Morgunblaðið - 20.02.1991, Síða 39

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 20. FEBRÚAR 1991
39
Minning:
Jórunn Guðmunds
dóttir saumakona
Fædd 9. nóvember 1902
Dáin 30. janúar 1991
Jórunn var dóttir Guðmundar Pét-
urssonar, Pálssonar frá Ytri-Kotum
í Blönduhlíð og Solveigar Jónsdóttur,
Sigurðssonar frá Göngustöðum í
Svarfaðardal. Solveig átti einn son
frá fyrra hjónabandi, Jón Ferdin-
andsson, en börn þeirra Guðmundar
voru 5, þau Kristín, Helga, Jórunn,
Páll og Kristrún. Öll eru þau látin nú.
Guðmundur og Solveig bjuggu
lengst í Smiðsgerði í Kolbeinsdal, en
á fleiri bæjum í Skagafirði. Jórunn
var fædd í Hjaltastaðahvammi í
Blönduhlíð. Þar eru klappir nokkrar
ofan túnsins, sem urðu nánast að
undraveröld í leik'barnanna á bæn-
um. Alla tíð var kært með þeim
systkinum og héldu þau tryggð, þótt
leiðir skildi.
Ung að árum hélt Jórunn til
Reykjavíkur og lærði að sauma hjá
dönskum klæðskera, sem Rydelsberg
hét og þótti ekki af verri endanum.
Þar var þá ævistarfið í sjónmáli.
Jórunn ílentist ekki sunnanlands,
norður vildi hún og varð Akureyri
fyrir valinu. Þar bjó hún til æviloka.
Hún var almennt þekkt sem Jór-
unn saumakona. Það var hún af
guðs náð. Hún lagði alla alúð sína
og sál í að vanda handbragðið sem
mest og þótti aldrei um of. Hún
kunni ekki að hespa af verkunum,
þótt tími væri naumur. Því átti hún
oft langan vinnudag við saumaborðið
sitt.
Tolstoy heldur því fram, að sköp-
unargleðin sé hin æðsta gleði. Með
það í huga hefur Jórunn uppskorið
ríkulega.
Jórunn átti eina dóttur, Guðrúnu
Ingibjörgu Þorsteinsdóttur, sem bú-
sett er í Reykjavík. Hennar börn eru
Guðmundur, Kristinn (dó ungur), og
Guðrún. Guðmundur var alinn upp
hjá ömmu sinni og stolt hennar og
gleði alla tíð. Hann er lærður raf-
magnsverkfræðingur frá Þýskalandi.
Jórunn var ættrækin og trygg og
lét sér annt um að halda tengslum
við ættmenni sín, þótt í fjarlægð
væru. Þess snaut ég sem afdala barn
í Skagafirði, en hún var móðursystir
mín. Mér er enn í fersku minni send-
ing, sem ég fékk frá henni í þá daga.
Hafði sú að geyma alls kyns pjötlur
og dýrindis efnisbúta. Ég þorði varla
að snerta þetta, hvað þá meira. Þetta
var mér sem fjársjóður.
I ljósi þessara minninga sé ég
Jórunni enn í dag.
Mér fannst hún vera eins konar
ævintýraprinsessa, fjarlæg, eilítið
köld á yfirborði, en undir bjó allt
önnur kona, sem viidi gefa og gleðja.
Ekki lét hún uppi hug sinn og aldrei
heyrðist hún kvarta, þótt ærið gust-
aði um hana stundum. Hún var fal-
leg kona með reisn í fasi, vel klædd
og gekk bein í baki.
Jórunn unni mjög sinni heima-
byggð eins og títt er um þá, sem
alast upp við kröpp kjör, en hverfa
síðan á braut. Þá þokar allt, sem
andstætt var og lífsskeiðið litast
bláma fjarlægðar.
Ég sé hana sem barn að leik á
klöppunum góðu hjá litla bænum í
Skagafirði. Hafa ekki draumar henn-
ar um fagra veröld verið næst því
að rætast þar?
Jórunn fór á Dvalarheimilið
Skjaldarvík, þegar þrek hennar
þvarr, þar var hún nokkur ár, nær
heimi horfin, þó enn bein í baki. Hún
var fagurkeri allt til enda og neitaði
að klæðast flíkum nema úr góðum
efnum væru. Ekki mátti gleyma
hreingerningum annað slagið. Síð-
asta krafa hennar til lífsgæða var
hreint og fallegt umhverfi.
Hinsta ósk mín til frænku, minnar,
er að hún finni fegurðina, sem var
svo rík í huga hennar.
