Morgunblaðið - 05.07.1988, Side 61

61
systkinum sínum eða tónlistarfólki
sem líklega hefur verið á svipuðu
reki og hún. Eftir að Nanna gifti
sig og eignaðist eigið heimili og
tvær dætur varð um hríð hlé á vinnu
hennar utan heimilis, en svo tók
hún aftur upp þráðinn og fór að
kenna í Tónlistarskóla Mosfells-
bæjar. í byijun hafði hún þar ekki
fulla kennslu á hendi, en jók hana
smám saman og hafði þegar hún
lést verið tónlistarkennari í Mos-
fellsbæ um margra ára bil.
Nanna Kristín Jakobsdóttir og
Gísli Geir Kolbeinsson giftust haus-
tið 1967, en þótt ekki tækjust með
þeim ástir fyrr á fullorðinsárum
höfðu þau þekkst frá því að þau
voru unglingar. Bæði áttu þá heima
í sömu götu á Ytri-Brekkunni,
strætinu sem kennt er við land-
námsmann Eyjafjarðar, Helga
magra. Það var þvi ekki langt á
milli, en við það bættist að Nanna
var- góð vinkona Ásdísar, systur
Gísla, og frænku hans sem heima
átti í sama húsi og hann. Þangað
var gott að koma. Því kynntist ég
vel á menntaskólaárum mínum, en
við Gísli vorum bekkjarbræður frá
því í bamaskóla og fram til stúd-
entsprófs. Síðustu skólavetur okkar
fyrir norðan var Nanna í Tónlistar-
skólanum í Reykjavík, en oft heima
á sumrin, og einu sinni fórum við
öll óborganlega sumarferð í Vagla-
skóg með fleira fólki. Þannig mætti
lengi elta leiðarhnoða minninganna
og allt rifjast þetta nú upp fyrir
mér þegar mér verður hugsað til
Nönnu og Gísla. .
Eftir að þau giftu sig áttu þau
heima á nokkrum stöðum í
Reykjavík uns þau byggðu sér íbúð
í Pífuseli. Hana seldu þau svo og
keyptu sér hús á Ránargrund 5 í
Garðabæ. Gísli hefur starfað hjá
fleiri en einu verslunarfyrirtæki í
Reykjavík, en er fyrir skömmu orð-
inn sjálfs sín húsbóndi. Dætur
þeirra Nönnu eru tvær: Unnur Ingi-
björg sem á liðnum vetri stundaði
nám í Kvennaskólanum í Reykjavík
og er nýorðin 18 ára og Hildur sem
lauk grunnskólaprófi í vor og er á
sextánda ári.
Eins og oft vill verða um sam-
band þeirra sem ungir bindast vin-
áttuböndum breytti það ósköp litlu
um vináttu okkar Gísla þó að stund-
um liði langt milli þess sem við
sáumst eða töluðumst við. Eftir að
báðri voru orðnir íjölskyldumenn
og erill hversdagslífsins tekinn við
af áhyggjuleysi skólaáranna fækk-
aði fundum þótt við værum á sama
stað. En vináttan var hin sama og
fyrr og þegar við tókum rögg á
okkur og snerum vöm í sókn gátum
við byijað að gantast fyrirvaralaust
og tekið upp gamlan þráð eins og
ekkert hefði í skorist. Þannig hefur
þetta alltaf verið. Og ekki spillti
það þegar Nanna var viðstödd og
lagði sitt til málanna.
Hún var hæglát í fasi og lét ekki
alltaf fara mikið fyrir sér, en við-
mót hennar var hlýtt og notalegt
að vera í návist hennar. Þess hafa
maður hennar og dætur fengið að
njóta. Þeim bjó hún gott heimili,
griðarstað í öllum veðrum. Á góðra
vina fundum naut sín vel greind
hennar og góðvild og óskikinn,
upprunalegur húmor sem er sann-
kölluð guðsgjöf og Nönnu og Gísla
var báðum gefinn af miklu örlæti.
