hún hlýja, æðrulausa
brosinu sínu.
í það bros mun ég oft sækja
styrk.
Ingólfur Margeirsson
Sveinsína (Sísí) Tryggvadóttir
lést í sjúkrahúsi í Reykjavík föstu-
daginn 20. nóv. sl. langt um aldur
fram, 57 ára að aldri. í ársbyrjun
hafði hún tekið sjúkdóm er olli löm-
un og við hann var ekkert ráðið.
Foreldrar Sísíar voru þau hjónin
Tryggvi Kristjánsson ættaður úr
Breiðafirði og Magnfríður Sigur-
bjamardóttir sem er af Snæfells-
nesi, en foreldrar hennar voru ættuð
af þeim slóðum.
Sísí frænka mín kom til foreldra
minna að Reykjum 1936 þá á öðru
árinu og það ef til vill fyrir hreina
tilviljun. Málið var það að móðir
hennar átti við heilsuleysi að stríða
og þurfti að fara til dvalar á sjúkra-
húsi en faðirinn var fyrirvinnan til
sjós, svo til stóð að senda litla bam-
ið með motorbát vestur að Amar-
stapa til ömmu sinnar. Á leiðinni
til skips kom faðir hennar í hús þar
sem móðir mín var stödd og þá
réðist það að Sísí færi með Ingi-
björgu frænku sinni að Reykjum.
Þegar foreldrar okkar komu með
þessa litlu telpu innúr dymnum var
okkur bræðmm starsýnt á þetta
litla englabam en okkur fannst að
hún minnti okkur helst á þá ímynd
sem við höfðum þá af englum guðs.
Ekki komum við heldur að tómum
kofanum er hún kvaddi sér hljóðs
hún var þá altalandi og tungutakið
skírt og greinilegt. Augljóst var að
alúð hafði verið lögð við að leið-
beina þessu skýrleiksbami að tala
strax vandað mál.
Orðræður hennar við frænku sína
Ingibjörgu Pétursdóttur vom oft
dálítið sérstæðar því báðar höfðu
ákveðnar meiningar og komu öllu
sínu máli vel til skila. Miklir kær-
leikar vom með þeim frænkum alla
tíð og Sísí hélt ávallt sambandi við
heimilið á Reykjum.
Hún dvaldist á Reykjum til ársins
1941, en þá bilaði heilsa frænku
hennar, Ingibjargar, en ekki átti
hún þess kost að fara þá til móður
sinnar vegna heilsuleysis hennar.
Þá fór hún um tíma til Lóu á
Klömbmm. Sísí fékk almenna góða
menntun eins og þá tíðkaðist og
lauk gagnfræðaprófí í Reykjavík.
Hún giftist manni sínum Stefáni
Jóhannssyni rafvirkja 1955 og varð
þeim þriggja bama auðið en þau
em, Lára elst, gift og á tvö böm,
Fríður Bima gift og á einnig tvö
böm, en yngstur er Jóhann Gunnar
fæddur 1964 og á eitt bam.
Þau Stefán og Sísí slitu sam-
vistum um 1980 og fluttist hann
þá úr landi til starfa þar, en Sísí
lagði sig nú alla fram um að sinna
áhugamálum sínum, en það vom
hjúkmnar- og mannúðarmál. Hún
sótti námskeið og menntaði sig
rækilega á þessu sviði og vann svo
meðan heilsan leyfði á vegum SÁÁ
við björgunarstörf til handa þeim
sem á einhvem hátt höfðu orðið
undir í hinni hörðu baráttu lífsins.
Nú þegar Sísí hefír kvatt okkur
og þetta tilvemstig þá er margs að
minnast sem ekki verður rakið í
stuttri kveðju sem þessari. En minn-
ingin er björt og ljúfsár þegar fólk
eins og Sísí kveður okkur sem eftir
stöndum héma megin.
Sísí verður jarðsungin frá Lang-
holtskirkju í dag kl. 10.30 og við
ættingjar og vinir í Mosfellssveit-
inni sendum aðstandendum samúð-
ar kveðjur en þó einkum og sérílagi
aldraðri móður er nú sér á bak
stúlkunni sinni. Minningin lifír.
J.M.G.
