Morgunblaðið - 10.11.1990, Blaðsíða 40

r*
'40-----
QgQj H3HMÍ3VÖVÍ .01 HUOÁQHAöllAJ QIQAJHKUOHÖM
MORGUNBUAÐIÐ' LAUGARDAGURIXT. NÓVEMBER-1990
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir og amma,
SIGURBJÖRG ÞORSTEINSDÓTTIR,
lést í sjúkrahúsi Keflavíkur 8. nóvember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Óskar Jónsson.
t
Móðir okkar,
PÁLÍNA GUÐRÚN STEINSDÓTTIR,
Langholtsvegi 141,
lést á Vífilsstöðum fimmtudaginn 8. nóvember.
Kristín Hjörvar,
Ingibjörg Karlsdóttir,
Pálfna Karlsdóttir,
Sigrid Karlsdóttir.
t
Eiginkona mín og móðir okkar,
HELGA FJÓLA PÁLSDÓTTIR,
Kleppsvegi 30,
verður jarðsungin frá Laugarneskirkju mánudaginn 12. nóvmeber
kL 10.30.
Sæmundur Sæmundsson og börn.
t
Eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓN E. HRÓLFSSON,
Haugum,
verður jarðsunginn frá Þingmúlakirkju laugardaginn 10. nóvember
kl. 14.00.
Bergþóra Stefánsdóttir,
Þorgerður Jónsdóttir, Sveinlaugur Björnsson,
Ingifinna Jónsdóttir, Arnór Benediktsson,
Haukur Jónsson, Anna Gunnlaugsdóttir,
Sigrún Jónsdóttir, Vignir Þorsteinsson,
Jóna Björg Jónsdóttir, Snorri Tómasson,
Stefán Jónsson, Hugrún Sveinsdóttir,
Hrólfur Jónsson, Ásta Gunnarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
útför föður okkar,
JAKOBS R. BJARNASONAR,
Einholti 10C,
Akureyri.
Halldóra Jakobsdóttir,
Bjarni Jakobsson,
Gunnar Bergsveinsson.
Jón E. Hrolfsson
bóndi - Minning
Fæddur 14. febrúar 1918
Dáinn 5. nóvember 1990
Mig langar að minnast tengda-
föður míns, Jóns Hrólfssonar, fyrr-
verandi oddvita og bónda, sem lést
aðfaranótt mánudagsins 5. nóv-
ember síðastliðinn á sjúkrahúsinu
á Neskaupstað, eftir skamma
sjúkralegu.
Jón var fæddur 14. febrúar 1918
að Hallbjarnarstöðum í Skriðdal.
Foreldrar hans voru hjónia Hrólfur
Kristbjörnsson bóndi og Guðríður
Árnadóttir. Börn þeirra voru alls
8: Sveinbjörg f. 1913, látin, Magn-
ús f. 1914, Karl f. 1916, Jón, sem
hér er minnst, Björgvin f. 1919,
látinn, María f. 1923, látin,
Málfríður f. 1925 og Sigríður f.
1927.
Eflaust hefur hugur Jóns ætíð
staðið til þess að verða bóndi. Árið
1935 hóf hann nám við Bænda-
skólann á Hvanneyri og útskrifað-
ist þaðan sem búfræðingur árið
1937. Jón minntist oft námsára
sinna í Borgarfirði, einkum í sam-
bandi við samanburð á veðurfari á
Vesturlandi annars vegar og Aust-
urlandi hins vegar. Það er til marks
um samgöngur og fjárhag þess
tíma að ekki var til þess ætlast
að hann legði leið sína heim fyrr
en að námi loknu og dvaldi hann
því sumarlangt í Borgarfírði þar
sem aflað var fjár fyrir náminu.
Það hefur því verið langþráð stund
að sjá heimasveit sína aftur eftir
langt úthald.
29. apríl 1942 giftist Jón eftirlif-
andi eiginkonu sinni, Bergþóru
Stefánsdóttur frá Mýrum í Skriðd-
al. Þau stofnuðu nýbýlið Reyni-
haga í Skriðdal og hófu þar bú-
skap, en keyptu jörðina Hauga í
sömu sveit árið 1945. Gamall húsa-
kostur fylgdi jörðinni og var rækt-
un lítil sem engin og var nú mikið
verk framundan við uppbyggingu
og ræktun. Þeir sem leið eiga um
þjóðbrautina innst í Skriðdal og
yfir Breiðdalsheiði komast vart hjá
því að verða snortnir af því sér-
stæða og fallega landslagi sem þar
er. Við nánari skoðun verða menn
þess þó áskynja að þrátt fyrir til-
tölulega grösugt land er það ekki
að sama skapi vel fallið til ræktun-
ar, enda verður mér oft hugsað til
þeirrar þrautseigju sem fylgt hefur
því verki að rækta tún þar sem
áður virtist urð og grjót. En um
það var ekki spurt, enda vegur
landbúnaðar á íslandi annar á þeim
tíma.
