Morgunblaðið - 08.04.1989, Page 16

16
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. APRIL 1989

• •
TVOFALDUR
1. VBNMNGUR
íkvöld
handa þér, ef þú hittir
á réttu tölumar.
Láttu þínar tölur ekki f
vanta í þetta sinn!
Sími 685111. Upplýsingasímsvari 681511
EyleifJónsdóttir, Nes-
kaupstað - Minning
Fædd 2. mars 1908
Dáin 2. apríl 1989
í dag verður til moldar borin frá
Norðfjarðarkirkju Eyleif Jónsdóttir,
oftast kennd við Grund í Neskaup-
stað.
Eyleif var Skaftfellingur að ætt
og uppruna, fædd að Homi við
Hornafjörð 2. mars 1908. Dóttir
hjónanna Jóns Eyjólfssonar bónda
og konu hans, Guðbjargar Þorsteins-
dóttur, en böm þeirra voru alls sex.
Því miður þekki ég ekki nógu vel
til uppruna Eyleifar og æskuheimil-
is, að ég geti farið nánar út í þá sögu.
Býlið Horn er nú komið í eyði, en
í landi þeirrar jarðar risin stór og
mikil radarstöð. Eyleif mun aðeins
hafa verið 18 ára gömul þegar hún
fór úr foreldrahúsum og hóf sambúð
með GíslaBergsveinssyni útgerðar-
manni í Neskaupstað eða nánar til-
tekið árið 1925. Á öðrum til íjórða
tugar aldarinnar fóm Norðfírðingar
mikið til Homafjarðar á vetrarvertíð
og var Gísli einn þeirra, en hann var
mikill og djarfur sjósóknari. Heimilið
á Gmnd var á þeirra fyrstu búskap-
arámm ákaflega mannmargt, því
þá var það fyrirkomulag hjá útgerð-
armönnum að hafa alla aðkomu-
menn, sem unnu við útgerðina, á
heimilum sínum, en aðkomumenn
vom á þeim ámm oftast stór hluti
af mannskapnum. Einnig vom for-
eldrar Gísla og bróðir hans svo og
uppeldissystir líka á heimilinu. Þess-
ari ungu og óreyndu stúlku hefur
því mætt mikið og erfitt starf og
sjálfsagt hafa þeir góðu eiginleikar
hennar, einstök skapstilling, góðvild
og ljúfmennska, hjálpað henni, svo
og það, að samband þeirra Gísla var
af öllum sem til þekktu talið einstak-
lega ástúðlegt. Alls varð þeim Gísla
og Eyleifu 6 bama auðið. Eitt dó
skömmu eftir fæðingu. Hin em öll
á lífi og gift, en þau em: Ólöf Sigríð-
ur, gift Gunnari Guðmundssyni,
málmiðnaðarmanni, Jóna Guðbjörg,
gift ívari Hannessyni, rannsóknar-
lögreglumanni, Bergsveina Halld-
óra, gift Geir Siguijónssyni, fram-
kvæmdastjóra, Gísli Sigurbergur,
giftur Guðrúnu Jóhannsdóttur,
skrifstofustjóra, og Sólveig Sigur-
jóna, gift Hermanni Skúlasyni, skip-
stjóra.
Alls em afkomendur þeirra Eyleif-
ar og Gísla orðnir 40 talsins dreifðir
víða um landsbyggðina. í stuttri
minningargrein er engin leið að gera
sögu þessarar merku og góðu konu
nein tæmandi skil, það get ég full-
yrt eftir kynni okkar í 35 ár, að
saga hennar er í raun hetjusaga.
Heil og óskipt stóð hún við hlið
manns síns. Fór með honum á vertí-
ðir til Vestmannaeyja og Hafnar-
fjarðar og aðstoðaði hann við hvað
eina, sem við kom rekstri útgerðar-
innar er var rekin af einstökum
krafti og dugnaði, enda heiðraði for-
seti Islands Gísla fyrir störf hans
að útgerðarmálum.
Eyleif missti mann sinn árið 1971.
