Morgunblaðið - 03.05.1989, Síða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 3. MAI 1989
Guðríður Þórhalls-
dóttir — Minning
Fædd 17. júlí 1925
Dáin 25. apríl 1989
Tengdamóðir okkar, Guðríður
Þórhallsdóttir, er látin, hún lést í
Borgarspítalanum þann 25. apríl.
Hún verður jarðsungin í dag 3. maí
frá Fossvogskirkju. Guðríður hafði
átt við alvarleg veikindi að stríða
um skeið. Hún bar sig þó ávallt
mjög vel, svo vel að okkur grunaði
ekki hversu alvarleg veikindi henn-
ar voru. Okkur varð þó seinna ljóst
að hún var veikari en hún lét uppi
og fengum við staðfestingu á því
fyrir stuttu þegar hún lagðist inn
á Borgarspítalann, þaðan sem hún
átti ekki afturkvæmt. Guðríður var
mjög góðhjörtuð kona og ávallt til-
búin að rétta hjálparhönd þeim er
þess þarfnaðist. Gestrisni var henni
í blóð borin og voru allir velkomnir
á heimili þeirra hjóna hvenær sem
var. Ávallt var þar margt um mann-
inn og eru okkur sérstaklega minn-
isstæðir föstudagarnir og laugar-
dagamir að loknum innkaupum er
leiðin lá oftast inn í Akurgerði að
heilsa upp á mömmu og pabba. Þar
vom þá yfirleitt fyrir systkinin öll
og var oft glatt á gjalla. Böm skip-
uðu veglegan sess í lífi Guðríðar,
þau löðuðustu mjög að henni og
vom bamabörnin sem sólargeisli í
lífi hennar. Hún öðlaðist mikla ham-
ingju yfir þvi að sjá þau vaxa úr
grasi. Dugnaðurinn og krafturinn
sem Guðríður bjó yfir var alveg
ótrúlegur og reyndar með ólíkind-
um. Þar sem Guðríður fór var hún
ávallt potturinn og pannan í öllu.
Hun var stjómsöm og ákveðin kona
og duldist það engum að þar fór
mikill kvenskömngur.
Þau hjónin Guðríður og Haukur
ólu upp níu börn og geta þau verið
stolt af því. Þau hjónin stóðu ávallt
saman um allt það er þau tóku sér
fyrir hendur og gerðu það með
miklum sóma. Hjónaband þeirra var
mjög gjöfult og hamingjuríkt. Miss-
ir Hauks og hans bama er mikill.
Við þökkum fyrir að hafa notið
samvista Guðríðar sem tengdamóð-
ur og vinar.
Við vottum Hauki og bömum
þeirra hjóna, okkar dýpstu samúð.
Við munum styðja þau í sorg þeirra
sem og okkar. Við kveðjum góða
konu og vin.
Hvíli hún í friði.
Tengdaböm
í dag kveðjum við ömmu okkar,
Guðríði Þórhallsdóttur. Ömmu sem
alltaf var svo trygg og hjálpsöm.
Það var fátt sem ömmu var óvið-
komandi þegar við barnabörnin átt-
um í hlut. I leik og starfi fylgdist
hún með af miklum áhuga og í
henni áttum við tryggan vin. Hún
var alltaf svo góð við alla og tók
upp hanskann fyrir þá sem minna
máttu sín.
Amma okkar og afi Haukur Páls-
son eignuðust níu böm sem öll eru
uppkomin og bamabörnin era orðin
tuttugu og tvö, og tvö barnabarna-
börn. Við getum svo sannarlega
verið stolt af því að vera í svo
stórri og samiýmdri fjölskyldu sem
amma og afí hafa stofnað.
í Akurgerði 33, sem amma og
afí hafa búið flest sín hjúskaparár,
var oft glatt á hjalla þegar fólkið
allt var saman komið, systkinin níu
og þeirra fjölskyldur. Henni ömmu
þótti nú ekki mikið mál að matreiða
handa öllum þessum fjölda og
stjana við okkur á allan hátt. I
Akurgerði vom allir velkomnir og
nóg hjartarými fyrir alla hjá henni
ömmu.
Já, hún var svo sannarlega vel
af guði gerð hún amma okkar í
Akó, og það er huggun harmi gegn
að vita að hún er á góðum stað og
fylgist með okkur öllum sem þótti
svo vænt um hana.
Megi góður guð styrkja elsku afa.
