Morgunblaðið - 15.01.1989, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ
A(f|U|VSy| amt TítvTi^aov
MINNINGAR SUNNUDAGUR 15. JANÚAR 1989
o 08
C 31
Hannes H. Agnars-
son - Minning
Fæddur 1. nóvember 1910
Dáinn 9. janúar 1989
„Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgarþraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja
en það er guðs að vilja,
æ, gott er allt sem guði er frá.“
(V. Briem)
Hér langar mig með nokkrum orð-
um að minnast afa míns, Hannesar
Hafsteins Agnarssonar eða afa nafna
eins og ég kallaði hann alltaf. Hann
lést 9. jan sl.
Það skiptir víst engu máli hvemig
dauðann ber að, alltaf skal hann
reynast jafn beiskur þeim sem eftir
lifa. Þótt við ýmsu hefði mátt búast
síðustu misserin, þá var það ekki
fyrr en undir lokin að ég áttaði mig
á því að nú væri ég að missa þennan
trausta vin minn og fyrirmynd, hann
afa nafna. Upp í hugann koma marg-
ar minningar um samverustundir
fullar af ástúð og kærleika. Minning-
ar um vin sem alltaf var til staðar
ef eitthvað bjátaði á.
Afi var Austur-Húnvetningur,
fæddur að Fremsta-Gili í Langadal
1. nóv. 1910. Þar bjuggu foreldrar
hans, hjónin Agnar B. Guðmundsson
frá Hnjúkum, fæddur að Refsteins-
stöðum í Þingeyrasókn, en Guð-
mundur var hálfbróðir skáldkonunn-
ar og húsfreyjunnar Ólafar frá Hlöð-
um. Eiginkona Agnars var Guðrún
Sigurðardóttir fædd á Höskuldsstöð-
um á Skagaströnd,_ Hjálmarssonar,
en móðir hennar Ásta Gunnlaugs-
dóttir.
Afi varð eins og flestir af hans
kyslóð að takast á við lífsbaráttuna
strax á unga aldri. Á bammörgu
heimili var nóg að snúast enda vinna
í sveitum landsins á þeim árum erfið-
ari og vinnudagur lengri en mín kyn-
slóð þekkir. 18 ára gamall flutti afi
til Reykjavíkur og réð sig til sjós.
Næstu árin var hann ýmist til sjós
eða vann almenna verkamannavinnu
þar til í stríðsbyijun. Öll stríðsárin
vann hann á vélskóflu, var sá fyrsti
ásamt öðrum manni sem lærði á slíkt
hérlendis. í stríðslok var hann ráðinn
sem verkstjóri og fiskimatsmaður hjá
Kirkjusandi hf. þar sern hann starf-
aði í rúm fimm ár. Árið 1953 hóf
afi að keyra vömbíl á Vörubílastöð-
inni Þrótti í Reykjavík. Á Þrótti var
hann í rösk tuttugu ár eða þar til
hann árið 1974 réð sig sem vakt-
mann hjá Pósti og síma. Þar starfaði
afi til ársins 1987 er hann lét af störf-
um eftir langa og farsæla starfsævi.
8. október 1932 var mikill gæfu-
dagur í lífi afa en þá gekk hann að
eiga hana ömmu, Gróu Dagmar
Gunnarsdóttur. Amma Gróa fæddist
í Reykjavík 22. feb. 1912. Hún var
dóttir hjónanna Gunnars Jónssonar
f. á Uxahrygg á Rangárvöllum 29.
júlí 1872 d. í Rvík 8. júlí 1921, og
Valdimaríu H. Jónsdóttur f. í Litla-
Gerði í Grindavík 3. mars 1882, d.
í Reykjavík 13. des. 1963.
Þrátt fyrir að kreppan mikla væri
í hámarki á þessum tíma og ungu
fólki því lítil framtíð búin létu afi og
amma engan bilbug á sér finna.
Ástfangin, samhent og með trú á
lífið lögðu þau til atlögu við fram-
tíðina. Með atorku og eljusemi tókst
þeim í sameiningu að yfírstíga allar
hindranir og í lok seinna stríðs réð-
ust .þau í það stórvirki að reisa hús
við Langholtsveg 81 í Reykjavík,
yndislegt hús sem er og mun ávallt
verða sveipað dýrðarljóma í hugum
okkar bamabamanna sem flest stig-
um okkar fyrstu spor í því húsi. Á
Langholtsveginum bjuggu afi og
amma lengst af í hjónabandi sínu
eða í rúman aldarfjórðung. Um miðj-
an áttunda áratuginn ákváðu þau
að_ minnka við sig húsnæði og fluttu
í Álfheima 72, og áttu heima þar til
æviloka.
