Morgunblaðið - 23.04.1989, Blaðsíða 16

eftir Jóhönnu Kristjónsdóttur
ÉG VAR að rölta um Rabat
síðasta daginn sem ég var í
Marokkó og fór að minnismerki
Múhammeðs V. konungs þar
sem kista hans er. Sá ágæti
maður er faðir Hassans II
núverandi Marokkókóngs. Ekki
er þó leyfilegt að fara að
steinkistunni, en maður getur
horft niður af eins konar
svölum niður á marmaragólfíð
þar sem hún stendur. Ég sá að
við kistuna sat eldri maður í
kufli og með hettu dregna fram
á andlit svo að rétt sá í
nefbroddinn á honum. Hann
var niðursokkinn að lesa í
bænabók og virtist tuldra
bænirnar í hálfum hljóðum; ég
hugsaði með mér að þetta væri
einhver merkis guðsmaður.
Eftir nokkra stund stóð sá
kufíklæddi upp hneigði sig
fyrir kistunni og gekk síðan
virðulega á braut. Og hver var
þarna kominn nema sá mikið
elskaði Hassan kóngur í eigin
persónu. Við vorum fá þessar
mínúturnar þarna á svölunum,
en ég heyrði á tal manna og
þeir tóku andköf af fögnuði,
það er talið boða lán og lukku
þeim sem koma þarna á þeim
fáu mínútum sem Hassan situr
við kistu foður síns. Það gerir
hann dag hvern ef hann er í
Iandinu. Hann lætur fíjúga með
sig til Rabat til að uppfylla
þessa ljúfú skyldu, ef hann er
á ferðalagi innanlands. Það er
ekki að spyrja að ræktarsemi
Hassans við hann pápa sinn.
Frá Tryllta torginu í Marrakesh, krydd og eðlur til sölu.
Danskonan á Mamonia hafði nógu að dilla.
Æföir marokkanskirþjóðdansar;
ferð yfir Atlasjjöll ogkomið við
í spilavíti ogátrylltu torgi
Hassan konungur er
hvert sem litið er.
Ég hef ekki í öðru
arabalandi séð jafn
fjölbreytf úrval ljós-
mynda á almannafæri jafnt sem á
skrifstofum af leiðtoganum og þyk-
ist þó ekki kalla allt ömmu mína
eftir að hafa verið í írak, hvar Sadd-
am Hussein forseti horfir á mann
með kærleiksríku brosi hvert sem
maður snýr sér.
Þessar myndir voru óvenju marg-
ar um þær mundir sem ég var í
Marokkó vegna þess að Hassan og
þjóðin voru að halda upp á það með
pomp og prakt að tuttugu og átta
ár hefur hann ríkt í landinu. I sum-
ar verður konungurinn svo sextug-
ur og þá verður væntanlega enn
meira um dýrðir.
Fyrri vikuna mína í Marokkó var
ég í boði flugfélags landsins, Royal
Air Maroc. Við byijuðum ferðina í
Ouarzazate, litlum bæ sunnan Atl-
asfjalla. Þar í grennd eru fomir
Berbakastalar. Til þess að komast
í einn elsta kastalann þurftum við
að fara á arabískum hestum yfir
fljót, þar sem veginn hafði tekið
sundur í rigningum nokkru áður. Á
hinum bakkanum tóku nokkrir kátir
Berbakrakkar á móti okkur og telp-
an Isna greip í hönd mér og vildi
ganga mér í dótturstað. Hún hafði
líka áhuga á að ég borgaði henni
nokkra dirhama fyrir dótturum-
hyggjuna þegar við kvöddumst
nokkru síðar.
Um kvöldið fór hópurinn undir
forystu herra Regragui, forstjóra
RAM á Norðurlöndum, í kvöldverð
og þjóðdansasýningu á smástað
sem ég gleymdi því miður hvað
hét. Þjóðdansarnir á þessu svæði
eru gerólíkir dönsum norðar í
landinu. Það eru aðeins konur sem
sýna, en hópur karla leikur undir á
strengja og áslátturshljóðfæri.
Dansarnir eru hægir, taktfastir og
söngurinn mónótónn og dálítið
skrækur. Klæðnaður danskvenna
er sérstaklega litríkur og mikið í
hann borið af skrauti og skarti. Við
Ivana brasilíska vorum sóttar til að
taka þátt í dansinum og urðum
báðar mjög ánægðar með að fá
tækifæri til að láta ljós okkar skína.
Forystudanskonurnar leiddu okkur
fram í búningsherbergi og þar vor-
um við klæddar í litskrúðuga kjóla
og settur á okkur höfuðbúnaður
eins og þær báru og síðan dönsuð-
um við Ivana með þeim af hjartans
lyst og kannski ívið meiri sveiflum
næsta hálftímann og töldum okkur
nokkuð færar í þjóðdönsunum að
þeirri sýningu lokinni.
Ferðin frá Ouarzazate yfir Atlas-
§öllin til Marrakesh daginn eftir
varð mér einn minnisstæðasti dagur
Marokkódvalarinnar. Vegurinn
bugðast upp á við, snjóhúfur á efstu
tindum tilkomumikilla fjalla, og
hrikalegt útsýnið yfir berangursleg-
an fjallgarðinn upp í þijú þúsund
metra hæð og niðri í dölunum grillti
í gróður. Út úr fjöllunum spruttu
fram kynjaverur, hvert sem litið
var. Ég sá vangamyndir af mörgum
gömlum skáldum okkar, skorin út
'.’■■

Hér er slöngutemjari að leika listir sínar á torginu ...
í marokkönsk fjöll, víða höfðu tröll
orðið að steini í Ijallshlíðunum, að
paufast til hella siipia og áttu sums
staðar skamma leið eftir ófama er
dagsbirtan sló þau. Litbrigðin í fjöll-
unum voru fjölbreytileg, þótt þau
væru að mestu gróðurlaus upp á
tinda, þar sem snjóhúfumar tóku
við. Sums staðar var engu líkara
en glóði á gull í fjöllunum. Fjallafeg-
urð verður kannski aldrei lýst til
fullnustu. Hún er eins og ástin. Við
verðum að lifa hana.
í Marrakesh er frægasta hótel
Afríku og það telst meðal tuttug-
ustu dýrlegustu hótela í heimi. Það
er Mamonia og þangað steðjaði
hópurinn seinna kvöldið. Hótelið er
veglegt og með ótvíræðum marokk-
önskum einkennum. Maturinn var
ekkert til að falla í stafi yfir, en
allt var tilkomumikið og magadans-
mærin sem sýndi listir sínar með
kertabakka á hausnum fór á kost-
um og vakti fögnuð. Það á hið sama
við í Marokkó og mörgum öðmm
löndum þar sem slíkir dansar eru í
hávegum hafðir, að danskonumar
eru þrýstnar utan um sig. Það er
til að þær hafi einhveiju að dilla
og hrista, það væri lítið varið í að
einhver beinasleggja reyndi að sýna
þessa list.
Á eftir var ákveðið að fara í
spilavítið og freista gæfunnar. Ég
vildi ekki vera meiri félagsskítur
en nauðsynlegt væri og slóst í för-
ina og fylgdist með því þegar fólk
var að tapa og vinna á víxl. Flestir