Tár þau trúlega,
er tryggð vakti,
sðfnuð sjóði í
góðverki yðar
fyrir Guð flytur
sem elskar einlægt bijóst.
(Jónas Hallgrímsson)
Begga og Valdi
Endurminningin merlar æ
í mána silfri hvað, sem var,
yfir hið liðna bregður blæ
blikandi fjarlægðar,
gleðina jafnar, sefar sorg.
Svipþyrping sækir þing
í sinnis hljóðri borg.
(G. Th.)
í dag kveðjum við ömmu í „Akó“,
Guríði Þórhallsdóttur, sem lést 25.
apríl eftir erfiða sjúkdómslegu.
Minningarnar em margar og góð-
ar, og einkennast af ást og hlýju.
Amma var sístarfandi og unni
sér sjaldan hvíldar, því gestagangur
var mikill og heimilið stórt. Amma
og afi eignuðust níu böm, tuttugu
og tvö bamaböm og barnabarna-
bömin era tvö.
Þau vildu ná öllum hópnum sam-
an a.m.k. einu sinni á ári og varð
jóladagur fyrir valinu, þá var fjöl-
Espatrillur
Verð 195.-
35 - 46.
Litir: Tískulitir.
5% staðgreiðsluafsiáttur
Póstsendum
samdægurs.
KRINGWN
KBIHeNM
S. 689212
21212
mennt í Akurgerði 33. Ég sendi afa
og öllum hópnum hans mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Elsku ömmu minni þakka ég fýr-
ir alla þá ástúð og hlýju, sem hún
gaf mér.
Söknuðurinn er mikill.
Elsa Dögg Gunnarsdóttir
Maðurinn með ljáinn er aldrei
langt undan. Það vitum við sem
kveðjum Guðríði Þórhallsdóttur.
Eftir erfið veikindi hefur sjúk-
dómurinn náð yfirhöndinni. Gauja,
en það var hún alltaf kölluð meðal
ættingja og vina, var á besta aldri
þegar ævi hennar var öll. Gauju og
Hauki varð margra barna auðið.
Þeirra börn urðu níu, tuttugu og
þrjú barnabörn og tvö bamabarna-
böm. Ávallt þegar leið mín lá á
heimili þeirra var mikið um ætt-
ingja og vini þar. Nú hefur verið
höggvið stórt skarð í fjölskylduna
í Akurgerðinu. Ég minnist þess vel
hversu hjálpleg og yndisleg hún
reyndist föður mínum þegar móðir
mín veiktist. En þær vora systur.
Það vora erfíð skref hjá mér er ég
þurfti að tilkynna móður minni að
hún Gauja væri dáin. Hún var allt-
af tilbúin til að aðstoða ef einhver
var hjálpar þurfi.
Minningarnar hrannast upp í
huga minn. Ég mun seint gleyma
því þegar mamma og Gauja vora
að ljúka við brúðarkjólinn minn,
hversu spennt Gauja var. Það var
eíns og ein af dætram hennar væri
að fara að gifta sig. Því urðu það
mikil vonbrigði fyrir mig er hún
varð fyrir því óhappi að slasa sig á
fæti daginn fyrir brúðkaupið og gat
því ekki komið. Minningarnar era
margar. Mun ég ávallt minnast
Gauju með þakklæti fyrir allar þær
stundir sem ég fékk að njóta með
henni.
Elsku Haukur og fjölskylda. Við
sendum ykkur okkar dýpstu samúð-
arkveðjur. Megi Guð vera með ykk-
ur og veita ykkur huggun í ykkar
miklu sorg. Guð blessi minningu
um góða konu.
Já, sefíst sorg og tregi,
þér saknendur við gröf,
því týnd er yður eigi
hin yndislega gjöf:
Hún hvarf frá synd og heimi
til himins - fagnið því -
svo hana Guð þar geymi
og gefí fegri á ný.
(Bjöm Halldórsson frá Laufási)
Hallveig og Magnús
Kannt Þ símanur ú nýia nerið?

/3 ( 57

Steindór Sendibdar
Þriðjudaginn 25. apríl lést á
Borgarspítalanum mágkona mín,
Guðríður Þórhallsdóttir, kona bróð-
ur míns, Hauks Pálssonar.
Ég kynntist Gauju, en það var
hún alltaf kölluð meðal vina, fyrir
nær fimmtíu áram. Það er langur
tími af ævi manns, en aldrei bar
skugga á vináttu okkar.