Það varð henni þung raun, en þá
eins og fyrr og síðar mætti hún
þeim harmi af einstakri sálarró. Hún
hélt áfram að búa á Gmnd, elskuð
og virt af afkomendum sínum og
tengdafólki, svo og öllum Norðfirð-
ingum, enda hafði hún tekið miklu
ástfóstri við Norðfjörð og Norðfirð-
inga.
Sérstakrar aðstoðar og umönnun-
ar naut hún frá syni sínum, Gísla
Sigurbergi, og konu hans, Guðrúnu,
svo og sonum þeirra sem vom henni
hver og einn ákaflega handgengnir,
en Gísli er sá eini af börnunum sem
býr á Norðfirði. Öll eram við þeim
þakklát fyrir umhyggju þeirra og
ástúð í garð Eyleifar.
Þegar íbúðir aldraðra, Breiðablik,
vom teknar í notkun árið 1985 var
hún ein af fmmbyggjunum þar. Það
var henni ekki sársaukalaust að fara
frá Gmnd eftir 60 ár, en hún fann
þó brátt muninn á því að vera komin
í vemdað umhverfi og eiga daglegt
samneyti við heimilisfólkið þar, og
er mér kunnugt um að þar eins og
alls staðar var hún gleðigjafi og
veitandi hins góða.
Strax frá fyrstu kynnum okkar
Eyleifar og til hans síðasta var vin-
átta okkar einlæg og innileg. Hún
var mér eins og besta móðir.
Eg veit að söknuður allra hennar
afkomenda er sár, en öll eigum við
fagrar og bjartar minningar um
þessa Ijúfu og góðu konu og þökkum
henni að leiðarlokum allt sem hún
hefur fyrir okkur gert.
Blessuð sé minning hennar.
Geir Siguijónsson
Elskuleg amma og góður vinur,
Eyleif Jónsdóttir, lést, eftir skamma
sjúkralegu, í Fjórðungssjúkrahúsinu
í Neskaupstað þann 2. apríl síðastlið-
inn.
Hún fæddist að Homi við Homa-
fjörð, þar sem hún ólst upp. Eins og
títt var þá vandist hún snemma við
að vinna öll almenn sveitastörf og
önnur störf sem til féllu þar um slóð-
ir. Stundum var vinna sótt inn til
Homafjarðar en þar var jafnan mik-
ið um austfirska sjómenn á vertíð. Á
meðal þessara sjómanna var Gísli
Bergsveinsson skipstjóri og útgerð-
armaður. Þeirra hugir féllu saman
og átti fyrir þeim að liggja að gifta
sig. Heimili þeirra var fyrst á Strand-
götu 24 og seinna á Strandgötu 22.
Hjónaband þeirra var farsælt, eign-
uðust þau fímm böm og í þeim fríða
hóp leyndist faðir minn.
Afi lést árið 1971 og bjó amma
þá ein á Strandgötu 22 þar til hún
flutti í íbúðir aldraðra, að Breiðabliki
á Neskaupstað. Þar kunni hún reglu-
lega vel við sig og var umkringd vina-
fólki í þessu litla samfélagi því alltaf
var gestkvæmt hjá ömmu í litlu íbúð-
inni hennar þar.
Við bræðumir skiptumst á að búa
hjá henni þegar hún bjó á Strandgöt-
unni og skipar sá tími veglegan sess
f hugum okkar allra. Hún var í raun-
inni engin venjuleg amma með öllu
þvf jákvæða sem í því orði merkist,
hún var miklu meira, hún var einn
Jens E. Jóhannsson
Sælingsdal - Minning
Fæddur 10. febrúar 1904
Dáinn 2. apríl 1989
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Með þessum orðum vil ég kveðja
afa minn, Jens Elís Jóhannsson,
sem lést í Landspítalanum 2. þ.m.