Hallfríður Kolbeinsdóttir
Mig langar að minnast móður-
systur minnar, Jórunnar, með
nokkrum orðum, svo nátengd hefur
hún verið mér frá barnæsku. Móðir
mín, Helga og hún, voru mjög sam-
Helga Illugadóttir
Laugalandi - Minning
Fædd 7. október 1901
Dáin 26. janúar 1991
Dauðinn er alltaf óvelkominn, sár
og bitur, þegar hann ber að dyrum,
jafnvel þó maður hafi vitað að
hvetju fór. Nú er hún Helga mín
öll, en kynni okkar voru búin að
standa í rúm 40 ár. Mér er sérstak-
lega minnisstætt, þega.r við krakk-
arnir frá Stað og Arbæ fórum labb-
andi inn að Laugalandi á sunnudög-
um til þess að fá að fara þar í sund-
laugina. Þegar búið var að busla í
lauginni heillengi, beið alltaf hlaðið
borð hjá Helgu. Þó eru það ekki
veitingarnar sem slíkar, sem ég
minnist nú í dag, 40 árum síðar,
heldur hið hlýja og einlæga viðmót
hennar Helgu og sú gleði, sem allt-
af ríkti þá í stofunni á Laugalandi.
Tíminn leið og alltaf hélst gott
samband við þau á Laugalandi.
Haustið 1974 fóru Helga og Theó-
dór til Reykjavíkur og settust að
hjá Guðmundi syni sínum, en um
vorið fóru þau vestur að Lauga-
landi og voru þar fram á haust. Þau
héldu þeim sið, þar til Theódór lést
árið 1978. Helga hélt þó áfram að
fara vestur að Laugalandi á hverju
sumri og var þar oftast eins og síð-
ast nú í sumar. Sumardvölin á
Laugalandi varð nú styttri en áður,
því að hún var búin að taka sjúk-
dóm, er leiddi til þeirrar ferðar, er
ekki verður umflúin.
Samtals dvaldi Helga á Lauga-
landi í 50 sumur. Sá staður var
henni mjög kær, því að Helga var
mikið náttúrubarn og átti þar víða
spor um landareignina. Það var
vorið 1940 sem þau Helga og Theó-
dór fluttu vestur að Laugalandi.
Þá nokkru áður hafði Helga farið
til spákonu, sem sagði að hún ætti
mikið ferðalag fyrir höndum út á
land. Þar myndi hún setjast að á
stað, þar sem væri lítið undirlendi,
en hjá fjallshlíð og klettar fyrir of-
an. Bærinn stæði á bakka við stórt
vatn eða fjörð, og þar myndi hún
dvelja lengi. Kunnugum þykir þessi
lýsing á Laugalandi býsna nákvæm,
og þar dvaldi hún, eins og framar
segir, í 50 sumur.
Síðustu 16 árin dvaldi Helga hér
í Reykjavík hjá Guðmundi syni sín-
um, en við Guðmundur höfum hald-
ið við kunningsskap okkar síðan við
vorum krakkar. Á þeim árum, er
ég var bóndi í Mýrartungu í Reyk-
hólasveit og þurfti eins og gengur
stundum að skreppa til Reykjavík-
ur, dvaldi ég gjarnan hjá þeim Guð-
mundi og Helgu. Hjá þeim var ákaf-
lega gott að vera, og Helga tók
mér nánast eins og týndum syni
og dekraði við mig á allan hátt. Það
vil ég nú, þó seint sé, þakka fyrir.
Ég og fjölskylda mín vottum
börnum Helgu og öðrum ættingjum
innilega samúð.
Jón Snæbjörnsson frá Stað
Kveðjuorð:
Gottskálk Þ. Gíslason
húsgagnasmíðameistarí
Fæddur 25. desember 1912
Dáinn 12. febrúar 1991
Ef nokkur maður, sem ég hefi
þekkt, verðskuldar að vera kallaður
listasmiður, hefur það verið hann
Gottskálk. Það veit ég líka að allir,
sem séð hafa og kynnst handar-
verkum hans geta tekið undir. Þeg-
ar saman fer vandvirkni, hagleikur
og fágæt samviskusemi, verður ár-
angurinn í samræmi við það. Hann
var líka maður þeirrar kynslóðar,
sem nú er að hverfa af sjónarsvið-
inu og ólst upp við annað verðmæta-
mat en nú hefur Iengi gilt, þar sem
nýtni og samviskusemi ásamt með
vönduðum vinnubrögðum var í
heiðri höfð.
Heiða og Gottskálk. Svo lengi
sem ég man hafa þessi tvö nöfn
verið samtvinnuð. Á bernskuheimili
mínu var tæplega svo minnst á
annað þeirra að hitt væri ekki nefnt
líka. Með þeim systrum, móður
minni heitinni og Þórheiði Sigþórs-
dóttur, sem nú syrgir Gottskálk,
eiginmann sinn, var alla tíð afar
kært og þegar farið var til Reykja-
víkur í þann tíð var dvalið hjá þeim
og þegar þau komu vestur í Ólafs-
vík var hátíð. Þau voru engar háv-
aðamanneskjur, öðru nær, lítillæti
og yfirlætisleysi og umfram allt til-
litssemi held ég hafi alla tíð ein-
kennt alla þeirra framgöngu. Heiða
og Gottskálk. Tryggðin náði alla
leið. 1 veikindum eiginmanns síns
að undanförnu hefur Heiða í bók-
staflegri merkingu borið hana á
höndum sér. Það var staðið meðan
stætt var og í raun lengur. Um það
voru ekki höfð nein orð og allt í
kyrrþey unnið. Sá stíll hefur alla
tíð einkennt þetta fágaða heimili.
