Morgunblaðið - 28.10.1990, Page 2

M'ORGÍJft'Hlftblfy l&'N'mJDAGUR áM OKJÞÓBERíl^O
'2 X
F
jórburarnir í Mosfellsbæ halda upp á
tveggja ára afmæli sitt í pæsta fimmtu-
■■HHB dag, þann 1. nóvember. í ljós kom þeg-
ar ég náði tali af Margréti Þóru Baldurs-
dóttur, móður telpnanna, tveimur dög-
um seinna að hún hafði verið í „hús-
mæðraorlofi" hjá skyldmenni sínu í
Chicago. Foreldrar hennar voru á leið-
inni til Ameríku og það var allt í einu
ákveðið að hún skellti sér bara með-
„Þetta var algjör hvfld. Auðvitað sakn-
aði ég stelpnanna og eftir eina viku úti
hefði ég tekið fyrstu vél til baka hefði
ég bara fengið far,“ sagði Margrét Þóra
þegar ég spurði hana út í ferðina. „Síð-
ustu tvö árin hafa verið mjög skemmti-
leg þrátt fyrir annir á heimilinu,“ sagði
Margrét.
Síst eftirbátar
jafnaldra sinna
Óhætt er að segja að fjórburunum í
Mosfellsbæ, þeim Alexöndru, Brynhildi,
Diljá og Elínu, hafi vegnað vel fyrstu
tvö ár ævinnar þrátt fyrir smæð við
fæðingu. Þeim hefur farið vel fram og
eru síst eftirbátar jafnaldra sinna hvað
þroska og framfarir varðar. Fjórburarn-
ir voru teknir með keisaraskurði á
Fæðingardeild Landspítalans þann 1.
nóvember 1988 og tókst aðgerðin í alla
staði mjög vel. Systurnar fjórar fædd-
ust sex vikum fyrir tímann þegar móðir-
in var gengin með í 34 vikur. Þær voru
strax sprækar við fæðingu og vógu
þijár þeirra, Alexandra, Brynhildur og
Diljá, sjö merkur og ein vóg sjö og
hálfa mörk sem var Elín. Margrét Þóra
var ekki svæfð meðan á keisaraskurðin-
um stóð, heldur mænurótardeyfð, og
gat því fylgst með gangi mála. „Ég sá
raunar ekki hvað var að gerast, en ég
fann fyrir því og heyrði grátinn í þeim
og mér leið afskaplega vel á meðan,"
sagði Margrét Þóra éftir fæðinguna í
samtali við Morgunblaðið.
Jafnframt sagði hún eftir fæðinguna:
„Það verður bara að koma í ljós hvern-
ig málin þróast. Þær eru nú ósköp róleg-
ar ennþá, en ef það breytist þá mætum
við því með aukinni orku og við eigum
líka mjög góða að sem ég efast ekki
um að muni létta undir með okkur.“
Vökukona
um nætur
Margrét Þóra lagðist inn á með-
göngudeild Landspítalans þann 27. júlí
1988. Fjórburarnir fæddust þann 1.
nóvember og mæðgurnar fengu að fara
heim um miðjan desember. Eftir að
heim kom reyndu foreldrarnir að vaka
sjálfir yfir börnum sínum, en sváfu ekki
fyrstu nóttina nema í um það bil fimmt-
án mínútur að meðaltali. Mosfellsbær
útvegaði þeim vökukonu, sem var til
staðar þar til stúlkumar voru rúmlega
ársgamlar, og var hún á vakt frá mið-
nætti til klukkan átta á morgnana.
Margrét Þóra og Guðjón Sveinn Val-
geirsson, faðir stúlknanna, réðu til sín
stúlku, Angelu að nafni, frá Englandi
um síðustu páska sem býr á heimilinu
auk þess sem bærinn útvegar þeim að-
stoðarstúlku frá klukkan hálfníu á
morgnana til klukkan hálfeitt, en þegar
hún fer eru börnin að festa hádegis-
blundinn. Dömumar fá að sofa værum
svefni til hálfþijú. Þá tekur við miðdeg-
ishressing og leikur seinnipart dags og
í góðu veðri fá þær að fara „á róló“.
„Okkur fínnst þær ekkert líkar þó
svipurinn sé óneitanlega sterkur. Þær
em ólíkar að lundarfari og em að byija
að rífast og kíta í hveija aðra. Elín og
Brynhildur em nettastar. Diljá er heldur
stærri og Alexandra, sem kom fyrst í
heiminn, er stærst, þyngst og ólíkust
hinum. Hún er eigingjömust á möm-
muna, breiðir úr sér ef á þarf að halda
og er farin að standa í skammarkrókn-
um. Elín er ósköp alvömgefín og stekk-
ur vart bros. Brynhildur er mjög blíð
og góð og lánar hinum snuðið sitt ef
henni fínnst að eitthvað bjáti á hjá systr-
um sínum. Diljá er mjög ljúf og góð,
róleg og dundar sér, getur þó verið stríð-
in og syngur oft á morgnana,“ segir
Margrét Þóra. Elínu finnst lestur bóka
Diljá er Ijúf og góð, dundar sér og syngur í rúminu á morgnana.
Brynhildur tekur út úr sér snuðið og lánar hinum þegar á bjátar hjá þeim.