Morgunblaðið - 26.09.1990, Side 33

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 26. SEPTEMBER 1990
33
Jóhannesar sárt, þegar Guð hefur
nú jcallað hann heim til sín.
Ég votta mína dýpstu samúð.
Helgi Falur Vigfússon
Dauðinn kemur alltaf á óvart,
alveg sama hversu lengi menn hafa
átt von á honum. Við ríghöldum í
lífið og bægjum tilhugsuninni frá
okkur. Menn eru aldrei viðbúnir
miskunnarleysi og dómi mannsins
með ljáinn þótt allir eigi von á hon-
um fyrr eða síðar.
Jóhannes L. L. Helgason kom
yngstur í skólabekkinn og fór þaðan
yngstur og fyrstur. Hans verður
mikið saknað.
Þótt Jóhannes væri lang-yngstur
bekkjasystkina sinna, þá gleymdist
það fljótt, því hæfileikar hans og
bráður þroski leyndust engum og
honum var falin forusta í flestu þar
sem hann lét til sín taka, en í öðru
var oftast leitað til hans. Sérhver
var öruggur, sem hafði hann að
bakhjarli.
Hann hafði flest það til að bera
sem einn góðan mann má prýða.
Góðar gáfur, námshæfileika, karl-
mennsku, dugnað og þor. Það var
litið uþp til hans og honum var
treyst. Ráð hans og skoðanir voru
þungar á vogarskálunum.
Ofan á allt þetta bættist svo
ógleymanlega hlýr og heillandi per-
sónuleiki. Hans mikla skap, vit og
þróttur voru gædd slíkri hlýju og
sanngirni að aldrei gleymist. JSkóla-
bekkurinn í Verslunarskóla íslands
var hólpinn. Á þeim árum, þegar
unglingarnir losa um tengsl for-
eldrahúsa, og leita að nýjum tengsl-
um, þá eru þeir hvað opnastir fyrir
kynnum við annað fólk. Þá bindast
þau bönd sem sterkust eru og óijúf-
anlegust. Það er alveg sama hversu
langt er á milli funda, alltaf er þráð-
urinn tekinn upp aftur, eins og
síðast hafi verið hist í gær. Það
þarf engan upphitunartíma.
Þannig hefi ég þekkt Jóhannes í
nær 40 ár. Ég skammast mín ekk-
ert fyrir þá eigingirni að geta ekki
sætt mig við þennan mikla missi.
En Jóhannes mun lifa í minning-
unni. Ég mun geta kallað fram í
hugann hvenær sem er glampa
hans í augum, svipbrigði, bros og
kímni, reiði, áminningar og aðvar-
anir. Skopskyn Jóhannesar var
ríkulegt, gætt viti og hlýju. Hann
hikaði heldur ekki að ganga nærri
viðmælendum sínum með beittu
skopi, en alltaf á þann nærgætna
hátt að engan særði, þvert á móti
fundu menn af þessum glettum að
honum þótti vænt um þá.
Jóhannesi var mikið gefið og
hann gaf mikið og borgaði dýrt.
Nú er það okkar að geyma þessar
dýru minningar í þakklæti.
Önnu Björgvinsdóttur, sem sýndi
okkur bekkjarsystkinunum sama
hlýhug og maður hennar, votta ég
dýpstu samúð svo og börnum
þeirra.
Jóhann J. Olafsson
í dag kveðjum við kæran vin
okkar, Jóhannes L.L. Helgason,
sem lést 15. september síðastliðinn,
aðeins 52 ára að aldri. Fréttin um
andlát hans kom sem reiðarslag og
alveg að óvörum, þrátt fyrir vitn-
eskju um hinn alvarlega sjúkdóm
sem hann hafði borið síðastliðið ár.
Við kynntumst Jóhannesi fyrst
fyrir rúmum átta árum þegar Helgi,
sonur þeirra Jóhannesar og Önnu
Fríðu, og Anna María systir okkar
hófu sitt samband. Helgi varð fljót-
lega einn af okkar bestu vinum,
þannig að brátt urðum við systur
tíðir gestir í Hjálmholtinu hjá þeim
Önnu Friðu, Jóhannesi og Kristínu,
systur Helga. Þær eru ófáar minn-
ingarnar sem nú koma í hugann
um heimsóknirnar þangað eða í
sumarbústaðinn til þeirra á Þing-
völlum, og allar eru þær jafn góð-
ar. Oft urðu líflegar umræður af
minnsta tilefni sem enduðu yfirleitt
með þvf að við lágum öll í hláturs-
kasti, sérstaklega ef Jóhannes var
í stuði, því hann hafði mjög góðan
húmor og var auk þess mjög orð-
heppinn. Jafnvel síðustu misserin
þegar hann var orðinn sárþjáður
var hann hrókur alls fagnaðar.
