Morgunblaðið - 17.02.1991, Síða 7

r oMORGUNELAÐlÐ SUNNUDAGUR '17/ FEBRÚAft >1991
ic a7
Kolbrún vinnur fyrir hádegi í
Seðlabanka íslands og á meðan er
dóttirin, Arna Kristín 5 ára, á leik-
skóla. Handboltaæfingamar hefjast
yfirleitt um sex-leytið sem þýðir að
eiginmaðurinn, Guðmundur Kol-
beinsson, húsasmiður og handbolta-
dómari, sér um kvöldmatinn handa
börnunum. „Ég þarf ekkert að ganga
á eftir honum. Matartilbúningur er
mikið áhugamál hjá honum þannig
að hann fer létt með að fæða bömin
á meðan ég stunda mínar æfingar.
Maður verður eftir bestu getu að lifa
heilsusamlega. Ég get þó ekki sagt
að ég sé mikið á varðbergi gagnvart
því sem ég læt ofan í mig.“
Kolbrún segir að bömin ráði því
alfarið sjálf hvort þau stundi íþróttir
eða ekki. „Dóttirin, sem er fimm
ára, er varla orðin nógu gömul, en
Kolbeinn, sem er 12 ára, er farinn
að æfa bæði fótbolta og handbolta
og er hann meira að segja í markinu
í handboltanum eins og mamman. í
fyrstu hafði hann engan sérstakan
áhuga, byijaði, hætti og byijaði svo
aftur. Aftur á móti fæ ég mikla
hvatningu að heiman. Þau styðja öli
við bakið á mér og em dugleg við
að mæta á leikina.“
Aðspurð um önnur áhugamál,
sagði hún að skíðin tækju líklegast
við af handboltanum. „Ég er að reyna
að draga eiginmanninn með mér á
skíði á vetuma, en sem unglingur
var ég mikið á skíðum og keppti
reyndar töluvert líka. Svo höfum við
þessar eldri, aðallega þó þær konur
sem hættar em að æfa, stofnað okk-
ar eigin saumaklúbb þó lítið fari fyr-
ir hannyrðum á þeim vettvangi,"
segir Kolbrún.
„Ég held að konur geti haldið eins
lengi áfram í keppnisíþróttum og þær
treysta sér til. Það verður hver og
ein að finna það út fyrir sig. Eflaust
er ég eitthvað þyngri á mér nú en
áður. Það er erfitt að gera sér grein
fyrir því. Kannski er maður bara
þreyttari andlega. Maður er jú alltaf
bundinn þessum æfingum. Það em
margir af mínum ættingjum og
kunningjum, sem ekkert skilja í því
hvernig ég get fórnað mér svona
fyrir handboltann. Og ýmsum fínnst
komin tími til að ég fari að leggja
skóna á hilluna, komin á þennan ald-
ur. Sjálf veit ég ekki hversu lengi
ég held áfram. Þetta hlýtur að vera
rosalega gaman. Annars væri maður
ekki í þessu,“ segir Kolbrún Jóhanns-
dóttir.
Ég aet vissulega
verii mamma
þeirra sumra
- segir Kolbrún Leifsdóttir, körfuknattleikskona
„ÉG ER frá ísafirði og þar byrj-
aði ég að æfa körfubolta 14 ára.
Það var eiginlega leikfimikenn-
ari, sem kom til Isafjarðar einn
veturinn, sem smitaði okkur
nokkrar og upp frá því byrjuð-
um við reglulegar æfingar. Ég
var líka mikið i sundi á þessum
árum og setti m.a.s. nokkur ís-
landsmet. En þegar ég varð 16
ára lá leiðin í Menntaskólann á
Akureyri. Þá var ég að mestu
hætt sundæfingum og körfu-
boltaæfingar lágu niðri á mennt-
askólaárunum. Tveimur árum
eftir stúdentspróf fór ég suður
í Kennaraháskólann og það er
ekki fyrr en þá að ég byrja af
krafti með ÍS,“ segir Kolbrún
Leifsdóttir, sem skipar lið IS í
körfubolta og er auk þess fjög-
urra barna móðir, en hún mun
næsta sumar halda upp á fer-
tugsafmælið.