Sú guðsgjöf hefur oft glatt vini
þeirra og vinir Gísla voru vinir
Nönnu. Vel man égþegar þau hjálp-
uðu undirrituðum að halda upp á
afmæli fyrir mörgum árum með
skemmtigöngu á Hringbrautinni
„milli rétta" — eða sjö manna vetr-
arveislu í Garðabænum sem ég
hygg að seint líði þeim sex sem nú
eru eftir úr minni. Slíkur ylur minn-
inganna'er sá auður sem eftir er f
búi þegar gengið hefur verið að
öllum veðum. Nú getur maður iðr-
ast þess sjálfskaparvítis að hafa
ekki safnað meiru af honum meðan
tími var til, en því dýrmætara verð-
ur það sem hugurinn geymir. Og
hvernig áttum við að ímynda okkur
að dómur yrði felldur jafn skyndi-
lega og raun varð á? Hvemig áttum
við að trúa því að ekki væri nægur
tími til alls sem við áttum eftir?
Það var í október sém Nanna
kenndi þess sjúkdóms sem varð
henni að aldurtila. Hún ætlaði að
fara að halda upp á afmælið sitt.
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 5. JÚLÍ 1988
Þau Gísli hugðust njóta þess í út-
löndum. Sú ferð var aldrei farin. í
stað hennar kom skurðaðgerð og
sjúkrahúsdvöl um hríð og erfiður
vetur og vor milli vonar og ótta.
Og nú er Nanna Jakobsdóttir farin
í þá ferð sem okkur er öllum jafn
vís fyrr eða síðar. Eftir að hún varð
veikinda sinna vör og meðan hún
beið þess sem verða vildi er mér
kunnugt um a’ hún sýndi kjark og
æðruleysi sem ber vitni milum skap-
styrk og lífsþroska. Hið sama gerðu
maður hennar og dætur. Þegar
meðgöngutími dauðans er liðinn
lýsir minningin um góða eiginkonu
og móður þeim vonandi aftur leið
frá hinum dimmu dyrum.
Á kveðjustund verður oftast
meira um spurningar en svör og
fátt sem aðrir geta sagt ástvinum
til huggunar. Við drúpum höfði í
þögn, en reynum þó stundum að
ijúfa hana með annarra orðum sem
við gerum að okkar. Ekkert kemur
mér þá fyrr í hug þegar mér verður
hugsað til Nönnu Jakobsdóttur,
dætranna og Gísla, en þetta erindi
úr „landsins fegursta kv,æði“ sem
Jónas Hallgrímsson nefndi í fyrstu
„Ástin mín“, en strikaði svo yfir
heitið á og kallaði „Ferðalok":
„Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg.
En anda, sem unnast,
fær aldregi
eilífð að skilið."
Ég og fjölskylda mín erum þakk-
lát fyrir þær stundir sem við áttum
með Nönnu Jakobsdóttur og hennar
fólki og vottum dætrum hennar,
eiginmanni og öðrum ástvinum ein-
læga samúð.
Undir miðnætti daginn sem
Nanna andaðist stafaði sólin geisl-
um sínum á Skerjaflörð og smíðaði
úr þeim brú sem lá yfir Arnarness-
vog og alla leið upp í íjöru framan
við heimili hennar á Ránargrund
5. Það voru nokkur tíðindi eftir
dumbunginn undanfarið. Og nú upp
á síðkastið höfum við hér við Faxa-
flóa fengið að njóta nóttleysu og
óvenju fagurra og friðsælla sumar-
kvölda.
Skuggi er ekki til án ljóss. Um
það eru víst trúin, dulhyggjan og
eðlisfræðin sammála. Fegin vildi ég
trúa því að birta og fegurð þessara
kvölda sé áminning um að jafnan
komi skin eftir skugga og birtan
sá á bakvið þá. Og að í því ljósi
muni lifendur og látnir fagna sigri
þegar frá líður og allar rúnir ráðast.
Hjörtur Pálsson
Elsku stóra systir mín, hún
Nanna, er jarðsungin í dag ná-
kvæmlega einu ári og einum mán-
uði á eftir móður okkar. Ekki
hvarflaði að okkur þá að svo myndi
fara. Ég héit í einfeldni minni að
hún yrði mér til halds og trausts,
óhagganleg og góð þar til við yrðum
gamlar konur og skemmtum okkur
við að lfta yfir farinn veg. En þann-
ig átti það ekki að fara og ég reyni
að segja sjálfri mér að tilgangur
■ sé með öllu, jafnvel því sem í fyrstu
virðist tilgangsleysið eitt.
