Morgunblaðið - 08.12.1990, Blaðsíða 52

52
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. DESEMBER 1990
Bræðraminning:
Hjálmar Böðvarsson
Sigmjón Böðvarsson
Hjálmar
Fæddur 8. október 1906
Dáinn 27. nóvember 1990
Sigurjón
Fæddur 20. október 1911
- Dáinn 11. desember 1969
í dag, laugardaginn 8. desember,
verður til moldar borinn Hjálmar
Böðvarsson bóndi frá Bólstað. Hann
var sonur hjónanna Böðvars Sig-
urðssonar frá Ketilsstöðum, f. 14.8.
1866, d. 21.9. 1922, og Hugborgar
Runólfsdóttur frá Ketilsstöðum, f.
16.4. 1881, d. 16.2. 1982. Hjálmar
var þriðji í aldursröð níu systkina.
Eftirlifandi eru: Elín, Sigurbjörg
Sóley og Markús. Látin eru: Sigurð-
ur, Steinunn, Vilhelmína, Katrín
Ásta og Siguijón. Við fráfail föður
þeirra voru þijú barnanna á milli
fermingar og 18 ára aldurs, hin öll
á bamsaldri. Um erfiðleika ekkjunn-
ar við að komast af á lítt ræktaðri
jörð þarf vart að ræða. Samt tókst
henni með dugnaði sínum og þeirra
bama, sem 'á legg voru komin, að
bjargast áfram. Þau börn sem yngri
voru hjálpuðu til strax og kraftar
þeirra leyfðu, og þau uxu úr grasi.
Átta ámm eftir fráfall föður síns,
ráðast þau ásamt móður sinni í það
stórvirki að byggja íbúðarhús af
steini.
Á'rið 1933 fengu þau Bjarna Run-
ólfsson frá Hólmi til að byggja raf-
stöð og rafvæða bæinn. Af hlunnind-
um er fylgdu Bólstað ber helst að
nefna veiðirétt í Heiðarvatni, þeirri
miklu og dijúgu matarkistu. 1 gegn-
um vakir á ísnum fengust margar
góðar máltíðar og gott búsílag fyrir
þá er stunduðu veiðarnar vel. Ekki
létu þeir Bólstaðarbræður sig vanta
þá róið var til fiskjar, með áraskipum
frá Vík.
Félagsbúskapur var í Bólstað til
ársins 1950. Með móður sinni
bjuggu: Hjálmar, Siguijón og Vil-
helmína. Hugborg, Vilhelmína og
Siguijón fluttu til Víkur. Árið 1950
hóf Þóra Þorbergsdóttir frá Hraun-
bæ í Álftaveri búskap með Hjálm-
ari. Með Þóru fluttu að Bólstað tveir
synir hennar: Þorsteinn og Gísli, þá
eins og tveggja ára gamlir.
Böm Hjálmars og Þóra eru: Sig-
urður Karl, f. 1952, brúargerðar-
maður, giftur Áslaugu Einarsdóttur
tryggingaumboðsmanni, þau búa í
Vík. Börn þeirra eru Sæunn Elsa
og Eiríkur Vilhelm. Barn Sigurðar
með Kristínu Kristmundsdóttur er
Kristín Jóna. Vilborg, f. 1954, maki
Kristján Benediktsson, þau eru bú-
sett í Vík. Börn þeirra era Hjálmar
Þór, Sigurlaug Marta og Kristín
Heiða. Vilborg vinnur á saumastofu
en Kristján er starfsmaður Kaupfé-
lags Árnesinga í Vík. Anna Matthild-
ur, f. 1959 (tvíburasystur Jóns
Hjálmarssonar), maki Einar Hjör-
leifur Einarsson, barn þeirra Hug-
borg. Einar er rafverktaki í Vík, en
Anna vinnur í verzlun Kaupfélags
Árnesinga í Vík. Jón, f. 1959, maki
Sigrún Guðmundardóttir, barn
þeirra Erna. Jón starfar sem véia-
maður hjá Vegagerð ríkisins í Vík,
þau búa í Vík. Fóstursynir Hjálm-
ars: Guðlaugur Gísli Reynisson, f.