Afi og amma eignuðust 4 böm:
Gunnar Valdimar f. 22. apríl 1933,
prentari. Maki Siguijóna Simonar-
dóttir og eiga þau 5 böm. Edda
Hrönn f. 4. maí 1937, starfsm. O.J.
Kaaber. Maki Garðar Sölvason og
eru börn þeirra fimm að tölu. Guðrún
f. 24. janúar 1948, bankastarfsmað-
ur. Maki er Hrafn Sigurðsson og eiga
þau 2 böm. Agnar, f. 30. júlí 1954,
bifvélavirki. Maki er Anna Helga-
dóttir og eiga þau 2 böm.
Um mitt árið 1984 veiktist amma
af illkynja sjúkdómi sem reyndist
ólæknandi. Meðan á baráttu hennar
við sjúkdóminn stóð, kom vel í Ijós
hvem mann afi hafði að geyma og
hvaða hug hann bar til ömmu. Fram-
koma hans og dugnaður í þeirri erf-
iðu baráttu lét engan sem með fylgd-
ist ósnortinn og svo sannarlega væri
heimurinn betri ef fleiri líktust hon-
um afa. Amma lést eftir mjög erfiða
sjúkdómslegu 28. febrúar 1985.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að búa fyrstu ár ævi minnar i húsi
afa og ömmu á Langholtsveginum.
Fram í hugann streyma minningar
um árvissar beijaferðir í vörubílnum
hans afa. Þá fengum við krakkamir
að vera aftan á pallinum sem var
sveipaður segli og þar vorum við í
öruggum höndum yngri dóttur afa
og elstu sonardóttur sem sögðu okk-
ur sögur meðan á bílferðinni stóð.
Minningar um lítinn dreng sem fann
öruggt skjól hjá afa nafna þegar
honum var stritt. Minningar um hlýj-
ar hendur sem yljuðu litlum lófum á
köldum vetrardögum og minningar
um hin ástúðlegu svör sem lítill fá-
fróður drengur fékk hjá honum afa
sínum um hina miklu lífsgátu sem
er svo óskiljanleg saklausum bams-
huganum. A þessum árum fmyndaði
ég mér að afí yrði alltaf hjá mér en
það voru auðvitað aðeins bamslegir
draumar.
Þegar ég heimsótti afa á spítalann
skömnmu fyrir andlát hans upplifði
ég það að verða aftur lítill fáfróður
drengur. Þá sat ég fullfrískur maður-
inn með mest allt lífið framundan
við rúmið hans og átti í raun að
styðja hann og styrkja í baráttunni
við dauðann. En í stað þess að hvísla
að honum hughreystingarorðum
vafðist mér tunga um tönn ég fyllt-
ist trega og kveið framtíðinni. Þá
rétti hann afi minn mér höndina og
bað mig að bugast ekki, hann kviði
ekki vistaskiptunum. Hann hafði sína
einlægu trú og vissu um að hitta
hana ömmu hinumegin. Svona var
hann afi og svona vil ég muna hann.
Afa nafna kveð ég með þessum
fátæklegu orðum. Hann var tákn ~
mitt um allt hið góða ög trausta í
lífínu og mun verða það áfram í
minningu minni.
Hannes
Elísabet Gísladóttir
frá Hvarfí — Minning
Fædd 27. september 1904
Dáin 1. janúar 1989
Á morgun, mánudaginn 16. jan-
úar, fer fram frá Laugarneskirkju
jarðarför Elísabetar Gísládóttur frá
Hvarfí í Víðidal. Hún var fædd á
Staðarbakka í Miðfírði en ólst upp
fyrstu ævi ár sín á Skárastöðum í
Áusturárdal. Foreldrar hennar voru
hjónin Gísli Guðmundsson Skára-
stöðum og Halldóra Steinunn Péturs-
dóttir frá Melum í Ámeshreppi,
Strandasýslu. Böm þeirra hjóna urðu
7 talsins, 4 synir og 3 dætur. Eru
nú af þeim 4 dáin, Jóhannes, Pétur,
Halldór og Elísabet sem hér er kvödd.
Eftirlifandi eru Guðmundur brúar-
smiður á_ Hvammstanga, Unnur bú-
sett á ísafírði og Kristín hér í
Reykjavík, öll voru þau systkin vel
gefin og gott fólk.
