Morgunblaðið - 22.12.1991, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 22. DESEMBER 1991
Jón B. Gunnlaugs-
son - Minning
Fæddur 21. júní 1936
Dáinn 17. desember 1991
Á morgun verður jarðsunginn frá
Fossvogskirkju bróðir minn, Jón
B. Gunnlaugsson. Þegar ástvinur
deyr, er eins og tíminn stöðvist um
sinn, en þegar maður áttar sig og
skynjar blákalda staðreyndina þjóta
minningarnar í gegnum húga
manns. Minningarnar frá æskudög-
ilm okkar heima í foreldrahúsum
og æ síðan. Það er einhvern veginn
svo, að þegar sorgin bankar að
dyrum er eins og að manns kær-
ustu og hjartfólgnustu minningar
birtist manni gleggst.
Jón fæddist og ólst upp í Ólafs-
firði og gleymdi aldrei uppiuna sín-
um, mikið þurfti hann að vita hvað
var að gerst í gömlu heimabyggð-
inni og mikið þurfti ég að vera fljót-
ur svo hann væri ekki á undan að
hringja til að spyija hvernig úrslit
hefðu verið í leikjum Leifturs.
Hann fluttist sautján ára gamall
að heiman og bjó í Reykjavík upp
frá því, að tveimur árum undan-
skildum er hann bjó erlendis. Ungur
kvæntist hann eftirlifandi eigin-
konu sinni Regínu Birkis og eignuð-
ust þau þrjú börn, Gunnlaug Krist-
ján sem fæddist 1956, Guðbjörgu
Birkis, fædd 1962, og Döllu Rann-
veigu, sem fæddist 1964. Öll eru
þau myndarlegt og vel gert fólk,
enda var hann stoltur af þeim. Jón
var mikið fyrir sína fjölskyldu og
sitt heimili. Hann bar mikla virð-
ingu fyrir sinni konu enda var
hjónaband þeirra gott, þau voru
ekki bara hrifin hvort af öðru, þau
voru sannir vinir í þess orðs bestu
merkingu. -
Vorið 1958 þegar ég kom af
héraðsskóla fluttist ég inn á þeirra
fallega heimili og bjó hjá þeim
meira og minna næstu tíu árin. Eg
held að þeim hafi fundist það alveg
sjálfsagt, en eftir á að hyggja er
Birting afmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórn blaðsins á
2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði að
berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga.
í minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Ekki eru tek-
in til birtingar frumort Ijóð um hinn látna. Leyfilegt er að birta til-
vitnanir í Ijóð, tvö erindi, eftir þekkt skáld, og skal þá höfundar
getið. Sama gildir ef sálmur er birtur. Meginregla er sú, að minning-
argreinar birtist undir fullu nafni höfundar.
Guðs kirkjii
er byggð á bjargi
Okkur langar til að minna fólk á plötuna
„Guðs kirkja er byggð á bjargi“
Á henni syngur Jón Þorsteinsson, óperusöngvari, sálma
við undirleik Harðar Áskelssonar.
Ur umsögnum gagnrýnenda:
„Hún einkennist afeinlægni og trúnrjáiningu... Samvinna
þcssara ágætu listamanna hefur getið afsér mjög eigulegan
grip fyrir þá sem unna góðum sálmaflutningi. “
Haukur Ágústsson, Degi.
„Þótt lítið láti yfír sér, er hljómplatan „Guðs kirkja er hyggð
á bjargi“ sigur fyrir íslenska kirkjumúsík almennt
og Jón Þorsteinsson sérstaklega... falleg lög, góður
flutningur og tær upptaka... Hér hefur íslenskum sálmasöng
verið settur nýr gæðastaðall... “
Ríkarður örn Pálsson, Rás I.
Fæst í hljómplötuverslunum um land allt.
Dreifing í síma 96-62220 (Svavar), 96-62382 (Matthías)
og 91-688796 (Bergþóra)
Útgefandi: Ólafsfjarðarkirkja.

það ekkert sjálfgefið að ung og
nýgift hjón taki táning inn á heim-
ili sitt og talsverð óþægindi höfðu
þau af leigjandanum, svona stund-
um. Fyrir þetta vil ég þakka nú,
það er ef til vill aldrei of seint að
þakka fyrir sig.
Eftir að ég fluttist norður í Ólafs-
fjÖrð aftur var að sjálfsögðu vík
milli vina, þó alltaf hefðum við sam-
band. Ég held reyndar að samband-
ið hafi verið r.ánara en við gerðum
okkur alltaf ljóst og meiningin var
að styrkja það enn nánar þegar um
hægðist. Við dauðlegt fólk viljum
svo oft gleyma því hve lífið er stund-
um stutt og dauðinn svo nálægur,
jafnvel handan við hornið. Mennirn-
ir ráðgera en Guð ræður.
Ekki ætla ég að tíunda kosti og
hæfileika Jóns í þessum línum, en
honum var óvanalega margt vel
gefið. Eitt langar mig að minnast á
í fari hans, sem var mjög áber-
andi. Þótt hann væri manna fyrstur
að sjá spaugilegu hliðarnar og taka
eftir því sérstaka í fari fólks og
jafnvel ná töktum þess, var hann
sá umtalsfrómasti maður sem ég
hef kynnst. Ekkert þoldi hann eins
illa og að heyra fólki hallmælt, þótt
það kannski hefði gert á hlut hans,
varði hann það. Það er lyndisein-
kunn sem ekki nærri nógu mörgum
er gefin.