eftir langvarandi veikindi. Hann var
hógvær maður sem gat gefið ótrú-
lega mikið af sjálfum sér og fékk
ég mjög að kynnast því er ég var
um vetrartíma í sveitinni hjá afa
og ömmu, þá fímm ára gömul. Allt-
af var líf og fjör en stundum sakn-
aði ég mömmu og systranna og var
mjög hnuggin. Þá var ég tmfluð
af afa sem kom til mín og sagði
grafalvarlegur að ég skildi nú hætta
þessu voli, ég mætti nú bara taka
dráttarvél og fara, þá gat ég nú
ekki annað en hlegið og var þá all-
ur söknuður og heimþrá á bak og
burt, spilin eða skriftarbókin tekin
fram og dundað sér með afa. Á
sumrin var hjá afa og ömmu í
Sælingsdal oftast fullt af gestum
út úr dymm enda börn þeirra 14,
barnabömin orðin 41 og barna-
barnabörnin 27 ogalltaf næturgest-
ir. Oft varð því ansi langur vinnu-
dagur hjá ömmu sem aldrei heyrð-
ist þó kvarta. Síðustu árin bjuggu
þau afi og amma hjá dóttur sinni
og tengdasyni í Garði en voru þó
um tíma á sumrin á heimili sínu í
dalnum á meðan heilsa afa dugði
til slíkra ferðalaga.
minn besti vinur sem tók þátt í strákl-
ingsins gleði og sorg. Hún samgladd-
ist þegar vel gekk, samhryggðist
þegar ekki allt lék í lyndi og leið-
rétti mann pent þegar henni fannst
maður ekki fara með rétt mál.
Síðustu árin á Strandgötunni bjuggu
svo yngstu bræður mínir hjá henni.
Amma var rólegheita manneskja
og flestu tók hún með jafnaðargeði
og stillingu. Hennar mottó var líka
að virða það jákvæða í lífínu og láta
leiða og reiði víkja fyrir gleði. Henn-
ar rólyndi og hjartagæska birtist
kannski best á erfiðum tímum því
þá stóð hún eins og klettur í hafinu.
Við sem til hennar þekktum dáðumst
að hugrekki hennar og dugnaði nú
þegar nafni hennar og yngsti bróðir
minn lést á vofveiflegan hátt þann
12. febrúar. Kannski var það hún,
öðmm fremur, sem gaf okkur hinum
tóninn um að lífið heldur áfram, þó
á móti blási, og að aldrei hefiir
hvesst það mikið að ekki komi aftur
logn. Hennar líf hélt þó ekki lengi
áfram, því eftirtvö áföll fjaraði henn-
ar lífsþróttur út að morgni 2. apríl.
Með þessum fátæklegu orðum vil
ég kveðja ömmu. Þó að ekki hafí hún
bylt heiminum í sínu lífi hér á jörðu,
þá væri svo margt betra ef hennar
mottó væm ríkjandi.
Blessuð sé minning hennar.
Gfsli Gíslason
Amma mín, Eyleif Jónsdóttir, er
jarðsett frá Norðfjarðarkirkju í dag.
Mig langar á kveðjustund að minn-
ast hennar með nokkmm orðum.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
sem barn að fá að dveljast flest sum-
ur hjá Eyleifu ömmu og Gísla afa á
Neskaupstað, en hann lést árið 1971.
Bæði vom þau miklum mannkostum
búin, styggðaiyrði heyrðist aldrei af
þeirra vömm, heldur var mankær-
leikur og hjálpsemi ofar öllu. Amma
var einstök kona, hún var alltaf glað-
leg og hlý, þótt oft hafi verið margt
um manninn á sumrin á Gmnd og
annríki mikið, þá gaf hún sé alltaf
tíma til að sinna þörfum bamanna
hvers og eins, enginn var hafður
útundan.
Á liðnu sumri fór ég til Neskaup-
staðar með fjölskyldu mína, og okkar
fyrsta verk var að heimsækja ömmu.
Glaðleg og ánægð tók hún á móti
okkur, eins og hennar var von og
vísa. Þar fengu bömin mín aðeins
Hann verður jarðsunginn í dag
frá Hvammskirkju í Dölum í heima-
sveit sinni. Ég og fjölskylda min
biðjum Guð að styrkja ömmu á
þessari erfiðu stund.
Bára