Það fer varla hjá því að systur
tengist sterkum böndum þegar á
þeim er aðeins tveggja ára aldurs-
munur og þær fá ekki litla bróður
fyrr en þær eru orðnar tíu og tólf
ára gamlar. Þannig var um okkur.
Ég man varla eftir að okkur yrði
sundurorða, sem trúiega kom þó
einkanlega til af því hvað systir
mín var gædd óvenjulegu jafnaðar-
geði og umburðarlyndi. Það er mik-
ið lán að eiga einhvem að sem allt-
af er hægt að treysta og alltaf er
til staðar þegar á þarf að halda 4n
þess að krefjast nokkurs í staðinn.
Þessu láni átti ég að fagna þar sem
Nanna var og fyrir það þakka ég
af alhug. Ég þakka líka allar góðu
minningarnar sem nú leita á hug-
ann. Þó held ég að upp úr öllu
standi minningin um samveru-
stundir okkar í sumarbústaðnum i
Svarfaðardal. Þar lágu rætur okkar
og þar þóttu okkur fjöllin, lyngið,
áin og sólarlagið fallegast á Islandi
og þar leið okkur svo undur vel.
Ég kveð systur mína að sinni og
þakka henni hvað hún gerði okkur
síðustu stundir sínar léttbærar svo
við gátum kvatt hana með frið í
hjarta. Ég mun sakna hennar —
en sá söknuður er blandinn gleði
yfír því sem var.
Gísli, Unnur og Hildur, Guð veri
"með ykkur.
Soffía
í dag er til moldar borin mág-
kona mín, Nanna Kristín Jákobs-
dóttir. Allt frá barnæsku man ég
eftir henni. Hún er hluti af ljúfum
endurminningum áhyggjulausrar
æsku og lífsgleði löngu liðinna ára
í föðurhúsum, þar sem fínnst að
sólin hafi ávallt skinið og aldrei dró
ský yfír vináttu okkar.
Nanna var einstök kona, hátt
hafín yfir meðalmennsku og dægur-
þras. Hún var ávallt sönn, blíð og
sterk, skynjaði lífið á listrænan
hátt líkt og þegar hún lék á strengi
fiðlunnar.
Að eiga sannan vin er dýrmæt
eign og ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að njóta þess.
Um leið og ég kveð Nönnu hinstu
kveðju, votta ég og fjölskylda mín
bróður mínum, dætrum þeirra, föð-
ur hennar og öðrum ástvinum okk-
ar innilega samúð.
Guð blessi minningu hennar.
Kolla
Bróðurkveðja
Oft átti ég, snáðinn, athvarf hjá
systur minni. Hún var svo traust
og hlý.
Og eitt sinn töldum við saman
upp í milljón. Ef til vill ekki ná-
kvæmlega, en þessar þúsundir þús-
unda urðu mér allt í einu skiljanleg-
ar. Þannig var hún, miklaði ekki
fyrir sér hlutina og því síður sjálfa
sig fyrir öðrum — en gaf samt svo
mikið.
Æðrulaus mætti hún örlögum
sínum. Fannst fara best á því er
hallaði á að ljúka glfmunni sem
fyrst, ekki vegna sjálfrar sín, heidur
miklu fremur vegna okkar sem eft-
ir erum og söknum.
Og svo var hún farin áður en
nokkum varði. Viðskilnaðurinn var
sár, en allt gekk eftir á þann veg
sem hún best gat hugsað sér.
En hver veit nema Nanna systir
mín eigin einhvem tímann eftir að
telja með mér þúsundir þúsunda og
leiða mig til einhvers skilnings á
ný — hver veit?
Tryggvi
Kveðja frá Tónlistarskóla
Mo.sfellsbæjar
Nanna Kristín Jakobsdóttir tón-
listarkennari er látin. Við, sem átt-
um því láni að fagna að hafa þekkt
Nönnu lengi og fengið að vinna
með henni um árabil, dáðum ein-
stæða mannkosti hennar og heil-
indi. Hennar verður sárt saknað.
Fyrir hönd kennara og nemenda
skólans sendi ég eiginmanni henn-
ar, Gísla Kolbeinssyni, dætmnum
tveim, öldruðum föður, systkinum
og öðmm vandamönnum hugheilar
samúðarkveðjur.