Þegar umræðuefnin voru á alvar-
legi-i nótum var einnig gaman að
sitja og spjalla, því Jóhannes var
fróður um hin ólíklegustu mál og
auk þess stálminnugur. Það breytti
í sjálfu sér litlu hvort hann hafði
lært eitthvað fyrir þijátíu árum eða
fyrir viku síðan, hann hafði alltaf
réttu svörin.
Jóhannes var á margan hátt ein-
stakur maður. Hann var ákaflega
heilsteyptur, mjög réttsýnn og
sanngjarn, þannig að ef við leituð-
um álits hjá honum gátum við treyst
því að fá hlutlaust mat. Og þau ráð
sem hann gaf reyndust ávallt vel.
Ef eitthvað sérstakt bjátaði á var
gott að vita af þeim Jóhannesi og
Önnu Fríðu, og koma heim í Hjálm-
holt, því við fundum að þau létu
sig varða okkar hag og gerðu sitt
besta til að málin fengju farsæla
lausn.
En nú skiljast leiðir um stund. Á
þessum tímamótum viljum við
þakka Jóhannesi samfylgdina sem
aldrei bar skugga á, og biðja góðan
Guð að styrkja ykkur, elsku Anna
Fríða, Kristín og Helgi, á þessum
erfiðu tímum.
Blessuð sé minning Jóhannesar
L.L. Helgasonar.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Þórunn og Elín.
Þegar fregnin um andlát Jóhann-
esar L.L. Helgasonar barst upp í
Verzlunarskóla setti alla hljóða.
Hvernig gat það verið að þessi
kraftmikli og duglegi garpur væri
fallinn frá, langt um aldur fram?
Hér bárust okkur óvænt og sorgleg
tíðindi sem erfitt er að sætta sig
við. En enginn má sköpum renna.
Þótt Jóhannes gengi ekki heill til
skógar síðustu árin lét hann engan
bilbug á sér finna, starfaði af fullum
krafti og var alltaf sami félaginn sem
dreif verkefnin áfram af atorku og
útsjónarsemi.
Þessir eiginleikar Jóhannesar
nutu sín vel í Verzlunarskóla ís-
lands. Fyrst á námsárum hans í
skólanum, þar sem hann var kjörinn
til forystu í félagslífi skólans og síðar
sem ómissandi félagi í samheldnum
stúdentahóp.
En þetta var aðeins hluti af löng-
um og farsælum ferli Jóhannesar í
Verzlunarskóla íslands.
Árið 1966 var hann ráðinn kenn-
ari í verslunarrétti við skólann og
gegndi því starfi í 11 ár en var auk
þess formaður skólanefndar og
framkvæmdastjóri skólans á árunum
1974-1978.
Jóhannes var afbragðs kennari.
Kennslan hjá honum hafði ferskan
og lifandi blæ. Hann kryddaði náms-
efnið með sögum úr viðskiptalífinu
og af réttarfari, þar sem hann var
öllum hnútum kunnugur sem starf-
andi lögmaður.
Honum reyndist létt að ná at-
hygli nemenda og halda þeim við
efnið og var því bæði vinsæll og virt-
ur af nemendum sínum.
Jóhannes var ætíð aufúsugestur
á kennarastofunni, alltaf hress, kát-
ur og viðræðugóður. Hrókur alls
fagnaðar.
Sem skólanefndarformaður og
framkvæmdastjóri reyndist Jóhann-
es ákveðinn, traustur, glöggur og
sanngjarn í viðskiptum við kennara.
. Hann vildi veg skólans sem mestan
og lagði metnað sinn í að vinna að
framgangi hagsmunamála hans.
Þótt Jóhannes hyrfi til annarra
stafar hélt hann jafnan tengslum
sínum við skólann og starfsfélaga
sína þar og var ætíð fús til að leggja
skólanum lið til að efla hann og
styrkja.
Allir sem störfuðu með Jóhannesi
í Verzlunarskólanum harma hið
skyndilega fráfall hans, en við erum
þakklát fyrir að hafa kynnst og
starfað með svo góðum dreng sem
gaf tilverunni líf og innihald.
Blessuð sé minning hans.