Á fyrstu dögum Öldungadeildar
Menntaskólans við Hamrahlíð var
það stundum, þegar litið var inn í
skólastofu, að svipfalleg, ljóshærð
kona sat aftarlega í hurðarröðinni
og lét lítið yfir sér. Birta augnanna
sagði meira til um líðan hennar frá
degi til dags en svipurinn, en þau
urðu bjartari sem tímar liðu fram.
Sveinsína Tryggvadóttir var frekar
dul og virtist hafa lært að treysta
á sjálfa sig og ætlast ekki til of
mikils af öðmm. Hún var samvisku-
söm námskona, sem vildi byggja
sjálfa sig upp og efla sjálfstraust
sitt og möguleika, svo hún mætti
gera meira gagn í lífí og starfi.
Fölskvalaus og djúp vinátta óx með
okkur frá fyrstu kynnum.
Við hlið skólans tók Sísf þátt í
merku brautryðjendastarfi í áfeng-
ismálasamtökum og þar lágu leiðir
saman.
Er hún gerðist starfsmaður SÁÁ
kom hún í hverri námsferð til okkar
í Bandaríkjunum um nokkurra ára
skeið. Var þá mikið rökrætt um
innviði manneskjunnar og skipst á
ritum um mannræktarleg efni.
Var Sísí mjög í mun að stunda
starf sitt vel og lagði því sérstaka
rækt við viðtalatækni og hópefli,
hvað væri líkt og ólíkt með þeim
aðferðum að ógleymdum þeim
fjölda mannlegra og fræðilegra
þátta, sem einkenna lífsstefnu Al-
ateen, Alanon og AA-samtakanna,
en á henni byggir SÁÁ sitt starf
öðnim fremur.
Í Bandaríkjunum var hver tóm-
stund nýtt til hins ýtrasta sem hér
heima. Listasöfnin og leikhúsin
urðu þá oft fyrir valinu.
Eitt sinn kom Sísí með lest
skömmu fyrir sýningu frá frænku
sinni í New Jersey. Þegar á járn-
brautarstöðina kom var ekkert
farangurshólf laust og leigubílar
engir. Hún lét það ekki á sig fá,
en brá hjólagrind undir töskuna sína
og hélt upp alla Broadway með
hana í eftirdragi. Auðvitað náði hún
leiksýningunni. Þannig var Sísí.
Hún gafst ekki upp fyrr en dauðinn
kvaddi dyra.
í röskt ár hefur það orðið æ ljós-
ar hvert stefndi, svo Sísí fór eins
víða og hún gat, jafnvel eftir að
kraftar voru þrotnir. Hún fór fyrir
rösku ári síðan að Hellnum á Snæ-
fellsnesi, þangað sem ræturnar lágu
og um líkt leyti gekk hún ásamt
vinkonu sinni á fjall fyrir norðan.
Eftir því sem vöðvar hennar rýrn-
uðu þáði hún oftar að fara með
öðrum og kveðja þá staði, sem hún
unni svo mjög, eins og Þingveili,
Laugarvatn, Geysi, Skálholt, Eyrar-
bakka, Stokkseyri, Hveragerði,
Heiðmörk og fjörurnar á Álftanesi
og við Gróttu. Hún lét það ekki á
sig fá, þótt aðstöðuna fyrir fólk í
hjólastól vantaði víðast hvar. Hún
mátti lítinn tíma missa.
Síðustu ferðina fór Sísí með syni
sínum og yngri dóttur nú fyrir fá-
einum vikum til Grikklands með
viðkomu í London. Þau komu heim
2. nóvember og þá var Sísí þreytt
en hress til andans. Eina viku var
hún í íbúðinni í Hátúni með aðstoð
heimahjúkrunar, venslamanna og
vina, en svo varð hún að taka þá
ákvörðun að fara á sjúkrahúsið
vegna vaxandi lömunar. Þar tók
hún á móti fjölda orðvana vina og
ættingja, brosandi og gefandi eins
og alltaf. Þetta var Sísí og nú er
ævi hennar lokið, aðeins fimmtán
mánuðum eftir að veikindi hennar
hófust.
Síðasta ævikvöldið kvaddi hún
bömin sín með góðum ráðum.