Kolbrún starfar utan heimilis
sem kennari í hálfri stöðu
sem kennari. „Ég útskrifaðist úr
Kennaraháskólanum 1976 og var
heimavinnandi húsmóðir þar til
fyrir fjórum árum, en ég byijaði
að kenna þegar mín yngsta dóttir
fór í sjö ára bekk. Ég hef spilað
eins lengi ófrísk og ég hef treyst
mér til, allt upp í það að vera geng-
in með hátt í fímm mánuði. Aðeins
einu sinni man ég eftir því að þjálf-
arinn tæki það mjög nærri sér að
ég væri að spila svona á mig kom-
in og það var einmitt Ameríkani
sem þá var okkar þjálfari. Hann
varð dauðskelkaður um leið og eitt-
hvað var stjakað við mér.“
„I nokkur undanfarin ár hef ég
verið að segja að þetta sé síðasta
árið mitt í körfuboltanum. Svo hef
ég náttúrulega aldrei staðið við þau
orð. Þetta er svo fínn hópur og
þegar maður er á vellinum með
þessum yndislegu stúlkum, þá fínn-
Kolbrún Leifsdóttir, Jón Óskarsson og börnin fjögur, þau Óskar
Ófeigur 15 ára, Sigrún 14 ára, Alda Leif 11 ára og Eygló 10 ára.
Kolbrún Leifsdóttir á körfuboltaæfingu með ÍS.
ur maður ekki fyrir neinum aldurs-
mun þó ég geti vissulega verið
mamma þeirra sumra. Þær eru
ekki ennþá farnar að kalla mig
mömmu, en einhvem tíma þegar
við vorum að keppa, þá heyrði ég
einn mótherjann arga: „Á ég að
passa kerlinguna." Auðvitað tekur
maður svona lagað ekki nærri sér.
Þetta er aðeins sagt í hita leiksins."
Kolbrún segir að þjálfari liðsins
skipti miklu máli og eflaust hefði
hún ekki haldið áfram í vetur ef
þjálfari IS, Jóhann Bjarnason, hefði
ekki ákveðið að halda áfram, en
þetta er annað árið hans með ÍS-
stelpurnar. „Það er virkilega gaman
á æfíngunum og hann er með mjög
fjölbreyttar og skemmtilegar æf-
ingar.“ Kolbrún hefur tvisvar sinn-
um orðið íslandsmeistari með ÍS
og hefur liðið góða von um bikarinn
í ár auk þriggja annarra liða,
Hauka, IR og Keflvíkinga.
Þær konur, sem eru á aldur við
Kolbrúnu ogeinu sinni léku með
henni í aðalliði ÍS, hafa nú allar
dregið sig í hlé, en koma þó saman
vikulega í 45 mínútur í senn til að
spila körfubolta. Það fínnst Kol-
brúnu hinsvegar allt of lítið — hún
segir að það taki því ekki að mæta
fyrir svo lítinn tíma.
Kolbrún segir að börnunum finn-
ist ekkert eðlilegra en að mamman
sé á æfingum þó hún sé að nálgast
fertugsaldurinn. „Krakkarnir hafa
alist upp með þessu og eru vitan-
lega mjög stolt þegar mamma vinn-
ur. Að sama skapi taka þau það
mjög nærri sér ef mamma tapar.
Ég veit ekki hvort ég er tapsár.
Ég er a.m.k. mjög fljót að jafna
mig. Maður er að verða svolítið
skynsamari en áður. Þetta er bara
leikur, ekki satt? Það er ekki laust
við það að ég fínni meira til fóta-
þreytu nú en á mínum yngri árum.