Börn þeirra Jóns og Bergþóru
urðu alls 7. Þau eru í aldursröð:
Elst er Þorgerður, gift Sveinlaugi
Björnssyni og eiga þau 4 börn;
Ingifinna, gift Arnóri Benedikts-
syni og eiga þau 4 börn, auk þess
2 barnabörn; Haukur kvæntur
Önnu Gunnlaugsdóttur og eiga þu
4 börn; Sigrún, gift Vigni Þor-
steinssyni og eiga þau 3 börn; Jóna
Björg, gift undirrituðum og eiga
þau 3 börn; Stefán, sambýliskona
hans er Hugrún Sveinsdóttir og
þau eiga 2 börn og Hrólfur Árni,
sambýliskona hans er Ásta Gunn-
arsdóttir og eiga þau 2 böm.
Jón gegndi fjölmörgum trúnað-
arstörfum fyrir sveit sína. Hann
var m.a. í hreppsnefnd í 30 ár og
þar af oddviti í nítján ár eða þar
til hann lét af störfum árið 1986.
Auk þess var hann í stjórn Búnað-
arfélags Skriðdalshrepps í 38 ár,
þar af 12 ár formaður.
Við fyrstu kynni mín af tengda-
föður mínum varð ég strax þess
áskynja að þar fór maður gæddur
miklum gáfum, rökfastur í hugsun
og með ákveðnar skoðanir á hlút-
unum, hvort sem um var að ræða
þjóðmál eða eitthvað annað. Skoð-
anir sínar fór hann ekki með í
grafgötur heldur fylgdi þeim fast
eftir, stundum reyndar, að mér
fannst, full fast.
Andlátsfregn snertir mann alltaf
illa, jafnvel þó svo maður viti að
hún er yfirvofandi. Er mér barst
fregnin um andlát Jóns minntist
ég þess að ég var staddur hjá hon-
um fyrir tveimur árum á Lands-
pítalanum í Reykjavík og fyrir lágu
niðurstöður rannsóknar sem hann
hafði gengist undir, þess efnis, að
hann væri með alvarlegan sjúk-
dóm. Mér varð orða vant en sagði
sem svo: „Þetta eru slæmar frétt-
ir,“ en Jón svaraði að bragði: „Ég
veit það ekki, ég er kannski orðinn
nógu gamall, en ég yrði þakklátur
ef ég fengi svo sem tvö ár til við-
bótar til þess er ljúka ákveðnum
verkefnum." Þetta voru hans
fyrstu viðbrögð. Slík var hógværð-
in. Það var ekki farið fram á meira.
Eitt af síðustu verkum Jóns var
að fá samþykkta nýja lagningu
þjóðvegar um land sitt enda gamla
vegarstæðið í raun gamiar hest-
vagnaslóðir og ekki sæmandi þjóð-
vegi nr. 1. Slíkur var áhuginn fyr-
ir framkvæmd þessari að eigi gat
hann beðið þess að hið opinbera
hæfist handa, heldur lagði hann.
til fé til þess að framkvæmdir
hæfust strax. Þó auðnaðist honum
ekki að sjá lok þess verks.
Ég mun ávallt minnast Jóns með
virðingu og þökk. Fari hann í friði.
Blessuð sé minning hans.
Snorri Tómasson
t
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim, sem sýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og útför dóttur okkar, systur, mágkonu og
frænku,
GUÐRÚNAR BJARNADÓTTUR.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki á Klettahrauni 17.
Guð blessi ykkur öll.
Erna Árnadóttir, María Bjarnadóttir,
Anton Bjarnason, Helga Torfadóttir,
Pétur Bjarnason, Sigríður Jóhannesdóttir
og bræðrabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og
útför ástkærrar eiginkonu minnar, móður, tengdamóður og ömmu,
INGIBJARGAR SIGURJÓNSDOTTUR,
Laugarnesvegi 104,
Reykjavík.
Magnús Þ. Jónsson,
Sigurjón Kristjánsson, Bodil Kristjánsson,
Jón Magnússon, Bjarnfna Agnarsdóttir,
Ása Magnúsdóttir, Sigurður Karlsson,
Sigurlína Magnúsdóttir
og barnabörn.
Minning:
Sigurveig I.P. Jóhanns-
son frá Finnsstöðum
Fædd 10. nóvember 1915
Dáin 1. júní 1990
í dag eru liðin 75 ár frá fæðingu
tengdamóður - minnar, Sigurveigar
Ingunnai: P. Jóhannsson, en hún lést
á sjúkrahúsinu á Egilsstöðum 1. júní
sl. eftir langa baráttu við erfiðan
sjúkdóm, sem hún bar af miklu
æðruleysi þar til yfir lauk.
Ingunn fæddist 10. nóvember
1915 í bænum Ophen í Norður-
Dakota. Foreldrar hennar voru Guð-
rún Friðriksdóttir og Ben Pierson,
hann var af írskum ættum. Af föður
sínum hafði hún aldrei neitt að
segja, því hann var kvaddur til her-
þjónustu í fyrri heimsstyrjöldinni og
átti ekki afturkvæmt þaðan. Hún
fluttist til íslands 5 ára gömul með
móður sinni, ömmu og tveimur móð-
ursystrum. Átti hún þar eftir alla
tíð heima á Fljótsdalshéraði. Móðir
hennar giftist Björgvin Hallasyni i
Bessastaðagerði í Fljótsdal og eign-
uðust þau tvö börn, Halla sem dó
aðeins 12 ára og Ingibjörgu sem
einnig er látin fyrir nokkrum árum.
