Morgunblaðið - 17.11.1989, Qupperneq 18

MORGUNBLAEHÐ FÖSTÚDAGUR 17: NÓVEMBER 1989
Í8
Minning:
Sigurlaug Elísabet
Gunnlaugsdóttir
Fædd 4. mars 1929
Dáin 9. nóvember 1989
„Enginn veit, hvað átt hefur,
fyrr en misst hefur.“ Þessi setning
kemur alltaf upp í huga mínum,
þegar andlátsfréttir berast mér til
eyrna. Svo var einnig þegar pabbi
tilkynnti mér að Lauga frænka
hefði fallið frá í hádeginu 9. nóvem-
ber sl.
Eigingimi mín hefði kosið að
jarðvist hennar hefði orðið miklu
lengri áður en hún lauk hlutverki
sínu á meðal okkar. En skynsemi
mín samgleðst henni, því að nú
veit ég að hún hefur náð því mark-
miði, sem við, sem trúum, sækj-
umst öll eftir. — Hún hefur samein-
ast í eilífu lífi skapara sínum, for-
eldrum, ættingjum og öðmm vin-
um, sem á undan eru farnir.
Gleði hennar hlýtur því að vera
mikil, þótt sorg okkar sé að sama
skapi sár, enda voru síðustu orð
Laugu, þegar hún fann kallið koma:
„Mamma og pabbi.“
Við, sem Láugu syrgjum, getum
huggað okkur við það, að aðskilnað-
ur okkar við hana og aðra ættingja
er aðeins tímabundinn. Okkar bíður
samvistin með henni í himnaríki
Guðs almáttugs og fyrir það skulum
við vera þakklát.
Kynni okkar Laugu stóðu í rúm-
an aldarfjórðung. Á þeim tíma,
einkum síðari ár, var ég þess verð-
ugur að kynnast mannkostum
hennar. Hún var ekki aðeins kæV
frænka, heldur ekki síður góð vin-
kona.
I mínum huga voru mannkostir
hennar lífsgæði, sem ég naut og
lærði að meta eftir því sem ég varð
eldri og þroskaðist. „Ekki fara“
voru ætíð hennar síðustu orð að
lokinni heimsókn til hénnar. Vin-
skapinn og samvistina með öðrum
mat hún mikils. Hennar kröfur voru
fábrotnar, en mikilvægar. Eitt epli
hafði sama gildi fyrir hana og þrí-
réttuð máltíð fyrir okkur hin.
Náungakærleikurinn, þakklát-
semin, gleði yfir litlu, vináttan,
samvistir með sínum nánustu, ein-
faldar lífsgæðakröfur, frábært
minni, stundvísi og margt fleira
voru þættir í fari Laugu, sem mér
áskotnaðist að kynnast og fá að
reyna að læra og tileinka mér. —
Lauga var einn þeirra fáu einstakl-
inga, sem ég hefi kynnst og ekki
hafði smitast af löstum nútímaþjóð-
félagsins. Líklega hefur það verið
eitt hennar meginhlutverk, meðan
jarðvistartími hennar stóð yfir, að
minna okkur á fyrmefnda þætti —
að minnsta kosti kenndi hún mér
margt og átti sinn stað í hjarta
mínu og eiginkonu minnar.
Margar samverustundir eru mér
ofarlega í huga, er ég minnist
Laugu. Tvær eru þó minnisstæðast-
ar. Við flugum tvö saman fljótlega
eftir að ég hafði lokið atvinnuflug-
mannsprófi á lítilli flugvél minni
yfír Hafnarfjörð og nágrenni.
Lauga sat róleg og yfirveguð mér
við hlið. Engin orð voru töluð, að-
eins brosað. Þessi flugferð var sú
fyrsta og síðasta, sem hún flaug,
áður en flugið langa, sem við öll
föram, var farið.
Stolt mitt þessa þrjá stundar-
fjórðunga og eftir á var mikið. Ég
vissi að ég hafði gefið henni eitt-
hvað sem var einstakt í hennar
huga. Sú vitneskja gladdi mig.
Hin ferðin vár farin sl. sumar.
Við hjónin keyrðum Laugu út á
Seltjarnarnes í yndislegu veðri.