Með þeirri sem nú er kvödd, er
gengin merk og hógvær alþýðukona,
sem batt ekki bagga sína á annarra
herðar, og lifað hefur hina stórkost-
legu umbreytingartíma sem gerst
hafa í íslensku þjóðlífi. Alit frá fá-
breyttum atvinnuháttum, einangrun
°g þægindasnauðum hýbýlum til
vaxandi velmegunar með véltækni
og rafvæðingar bæði utan húss og
innan.
Elísabet var hljóðlát og trúföst
Blónwstofa
Friöfinm
Suðuriandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið öll kvöld
tll kl. 22,- elnnig um helgar.
Skreytingar við ÖJI tilefni.
Gjafavörur.
Ö,w
kona, sem spann sinn þrefaldan silf-
urþráð í vef ævidagsins hvar hjól
lífshlaupsins óf henni stundir gleði
ogsorgar.
í daglegri umgengni bar hún ekki
á sér skart sýndarmennsku né yfir-
borðsháttar. Heldur klæddi hún góð-
ar gáfur sínar og sálargöfgi, fómfús-
um kærleika er hún bar í ríkum
mæli með hlýju viðmóti. Það var bjart
yfir á vordögum ársins 1916.
Ég minnist er myndarleg hjón með
sex böm sín koma í heimsókn á
æskuheimili mitt. Þetta fólk kom frá
Skárastöðum í Austurárdal og var
að flytja búferlum í Valdarássel, lítið
býli og örreitiskot í næsta nágrenni
við heimili foreldra minna.
Snemma tókust góð kynni á milli
heimilis foreldra minna og þessara
nýju nágranna. Enda vorum við
systkinin á líkum aldri og bömin í
Selinu eins og það var oftast kallað.
Elsti sonur þessara hjóna var einu
ári eldri en ég og systir hans var
jafngömul mér. Yngri systkinin vom
á líkum aldri og yngri bræður mínir
og systur. Með okkur bömunum öll-
um tókst góð vinátta. Við lékum
okkur oft saman og skiptumst á
ánægjulegum heimsóknum með boð-
um hvors til annars og urðum sam-
rýmd.
Nú er þetta lörigu liðin tíð en hún
gleymist þó ei. Ég hugsaði ekki um
það þá, en hef síðan oft hugleitt
það. Hversu lífsbaráttunni var þá á
tíðum skorinn þröngur stakkur.
Hvemig hægt var að framfleyta
stórri fjölskyldu á jafn litlu og þæg-
indasnauðu ábýli sem þetta hálsakot
var. En samheldni og nægjusemi gaf
hlýju og yl í litlu baðstofuna svo
ávallt var bjart og vítt til veggja.
Enda var iðin hönd sem bar björg í
bú og brauð á garða.
Eftir þriggja ára búsetu í Selinu
þá flytur fjölskyldan búferlum að
Valdarási. Þar var stærra og betra
jarðnæði og möguleikamir fleiri og
fjölgunar von í fjölskyldunni, er líður
að hausti þá fæðist yngsti sonurinn
í fjölskyldunni.
„En skjótt hefur sól brugðið
sumri.“
Húsmóðirin veiktist af banvænum
sjúkdómi og er dáin fyrir vetur. Við
kistu hinnar látnu móður er sveinn-
inn ungi skírður nafni hennar. Við
hið ófyrirséða áfall þegar húsmóðirin
er svo fyrirvaralaust burtkölluð, þá
koma umskiptin óhjákvæmilega nið-
ur á bömunum. Faðirinn stendur
einn uppi með bamahópinn sinn.
Hlutskipti elstu dótturinnar, sem er
15 ára, verður að ganga í húsmóður-
störfín, jafnhliða því að annast um
ungan nýfæddan bróður sinn. Heim-
ilisástæður voru því erfiðar og lítið
um hjálp að fá. Enda undanfarandi
hart í ári og fárra úrkosta völ. Á
þeim árum voru engar alþýðutrygg-
ingar eða bamabætur fyrir fjöl-
skyldumann með sjö böm í ómegð.
Að loknum vetri þá verður það
úrræði að leysa upp heimilið og koma
t
Við færum okkar innilegasta þakklæti öllum þeim sem vottuðu
okkur vináttu sína við andlát
SKÚLA ODDLEIFSSONAR,
Keflavík,
og heiðruðu minningu hans.
Sérstaklega þökkum við séra Ólafi Oddi Jónssyni og organista
og kór Bústaðakirkju fyrir athöfnina í Keflavíkurkirkju.