Ólafur V. Albertsson
f
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
GUÐJÓN STEINGRÍMSSON,
hœstaréttarlögmaður,
Ölduslóð 44, Hafnarfirðl,
sem lóst 26. júní, verður jarðsunginn fró Hafnarfjaröarkirkju
fimmtudaginn 7. júlí kl. 15.00.
Margrét K. Valdimarsdóttir,
Steingrfmur Guðjónsson, Slgrfður Inga Svavarsdóttir,
Valdís Blrna Guðjónsdóttir, Einar Jónsson,
Þórdfs Guðjónsdóttir, Slgurður Björgvinsson,
Ólaffa S. Guðjónsdóttlr, Jón Auðunn Jónsson
og barnabörn.
t
STEINUNN G. HELGADÓTTIR,
Silfurgötu 20, Stykkishólmi,
áðurtil heimilis að Heiðmörk 38, Hveragerði,
lóst þann 29. júní sl. á St. Fransiskusspítalanum í Stykkishólmi.
Jarðsett verður frá Hveragerðiskirkju fimmtudaginn 7. júlí kl.
14.00. Þeim sem vildu minnast hinnar látnu er bent á Garðyrkju-
skóla ríkisins.
Fyrir mína hönd og annarra vandamanna,
Björgvin Guðmundsson.
t
INGVAR ÞORLÁKSSON,
Kirkjubraut 6,
Höfn, Hornafirði,
verður jarðsunginn frá Hafnarkirkju fimmtudaginn 7. júlí kl. 14.00.
Guðrún Sigurðardóttir,
Agnes Ingvarsdóttir,
Guðbjartur Össurarson.
t
Útför sambýlismanns míns,
AÐALSTEINS SVEINBJÖRNSSONAR,
Nökkvavogi 11,
sem lést á Vífilsstöðum 27. fyrra mánaðar, hefur fariö. fram (
kyrrþey samkvæmt ósk hips látna,
Þórhildur Sveinsdóttir.
t
Þökkum innilega samúð og hlýhug við andlát og jarðarför móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
HEIÐRÚNAR BJÖRNSDÓTTUR
frá Heiðarbæ,
Villingaholtshreppi.
Hafsteinn B. Halldórsson,
Hákon Halldórsson,
Sjöfn Halldórsdóttir,
Unnur Halldórsdóttir,
Guðný Halldórsdóttir,
Bergþór Halldórsson,
Birna Halldórsdóttir,
Unnur Zophonfasdóttir,
Eyvindur Erlendsson,
Páll Sigurþórsson,
Margrét Friðbergsdóttir,
Jón Finn Joenson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Hugheilar þakkir til þeirra, sem sýndu okkur vinarhug við andlát
og útför
JÓELS JÓNASSONAR.
Þökkum starfsfólki Elli- og hjúkrunarheimilisins Grundar umönnun
síðustu árin.
Böm, tengdabörn og barnabörn.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúö við andlát og útför bróður
okkar,
GUÐMUNDAR JÓNSSONAR
frá Kaldbak.
Arnþrúður Jónsdóttir,
Hólmfrföur Jónsdóttir,
Snjólaug Guðrún Jónsdóttir,
Kristfn Friðrika Jónsdóttir,
Eglll Jónsson,
Jón Frfmann Jónsson,
Þórhalla Jónsdóttir,
Slgurvelg Jónsdóttir Austford.
t
Innilegar þakkir til allra sem auðsýndu okkur samúö og vináttu
við andlát og útför bróður okkar,
KJARTANS ÞORGILSSONAR,
kennara,
HJarðarhaga 24, Reykjavfk.
Guð blessi ykkur öll.
Helga S. Þorgllsdóttir,
Sigrfður Þorgilsdóttir,
Frfða Þorgilsdóttir.
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórn blaðsins á
2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði að
berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga.
í minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Ekki eru tek-
in til birtingar frumort ljóð um hinn látna. Leyfílegt er að birta ljóð
eftir þekkt skáld, 1—3 erindi og skal þá höfundar getið. Sama gildir
ef sálmur er birtur. Meginregla er sú, að minningargreinar birtist
undir fullu nafni höfundar.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar
greinar um fólk sem er 70 ára eða eldra. Hins vegar eru birtar af-
mælisfréttir með mynd f dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er á það lögð að handrit séú vel frá gengin, vélrituð
og með góðu línubili.