Labbað var um í fjöranni og inn-
byrtur sjávarilmurinn ásamt því að
fylgjast með fuglunum hringsóla
yfir brimbrettamönnum. Lauga
spurði mig, hvað mennirnir væru
að gera. Ég svaraði henni, að þeir
væru að leika sér og þá brosti hún.
Leikinn skyldi Lauga vel, enda lék
hún sér alltaf við hundana okkar,
er hún kom í heimsókn. Á leiðinni
til baka spurði hún, hvað staðurinn
héti, þar sem við höfðum verið. Kom
þá í Ijós, að þetta hafði við hennar
fyrsta ferð út á Seltjarnarnes. Aftur
vissum við hjónin, að við höfðum
gefið Laugu andlega næringu, sem
hún þurfti í svo ríkum mæli og
endast mundi henni í langan tíma.
Hinar einföldu kröfur Laugu
gerðu manni kleift að veita henni
eitthvað, sem hún af einlægni
gladdist yfir, eitthvað, sem mörg
okkar hinna kunnum ekki lengur
að meta. Enginn orð lýsa í raun
þeirri Laugu sem Drottinn gaf okk-
ur. Hana varð að upplifa. Slíkir
vora mannkostir hennar.
Vonandi hefur henni tekist að
skilja eitthvað eftir af sínum and-
legu verðmætum í hjörtum þeirra,
sem henni kynntust, og þeir náð
að tileinka sér það, sem hún hafði
upp á að bjóða. ^
Það er kunn staðreynd, að það
era hin óáþreifanlegu lífsgæði, sem
við vegna ófullkomleika okkar eig-
um sum erfítt með að skynja og
nota í þeim tilgangi að gera okkur
að þeim einstaklingum, sem skapar-
inn ætlaðist til af okkur.
Að lokum vil ég leyfa mér að
þakka föður mínum, að öðrum
ólöstuðum, þá einstöku umhyggju
sem hann sýndi Laugu frá því ég
man eftir mér. Orð vinar míns „eins-
dæmi“ er líklega besta lýsingin á
þeirri fórnfýsi og náungakærleik,
sem hann veitti systur sinni, en
sjúkdómsbyrði hennar var oft þung
og krafðist mikillar þolinmæði af
henni og þeim, sem stóðu henni
næstir. Já, sameiginlega og sitt í
hvora lagi hafa þeir bræður ásamt
mökum sínum leyst af hendi afar
óeigingjarnt starf, sem Lauga
frænka verður að eilífu þakklát fyr-
ir.
Vitnisburðinn um það tekur hún
nú með sér til himna. Sannfæring
mín segir mér það, að mikil blessun
muni hljótast fyrir, þótt ekki hafi
það verið tilgangurinn að baki
þeirra verka, heldur sönn fórn til
kærrar systur.
Megi Guð gefa, að tómarúm það,
sem skapast hefur í hjörtum þeirra
sem næstir Laugu stóðu, verði fljótt
fyllt og sorg þeirra mégi breytast
í gleði með það í huga, að nú líður
Laugu eins og við hefðum öll -kosið
— henni líður vel.
Árni Stefán Árnason
Er sú fregn barst mér að Lauga
frænka væri dáin, minntist ég ljúfra
stunda hjá afa, ömmu og Laugu
suður í Firði.
Eftir langa ferð frá Ríjykjavik til
Hafnarfjarðar í bíl, var með til-
hlökkun horft út um bílgluggann á
húsið þar sem afi, amma og Lauga
bjuggu. Þarna hittist fjölskyldan,
tekið var í spil, sungið og farið í
skemmtilega leiki. Ef frí var í skól-
anum daginn eftir fékk litla frænka
oft að vera eftir og kúra undir
hlýrri dúnsæng. Er morgunn heils-
aði var Lauga, ásamt ömmu, með
ijúkandi kakó og pönnukökur í eld-
húsinu sem var byijunin á spenn-
andi degi. Stundum var farið inn í
herbergið hennar Laugu þar sem
hún átti kistil með heillandi gripum
fyrir stelpu á ungum aldri. Mátuð-
um við perlur og nælur, settum lit
á varirnar og lakk á neglurnar.
Kjólaefnin í gluggunum við Strand-
götu voru líka oft grandskoðuð og
tók Lauga þátt í þeirri bamslegu
hrifningu sem því fylgdi.
Lauga frænka hafði einlægt
hjarta sem ég minnist með hlýhug.