1950, dáinn 1982, lét eftir sig son,
Siguijón Helga, móðir Jonína Bald-
ursdóttir. Þorbergur Þorsteinn
Reynisson, maki Gunnhildur Har-
aldsdóttir, bam þeirra Haraldur Þór.
Barn Gunnhildar Hafdís Unnur Dan-
íelsdóttir. Þorsteinn býr á Selfossi
og vinnur á hjólbarðaverkstæði.
Hjálmar hafði búsforráð í Bólstað
í 27 ár, og bjó með blandaðan bú-
skap. Á yngri árum fór Hjálmar á
vertíðar í Eyjum og var landmaður.
Einnig vann Hjálmar við vegagerð,
og lengi við slátrun sauðfjár í Vík.
Á vetrum reri hann til fiskveiða á
áraskipum úr Vík. Á áttræðisaldri
hætti Hjálmar búskap og fiutti til
Víkur. Þar bjó hann fyrst að Bakka-
braut 8, en keypti síðar húseignina
Hlíðarenda (Bakkabraut 1). í fáein-
um orðum hef ég reynt að lýsa
lífshlaupi frænda míns, en sem barn
ólst ég upp með þeim systkinum
ásamt ömmu minni í sjö ár. Kynnt-
ist ég þá því heilbrigða mannlífí sem
ríkti þar í dalnum, inn á milli fjall-
anna, þar sem Kerlingardalsá skipti
löndum bæjanna. Á sumrin er mikil
veðursæld í Bólstað. Heyskapur og
ræktun fór fram með hesta sem
afigjafa, þá var og sett upp súg-
þurrkun á bænum. Síðar tók vélvæð-
ingin við. Hjálmar átti lengst af
góðan reiðskjóta, er gaf honum
ómældar ánægjustundir. Hjálmar
frændi minn gerði ekki víðreist um
dagana, hann var bundinn átthögun-
um, sem hann unni, og hinu þrot-
lausa starfi bóndans, er krafðist
stöðugleika í öllum vinnubrögðum,
hvað svo sem dagatalið sýndi. Störf-
in þurfti að vinna. Seinustu æviár
Hjálmars voru erfið vegna veikinda
er þyngdust eftir því sem árunum
fjölgaði.
Hjálmar lést á Sjúkrahúsi Selfoss
eftir stutta en þunga sjúkralegu.
Nú þegar kveðjustundin er runnin
upp þakka ég af heilum hug fyrir
árin, sem við áttum saman í sveit-
inni okkar fögru. Konu hans, börn-
um, tengdabörnum og barnabörnum
votta ég innilegustu samúð.
Sigurbjörn Guðmundsson
í dag, laugardaginn 8. desember,
verður til moldar borinn Hjálmar
Böðvarsson frá Bólstað í Mýrdal.
Sem nágranni Bólstaðarfólksins,
á einum af bæjunum austan heiðar
átti ég þess kost að kynnast þeim
bræðram Siguijóni og Hjálmari og
síðar sambýliskonu Hjálmars, Þóra
Þorbergsdóttur, og börnum þeirra.
Þau bragðu búi og fluttu til Víkur
árið 1977.
Það var alltaf gott að koma að
Bólstað og tekið á móti gestum og
nágrönnum af hinni gamalkunnu
íslensku gestrisni og hlýju.
Það fór ekki heldur framhjá mér,
þó ungur væri og kominn af „möl-
inni“ að þekking þeirra bræðra á
búskap og verktækni var ekki ein-
göngu áunnin, heldur í blóð borin
og stóð föstum rótum langt aftur í
aldir og ættliði. Hvemig þeir þekktu
hveija kind með nafni, ekki aðeins
eigið fé, heldur einnig annarra
bænda austan heiðar. Þá fylltist ég
alltaf undran þegar ég kom í fjós-
hlöðuna í Bólstað að vetri til. Þar
sást aldrei laus heyvisk á sléttu
moldargólfinu. Allt hey leyst úr
stabbanum með heysting og hey-
stálið svo slétt eins og tekið með
hallamáli og réttskeið.