Við sendum eiginkonu hans, Önnu
Fríðu Björgvinsdóttur, og börnum
þeirra, Helga og Kristínu, okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Valdimar Hergeirsson
BergrósJóns-
dóttir - Minning
Fædd 16. ágúst 1913
Dáin 25. ágúst 1990
Bergrós Jónsdóttir fæddist
þann 16. ágúst 1913 á Vesturgötu
59 í Reykjavík. Dóttir hjónanna
Jóns Nikulássonar frá Hamri,
Gaulveijabæjarhreppi, Árnes-
sýslu, og Hugborgar Helgu Ólafs-
dóttur frá Núpi, A-Eyjafjöllum,
Rangárvallasýslu. Bergrós var
yngst sex barna foreldra sinna er
upp komust og sú sem síðust
þeirra kveður þennan heim. Jón
faðir hennar dó 1918 í spönsku
veikinni og „Beggu“, eins og hún
var kölluð, var ekki hugað líf.
Eftir það tvístraðist fjölskyldan
nokkuð. Guðjón bróður sinn missti
hún er togarinn „Jón forseti“ fórst.
Hugborg Helga bjó hjá dóttur
sinni til dauðadags. Begga fór
fljótt að taka þátt í lífsbaráttunni
með móður sinni. Fór ung að vinna
við fiskvinnu og síld á sumrum.
Síðan vann hún í þvottahúsinu
Grýtu, sem hún og vinkonur henn-
ar, þær Ingibjörg Sölvadóttir og
Þóra Þórðardóttir, festu kaup á
og ráku síðan um áratugaskeið.
Ung trúlofaðist hún Sæmundi
Þórðarsyni. Hann var sonur Þórð-
ar Þórðarsonar og Katrínar Páls-
dóttur. Rangæingur í báðar ættir.
Hann varð múrarameistari, en
vann sem skrifstofumaður hjá
Hitaveitu Reykjavíkur, þar til
hann hætti störfum, á sjötugs-
aldri. Sæmundur hafði lamast um
24 ára aldur og bar þess aldrei
bætur. Bergrós og Sæmundur
giftust og bjuggu fyrst í Mávahlíð
10, síðan í Hvassaleiti 10, þar
andaðist Sæmundur 22. ágúst
1980. Síðan bjó Bergrós ein, uns
hún lagðist inn á Borgarspítalann
þann 10. júní í vor og lést eftir
erfið veikindi 25. ágúst síðastlið-
inn.
Þau hjónin tóku að sér ungan
systurson Bergrósar, Þorgrím
Þórðarson, og voru honum alla tíð
sem bestu foreldrar og konu hans
og börnum bestu tengdaforeldrar,
afi og amma, sem fjölskyldan fær
aldrei fullþakkað.
Bergrós var lífsglöð og hafði
gaman af ferðalögum og hannyrð-
um og féll henni sjaldan verk úr
hendi. Bergrós var barngóð,
frændrækin og mátti aldrei neitt
aumt sjá ári þess að hjálpa.
Nú, þegar hún er horfin héðan,
sakna hennar allir í fjölskyldunni.
Blessuð veri minning hennar.
Jónína B. Thorarensen
Hún Begga frænka er dáin.
Hún var dóttir Hugborgar Helgu
Ólafsdóttur, fædd á Núpi undir
Eyjafjöllum, og Jóns Nikulássonar
frá Hamri í Flóa. Hann dó ungur
úr spönsku veikinni 1918 og stóð
amma uppi með börnin ein, sem
hlýtur að hafa verið erfitt.
Elías Halldórsson,
Hafnarfírði - Minning
í dag verður jarðsettur bróðir,
mágur og föðurbróðir okkar, Elías
Halldórsson, Grænukinn 11, Hafn-
arfirði. Elli, eins og hann var ætíð
kallaður, var einn af hinum sönnu
„göflurum“, fæddur 6. október
1922 í Hafnarfirði og bjó þar æ
síðan. Foreldrar hans voru Ingi-
björg Jónsdóttir og Halldór Teits-
son, en auk Ella áttu þau þijár
dætur og tvo syni og er Elli annar
barna þeirra hjóna sem kveður
þennan heim, en áður er látin
Þorbjörg 1985.
Eftir að Joarnaskólanámi lauk
vann Elli við sjómermsku en lærði
síðan trésmíði og vann við þá iðn
fram á síðasta dag en seinustu
árin starfaði hann á Sólvangi í
Hafnarfirði.
