Morgunblaðið - 12.02.1988, Qupperneq 46

46
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 12. FEBRÚAR 1988
„Yíeyrkir&u ekk.i db «9 \/ardb banko.r*1'
*
Ast er...
... að svipta af hon-
um hulunni.
TM R«g. U.S. Pat Off — »11 righta rasarvad
® 1987 Los Angeles Tntms Syndicato

Jú, ég er búinn að finna framlag
þitt. Það er hér í skjölunum ...
Með
morgunkaffinu
Þetta er annars stórkostlegt. —
Hann kann bara ekki að synda!
HÖGNI HREKKVÍSI
,,ÉG Sé A6> BÓFAn-O«0ftJNN HEFUR.
LAU/nAST TIL. AV 5ELJA GOS HÉR.' "
Veitið afslátt gegn staðgreiðsiu
Til Velvakanda.
Mikið hefur verið rætt um plast-
kortin frægu og þann greiðslufrest
sem þeir fá sem þau nota. Einnig
hefur verið talað um að þessi lán
kæmu fram í hækkuðu vöruverði.
Mig langar að varpa fram þeirri
spumingu hvenær við, sem stað-
greiðum alla hluti, fáum stað-
greiðsluafslátt? Ég veit aðeins um
fáeinar verslanir sem veita afslátt
gegn staðgreiðslu, en þeim stað-
reyndum er ekkert haldið á lofti.
Við, þessir gamaldags sérvitringar,
sem ekki notum greiðslukort, ætt-
um einhvem veginn að bindast sam-
tökum til að fá afslátt á fleiri stöð-
um. Eða geta neytendasamtökin
hugsanlega barist fyrir þessu fyrir
okkar hönd? Mér er spurn og er
spumingunni hér með komið til
réttra aðila.
Staðgreiðandi
Auðurinn vex
en grasið grær
- hver orti?
Til Velvakanda.
í dálkum þínum miðvikudaginn
3. febrúar síðastliðinn var greinar-
kom eftir Örinu Ámadóttur, þar
sem talað er um trassaskapinn sem
liggur í því að láta snjó á tröppum
eiga sig, í stað þess að fjarlægja
hann. Þetta er mikið rétt, en ég
ætla, nánast að gamni mínu, að
minnast á svolítið annað. Þessi
grein hefst á ljóðlínunum:
Þar sem grasið grær að dyrum
gestrisnin á ekki heima.
Spurt er hvort. nokkur kannist
við þessar hendingar og er auðvitað
Skipulagið hjá húsráðanda var
kannski ekki upp á marga fiska
og hvernig á líka að vera hægt að
skipuleggja svona lagað? Komu
smiðanna þurfti að fresta nokkmm
sinnum vegna þess að vara fékkst
ekki úr tolli og múrarinn hafði stein-
glsymt þessu. Hann var kominn á
kaf í annað þegar á hann var kall-
að. Þetta vom þó snaggaralegir
strákar og drifu þetta af þegar allt
var orðið kiárt fyrir hvert stig.
Framkvæmdimar tóku sem sagt
enda — eða svo hélt Víkveiji — og
snaraði sér í að taka til. Hann
bretti upp ermar og fór nokkrar
ferðir með svarta mslapoka í næsta
gám. Sæll í sinni Ieit hann yfir svið-
ið og var bara kátur. Tveimur dög-
framhleypni af mér aó vera að
skrifa og senda þessar línur, því
að ekki kannast ég við þetta. Ég
hef heyrt annað ljóðrænt, svipað:
Auðurinn vex en grasið grær
í götunni heim að bænum.
Ekki veit ég heldur nánar um
þetta, hvorki höfund né hvem það
er um, en þessar línur vom föður
mínum hugstæðar. Hann var hag-
mæltur og sendi mági sínum sjötug-
um nokkrar vísur. Þessi var ein:
Aflaföng þér entust væn,
eins af landi’ og sænum,
varð þó Iítt af gróðri græn
gatan heim að bænum.
Magnús Jónsson
XXX
0
Ibyggingavömverzlunum var allt
eins og áður samkvæmt minni
Víkveija. Þessar lækkanir, sem
Víkverji hélt að hefðu átt að koma
á vömr um áramót, virðast hafa
komið á aðrar vömr en Víkverji
þurfti að kaupa. Sú snilldarhugsun
að fresta framkvæmdum og inn-
kaupum fram yfir áramót vegna
væntanlegra lækkana var þannig á
misskilningi byggð. Víkveiji nudd-
aði eitthvað um vömgjald og jöfn-
unargjald, fyrst tollurinn hafði ekki
breytzt. Nei, afgreiðslumaðurinn
kannaðist ekki við neinar breyting-
ar á þessum liðum.