Næsta dag fékk hún hægt andlát.
Fleiri verða ferðimar ekki út í nátt-
úruna, á hljómleika, í jazzklúbbinn,
á söfnin eða á fyrirlestrana, en hluti
hennar í okkur lifír.
Foreldrar Sísíar voru Tryggvi
Bjami Kristjánsson, sjómaður, sem
lést 1964, jafn gamall öldinni, og
Magnfríður Sigurbjömsdóttir, sem
áttræð varð sl. sunnudag.
Sísí gekk ung að eiga Stefán
Jóhannsson, en þau skildu fyrir
nokkrum árum. Böm þeirra em
Lára, Fríður Bima og Jóhann Gunn-
ar.
Efst í holtinu fyrir ofan Grafar-
vog er húsinu á einni hæð að ljúka,
sem að hluta var ætlað konu í hjóla-
stól — konunni, sem fyrir fáeinum
dögum vildi ekki vegg á milli eld-
húss og stofu sem myndi byrgja
henni sýn um gluggann til Snæfells-
jökuls.
Við vottum aðstandendum djúpa
samúð og þökkum Sísí ómetanlega
vináttu.
Vilborg og Hrafn
Verkfræðingafélag íslands:
Lækkun fjárveitinga til
rannsókna mótmælt
FRAMKVÆMDASTJÓRN Verk-
fræðingafélags íslands hélt fund
9. nóvember og samþykkti ályktun
þar sem Alþingismenn og ráðherr-
ar eru hvattir til að meta sérstak-
lega þær breytingar á skipan
rannsóknamála sem felast í frum-
varpi til fjárlaga fyrir árið 1988.
Framkvæmdastjómin bendir á í
þessari ályktun að íslendingar standi
að baki nágrannaþjóðunum hvað varð-
ar framlög til rannsókna og lækkun
fjárveitinga til hagnýtra rannsókna
sem felast í frumvarpinu sé því illskilj-
anleg. Forystuhlutverki íslendinga í
vinnslu og nýtingu jarðvarma og virkj-
un vatnsorku á eldvirkum svæðum sé
stefnt í hættu vegna minni fjárveitinga
til rannsókna í orkumálum á næsta
ári nái frumvarpið fram að ganga.
Jafnframt hafí lækkunin veruleg áhrif
á rannsóknir á náttúru landsins og
náttúruauðlindum og dragi úr mögu-
leikum á orkusölu til stóriðju eða
annarrar stómotkunar í framtíðinni.
Þá segir í ályktuninni að nauðsyn-
legt sé að haft verði samráð við þá
aðila er sinna rannsóknum í landinu
áður en skipan rannsóknamála verði
breytt. Framkvæmdastjómin telji eng-
in rök fyrir þeim samdrætti í fjárveit-
ingum til hagnýtra rannsókna sem
felist í frumvarpinu, þvert á móti sé
ástæða til aukinna flárveitinga í þessu
skyni.
Minning:
Ágúst Kristjánsson
prentari
Fæddur 4.júní 1921
Dáinn 16. nóvember 1987
Glaðr ok reifur
skyldi guma hverr
unz sinn biðr bana.
Þessar braglínur úr Hávamálum
koma mér í hug, er ég minnist
góðvinar míns og samstarfsmanns
í meira en þijá áratugi. Þessi orð
Hávamála hefðu vel getað verið
einkunnarorð hans í lífinu. Hann
var glaður og reifur er ég sá hann
í fyrsta skipti. Hann var glaður og
reifur að hvaða starfi sem hann
gekk og hvar sem hann var að
hitta. Heilbrigð gleði var sú gjöf
sem hann veitti samferðamönnum
sínum hvort sem var í leik, starfi
eða á heimili sínu. Á illmælgi hlust-
aði hann ekki. Ofund var honum
svo íjarlæg, að hann hreinlega
skildi hana ekki. Það má ef til vill
orða það svo, að hvemig sem vindi
og veðri væri háttað, var sem Ágúst
hefði nægar birgðir af sólskini með
sér, sem hann gat miðlað samferða-
mönnum sínum af.
Ágúst fæddist 4. júní 1921 í
Reykjavík. Hann var einkabam
hjónanna Kristjáns A. Ágústssonar
og konu hans Guðríðar Jónsdóttur.