Ég og fjölskylda mín vottum
Þórheiði, Bergþóru og Júlíönu, okk-
ar innilegustu samúð.
Jarðarför Gottskálks fer fram í
dag kl. 13.30 frá Fríkirkjunni.
Guðbrandur Þorkell
Guðbrandsson
rýndar alla tíð og mikill samgangur
á milli heimili þeirra. Eitt var fastur
liður,. Jórunn og Ingibjörg dóttir
hennar voru öll jól á heimili for-
eldra minna og seinna bættist við
dóttursonur hennar, Guðmundur
Pétursson, sem hún ól upp, og var
yndi og augasteinn ömmu sinnar,
og við systur litum á sem litla bróð-
ur okkar. Eftir að foreldrar mfnir
fóru að vera hjá mér á mínu heim-
ili á jólum og á öðrum tímamótum
var Jórunn jafn sjálfsögð, þá orðin
ein.
Jórunn var saumakona alla tíð,
og var alveg sérstaklega vandvirk
kona og hafði unun af að skapa
fallegar flíkur. Einnig hélt hún
mörg saumanámskeið um dagana
og margri konunni hefur hún kennt
fyrstu handtökin við sauma. Ég var
einn vetur hjá henni sem barn, og
man ég enn hvað mér fannst gam-
an að vera með henni innanum öll
fallegu efnin sem hún var að sauma
úr.
Frænka mín var mikil blómakona
og hafði mikið yndi af að fást við
græðlinga, en rósir voru hennar
uppáhaldsblóm og voru iðulega allir
gluggar hjá henni fullir af ilmandi
rósum.
Jórunn var mjög fínleg og lagleg
kona og hugsaði vel um að vera
vel til fara, sérstaklegan metnað
lagði hún í að vera fín um hárið.
Margar ferðirnar fór ég og setti í
hana rúllur, sfðan var sest niður
og drukkið kaffi og spjallað um líf-
ið og tilveruna og gjarnan skoðuð
móðinsblöð. Glæsileg var frænka
mín þegar hún var búin að klæða
sig upp í íslenska búninginn sinn.^
Gaman var að fylgjast með þegar
hún átti von á Guðmundi sínum í
heimsókn,' ekkert var of gott og
allt þurfti að gera hreint og pússa.
Ekki minnkaði gleðin eftir að Guð-
mundur giftist og eignaðist börn,
en hann er giftur Rögnu Kemp og
eiga þau tvö börn Teit og Katrínu,
sem voru langömmu þeirra afar
kær.
Ekki gerði hún víðreist um dag-
ana, vildi helst vera heima innanum
blómin sín og efnin.
Eftir að heilsan bilaði og hún gat
ekki lengur unnið við saumaskap
fór hún á Dvalarheimilið Skjaldar-
vík, þar sem hún var í nokkur ár.
Síðustu mánuði var hún á sjúkra-
deild Dvalarheimilis Hlíðar, þrotin
af kröftum og andaðist þar miðviku-
daginn 30. janúar.
Margt er það, og margt er það
sem minningamar vekur
og þær era það eina
sem enginn frá mér tekur.
(D. St.)
Hafi frænka mín kæra þökk fyrir
allt.
Sólveig Kristjánsdóttir
t
Innilegar þakklr fyrir auðsýnda samúð við andlát og jarðarför eigin-
konu minnar, móður okkar, tengdamóður og ömmu,
LOVÍSU MARGRÉTAR EYÞÓRSDÓTTUR.
Jóhannes H. Jónsson,
börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför
SVEINS ÁGÚSTSSONAR
frá Ásum.
Guð blessi ykkur öll.
Ingunn Sveinsdóttir, Kristín Sveinsdóttir,
Sigrún Sveinsdóttir,
Stefania Ágústsdóttir, Þorvaldur Ágústsson
og fjölskyldur.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
útför eiginmanns míns,
VERNHARÐS SVEINSSONAR
fyrrverandi mjólkursamlagsstjóra,
Laugargötu 2,
Akureyri.
Fyrir mína hönd og annarra vandamanna,
María Sveinlaugsdóttir.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og
vinarhug við andlát og útför
JÓNS SIGURÐSSONAR
frá Vestur-Holtum,
V-Eyjafjöllum,
Kóngsbakka 14, Reykjavík.
Einar Jónsson, Halldóra Halldórsdóttir,
Ingibjörg Jónsdóttir, Lárus Ágústsson,
Kristinn Björnsson, Guðríður Indriðadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður, bróður og afa,
JÓHANNS BRIEM
listmálara.
Sérstakar þakkir til hjúkrunarfólks heimahjúkrunar og öldrun-
ardeildar Landspítalans, Hátúni 10B.
Elín Briem,
Katrín Briem, Hugi Ármannsson,
Ólöf Briem, Kári Petersen,
Brynhildur Briem,
Ólafur Briem,
Hugi Baldvin Hugason.