Guð geymi góða sál.
Bogga frænka
Hún Lauga frænka er dáin. Ekki
oftar munum við heyra glaðlegan
hlátur hennar, finna hlýju og elsku
sem frá henni streymdi, eða þá
óbifanlegu trúfestu í garð fjölskyldu
og vina, sem henni var í blóð borin.
Ekki lengur. En minningar munu
lifa.
Sigurlaug Elísabet Gunnlaugs-
dóttir, eða Lauga eins og við bróð-
urböm hennar kölluðum hana jafn-
an, var okkur kær. Lauga átti við
vanheilsu að stríða allt sitt líf,
þ. á m. skerta heyrn. Það leiddi tií
þess að hún var ekki á venjubund-
inn hátt þátttakandi í erli og amstri
hins daglega lífs. Stóð að sumu leyti
utan þess eða öllu heldur ofan við
síbylju og glamur hversdagsins og
mat þannig menn og málefni út frá
eigin forsendum, en ekki eftir
kokkabókum almannaróms. Hún
fylgdist að sönnu vel með almenn-
um fréttum og tíðindum; var raunar
betur upplýst um þann gang mála
en margur annar. Og aukinheldur
var hún gjarnan miðlari upplýsinga
um hag og líðan einstakra fyöl-
skyldumeðlima. Og ævinlega voru
hinar betri hliðar dregnar upp í frá-
sögninni; leitað hinna jákvæðari
þátta hvers máls. Hún Lauga talaði
ekki né_ hugsaði illa til nokkurs
manns. Átti ekkert illt til. Hið góða
átti hjarta hennar og sál. Hún hafði
hjarta bamsins, sem við öll leitum.
Og æðraleysi og umburðarlyndi
hugans.
Vissulega átti hún sínar erfiðu
stundir eins og við öll, en í minning-
unni er hin fölskvalausa gleði, góð-
semi og hlýja sem hún gaf meðvitað
og ómeðvitað samferðamönnum
sínum efst á baugi.
Við minnumst öll Laugu frá
fyrstu endurminningum aésku okk-
ar hvers um sig. Það er og eðli-
legt, þegar til þess er litið að börn-
in voru hennar og hún þeirra.
Hvernig hávær og sár barnsgrátur
breyttist á örskotsstundu í værðar-
legt hjal og síðan breitt bros þegar
komið var í fangið til hennar Laugu
var yndislegt að sjá og fylgjast
með. Við hljótum að þakka af öllu
hjarta fyrir mörgu góðu stundimar
sem við áttum með Laugu frá
barnsaldri fram á þennan dag. Og
einnig fyrir bömin okkar sem ekki
síður en við áttum hjá henni at-
hvarf og ást.
Lauga hefur kvatt þessa jarðvist.
Og kveðjustundir era ævinlega sár-
ar. En jafnframt gleðjumst við yfír
endurfundum sem eiga sér stað á
annarri ströndu. Hún Lauga er
komin heim til Snjólaugar ömmu
og Gunnlaugs afa okkar; heim til
foreldra sinna.
Við biðjum Guðs blessunar þeim
sem eftir lifa, þá einkanlega bræðr-
um Laugu, Stefáni föður okkar og
Árna.
Blessuð sé minning Laugu
frænku. Og þakkir okkar, maka
okkar og bama fyrir allt og allt.
Guðmundur Árni, Snjólaug,
Gunnlaugur, Finnur Torfí.
Ásgeir,
I dag er kvödd hinstu kveðju
mágkona mín Sigurlaug Elísabet
Gunnlaugsdóttir, sem andaðist
fímmtudaginn 9. nóvember sl., en
útför hennar fer fram í dag kl.
15.00 frá Hafnarfjarðarkirkju.
Sigurlaug fæddist 4. mars 1929
í Hafnarfírði. Hún var dóttir þjón-
anna Snjólaugar Guðrúnar Áma-
dóttur, Bjömssonar, prófasts í
Hafnarfírði, og Líneyjar Siguijóns-
dóttur, og Gunnlaugs Stefánssonar
kaupmanns, Sigurðssonar trésmiðs
og Sólveigar Gunnlaugsdóttur. Þau
hjón bjuggu lengst af á Austurgötu
25 í Hafnarfirði, en þau era bæði
látin, Snjólaug í desember 1975 og
Gunnlaugur í ágúst 1985.