Einnig er mér minnisstæð sú
værð sem var yfír fénu í húsi, þann-
ig að þau urðu sýnileg vináttutengsl-
in milli húsdýranna og húsbænd-
anna.
Það sýndi líka glöggt hug þeirra
og umhyggju fyrir búsmalanum, að
ef í vetrarbyijun vora slæmar heimt-
ur hjá einhveijum austan heiðar, eða
að vitað var af einhveiju sauðfé eft-
ir á afrétti, þá var Siguijón farinn
af stað að leita, óbeðinn og einsam-
all.
Ósjaldan kom hann heim seint að
kvöldi í náttmyrkri og misjöfnu veðri
með lamb á herðunum eða teymandi
kindur, sem hann hafði verið að elt-
ast við daglangt inni á afrétti og
síðan teymt eða borið fram allar
heiðar til byggða. Ekki var minnst
á greiðslur og helst gæti ég haldið
að Siguijón hafí farið þessar ferðir
til þess að fá útrás fyrir karl-
mennsku sína og orku, ásamt með-
fæddri umhyggju fyrir fénu.
Þá er mér líka minnisstætt hve
athugulir og minnugir þeir voru á
allt sem breyttist í náttúrunni, ef
steinn hafði hrunið úr fjalli, skriða
fallið, eða menn og dýr á ferð. Ekk-
ert fór fram hjá þeim sem var að
gerast í augsýn, og næmir á öll
veðrabrigði náttúrannar.
Ég vil með þessum línum þakka
fyrir vináttu og gömul tengsl við
heimilisfólkið í Bólstað og votta Þóra
og börnum hennar samúð mína, sem
þó er blandin gleði yfir að Hjálmar
þurfti þó ekki að bíða lengur eftir
kallinu yfír móðuna miklu, farinn
að heilsu og kröftum.
Blessuð sé minning þeirra bræðra.
Reynir Ragnarsson
t
Ástkær móðir okkar, amma og systir,
ÁSTHILDUR THORSTEIIMSSON,
og elskuleg móðir mín og systir okkar,
ÁGÚSTA BRYNJÓLFSDÓTTIR,
eru látnar.
Aðstandendur.
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐMUNDUR HALLDÓRSSON,
Hábergi 3,
lést á heimili sínu 6. desember.
Börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
t
Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
KRISTJÁN B. G. JÓNSSON,
Blönduhlíð 5,
lést í Landakotsspítala 6. desember.
Eva Kristjánsdóttir,
Jón Gauti Kristjánsson,
Kristjana Kristjánsdóttir, Stefán Magnússon,
Þórdís Anna Kristjánsdóttir,
Guðbjörg Eva Kristjánsdóttir, Óskar Karlsson.
t
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
útför
ÁGÚSTU UNNAR GUÐNADÓTTUR,
Álfaskeiði 99,
Hafnarfirði.
Bjarni M. Jónsson,
Erla Sigurbjörnsdóttir, Eysteinn Jónsson,
Guðfinna Sigurbjörnsdóttir, Elvar Berg Sigurðsson,
Sigurbjög Sigurbjörnsdóttir, Karl Gíslason,
barnabörn og barnabarnabörn.
Jóhanna Böðvars-
dóttir - Minning'
Kveðja úr næsta húsi
Þingholtin era mikið ævintýri fyr-
ir augað. Og mikið er gaman að
fylgjast með litbrigðum jarðarinnar,
trjánna og alls blómsturs í þessu litla
þorpi borgarinnar. Eitt ævintýranna
gerist á lóðamörkum okkar Nönnu,
en svo var Jóhanna ætíð kölluð.
Einu sinni var lágt og lítið gerði
sem aðskildi garða okkar, og við
hugðum að ef það yrði fjarlægt,
fengju blómin meiri birtu, meiri sól,
og það varð meira ljós ... Nanna var
alltaf í garðinum, ætíð að hlúa að,
ævinlega vakin yfir Velferð blóm-
anna, hún var elskhugi þeirra og
drottning. Hún vissi allt um tré og
runna. Balkanfura, japanskt lerki —
hindartré. Rosa hybryda — Malus
florinbunda — Lavendill.
Og Nanna talaði um friðarlilju,
dularblóm og kærleikstré. Philod-
endron bipinnatifidum, ugluglyrnu,
englavæng og hamingjublóm.
