Morgunblaðið - 23.10.1988, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 23. OKTÓBER 1988

Sumir hér á landi
virðast vita meira um
ensku knattspymuna en
PP*
VIÐTAI.VIÐ
BOBBYMOORE,
FYRTRLIÐA ENSKA
HEIMS MEISTARA-
LIÐSINS1966
Yfirbrag’ðið var það sama. Hann var örlítið þéttari á velli
en fyrrum en yfirvegunin, öryggið og festan í fasi hans og
hreyfingum minntu svo sannarlega á fyrri daga. Það voru
einmitt þessir eiginleikar sem reyndust mörgum andstæðingum
hans á knattspyrnuvellinum erfiðir viðureignar þegar hann
var á hátindi knattspymuferils síns á sjöunda og áttunda
áratugnum. Sá er kom blaðamanni svo fyrir sjónir er enginn
annar en Bobby Moore, fyrrum fyrirliði heimsmeistaraliðs
Englendinga frá 1966. Morgunblaðið átti einkaviðtal við hann
á Hótel Loftleiðum rétt áður en hann hélt af landi brott fyrir
skömmu. Moore var hér staddur vegna uppskeruhátíðar
leikmanna 1. deildar, þar sem hann afhenti knattspyrnumanni
ársins og efiiilegasta knattspyrnumanni ársins vegleg verðlaun.
Morgunblaðið/Bjami
Bobby Moore afhendir Siguijóni Kristjánssyni, knattspyrnumanni ársins 1988, verðlaun sin á Hótel
íslandi á dögunum. Á milli þeirra er Sveinn Sæmundsson, framkvæmdastjóri innanlandsdeildar Flugleiða.
obby Moore
er af mörgum
talinn í hópi
snjöllustu
knattspymu-
manna allra
tíma. Eftir
heimsmeist-
arakeppnina í knattspymu sem
fram fór í Mexíkó 1970 sagði sjálf-
ur snillingurinn Pelé, að Bobby
Moore væri besti vamarmaður
heims. Hann á glæstan feril að
baki með enska landsliðinu og á
þar landsleikjametið; 108 leiki á
ámnum 1962 til 1974.
Stærsta stund mín sem
knattspyrnumanns
*-
Það var ekki laust við að góðlát-
legt bros færðist yfir andlit Moore
þegar við höfðum komið okkur
þægilega fyrir yfir kaffibolla í hlið-
arsal Loftleiðahótelsins og hann
beðinn um að rifja upp þá stóru
stund þegar hann lyfti Julet Rimet-
heimsmeistarastyttunni til lofts eft-
ir sigur Englendinga í eftirminni-
legum leik gegn Vestur-Þjóðveij-
um. Hann hafði greinilega fengið
að heyra þessa spumingu nokkrum
sinnum áður.
„Dagurinn sem við unnum Vest-
ur-Þjóðveija á Wembley í júlí 1966
var stærsta og mesta stund mín sem
knattspymumanns, á því er enginn
vafi. Þetta var þriðja árið í röð sem
ég gekk upp þrepin 37 að konungs-
stúkunni á Wembley til þess að
taka við sigurlaunum. Tveimur
árum áður, árið 1964, tók ég á
móti enska bikamum eftir að West
Ham hafði sigrað Preston í úrslita-
leik, 3:2, og ári seinna unnum við
Evrópukeppni bikarhafa, Sigruðum
þá þýska liðið 1860 Miinehen, 2:0
og síðan var það heimsmeistara-
styttan enn ári síðar. Þessi þrenna
Bobby Moore og unnusta hans, Stephanie.
er hápunktur knattspymuferils
míns.“-
Tíu pund fyrir samninginn
Bobby Moore sem nú er 47 ára
gamall, byijaði að sparka bolta
nánast strax og hann gat gengið í
Leyton-hverfínu í Austur-Lundún-
um þar sem hann fæddist. Þegar
hann komst á skólaaldur komst
hann strax í skólalið Tomhood-
skólans í Leyton. íþróttakennari
skólans var á mála hjá West Ham
og lét félagið vita af nokkuð efnileg-
um knattspymumanni sem væri í
skólanum.
„í þá daga var West Ham stærsta
félagið í Austur-Lundúnum og þótti
ekki annað koma til greina en að
leika með þeim ef til efnilegs knatt-
spyrnustráks var leitað. Wally St.
Pier, unglingaþjálfari West Ham,
bauð mér síðan að koma til félags-
ins til reynslu. Eftir reynslutímann
var mér boðinn samningur um að
leika með unglingaliðum félagsins
sem ég þáði og fékk heil tíu sterl-
ingspund að launum og þótti bara
harla gott í þá daga!