Eg man hana fyrst átján ára,
glaða, fallega og bjarta. Þannig var
hún í mínum huga alla sína
lífsgöngu.
Haukur og Gauja eignuðust níu
börn sem nú era öll uppkomin og
lifa móður sína. Þau era góðir þegn-
ar þessa þjóðfélags og er stór hópur
barna frá þeim kominn. Það má
nærri geta að stundum hafi verið
þröngt í búi og erfitt að sjá um
allan hópinn. En Gauja og Haukur
vora samhent og nægjusöm og allt-
af var pláss fyrir alla, bæði börn
og gamalmenni. Margir komu til
Gauju með vandamál sín og fengu
góð ráð. Vinir barnanna, systkini
og frændfólk leituðu til hennar. Hún
gaf sér tíma til að hlusta og það
leið öllum vel í návist hennar. Hún
mat manngildið umfram veraldar-
kapphlaupið. Gauja var alltaf
heilsuhraust, en þegar veikindin
börðu að dyram urðu viðbrögð
hennar þau, að hún sagði eitthvað
á þá leið að ekki fýndist henni það
réttlátt að hún slyppi alveg við veik-
indi. Hún var þakklát forsjóninni
fyrir að henni auðnaðist heilsa til
að ala upp allan barnahópinn sinn.
Börnin hafa endurgoldið móður
sinni umhyggjusemi hennar og ynd-
islegt hefur verið að fylgjast með
hversu samhent þau era og hvernig
þau og Haukur studdu hana og
styrktu í veikindum hennar.
Nú er miklum starfdegi lokið og
tómlegt þykir mörgum í Akurgerði
33. Þar sg.knar margur vinar í stað.
Langur og erfiður vetur er að baki
en sumarið framundan. Látum sum-
arsólina þerra tárin.
Blessuð sé minning hennar.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll bömin þín, svo blundi rótt.
(M. Joch.)
Hulda Pálsdóttir
Afí! Hvar er amma í Akó núna?
Er hún núna komin til Guðs? Það
var lítil dótturdóttur mín sem
spurði.
Það er enginn efi í huga barns,
um hvert amma fer þegar hún er
dáin. Hún fer til Guðs, hver á betur
heima þar en hún, og hann afi
Guðmundur í Skaftó sem er nýfar-
inn og var gróðursettur í Fossvogi
fýrir stuttu síðan, eins og frænka
hennar sem er ári yngri, orðaði
það. Svo fer sálin upp til Guðs.
Hvað er eðlilegra en dauðinn?
Eins eðlilegur og fæðing, það er
oft eins og við þeir fullorðnu áttum
okkur síður á þeirri staðreynd. Ein-
mitt nú er fjölskylda mín að upplifa
þessar staðreyndir. Þegar ég hugsa
til baka streyma fram minningar
samofnar minningunni um tengda-
móður mína.
Guðríði og Hauki, tengdaforeldr-
um mínum, og reyndar fjölskyld-
unni í Akurgerði 33 kynntist ég
fyrst fyrir um það bil 27 áram, en
þá var ég að draga mig eftir elstu
dótturinni, sem þá var á átjánda
árinu, sjálfur um tvítugt, á Ford
’55, sem fengin var að láni hjá
frænda mínum, til að gera sig
mannalegri gagnvart stúlkunni og
kannski foreldranum.
Komst ég að því síðar að húsmóð-
irin á því heimili gerði engan grein-
armun á fínum eða ófínum bílum,
frekar en fólki.
Þær voru orðnar nokkuð margar
heimsóknirnar á bílastæðið fyrir
utan Akurgerði 33, án þess að
kynnast öðram úr fjölskyldunni, en
elstu dótturinni og þeirri yngstu
sem gjarnan stóð utan við bílinn,
gretti sig og spurði óþægilegra
spuminga, svo sem: „Ert þú kær-
astinn hennar Helgu?“
Guðríður tók af skarið, á sinn
hátt, sem ég átti eftir að kynnast
svo oft síðar. Spurði hvort drengur-
inn ætlaði ekki einhvern tíma að
koma inn. Hefur séð framá að von-
biðill dótturinnar yrði mosavaxinn
í lánsbíl á hlaðinu. Strax við fyrstu
kynni hreifst ég af þessari konu.