Svo þurfti að koma vömnni heim
Mokið snjóinn
af tröppunum
.Þ»r »m gntið grmr ið dyrum/ hugiunar. Flntir þó tl/Air léu vi|j>
gvftrwnin á ckki hvinu* «r cndinrn rkki maau af bréfum finum og bltö-
I vt«u icm tg hrt «nhv»rnUm» um. Ég v*rt um Hdri konu wn
hvyrt. En þvtu tiUknf mrtt á nú datt iUi um diginn I rinum ilikum
•kki við (tnwid hcidur nndatcðu troppum iim vonj orðnarrm iihrlii
þMi. mjðinn. En hvort tvrgjoi nll a.' mðurtroðnum injA. wn rkkl
vrrða hvunkrtt «f það rr láUð ðá- hafði vmð hrvyft við dógum lam-
rritt Það vrkur alrtaf undrun og «n tg hrf vmð að hvrtji þnii
furðu hvr mikið rr um traaaa við konu til að hðfða ikaðabðUmál á
að moka injð af trðppum. ijáifuin hdwigandur. Svo má ijá I tnðrgum
•tr tJ stðnkammar og ððrum td lambýlishúium hlwgilrga vrrta
ikaða og ikapraunar. tið rr aivrg ikiptmgu. þar wn hrlmingur
mrrkilrgt og tpur mikið umburðar- trappanm rr vrl mokaður rn hmn
lyndi Ld. hji þwrn arm bcra út rini og hliðar Alpanna.
p/nt og blöð að hrrinlrga gera rkki Að lokum wri gaman rf rinhvrr
vrrkfaU við hdi ilikra traaaa. Vil kannaat við hrndmguna Mm tilfmrð
tg rnddrgm akora 1 þatta fðU að rr hár i uppkaA og kynni hana alla.
grra það. það g»ti orðvj til um- Anna Amadðnir
og til að spara einhvetjar krónur
hugðist Víkveiji nota fjölskyldu-
bílinn í flutningana. Kaupmaðurinn
ætlaði að hafa allt tilbúið um kaffi-
leytið daginn eftir, bara að koma
og sækja vöruna sagði hann.
Víkveiji mætti eins og um var tal-
að. „Nei því miður, þetta er enn
suður í Hafnarfirði," var svarið. „Ég
sendi þér þetta,“ sagði maðurinn
og Víkveiji lét sér vel líka. Daginn
eftir renndi stór sendibíll í hlað og
meðal annars voru vörur Víkveija
innanborðs. Bíllinn var affermdur
og þá kom bílstjórinn með þessi
yndislegu skilaboð. „Kaupmaðurinn
sagði gott ef þú tækir þátt í kostn-
aði við bílinn!"
XXX
Svo er það þetta algenga svar í
verzlunum. „Því miður, þetta
er ekki til, komdu eftir helgi." Þess-
ir ágætu menn taka bara aldrei
fram hvaða helgi og á því flaskar
Víkveiji enn. Hann heldur nefnilega
alltaf að verið sé að tala um næstu
helgi. Líka er vinsælt að segja að
þetta hafi tafíst í tolli, ja ef þeir
eru ekki með hiksta mennirnir í
tollinum.
Yíkverji
0
Osköp fannst Víkveija það vina-
legt (!) er hann þurfti að end-
umýja kynni sín við nokkra iðnaðar-
menn á dögunum. Allt var eins og
áður; þetta var ekkert mál þar til
kom að frámkvæmdunum. Þá
reyndist þetta snúnara en útlit var
fyrir í fyrstu og svo kostuðu þær
sitt.
XXX
skrifar
um seinna hringdi smiðurinn og
spurði um tvo spýtubúta, sem átt
höfðu að liggja hlið við hlið í einu
hominu. Framtakssemin hafði verið
einum of mikil og þessir spýtubútar
reyndust sérhannaðar og gegnheii-
ar; voru sko alls ekkert rusl og
höfðu mikilvægu hlutverki að gegna
í framkvæmdunum. Staðgengla
þeirra er nú verið að vinna á
trésmíðaverkstæði.