Ég virðist ekki þola álagið eins vel
og ég gerði einu sinni og þarf nú
lengri tíma til að jafna mig eftir
erfiða leiki. Það hefur verið árviss
viðburður hjá mér að bæta á mig
nokkrum aukakílóum á sumrin og
hef ég verið um það bil tvo mánuði
á haustin að komast í toppform.
Og nú orðið er það mikilvægt atr-
iði fyrir mig að slaka ekki á í jóla-
fríinu þó yngri stelpurnar geti leyft
sér það.“
Eiginmanni sínum, Jóni Óskars-
syni, kynntist Kolbrún á vettvangi
íþróttanna, en hann var körfuknatt-
leiksþjálfari ÍS þegar Kolbrún fór
fyrst að mæta á æfíngar. „Hann
hvetur mig óspart og er duglegur
við að drífa mig af stað. Stundum
er eins og maður sé á kafí í verkefn-
um, bæði heima og í vinnunni, en
allt er þetta spuming um að hag-
ræða sínum tíma. Þá skiptir líka
máli að sjálf keyri ég ekki bíl í
Reykjavík. Ég hef aldrei þorað út
í umferðina héma þannig að mað-
urinn minn verður að gjöra svo vel
að keyra mig á æfíngar og sækja
mig oft aftur.“
Kolbrún segist vera alæta á
íþróttir. Hnefaleika muni hún þó
aldrei þola, en golf ætlar hún að
geyma til seinni ára. „Golf er sú
íþróttagrein, sem kitlar mig mjög
mikið og ég hef hugsað mér seinna
meir að plata eiginmanninn með
mér í það. Golf er kjörin íþrótt fyr-
ir hjónafólk“.
Þoð er alltaf vísst álog,
sem fylgir hverri keppni
segir Unnur Stefánsdóttir hlaupakona
HÚN SKAUT keppinautum sín-
um heldur betur ref fyrir rass á
landsmótinu, sem haldið var í
Mosfellsbæ sl. sumar, þegar hún
sigraði í 400 metra hlaupi, þá
39 ára gömul, á meðan mótherj-
ar hcnnar voru um eða innan
við tvítugt. „Þetta var mjög sér-
stæð tilfinning. Ég hef oft keppt
á landsmótum, en að lenda í
fyrsta sætinu í 400 metrum hef-
ur aldrei áður koniið fyrir. Þess-
ar stúlkur, sem voru að keppa
líka, gætu hafa verið dætur mín-
ar þó ég finni reyndar ekki fyr-
ir neinu kynslóðabili þegar út á
völlinn er komið. Mér finnst ég
alltaf vera ósköp ung. Ég veit
hinsvegar ekki hvað hinar stelp-
urnar hugsa um mig,“ segir
Unnur Stefánsdóttir, en hún
varð fertug 18. janúar sl. og
stundar æfingar enn af kappi
og ætlar ekki að hætta á meðan
hún hefur gaman af.
Þannig var að ég vissi ekki lengi
vel hvort ég ætti nokkuð að
vera að blanda mér í landsmótið
vegna þess að ég hafði tekið að
mér að vera kosningastjóri í sveit-
arstjórnarkosningunum sl. vor og
þar af leiðandi varð ég að ýta æf-
ingum frá mér um tíma. Ég sló
þó til með þessum góða árangri
Unnur á æfingu
Kópavogs.
vesturbæ
og ég held hreinlega að þessi hvíld
hafí aðeins verið til góðs. Stundum
getur verið að maður æfí of rnikið."
Unnur er alin upp í Vorsabæ í
Árnessýslu. Ellefu ára gekk hún
til liðs við ungmennafélagið í sveit-
inni og keppti framan af í lang-
stökki, hástökki og spretthlaupum.