Og hvað veit ég — jú hún var
ekki alveg sátt við njólann sem ég
ræktaði og hvönnina sem mér finnst
vera fegurst jurta. Nanna varð líka
meir en lítið undrandi eitt sinn, er
upp komu traðirnar margir menn
með mikið dót, myndavélar og járn-
brautarteina.
„Megum við fjarlægja snúrastaur-
ana“? spurðu þeir og óskuðu eftir
að kvikmynda njólana og hvönnina.
Almáttugur minn, sagði Nanna,
hversvegna þetta illgresi?
„Við erum að kvikmynda Atóm-
stöðina sögðu mennirnir og þar í
stendur að í hlaðvarpa organistans
vaxi þessar jurtir. Síðan íjarlægðu
þeir snúrustaurana, lögðu járnbraut,
máluðu hús mitt grátt, settu eitt
blóm í glugga, og forláta lampa í
eldhúsið — en það er önnur saga.
En þetta stúss gaf hvönninni tilveru-
rétt ...
Nanna var glæsileg kona, mild
og blíð. Hún átti sér langa og
stranga sjúkdómssögu, en aldrei var
talað um veikindi.
Það voru börnin og blómin sem
áttu hug hennar allan. Þegar börn
okkar vora lítil og barnabörnin í
heimsókn og rektorssynirnir Siggi
og Svenni voru smávaxnir pottormar
— nú era þeir embættismenn, og
Ingunn virðuleg læknisfrú fyrir
norðan heiði.
. Já þá var gaman á Laufásvegin-
um, og gras í garðinum. Indíána-
tjaldið hennar Ingunnar var um-
ferðamiðstöð gleðinnar. Börn
streymdu að úr öllum áttum, Nanna
kom með kökur, Unnur lagaði kakó
og allir voru skikkaðir til að teikna
nokkrar myndir, líka Nanna. Þannig
eignaðist ég nokkur hundruð barna-
teikningar. Stundum kom eiginmað-
ur Nönnu, Jón Aðils leikari og lék
með krökkunum.
Já, góðir grannar eru gulli betri
og nú dreymir hús mitt um lítil börn
að leik við lítið indíánatjald ...
En nú falla haustlaufin græn og
verða rhlyni og garrinn gnauðar
síðan al ... Dumbungsgráir og sem
spannar allt litrófíð hvirflast í dansi
desembersólar ... Svartþrestimir eru
mættir í kornið sitt, en engin Nanna
til að gefa þeim ... Vepjan sem var
hér í sumar er flogin út og suður.
Ýlir fer norðan í ask og hlyni og
garrinn gnauðar við upsir ... Dum-
bungsgráir og þungir skýjabólstrar
hrannast um vestrið.
Desembersólin, voldug og sterk,
brýst undan fargi tveggja bakka
veðurs og sólstafír magna marin-
blátt hafíð í indígólitan massa.
Og nú er Nanna á förum, hún
líktist sínum blómum, sem geyma
bros Guðs og í liósaskiptunum drúpa
höfði og hníga, en skila eftir höfgan
ilm og fagurt minni.
„Hvað er að deyja annað en
standa nakinn í blænum og hverfa
inn í sólskinið, hvílast skamma stund
í faðmi vindanna og verða endurbor-
ihn af nýrri móður ...“
Við hér á Laufásveginum söknum
hennar og þökkum samveruna.
Blessuð sé minning Nönnu, góðrar
og yndislegrar konu. Börnum,
tengdabörnum og öðrum ástvinum
era færðar innilegar samúðarkveðj-
ur.
t
Hugheilár þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og
útför
HJARTAR ODDSSONAR
læknis,
Birkigrund 38,
Kópvogi.
Soffía Ágústsdóttir, Oddur Rúnar Hjartarson,
Sigriður Jónsdóttir,
Hrafnildur Kristinsdóttir,
Ágúst Oddsson, Hulda Karlsdóttir,
Kristján Oddsson, Berglind Steffensen,
Sóley Hildur Oddsdóttir, Einar Dalberg Einarsson.
Veturliði Gunnarsson