Morgunblaðið - 15.01.1989, Blaðsíða 19

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15. JANÚAR 1989
C 19
honum. Ég hafði gert það tvisvar
áður — hann var aðeins tveggja og
hálfs árs.
Þessi næmni hefur því lengi fylgt
mér; í gegnum drauma og annað
og ég hef fundið á mér þegar fólk
er að koma í heimsókn. Svo giftist
ég og maðurinn minn var ekki inni
á þessum hlutum, frekar en öðrum
sem ég hafði áhuga á. Mér þykir
til dæmis óskaplega gaman að
dansa — hann þoldi það ekki,“ seg-
ir Lynne og hlær á meðan hún
ræðir gildi þess að giftast einhverj-
um sem hefur áhuga á því sem
maður er að gera — annars sé allt
ónýtt. „Ég skildi við hann þegar
bömin voru uppkomin. Ég hef alltaf
verið ákafur lestrarhestur og á
meðan ég var gift las ég mikið af
sálarrannsókna-, dulspeki- og yoga-
bókum, meðal annars Edgar Cayce.
Svo fann ég félagsskap sem getið
var um í einni af bókunum — Spir-
itual Frontiers Fellowship. Ég skrif-
aði þeim og fékk að vita að þeir
væru með deild í Baltimore. Ég fór
að fara þangað og loksins hitti ég
fólk sem ég gat talað við um alla
þessa hluti. Þetta var seint á 7.
áratugnum. Ég gerðist meðlimur
og svo var ég beðin um að vera í
framkvæmdastjóminni. Ég sagði
allt í lagi, en ekki biðja mig um að
gera neitt meira. Ég skal gera hvað
sem er annað en að vera í foryst-
unni?
Og gettu bara hvað
Innan árs var ég orðin formaður
samtakanna . . . Ég varð að gera
þetta. Svo ég sagði: „Guð, þú komst
mér í þetta og þú bara verður að
hjálpa mér.“
Ég hef alltaf haft áhuga á tölum
og sá fljótlega samhengið milli talna
og stjömuspeki, lærði líka á tarot-
spil og veistu að þegar ég hef lesið
út úr tölum og stjömum fólks —
velti ég stundum tarotspilum fyrir
það og undantekningalaust koma
sömu hlutir upp á borðið. Nú hef
ég haldið námskeið og fyrirlestra
um nokkurra ára skeið og síðan
vinn ég mikla sjálfboðavinnu, bæði
í sambandi við samtökin og við ráð-
gjöf. En ég er ekki í þessu til að
græða peninga ogég geri það svo
sannarlega ekki. Ég er hér til að
hjálpa fólki."
Ráðgjöfin tengist talnaspekinni.
Með útreikningi er hægt að finna
helstu kosti og veikleika og sjá
hvar hæfileikar hverrar manneskju
liggja. Stundum ráðleggur maður
fólki að snúa sér að einhveiju öðm
en það er að gera. Ég get nefnt sem
dæmi að ég er með námskeið í gler-
list fyrir eldri borgara þar sem ég
bý. Fyrir nokkm vom hjá mér tvær
systur og önnur þeirra hafði ótví-
ræða hæfileika og var mjög flink.

Ég benti henni á að þetta skyldi
hún gera að vinnu sinni. Hún varð
hálfhvumsa og sagðist vera orðin
heldur gömul. En eftir smáfortölur
ákvað hún að reyna. Núna er hún
mjög eftirsóttur listamaður, hefur
tekið þátt í fjölda sýninga og selur
mikið.
Það er aldrei of seint að byija,
því öll reynsla sem þú færð í lífinu
nýtist þér í næsta jarðlífi. Hefurðu
ekki tekið eftir því einhvemtíma í
lífínu, að þú byijar á einhveiju sem
þú hefur ekki gert áður og þú bara
kannt það. Þú veist hvemig á að
gera hlutinn og hann liggur svo
beint við. Þegar svona gerist er það
vegna þess að þú ert að gera eitt-
hvað sem þú hefur gert í fyrri
jarðlífum — kannski bara rétt byij-
að á, eða kjmnt þér.
Fólk er oft hrætt við að byija á
nýjum hlutum. Það kostar átak og
breytingar — ég tala nú ekki um
þegar þú þarft að breyta um hugs-
unarhátt gagnvart sjálfri þér. Fólki
finnst allar breytingar erfiðar, þótt
það sé óhamingjusamt með hlutina
eins og þeir em. Ef við hefðum allt-
af hugsað svona, hefðum við aldrei
lært að ganga.
Lynne talar um að þegar við
kynnumst fólki hér í jarðlífínu og
bindumst tilfinningasamböhdum,
séum við raunvemlega að taka upp
þráðinn frá fyrri jarðvistum. Þannig
fylgist sálimar að. Og að með talna-
spekinni sé hægt að fínna út hveij-
um maður hefur kynnst áður af
þeim sem í kringum mann em.
Þannig að þegar þú kjmnist ein-
hveijum sem þér finnst þú gjör-
þekkja og það er gagnkvæmt sé
ástæðan sú að þið hafíð brallað eitt-
hvað saman í fyrri jarðlífum.
Lynne var spurð að því hvort hún
stundaði líflestra og hvort hún sæi
þessa hluti í talnalestrinum.
„Ne-ei, ekki beint. Ég get fengið
hugmynd um hvað fólk gerði. En
talnaspekin gengur eiginlega ekki
út á það og fólk verður að leita
annað ef það þarf á líflestri að
halda. En mín skoðun er sú að fólk
eigi nóg með þetta jarðlíf og eigi
að einbeita sér að því. Ég hef stund-
að líflestra — sem þú ert kannski
farin að sjá að er annað fag — en
þá aðeins þegar ég hef verið að
hjálpa fólki sem á við mjög alvarleg
vandamál að stríða. Sumir vilja fá
liflestur sér til skemmtunar. Mér
finnst það rangt — hann á aðeins
að stunda til að hjálpa.
