Morgunblaðið - 05.07.1988, Qupperneq 37

li Skotlands og íslands
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 5. JÚLÍ 1988 37
Lnníeii
megin
ithafið til íslands.
Morgunblaðið RAX
ir hendur þegar þyrlan hífði hana
frá borði og Reynir fór á bólakaf
í sjóinn, en björgunarmaðurinn fór
síðastur. Kanadíska og franska
skipið höfðu dælt olíu í sjóinn við
skútna til þess að lægja ölduna
og við vorum hlémegin við franska
skipið á meðan þyrlan athafnaði
sig. Á leiðinni upp í þyrluna sá
maður betur að þetta leit ekki
mjög björgulega út á haffletinum
í þessu ásigkomulagi, en ég fékk
sting í hjartað að horfa á eftir
skútunni hverfa mannlausa í sor-
tann með íslenska fánann við húr..
Þrátt fyrir allt töldum við okkur
aldrei í bráðri lífshættu, en það
var ljóst að við áttum á hættu að
slasa okkur og slasað fólk stýrir
ekki bát við erfiðar aðstæður, né

Fjölskyldan á Úu ásamt björgunarmönnum í Skotlandi. Frá vinstri: Mímir, Reynir, Gígja, Unnur, þyrlusigmaðurinn, Ian StepheTsemsWrn
aði bjorgunaraðgerðum og þyrluflugmennimir.
Reynir, Unnur og Ian ræða við John kafara í Stomoway, skipstjóra sem mun freista þess að finna Úu
á hafinu vestan Sankti Kildu, en fullu nafni heitir hann John Murto Mac Leod.
tekur rökréttar ákvarðanir. Þegar
við lögðum á hafið var veðurspáin
sakleysisleg, en loftvogin féll snar-
lega. Við áttuðum okkur hins veg-
ar ekki á því af því að okkur hafði
þótt hún hegða sér undarlega og
ekki í samræmi við veðrið þessar
fjórar vikur sem eru liðnar síðan
við tókum við skútunni og höfum
verið á siglingu. Loftvogin féll úr
1.000 millibörum niður í 937 og
það er ljóst eftir á að það hefði
verið klókara að taka mark á því.
Við höfðum hins vegar tafist um
11 daga vegna smíðagalla á skút-
unni og treystum á veðurspána
sem var hagstæð."
Þá mun ég treysta
á loftvogina
Þau hjón hafa nokkra reynslu
í siglingum. Reynir var til sjós á
árum áður, þau hafa stundað sigl-
inganámskeið og siglt á Miðjarðar-
hafínu og nú voru þau á leið heim
og draumurinn var að rætast, eig-
in skúta. Reynir sagði í samtali
við blaðamann Morgunblaðsins að
ef skútan fyndist þá færi hann
beint út og síðan á Úu heim til
íslands við fyrsta tækifæri, „en
það er víst að ég mun treysta á
loftvogina þá“, sagði Reynir. Hann
sagði að strax og þau voru komin
í land hafi þau haft samband við
tryggingafélag skútunnar og nú
væri búið að ráða skipstjóra á
fiskibát til þess að leita Úu uppi
ef líkur benda til að hún sé ofan-
sjávar eins og radarmælingar
benda til.
„Eg var ofsalega sjóveikur þeg-
ar veðrið var verst, enda ekki van-
ur slíkum látum til sjós,“ sagði
Mímir Hugason, 16 ára nemi.“Eg
lá aftast í káetu og reyndi bara
að halda mér á dýnunni, því það
var ekkert að gera eftir að við
vorum búin að læsa dyrunum.
Þegar skútan fór fyrst á hliðina
vaknaði ég við það að allt var á
tjá og tundri en áttaði mig ekki á
því hvað hafði gerst fyrr en ég fór
fram og fékk skýringar. Allt var
komið í hrærigraut, bækur, verk-
færi og meira að segja það sem
hafði verið undir dýnunum. Ég
lagðist síðan fyrir aftur þar til
þyrlan kom en þá fylgdist ég með.
Hún var að fara í land aftur, því
við vildum ekki yfirgefa bátinn,
en þá kom ein stórveltan enn og
kjölurinn sneri upp og það reið
baggamuninn og við yfirgáfum
bátinn. Þegar þyrlan hífði okkur
mömmu upp vorum við í raun
ekki tilbúin þótt við værum komin
í ólamar og það var undarlegt að
skjótast á örskoti upp í loftið svo
óviðbúið. Það var sannarlega bíó-
legt. Mér fannst ekki að við væmm
í lífshættu þarna, en ég var feginn
að komast um borð í þyrluna og
losna úr öllum veltingnum. Um
borð í þyrlunni fengum við eplas-
aft og sælgæti. Ég er þó ánægður
með að vera ekkert sjóhræddur
þrátt fyrir þetta óhapp og er tilbú-
inn að sigla skútunni heim ef hún
finnst, en ég stóðst ekki tækifærið
sem bauðst að fara með ykkur
Morgunblaðsmönnum, því það er
svo gott að komast hratt heim.“
Svolítið skelkuð fyrst
en til í tuskið
„Ég var svolítið skelkuð eftir
fyrstu veltuna, sagði Gígja, 14 ára
gömul, „því hún var svo óvænt og
það er vont að vakna við slíka
loftfimleika í litlum bát á úthaf-
inu, en á hinn bóginn var ákveðin
spenna að vera þátttakandi í þess-
ari óvissu. Það var svo mikið að
gerast og mikið að gera að maður
mátti ekki vera að því að vera
hræddur. Ég meiddi mig á höfðinu
fyrst og áttaði mig ekki á að skút-
an hefði farið á hvolf og svo var
ég einnig sjóveik, en þetta er búið
og gert og ég er til í tuskið hven-
ær sem er, við vissum að þetta
var góður bátur og sú vissa hjálp-
a^i í óvissunni. - á.j.