Faðir Ágústar, Kristján, var prent-
ari að iðn og var einn af stofnendum
Steindórsprents hf. og verkstjóri í
setjarasal frá stofndegi þess 1. júlí
1934. Faðir Kristjáns var Ágúst
Jósefsson prentari og formaður
Hins íslenska prentarafélags
1907-1908 og 1911-1912. Heiðurs-
félagi HÍP 1957. Árið 1918 er hann
lét af prentstörfum gerðist hann
heilbrigðisfulltrúi Reykjavíkur.
Minningar og svipmyndir úr
Reylqavík, sem hann skrifaði komu
út 1959. Móðir Ágústar, Guðríður,
var Jónsdóttir steinsmiðs og rokka-
smiðs í Sauðagerði í Reykjavík
Þórðarsonar.
Ágúst hóf prentnám í Steindórs-
prenti 1. júní 1936, en reyndist of
ungur og var námssamningur hans
því gerður 4. júní 1937 og lauk 4.
des. 1941. Hann tók sveinspróf í
setningu 8. nóv. 1942. Vann svo í
Steindórsprenti samfellt þar til í
febrúar 1948 er hann fluttist í
prentsmiðjuna Eddu og var þar
vélsetjari í nokkur ár, fluttist svo
þaðan aftur til Steindórsprents og
var þar vélsetjari til dánardags.
Ágúst kvæntist eftirlifandi eigin-
konu sinni 15. nóvember 1947,
Sigurlaugu Jónsdóttur verkamanns
í Reykjavík Friðrikssonar og konu
hans Helgu Jónsdóttur. Ágústi og
Sigurlaugu varð íjögurra bama
auðið. Elstur er Kristján Andreas
fæddur 3. des. 1948. Þá koma
tvíburamir Jón Frímann og Þórður,
fæddir 18. maí 1952 og svo dóttir-
in Guðríður, fædd 15. maf 1958.
Sigurlaug átti eina dóttur áður en
hún giftist, Pálínu Osvald, fædd 25.
júlí 1944. Það þurfa flestir á öllu
sínu að halda til að koma svo stór-
um bamahópi til manns, en
samheldni og sjálfsbjargarviðleitni
þeirra hjóna var traust og eftir því
sem árin liðu fannst mér þau vera
svo óijúfanleg sameind, sem öðmm
mætti vera til fyrirmyndar. Það
vissi ég af tali okkar Agústar, að
hann mat konu sína umfram allt
annað.
„Dáinn, horfínn", sigldur yfir
fljótið mikla. Þegar ég sit hér við
borðið og pára niður nokkrar línur,
hrannast upp í hugann minningar
frá meira en þijátíu ára samstarfí
okkar Ágústar, sem var svo hnökra-
laust, að aldrei hallaði orði á milli
okkar. Það sækir að mér einhver
tómleiki og djúpur söknuður. Ágúst
var í einu orði góður drengur. Hann
vildi öllum vel og vildi leysa öll sín
störf vel af hendi. Við öll í Stein-
dórsprenti söknum góðs félaga, sem
ávallt var reiðubúinn að rétta hjálp-
arhönd, ef á þurfti að halda og
vottum eftirlifandi eiginkonu hans,
Laugu, bömum, tengdabömum og
öðmm aðstandendum innilega sam-
úð við fráfall hans.
Blessuð sé minning Ágústar
Kristjánssonar.
Hálfdán Steingrímsson
t
Þökkum auðsýnda samúö við andlát föður okkar,
SIGURÐAR HANS JÓHANNESSONAR,
Suðurhólum 14, Reykjavik,
sem lést í Landakotsspítala 7. þ.m.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey.
Börn hins látna.
Lokað
verður miðvikudaginn 25.nóvember frá kl. 14.00 vegna
jarðarfarar JÓNBJÖRNS MAGNÚSSONAR, blikksmiðs.
Blikk og stál hf
Bíldshöfða 12.
Lokað
Vegna útfarar ÁGÚSTAR KRISTJÁNSSONAR verður
prentsmiðjan lokuð til kl. 14.00 í dag.
Stejndórsprent hf.