Sigurlaug var yngst 3ja barna
þeirra hjóna. Bræður hennar eru
Stefán og Árni. Einnig ólu þau upp
frá unga aldri frænsu Snjólaugar,
Siguijónu Jóhannesdóttur Sigur-
jónssonar frá Laxamýri, en hún er
látin.
Sigurlaug naut alla tíð mikils
ástríkis Ijölskyldu sinnar og stórs
frændgarðs.
Örlög Sigurlaugar voru slík, að
hún átti við heilsuleysi að stríða sem
barn og var raunar öryrki mestan
hluta ævi sinnar. Eftir að móðir
hennar andaðist dvaldist hún á
heimili Árna bróður síns og svo á
heimili okkar, en þegar hún þarfn-
aðist sérstakrar hjúkrunar, sem við
gátum ekki veitt henni, dvaldist hún
á sjúkrahúsum meira’ og minna.
Fyrir nokkra varð hún fyrir því óláni
að slasast og eftir það má segja
að hún hafi vart haft fótavist. Eftir
atvikum var hún þó með allra hress-
asta móti þegar kallið kom svo
óvænt hinn 9. nóvember sl.
Sigurlaug var búin mörgum fá-
gætum kostum. Minni hennar var
sérstakt og oft var gaman að ræða
við hana um það sem liðið var. En
það sem einkenndi hana öðra frem-
ur var góðvild hennar, tryggð og
hjartahlýja. Hún varðveitti alltaf
bamið í hjarta sínu og börnin hænd-
ust að henni. Mikill var fögnuðurinn
hjá börnunum þegar hún kom í
heimsókn. Fáa þekki ég, sem hafa
verið börnum mínum og barnabörn-
um betri.
Þolinmæði hennar gagnvart
börnunum og skyldurækni hennar
voru með eindæmum. Annað var
það í fari hennar sem var svo sér-
stakt. Hún heyrðist aldrei hallmæla
nokkram manni, mátti ekki heyra
neitt slíkt. Hún var í eðli sínu mjög
hlédræg og hún gerði ekki kröfur
til annarra, en var alltaf þakklát
fyrír það sem aðrir gerðu fyrir hana.
Hún var svo bamslega sönn og
hjartahrein.
Nú er hennar líf lokið hér, en við
geymum dýrmætar minningar um
hana.
Ég vil þakka henni fyrir allt það
sem hún var mér og bömum mínum.
Hún var okkur öllum mjög kær og
hún kenndi okkur margt með við-
móti sínu og hlýju og einhvem-
veginn fór það alltaf svo að maður
gleymdi amstri dagsins og leið bet-
ur eftir að hafa verið í návist henn-
ar. Þannig var Sigurlaug. Hlý,
trygg og ástúðleg.
Við eigum eftir að sakna hennar
mikið.
Ég vil nota tækifærið og þakka
þeim mörgu sem léttu henni erfiðar
stundir í lífí hennar, hjúkrunarfólki
og læknum, en þakklæti okkar bein-
ist sérstaklega að Árna bróður
hennar fyrir þá elsku, umhyggju-
semi og ástúð, sem hann veitti henni
alla tíð. Hann var henni einstakur
bróðir.
Ég kveð mágkonu mína Sigur-
laugu Elísabetu Gunnlaugsdóttur
með þakklæti og bið henni blessun-
ar Guðs.
Friður sé með henni.
Margrét Guðmundsdóttir
II E R n R J T’ T S
s i \ i r. s - w i s i ; (.Ai.i, i:ir ■ \i:\v \oiik
o t ■ t o i; i : it 7 • i > r. < • i; m u i ; it :<
60x80 cm. Veró kr. 3980.-
INNRÖMMUN
afsláttur af
öllum plaggötum
næstkomandi föstudag til
sunnudags.
Plaggatasýning um helgina
frákl. 10.00-18.00.
RAMMA
MIÐSTOÐIN
SIGTÚN 10 — SÍMI 25054
SÉRVERSLUN MEÐ
INNRÖMMUNARVÖRUR
OPIÐ TIL___________
KL. 18 Á LAUGARDÖGUM
Robert Doisneau
GOSSE AUX BAGUIIIFS
60x80 cm. Verd kr. 3980.-