Þar var ekki sú tengdamóðurímynd
sem maður les svo oft um og hefur
fælt margan góðan dreng frá því
að kvænast.
Guðríður tók mér, eins og reynd-
ar öllum öðrum án undantekninga,
af hlýju og þeirri einurð sem ein-
kenndi hana framar öðra. Guðríður
tók öllum jafnt, gerði aldrei manna-
mun og sá alltaf það góða í fari
hvers og eins.
Þegar ég kynntist fjölskyldunni
í Akurgerði, fannst mér fólksfjöld-
inn þar með ólíkindum, sjö börn á
heimilinu, og áttu eftir að verða
níu alls systkinin. Það hefur verið
erfítt verkefni að ala upp þennan
hóp og reyndar að brauðfæða Iíka.
Haukur vann alla tíð myrkranna
á milli og oftast fjarri heimilinu,
kom kannski aðeins heim um helgar
langtímum saman. Svo þau vora
ærin verkefnin hjá þeirri heima-
vinnandi húsmóður. Áldrei varð ég
var við að leitað væri út á við eftir
neinskonar aðstoð, nema kannski
ef gera þurfti við þvottavélina. Aft-
ur á móti vora margir sem Ieituðu
aðstoðar í Akurgerði hvort heldur
var vegna baksturs, saumaskapar
eða smíða.
Þegar ég hugsa um það, fínnst
mér að það hafi alltaf verið gestir
hjá Guðríði. Silla, Beta og Ólöf, eða
systkini hennar og mágkonurnar,
með kaffibolla í eldhúskróknum.
Það er með ólíkindum hvað lítil eld-
hús geta rúmað marga. Það er eins
með hjartarými.
Síðan ég kynntist þessari fjöl-
skyldu hefur hún stækkað mikið.
Börnin vora sjö, síðan bættust tvær
dætur í hópinn, eða reyndar fjórar
því elsta dóttirin eignaðist tvær
dætur á sama tíma og era þær nær
jafnaldrar, tvær og tvær. Börn
Guðríðar og Hauks eru sem fyrr
segir níu alls, barnabörn era nú
orðin tuttugu og tvö og bamabarna-
börn tvö. Tvö barnabörnin bættust
í hópinn nú nýverið, stúlka fyrir
rúmum tveimur mánuðum og
drengur, tveim dögum eftir að
amma fór til Guðs.
Þriðja barnabarnið drengur á
öðra ári hefur fengið að njóta sam-
vista við ömmu eins og öll hin.
Það er skylda okkar hinna full-
orðnu að viðhalda minningu þeirra
sem farnir era, í hugum barna okk-
ar og bamabama og ekki hvað síst
fyrir okkur sjálf.
Ég þakka þau ár sem ég og börn
mín og barnaböm fengum að verða
kærri tengdamóður og vini sam-
ferða.
Guð styrki Hauk og systkinin.
Amma er hjá Guði.
Jóhann Örn
Þó löngu væri vitað, að hveiju
dró, þá var fráfall mágkonu minnar,
Guðríðar Þórhallsdóttur, eitt þeirra
áfalla sem erfitt er að sætta sig
við. Guðríður var ekki einungis
nákomnasta mágkona mín, heldur
líka langbesta vinkona, sem leita
mátti til hvernig sem á stóð. Létt
skaplyndi hennar var annálað, og
hún hafði sérstakt lag á að taka
þátt í kjörum annarra þannig að
léttara var að bera mótlæti og erfið-
leika. Æðraleysi, glaðværð og hisp-
ursleysi vora þeir eiginleikar sem
ríkastir vora í fari hennar og gerðu
það að verkum, að manni leið ævin-
lega vel í návist hennar og fór betri
maður af hveijum fundi við hana.
Að eiga slíka vini er gulli betra,
enda er óhætt að segja, að við lát
Guðríðar séum við vinir hennar
miklu fátækari en áður. Satt að
segja fannst mér sem eitthvað dæi
innra með mér, þegar mér bárust
tíðindin af fráfalli hennar.
Við hjónin og börn okkar vottum
eftirlifandi eiginmanni, Hauki Páls-
syni, og börnum þeirra, níu talsins,
ásamt barnabörnum og bama-
bamabörnum okkar innilegustu
hluttekingu og biðjum góðan Guð
að styrkja þau og hughreysta í þess-
ari erfiðu raun.
Lára J. Magnúsdóttir
4
4
<
4
4
4
4
4
4
4
4