Inga stundaði nám í Húsmæðraskó-
lanum á Hallormsstað í tvo vetur
og var þar líka í vinnumennsku um
tíma.
25. september 1937 giftist hún
Jóhanni Pétri Jóhannssyni á Finns-
stöðum í Eiðaþinghá, og bjuggu þau
þar fram til 1970. Gegndi hún þar
húsmóðurhlutverki af miklum mynd-
arskap og dugnaði. Var þar oft gest-
kvæmt og annasamt á heimilinu.
Ég kynntist þeim hjónum fyrst 1964.
Fannst mér þau rnjög samhent og
hamingjusöm. Eignuðust þau 6 börn
sem öll eru á lífi og eiga sínar fjöl-
skyldur og afkomendur. Haustið
1974 fluttu þau að Lagarási 27 á
Egilsstöðum. Þar voru þá að rísa
nokkrar íbúðir fyrir aldraða og var
þetta ein þeirra. Jóhann var þá far-
inn að finna til heilsubrests, sem kom
í ljós að var Parkinson-veiki. Ágerð-
ist þessi sjúkdómui' smátt og smátt.
Eftir nokkur ár fluttu þau í stærri
Afi er dáinn. Það er harður biti
að kyngja. Afi, sem alltaf átti rauð-
an Opal í vasanum eða bijóstsykur
í hanskahólfinu „til að stinga í litlu
munnana" eins og hann orðaði það.
Margar voru þær ferðirnar þar
sem við rigsuðum á eftir honum,
áleiðis inn í fjárhús, með hendurn-
ar fyrir aftan bak til að líkjast
honum sem mest. Sumum tókst
betur upp en öðrum.
Við vorum oft samtímis í sveit
hjá ömmu og afa, 5-6 barnabörn
og fylgdi okkur að sjálfsögðu ýmis
fyrirhöfn. En alltaf vorum við jafn
velkomin.
Ein var sú hefð sem sýndi vel
umhyggju afá fyrir okkur. Hún var
að gefa hveiju okkar lömb sem
fengu hin furðulegustu nöfn svo
sem Rauða gibba og Jónbjörg.
Þessi uppátæki kitluðu hláturtaug-
ar afa mjög. Uppáhaldstími ársins
var heyskapurinn en þá sagði afi
að við værum að heyja ofan í lömb-
in okkar.
Afa var mjög annt um Skriðdal-
inn og var hann óþreytandi að
fræða okkur um dalinn. Núna
síðustu vikur og mánuði var hann
að vinna að greinum um gleymda
staði og bæi, sumt nýtt, annað
endurunnið sem langafi hafði skrif-
að. Þessar greinar voru hans ær
og kýr eftir að hann eftirlét bú-
skapinn syni sínum, Stefáni.
Áfi var frekar fámáll maður, en
það sem hann sagði skipti máli.
Við bárum öll virðingu fyrir honum
og gerðum aldrei neitt sem við
vissum að væri honum á móti
skapi.
Elsku amma, guð gefi þér styrk
á þessari sorgarstundu. Við þökk-
um elsku afa fyrir allt. Blessuð sé
minning hans.
Fanney, Viðar, Sigrún,
Bjarki, Eyrún, Gréta og
Heiðdís.
íbúð að Lagarási 23. Það var hent-
ugra þegar hann þurfti orðið hjóla-
stól. Annaðist hún hann alla tíð
nema þijár til fjórar síðustu vikurnar
en hann lést í ágúst 1984.
Inga bjó áfram þarna eftir lát
hans. Margar góðar stundir áttum
við hjá ömmu og afa í Lagarási. Var
hún vel vakandi yfir því að eiga eitt-
hvað í pottunum ef hún vissi að eitt-
hvað af fólkinu hennar væri á ferð-
inni. Inga var mikil hannyrðakona
og eru þeir ófáir hlutirnir til sem
hún gerði, ýmist pijónaðir, gimbaðir
eða útsaumaðir svo eitthvað sé
nefnt, og held ég að henni hafi
sjaldnast fallið verk úr hendi á með-
an heilsan entist, en hún var ein af
þessum konum sem vann verk sín í
hljóði og gerði ekki mikið úr. Sl.
vetur dvaldi hún mikið á sjúkrahúsi,
fyrst í Neskaupstað og síðan á Egils-
stöðum en gat verið svolítið heima
á milli með hjálp sinna nánustu. Um
jólin var hún til skiptis hjá börnum
sínuin á Egilsstöðum. Langaði hana
þá til að hafa matarveislu og fá til
sín fólkið sitt. Varð það úr að 30.
desember komu allir afkomendur
hennar sem staddir voru fyrir aust-
an, saman hjá Guðrúnu, dóttur henn-
ar, og var þetta ógleymanlegt kvöld.
Hún var þarna nokkuð hress. Eftir
því sem líða tók á veturinn fór henni