Morgunblaðið - 22.12.1991, Side 17

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 22. DESEMBER 1991
17
Samþykkt af Rafmagnseftirliti ríkisins.
ber sig þannig, hann vinnur þann-
ig og hann talar þannig. Hann
fylgist grannt með klukkunni og
rekur leikarana áfram þegar þeir
slaka á milli æfinga. í æfingunum
hvetur hann þá, á blátt áfram ljóð-
rænan hátt. „ímyndið ykkur að
þið bylgist eins og jurtir á hafs-
botni,“ segir hann í leikfimitíma
leikkvenna klukkan níu að morgni,
„líkaminn sé eins og snærisspotti
sem spinnst í allar áttir, eða að
þið standið á glóandi steinum.“
Hann stjórnar slagsmálunum, leik-
fiminni, skylmingunum eins og
hljómsveitarstjóri. Hann er að sjá
sem hinn fullkomni atvinnumaður.
„Nákvæmni í tíma er nokkuð
sem ég hef tamið mér en ég vinn
ekki alltaf eftir fyrirfram ákveðnu
skipulagi. Kjarninn í minni vinnu
hlýtur að vera agi, því ég fæst við
hluti sem krefjast aga. Það er til
dæmis ekki hægt að búa til eitt-
hvað sem er „nokkurn veginn“
þegar um er að ræða bardaga á
sviði. Gera verður nákvæman
ramma eða mynstur, sem leikarinn
getur farið eftir. Þegar hann hefur
síðan tileinkað sér þennan ramma
og náð tökum á honum, öðlast
hann ákveðna ró og um leið frelsi.
Í öguðum bardagaatriðum hefur
leikarinn með öðrum orðum frelsi
til að spinna innan þess ramma
sem gefínn er.“
Hvaða árangur ber svona stutt-
ur tími, einn mánuður, í vinnu
með íslenskum leikurum?
„Ég sýni íslensku leikurunufn
dæmi um ákveðin vinnubrögð sem
þeir geta haft til hliðsjónar síðar
meir. Ég kenni þeim æfingar sem
þeir geta stundað til að halda sér
í þjálfun. Ég kenni ólíkar æfingar,
þannig að hver og einn fínni hvaða
þætti han hafí þörf fyrir að þjálfa.
Nemendum Leiklistarskólans
kynni ég starfsaðferðir okkar í
Moskvu. Mér fínnst nemendur
Leiklistarskólans raunar hafa
nokkuð góðan undirbúning."
Karpov talaði fyrr um þær
miklu persónulegu fórnir sem færa
verður leikhúsinu. Hann tekur þó
skýrt fram að það hafi einnig gef-
ið sér mikið, „í rauninni allt. Ég
get ekki hugsað mér að fást við
eitthvað annað en leikhús. Þegar
ég var barn dreymdi mig um að
verða leikari og sá draumur rætt-
ist. En mér fannst það ekki nóg
og lagði því kennslu fyrir mig. Þó
fslenskt leikhús
hefur fengið góðan
gestþar sem er
Nikolaj Karpov
Yasilíjevitsj,
rússneskur leik-
húsmaður. Hann
kennir leikurum,
söngvurum og leik-
listarnemum sviðs-
hreyfingar, alltfrá
skylmingum og
slagsmálum, til
svífandi léttraleik-
fímiæfinga
að þau tímabil komi að mér fínn-
ist ég hafa fengið mig fullsaddan,
get ég ekki losnað úr leikhúsinu.
Þau bönd sem halda mér þar eru
alltof sterk. Leikhúsið býr yfír
endalausri fjölbreytni og þar kem-
ur ætíð eitthvað óvænt upp á. Það
var til dæmis fyrir einskæra tilvilj-
un að mér bauðst tækifæri til að
koma hingað til íslands og starfíð
hér kom mér skemmtilega á óvart,
sérstaklega vinnan við Rómeó og
Júlíu.“
Hann er maður rétt rúmlega
fertugur, sonur skrifstofustúlku
sem dreymdi um að verða leikkona
en varð aldrei. Lífið í Moskvu
sjötta áratugarins helgaðist af
drauminum um leikhúsið og
Karpov varð leikari árið 1971, þá
22 ára. Konu sinni kynntist hann
er þau unnu saman að verkefni,
hún sem leikstjóri, hann leikari.
„Hún útskrifaðist sem leikstjóri
en hefur núna snúið sér að bók-
menntum og heimspeki. Sonur
okkar er nú í háskóla að læra leik-
húsrekstur."
Karpov telur sig ekki víðförulan
mann, en hann hefur unnið við
gerð kvikmyndar í Noregi, starfað
töluvert á Ítalíu, unnið með bresk-
um og bandarískum leiklistamem-
um, hann hefur kynnst starfi hol-
lenskra leikara og unnið við leik-
listarháskólann í Damaskus. „Það
er auðvitað fólkið sem er mest
spennandi á nýjum stöðum. Að
kynnast því fólki sem byggir lönd-
in gefur innsýn í margbreytileika
þjóðanna og vangaveltur um
mannlífíð koma fyrr eða síðar að
notum í samskiptum við annað
fólk, og svo auðvitað í leikhúsinu."
Hvernig tilfinning er það að
vera að heiman á þessum átaka-
tímum?
„Það er auðvitað afar blendin
tilfínning, en það er langt síðan
almenningur í Sovétríkjunum
gerði sér grein fyrir því að þau
væru ekki lengur til sem ein heild.
Þessi sundrung hefur staðið svo
lengi að það er hætt að skipta
máli hvort allt fer til fjandans eft-
ir hálft eða eitt ár. En auðvitað
er það erfitt að vera svona langt
í burtu, einkum frá ijölskyldunni.
Þá er ekki síður erfítt að gera sér
grein fyrir því hversu lítils hver
og einn má sín. Ég vona þó að
ég muni eiga þátt í að varðveita
rússneska leikhúshefð, að mér
auðnist að vinna heiðarlega og að
ég missi ekki áhugann á því sem
ég er að gera. Starf mitt og ann-
arra leikhúsmanna felst í því að
ala upp nýja kynslóð í leikhúsinu.“
Þmð Jmfnmst mkkmrt i vW
CNintendo)
VÖNDUÐ VERSLUN
HUÖMCO
FÁKAFENI 11 - SÍMI 688005

ORTUNA
ALADDIN
HAGKAUP
ú R V A L
1