Árið 1949 kvæntist Elli Þuríði
Gísladóttur ættaðri frá Hnappa-
völlum í Öræfum og eiga þau sam-
an fimm börn, þau eru: Jónína,
gift Bengt Hamre, búsett í Svíþjóð
og eiga þau þrjú börn; Gísli Þórð-
ur, sambýliskona hans er Þórey
Ólafsdóttir, búsett í Reykjavík;
Ingibjörg Halldóra, sambýlismað-
ur hennar er Árni Sigurðsson, en
Ingibjörg á tvö börn frá fyrra
hjónabandi, búsett í Kópavogi;
Guðni Kristinn, hans kona er Val-
gerður Sveinbjörnsdóttir og eiga
þau þrjá syni, búsett, í Hafnar-
firði; Sigurbjörn, ókvæntur og býr
heima hjá foreldrum sínum.
Allt er þetta myndarfólk sem
hefur staðið við hlið föður síns í
hans veikindum en Elli var í mörg
ár búinn að stríða við hjartasjúk-
dóm.
í tíu ár bjuggum við í sama
húsi og tengdumst þá nánari ætt-
arböndum, enda var EIli ættræk-
inn, hlýr og léttur í lund en í
mörg ár kom hann oftast á laugar-
dagsmorgnum og tókum við bræð-
ur í spil saman og var þá oft hleg-
ið og grínast um leið. Eigum við
án efa eftir að sakna þessara
stunda og það er margs sem sakn-
að verður því Elli var fróður að
tala við, því þó ekki væri langt
bóknám að baki, var Elli eins og
faðir hans, víðlesinn og aflaði sér
fróðleiks um menn og málefni og
miðlaði frá sér. Hann hafði líka
gaman af að tala við sér eldra
fólk og kynnast þeirra tíma hátt-
um, en á hans heimili bjuggu
tengdaforeldrar hans, Gísli og
Guðný, síðustu ár sín við gott við-
mót og hlýju.
En það var ekki einungis gamla
fólkið sem laðaðist að Ella, því
hann gaf sér lika tíma fyrir börn
og hændust þau mjög að honum,
ekki bara hans eigin heldur einnig
okkar börn og barnabörn.
Elli hafði gaman af ferðalögum
og þekkti land sitt vel og margar
ánægjustundirnar átti hann einnig
vð silungsveiðar.
Við eigum öll eftir að sakna
Ella, og þökkum fyrir hans vináttu
og trygglyndi um leið og við send-
um okkar innilegustu samúðar-
kveðjur til fjölskyldu hans.
Þura, Doddi og fjölskylda.
Begga trúlofaðist Sæmundi
Þórðarsyni, góðum dreng. Hann
veiktist af lömunarveiki ungur mað-
ur og beið þess aldrei bætur. Hann
lést fyrir 10 árum.
Helga amma bjó hjá þeim alla
ævi og reyndust þau henni mjög
góð. Begga, Þóra Þórðardóttir mág-
kona hennar og Ingibjörg Sölva-
dóttir störfuðu saman að Þvotta-
húsinu Grýtu í 35 ár við góðan
orðstír.
Ég man að okkur systkinunum
fannst enginn sunnudagur ef Begga
og Sæmi komu ekki í heimsókn tii
okkar.
Þeim hjónum varð ekki barna
auðið, en þau tóku til sín ungan
systurson Beggu, Þorgrím Þórðar-
son, sem reyndist þeim sem besti
sonur. Kona hans Jónína Thorar-
ensen reyndist þeim sem besta
tengdadóttir. Beggu þótti mjög
vænt um þau, börnin og barnabörn-
in litlu.
Systkini hennar voru: Ólafur í
Vestmannaeyjum, Vilborg móðir
Þorgríms, Margrét móðir mín, Júl-
íus í Keflavík og Guðjón, en hann
fórst 18 ára gamall með „Jóni for-
seta“ 1928. Þau eru öll látin.
Begga var besta frænka sem ég
hef átt og það sagði ég.henni oft.
Hún andaðist eftir rúma 2ja mán-
aða legu úr illkynja sjúkdómi á
Borgarspítalanum.
Ég mun alltaf minnast hennar
með hlýju og virðingu. Blessuð sé
minning hennar.
Sigga frænka
-elna
, ,SP0R
IRETTA ATT
Mikið úrval hinna
viðurkenndu og
háþróuðu
Elna saumavéla
mjög gott verð
fra kr. 21.750,-
ATH
Hjá okkur er námskeið og
kennsla innifalið í verði.
©
Heimilistæki hf
SÆTUNI8 SÍMI691515 ■ KRINGLUNNISÍMI6915 20
l/dt/uwcSueýyhx&igik L sojfuuH^unt