Ég hef stillt mig inn á fyrmrn
jarðlíf mitt sem stendur í beinu
sambandi við það líf sem ég nú lifi
og ég stillti inn á munk sem sat í
notalegum klefa og skrifaði. Ég
gerði mér grein fyrir því að í þeirri
jarðvist vissi ég hluti sem ég sagði
ekki frá og predikaði hluti sem ég
vissi að vom ekki sannir. Eftir þetta
vissi ég að þetta mátti ég ekki gera
aftur í þessari jarðvist. Eg var byij-
uð í guðfræði — og hætti. Ég er
héma núna til að segja sannleik-
— Hvers vegna finnst þér að
fólk eigi bara að fá líflestur ef það
á við alvarleg vandamál að stríða.
Geta ekki allir haft gott af þvf?
„Þetta er hjálparaðferð og þeir
sem ekki þurfa á henni að halda
em oft að leita að hégóma; hveijir
þeir vom, hversu ríkir, eða frægir.
Ég mundi vara fólk við þessari hé-
gómlegu forvitni. í Bandaríkjunum,
til dæmis, hefur verið mikið í tísku
að fá líflestur — með því að hverfa
til fyrri lífa í gegnum hugleiðslu —
og þess vegna hefur orðið til aragrúi
af fólki sem tekur að sér að leiða
hina forvitnu. En, mikið af þessu
fólki hefur ekki næga þekkingu til
að bera og er stórhættulegt. Hug-
leiðslan ér ekkert mál og það er
enginn vandi að komast í svona
afturhvarf, en mikið af þessu fólki
hefur ekki þekkingu eða kunnáttu
til að leiða fólk til baka til þessa
jarðlífs, þannig að sálin festist í
hlutverki frá fyrra lífí. Og það er
allt annað en sniðugt. Það fylgir
því mikil ábyrgð að hafa fengið
þennan hæfileika og það er hræði-
legur glæpur að misnota hann. Ég
legg áherslu á að þetta er hjálpar-
aðferð, og verður að notast sem
slík, án þess að skapa ný vanda-
mál.“
— Nú er trúin gmndvallaratriði
í sálarrannsóknum og dulspeki.
Hvemig stendur á því að presta-
stéttin er þessu svona mótfallin?
„Það sem er svo áhugavert við
„Spiritual Frontiers Fellowship",
sem ég gerðist aðili að og vinn fyr-
ir, er að það var stofnað af prest-
um. Prestum sem vildu færa and-
lega hæfileika inn í kirkjuna. Þá á
ég við umræðuna um líf eftir jarðar-
dauðann, miðlun og lækningar.
Sumir prestar em á þessari línu í
dag, en mjög fáir. John Wesley, sem
stofnaði Meþódistakirkjuna í
Bandaríkjunum var einn af þeim.
Hann hafði dulræna hæfileika og
stundaði lækningar. Ef hann ætlaði
sér að ganga inn í meþódistakirkjur
í dag og stunda það, yrði allt vit-
laust."
— Hvers vegna? *
„Vegna þess að leggi kirkjan og
klerkastéttin blessun sína yfir þá
staðreynd að fólk hefur þessa hæfi-
leika, missa þau völd sín; fólk þarf
ekki milliliði ef það hefur sínar að-
ferðir til að ná sambandi við al-
mættið. Kirkjan, hveiju nafni sem
söfnuðir nefnast, er komin svo óra-
langt frá grundvallarkenningum
Krists. Hann reyndi ekki að laga
sig að pólitískum stefnum og kjaft-
æði, en hafði tvær meginreglun
Elska skaltu Drottin Guð þinn og
elska skaltu náunga þinn eins og
sjálfan þig. Hann sjálfur lenti upp
á kant við guðfræðinga síns tíma.“
— Á þessi andstaða rætur í því
að prestar em skólagengnir emb-
ættismenn í staðinn fyrir að vera
þroskaðar sálir, sem em hér til að
kenna og hjálpa?
„Nei. Prestar í dag, svo við tökum
dæmi, em aldir upp í vissu sam-
félagi og meðtaka pólitfskar kredd-
ur frá bamæsku. Þeir aðlagast því
mannanna siðum, lögum og póii-
tísku kreddum áður en þeir fara í
guðfræðina og þegar þeir verða
prestar samræma þeir boðskapinn
því samfélagi sem þeir þekkja.
En kennimenn trúarinnar em
ekki endilega í kirkjum. Ég lít á
mig sem kennimann — boðbera —
og við emm það öll á okkar hátt.
Með minni vinnu reyni ég að vekja
athygli fólks á yfirskilvitlegum
þáttum tilvemnnar; að það sé til
fleira en jarðnesk augu nema og
ég reyni líka að vekja athygli manna
á þvf sem er sérstakt í sálgerð
þeirra og hvaða þætti þeim ber að
leggja rækt við. Og það gæti ég
ekki gert innan kirkjunnar."
— Margt fólk virðist vera hrætt
við hugmjmdina um að fleira sé til
en augað nemur. Hvers vegna held-
urðu að það sé?
„Það er vegna þess að þá þarf
fólk að horfast í augu við þá stað-
rejmd að það sem talið er mikil-
vægt í jarðlífinu, er það alls ekki,
en alltof mikið hefur verið lagt
undir."
UTSALA
EN&LA60RNÍNI
Laugavegi 17. S.22201.
I
!
!