Eftir að hafa gengið í gegnum
héraðsskólann að Laugarvatni og
síðar húsmæðraskólann þar, lá leið-
in í Fósturskóla íslands. Þá, rúm-
lega tvítug, fór hún að færa sig
yfir í 400 og 800 metra hlaup sem
hafa verið hennar aðalkeppnis-
greinar fram til þessa. Frá 1973
til 1981 fór lítið fyrir keppni þó
alltaf hafí hún tekið þátt í einhverj-
um mótum. „Svo þegar ég byijaði
aftur þrítug fannst mér þetta vera
svo óskaplega gaman að ég fór að
æfa á fullu og þá fór líka árangur-
inn að sýna sig.“
Unnur segist æfa fímm sinnum
í viku, tvo tíma í senn, og á vet-
urna bætir hún erobikki og þrekæf-
ingum við. Þrekæfíngarnar stunda
ég í æfíngamiðstöð og hafa þær
styrkt mig mikið. Ég finn að ég
þarf að hafa melra fyrir þessu eft-
ir því sem aldurinn færist yfír.
Snerpan er ekki eins góð og áður.
Maður er ekki alveg eins fljótur í
startinu." Eiginmaður Hennarer
Hákon Sigurgrímsson, fram-
kvæmdastjóri Stéttarsambands
bænda og eiga þau tvo syni, 13
og 15 ára. „Það var árið 1981 að
fjölskyldan fylgdi mér á landsmót
til Akureyrar. Fi'am að þeim tíma
hafði maðurinn minn ekki stundað
Hjónin Unnur Stefánsdóttir og Hákon Sigurgrímsson ásamt sonum
sinum, Grími 13 ára og Finni 15 ára.
neinar íþróttir eða líkamsrækt að
neinu tagi og var ansi oft farin að
kvarta um höfuðverk enda kyrrset-
umaður og innivinnandi allan dag-
inn. En eftirþetta landsmót ákvað
hann sjálfur að fara af stað og nú
er svo komið að hann fer fjórum
sinnum í viku í heilsurækt og
skokkar auk þess stundum með
mér. Að mínu mati eiga bameignir
ekki að koma í veg fyrir að konur
geti sinnt íþróttum ef viljinn er
fyrir hendi. Það er æfingin sem
skiptir máli og því meir sem lagt
er á sig, þeim mun betri árangur
næst.
Síðust tvö til þijú árin hef ég
verið að leggja minni og minni
áherslu á keppni. Ég hleyp meira
til að halda mér í góðu líkamlegu
og andlegu formi þó ég taki alltaf
þátt í einhveijum mótum. Keppni
slítur manni óneitanlega dálítið út
því það er alltaf visst álag sem
fylgir hvetju móti. Maðurinn minn
segir að ég sé stressuð fyrir keppni.
Eflaust er það rétt hjá honum þó
ég forðist að láta mikið á því bera.
Á hinn bóginn held ég að þessar
keppnir hafi hjálpað mér svolítið í
pólitíkinni. Maður er búin að fá
ákveðna þjálfun íþví að undirbúa
sig.“
Unnur segir fjölskylduna leggja
töluvert upp úr hollustu og hún
endurspegli matseðilinn hveiju
sinni. „Strákarnir hafa vanist á
hollmeti og þeim finnst t.d. alveg
sjálfsagt að taka lýsi á morgnana.
Gosdrykkir eru yfírleitt ekki til á
heimilinu. Auk þess eru kökur og
sætindi lítið notuð. í staðinn ertil
nóg af grófu brauði og áleggi.
Vegna þess að ég er mun minna
heima en maðurinn minn, þá hefur
hann alfarið tekið við þeirri starf-
semi, sem að öllu jöfnu fer fram í
eldhúsinu auk þess sem hann sér
um öll matarinnkaup til heimilisins.
Eldamennska er hans áhugamál
og ég held að mér sé óhætt að
segja að hann sé hinn besti kokk-
ur. Þetta hefur hann gert síðan
1987, en þá fór ég í fullt starf
utan heimilis, var auk þess komin
í pókitíkina og var ennþá að hlaupa.
Það er helst að ég vaski upp á eft-
ir og svo sé ég um þvottinn.“