Unglingaliðinu sem ég lék með
gekk vel og við komumst í úrslit í
bikarkeppni unglingaliða og töpuð-
um naumlega gegn Liverpool í úr-
slitaleik. í þessu sama liði léku tveir
aðrir efnilegir knattspymumenn,
sem hétu Geoff Hurst og Martin
Peters, og í þá daga hvarflaði víst
tæpast að okkur að við ættum allir
þrír síðar eftir að verða heimsmeist-
arar í knattspymu."
Sigur í fyrsta leik
Bobby Moore gerðist atvinnu-
maður með West Ham árið 1958
og lék sinn fyrsta leik með aðalliði
félagsins gegn Manchester United
þá aðeins 17 ára gamall. „Ég man
nú afskaplega lítið eftir leiknum
sjálfum nema hvað við sigruðum
3:2. Ég lék aðeins þijá leiki með
aðalliðinu þetta keppnistímabil. Það
kom öllum á óvart að ég skyldi
verða valinn í liðið fyrir þennan leik.
Annar miðvörður liðsins hafði
meiðst og valið stóð á milli mín og
Malcolm Allison um þessa stöðu,
en hann var að komast aftur í liðið
eftir meiðsli. Þrátt fyrir að ég hefði
bolað honum úr stöðu sinni í þessum
leik var hann mér stoð og stytta
Og hvatti mig stöðugt til dáða ásamt
mönnum eins og Noel Cantwell og
Ken Brown en þeir voru allir leik-
menn með West Ham á þessum
árum.
Þessir þrír urðu síðan þekktir
framkvæmdastjórar hjá öðrum lið-
um og gátu sér gott orð þar. Alli-
son hjá Manchester City, Cantwell
hjá Coventry og Manchester United
og Ken Brown hjá Norwich og nú
Plymouth. „Ég á þessum mönnum
mikið að þakka,“ sagði Moore sem
varð fastamaður í liði West Ham
tveimur árum síðar. Var þá gerður
að fyrirliða liðsins þegar Ron Green-
wood tók við stjóm þess árið 1961.
Greenwood olli þáttaskilum
Eftir að Ron Greenwood var ráð-
inn framkvæmdastjóri hjá West
Ham urðu þáttaskil hjá félaginu.
Greenwood lagði mikla áherslu á
tækni og léttleika í knattspymunni
og hvatti leikmenn sína til þess að
leika eftir hjartanu og leyfa hæfi-
leikum hvers og eins að njóta sín.
Hann lét hefðbundin leikkerfi lönd
og leið og árangurinn lét ekki á sér
standa. West Ham fór að vekja
athygli fyrir skemmtilega sóknar-
knattspymu og hvar sem liðið lék
vom áhorfendastæðin þéttskipuð.
Fólk vissi að setja mátti jafnaðar-
merki á milli West Ham og sóknar-
knattspyrnu. Vamarleikurinn hjá
liðinu var hins vegar oft á kostnað
sóknarleiksins og liðið tapaði mörg-
um leikjum þrátt fyrir að vekja
aðdáun og hrifningu áhorfenda.
En liðið átti líka sínar stóru
stundir. Á ámnum um miðjan sjö-
unda áratuginn var West Ham á
hátindi frægðar sinnar.
„Við urðum bikarmeistarar árið
1964, þegar við sigmðum Preston
3:2 í spennandi leik þar sem Ron
Boyce, sem nú er þjálfari hjá West
Ham, skoraði sigurmarkið rétt fyrir
leikslok. Þess má geta, að í liði
Preston í þessum leik lék Howard
Kendall, þá aðeins 16 ára gamall
og var yngsti leikmaður sem nokkra
sinni hafði leikið úrslitaleik á Wem-
bley. Þetta met stóð allt til ársins
1980 en þá var það einmitt leikmað-
ur frá West Ham, Paul Allen, sem
sió Jiað.
Arið eftir, 1965, sigraði liðið aft-
ur á Wembley, þá vestur-þýska lið-
ið 1860 Miinchen, 2:0, í hreint frá-
bæmm leik. Það var „Budgie“
Byme, einn vinsælasti framheiji
West Ham á þessum ámm, sem
skoraði bæði mörk líðsins."
Val þriggja leikmanna frá West
Ham í enska Iandsliðshópinn fyrir
heimsmeistarakeppnina 1966 var
staðfesting á því að liðið hefði á
að skipa frábæmm einstaklingum.
Þremenningamir komu allir mikið
við sögu í úrslitaleik keppninnar, I
4:2 sigri á Vestur-Þjóðveijum.
Geoff Hurst skoraði þrennu í leikn-
um og Martin Peters eitt mark.
Bobby Moore átti þátt í tveimur
markanna og tók að lokum við sig-
urlaununum.
Hefði viljað enda
ferilinn hjá Clougfh
Bobby Moore var ekki alveg sátt-
ur við endalok sín hjá West Ham
eftir gifturíkan knattspymuferil hjá
félaginu.