Börn, tengdabörn, barnabörn og langafabörn.
bömunum fyrir hjá vinum og vanda-
lausum.
Elsti sonurinn fer í vinnumennsku
og sömuieiðis dóttirin, sem ræðst
vinnuhjú að Hvarfi í Víðidal og hefur
með sér ungan bróður sinn ekki árs-
gamlan sem hún gekk í móður stað.
Þar hann alla tíð síðan í skjóli henn-
ar ólst upp til fullorðinsára.
Elísabet var snemma bráðþroska
og dugleg til allra verka, enda kom
hún sér vel á hinum nýja vinnustað
með góðri framkomu og hlýju við-
móti. Éftir nokkurra ára dvöl og
samveru þá fella þau hugi saman,
einkasonurinn á heimilinu Páll Guð-
mundsson, sem var í forsvari fyrir
búi aldinnar móður sinnar, sem búið
hafði þar um langt skeið við velmet-
inn eftiahag.
Eftir að ungu hjónin höfðu gift
sig, þá tók Elísabet við fullum bús-
forráðum af tengdamóður sinni við
hlið Páls manns síns sem alla tíð var
henni eftirlátur og umhyggjusamur.
Búnaðist þeim hjónum vel og var
snyrtimennska og alúð hvarvetna í
hávegum höfð ásamt gestrisni og
viðmóts hlýju við gest og gangandi.
Þau eignuðust 4 böm, tvær dætur
og tvo syni. Tvö af þeim eru látin
fyrir nokkrum árum. Dóttirin Þórdís
og sonurinn Unnsteinn hafa bæði
fest ráð sitt og stofnað sín eigin
heimili og búsett hér í Reykjavík.
Bamaböm þeirra Hvarfshjóna Elísa-
betar og Páls eru orðin sex. Allt er
þetta gott fólk og bamabömin sum
hafa stofnað eigin heimili. Eftir að
Páll og Elísabet hættu búskap bæði
farin nokkuð að heilsu og bömin
uppkomin og flutt að heiman. Þá
flytja þau til Hvammstanga, þar ^
kaupa þau lítið hús og hyggjast eyða
þar ellidögunum í kyrrð og næði.
En stuttu síðar þá veikist Páll og er
fluttur suður til Reykjavíkur þar sem
hann andast fljótlega.
Eftirlifandi eiginkona flyst einnig
í kjölfarið til Reykjvíkur þar sem hún
hefur átt heima síðan og nú síðustu
árin á Elliheimilinu Gmnd. Þar undi
hún vel hag sínum þó eigi væri þar
hátt til lofts eða vítt til veggja í litla
herberginu hennar.
Aldrei hafði hún gert miklar kröf-
ur til sjálfs sín en meira vert að vera
nálægt sínum, bömum og bama-
bömum, en njóta stærri umsvifa.
Að lokum þegar ævidagurinn er allur
þá geymist þó minningin um mæta
konu, sem varðveitti þá góðu eðlis-
kosti er henni hlutust að erfð. Hún
bar gott fram úr góðum sjóði hjarta
síns, slíkra er gott að minnast.
Mína kæm fermingarsystur og
æskufélaga með kærri þökk kveð ég
fyrir langa og góða kynningu blessa
ég minningu hennar.
Fari hún í friði og friður Guðs
hana blessi.
Arinbjöm Árnason
t
Innilegt þakklæti færum við öllum þeim, er auðsýndu okkur hlý-
hug og vináttu við andlát og útför eiginmanns míns, föður okk-
ar, tengdafööur og afa,
MAGNÚSAR AXELSSONAR,
Skólavegi 38,
Keflavik.
Kristín Þórðardóttir
og fjölskylda.
t
Þökkum innilega samúð og vinarhug vegna andláts eiginmanns
míns, föður, tengdaföður og afa,
BALDURS ÓLAFSSONAR
fyrrv. bankaútibússtjóra,
Boðahlein 20,
Garðabæ.
Sérstakar þakkir til lækna og hjúkrunarfólks St. Jósefsspítala,
Hafnarfirði og Hrafnistu, Hafnarfirði.
Jóhanna Ágústsdóttir,
Haraldur Baldursson, Gyða Guðmundsdóttir,
Birna Baldursdóttir, Svavar Davfðsson,
Lilja Hanna Baldursdóttir, Atli Aöalsteinsson,
Guörún Ágústa Óskarsdóttir, Hjálmar Eiðsson
og barnabörn.