Morgunblaðið - 09.06.1991, Blaðsíða 10

10 c
MORGUNBLAÐI& SUNNUDAGUR 9. JUNI 1991
IEN6STA
/
IHEIMI?
eftir Valgeir Guðjónsson
„Ætlarðu til Bergen? Þá verð-
urðu að hafa með þér regnkápu,“
sögðu vinir og vandamenn þegar
þeim var tjáð að ég væri á leið-
inni til Bergen. „Ætlarðu að sigla
á víkingaskipi? Þá verðurðu sjó-
veikur! Þú verður að fá þér sjó-
veikipillur, nei, kannski frekar
svona sjóveikiplástur, sem þú
setur bara á bak við eyrað ...“
og síðan kemur ýtarleg harm-
saga Ingu mágkonu, sem er svo
sjóveik að hún þolir ekki að
hlusta á sjómannalög í útvarpinu
og ælir ef einhver minnist á
Akraborgina. En svo fékk hún
sér sjóveikiplástur og breyttist í
grimmasta sæúlf á tuttugu mín-
útum! Og hvað getur maður svo-
sem sagt? Undir svona kringum-
stæðum er best að brosa glaðlegu
þolinmæðibrosi og drífa sig síðan
til Bergen til að sigla á víkinga-
skipi til Orkneyja, því ef manni
býðst að fara til Bergen og að
sigla með víkingaskipi til Orkn-
eyja, þá fer maður til Bergen og
siglir með vikingaskipi til Orkn-
eyja. Maður blæs á allt sjóveiki-
tal og hefur með sér regnkápu
og ekkert mehe með það!
Veðrið í Bergen hefði
sómt sér á hvaða
Mallorkapóstkorti
sem er. Skafheiður
vorhiminn og dökk-
blá gola sem dansar
í nýútsprungnu
laufi. Ég ákveð
samstundis að láta ekki rigningar-
leysið fara í taugamar á mér, þótt
regnkápan mín rúmfreka sé í tös-
kunni.
Hjartað tekur kipp þegar flugvall-
arrútan ekur niður að höfninni og
þrjú víkingaskip koma í ljós, Gaia,
Oseberg og Saga Siglar. Þau liggja
við bryggjuna eins og sjálfsagðasti
hlutinn í þeirri fallegu bæjarmynd,
sem við blasir.
Rennilegar línurnar bera skipa-
smiðum fjarlægrar fortíðar fagurt
vitni. Sumir halda því meira að segja
fram að þessir gömlu skipasmiðir
hafi slagað hátt í sjálfa fullkomnun-
ina í sínum bestu smíðisverkum. Og
kunnáttan hefur gengið mann frá
manni, alveg fram til okkar daga.
Um borð er mikið líf í tuskunum og
ætti tæplega að koma á óvart þar
sem úthafssigling er fyrir höndum.
Gaia leggur á morgun til atlögu við
sjálft Norður-Atlantshafið og hin
skipin tvö sigla hvort til sinnar
heimahafnar, í Ósló og á Sunn-
mæri. Oseberg og Saga Siglar munu
síðan slást í för með Gaia frá Hali-
fax til Washington DC á hausti kom-
anda, en áætlað er að Vínlandsleið-
angrinum ljúki þar í bæ þann 9.
október, á degi Leifs Eiríkssonar.
Hetjur hafsins
Ég ryð mér leið gegnum hóp for-
vitinna Bergensara á bryggjunni og
stekk um borð í Gaia. Fyrsti maður-
inn sem ég rekst á er Gunnar Egg-
ertsson úr Vestmannaeyjum, en
hann og síðskeggjaði víkingurinn
Ríkharður Már Pétursson eru full-
trúar Sögueyjarinnar um borð í Ga-
ia. Reyndar mun Ríkarður dvelja að
verulegu leyti um borð í fylgdarskip-
inu Havella, vegna tæknikunnáttu
sinnar, og reynslu í meðferð ýmissa
tóla og tækja, en þeir Gunnar munu
sigla alla leiðina.
Þrír aðrir íslendingar eru í áhöfn-
um hinna skipanna, þau Ellen Rósa
Gunnarsdóttir, Herdís Ellen Gunn-
arsdóttir og Eggert Sigurðsson, og
þetta góða fólk tekur vel á móti land-
krabba að heiman.
Það er verið að taka kostinn um
borð og dytta að ýmsu smáu og
stóru. Skeggjaður samanrekinn ná-
ungi hefur vakandi auga með öllu
saman: leiðangursstjórinn Ragnar
Thorseth, sem í dag er fremsti könn-
uður og ævintýramaður í Noregi.
Hann reri einn, rúmlega tvítugur,
litlum árabáti yfir Norðursjóinn og
sigldi fyrir nokkrum árum knerrin-
um Saga Siglar í kringum jörðina.
Hann sigldi í kjölfar Roalds Amunds-
en Norðvesturleiðina svokölluðu, frá
Atlantshafí til Kyrrahafs og komst
fyrstur Norðmanna á Norðurpólinn,
svo eitthvað sé nefnt. Það fer svosem
ekki mikið fyrir honum Ragnari, en
þegar hann talar hlusta allir, því
hann veit hvað hann segir og eyðir
ekki orðunum i óþarfa.
Þeir sem á bryggjunni standa
horfa öfundaraugum á hvem þann,
sem vogar sér um borð í langskipið
og smátt og smátt fer ég að gera
mér grein fyrir að næstu vikuna
verð ég enginn venjulegur maður.
Ég mun fylla hóp útvalinna sæúlfa
og svaðilslarkara og kann strax al-
veg stórvel við mig í þessu nýja hlut-
verki.
Ég gýt augunum í laumi á
bryggjufólkið og ímynda mér að það
hugsi kannski með sjálfu sér: „Hver
skyldi hann vera þessi vörpulegi
sæúlfur með myndavélina á magan-
um? Ja, kannski er hann nú ekkert
svo rosalega vörpulegur, en mikið
ofboðslega hlýtur hann að leyna á
sér. Sá held ég að geti tekið til hend-
inni þegar kólgan tekur að yggla