Nú er komið að leiðarlokum og
söknuðurinn er sár, þótt minningar
vermi. Við eigum góðar minningar
um góðan mann, sem elskaði fólkið
sitt öllu fremur og vildi öllum vel,
það er arfurinn sem aldrei fyrnist.
Þessi fáu orð eru hinsta kveðja frá
litla bróður.
Elsku Regína mín, við Birna
sendum þér, börnunum ykkar og
elsku litlu barnabörnunum, auga-
steinunum afa og móður þinni okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur. Guð
blessi minningu Jóns B. Gunnlaugs-
sonar.
Af eilífðar Ijóma bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en augað sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(E. Ben.)
Dunni
í byijun undirbúnings fyrir hátíð
Ijóss og friðar, var okkur í fjöl-
skyldu Jóns B. Gunnlaugssonar til-
kynnt að engin von væri á bata af
þeim alvarlega sjúkdómi er hann
var haldinn, og var hann látinn
þrem sólarhringum síðar, langt um
aldur fram.
Allt í einu skipti ekki máli undir-
búningur hátíðarinnar né vanga-
veltur afadrengs um jólagjöf eða
árvissa heimsókn til afa, til að
hjálpa honum að skreyta jólatréð.
Hann hafði fengið boð um annað
líf, betra líf, og því gátum við ekk-
ert gert nema reynt að taka á móti
ákvörðun almættisins.
Ég kynntist, tengdaföður mínum
fyrir rúmum átta árum, er ég stofn-
aði heimili með dóttur hans Guð-
björgu og fann þá fljótlega hversu
sterkum böndum þau voru tengd,
og var þar á ferðinni sérstök hjálp-
semi á báða bóga, sem ekki síst var
fólgin í því að Jón var alltaf boðinn
og búinn að gætá nafna síns, sem
þá var rúmlega 2ja ára.
Jón var einstaklega barngóður
og naut nafni hans þess frá upp-
hafi. Var þar á ferðinni sönn vin-
átta og kenndi hann honum margt
sem Jón litli nýtur góðs af um
ókomna tíð.
Á þessari stundu kemur margt
fram í hugann. Eitt sinn, er hann
hafði dvalið hjá afa sínum sem oft-
ar um helgi, segir hann við mig á
mánudagskvöldi: „Pabbi, viltu
koma að tefla?“ „Þú kannt ekki að
tefla,“ varð mér að orði. „Jú, afi
er búinn að kenna mér það,“ og
var það raunin, og kennt hafði ver-
ið betur en ég gat við ráðið.
Ekki verður rakinn æviferill Jóns
hér, en eitt er víst að hér var á
ferðinni einstaklega hæfíleikaríkur
maður, þó þeirra hæfíleika hafi
ekki notið sem skyldi á síðari árum,
vegna afleiðinga af slysi sem hann
varð fyrir 1977.
Hann var manna fróðastur um
menn og málefni, var á yngri árum
mikill íþróttamaður og fylgdist með
þeim af miklum áhuga alla tíð.
Hann var • einnig landsfrægur
skemmtikraftur og útvarpsmaður
og brautryðjandi í útvarpsmennsku
sem mikið tíðkast í dag, þ.e.a.s.
þættir, þar sem hlustandi hringir
beint inn og hét þáttur hans „Eftir
hádegið".
Mörg voru matarboðin þegin í
Tunguseli 11, hjá Jóni og Regínu
konu hans, og hafði Jón lagt hönd
á plóginn sem listakokkur.
Tengdafaðir minn var með ein-
dæmum bóngóður og hjálpsamUr
væri til hans leitað og nutum við
þess. Hann var sannur afi barna
minna og sá eini sem þau muna
og sakna sárt.
Kæra Regína, sorg þín er mikil,
því ég veit hversu samrýnd þið vor-
uð og hvað þú varst honum mikils
virði í veikindum hans og ég bið
góðan Guð að styrkja þig, Döllu,
Gulla og Guðbjörgu og hjálpa afa-
dreng að skilja það tómarúm sem
nú er í hans' lífi.
Marinó Björnsson
Jón Berg^in var fæddur að
Skeggjabrekku í Olafsfirði og for-
eldrar hans voru hjónin Gunnlaugur
Jónsson og Dalla Jónsdóttir. Jón
Kristbjörg Sveins-
dóttir - Minning
Fædd 22. júní 1912
Dáin 22. nóvember 1991
Nýlega er látin frænka mín,
Kristbjörg Sveinssdóttir, Hafnar-
stræti 15, Akureyri. Mörg hin síð-
ari ár átti hún við vanheilsu að
stríða og dvaldi hún síðustu 2 árin
á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akur-
eyri og andaðist á hjúkrunardeild-
inni Seli.
Ung giftist hún Karli Jónssyni,
æskuvini sínum. Foreldrar Kiddu,
en svo var hún ætíð kölluð, bjuggu
í Aðalstræti þ.e.a.s. inni í Fjöru.
Man ég vel, er ég kom eitt sinn
sem oftar í heimsókn til Sveins og
Svövu og sá Kiddu og kærastann
hennar. Þau sátu hlið við hlið inni
í eldhúsi og ljómuðu af einskærri
hamingju. Nú sá ég fyrst með eigin
augum það, sem ég hafði aðeins
lesið um í skáldsögum og ljóðum.
Seinna, er Kidda og Kalli höfðu
stofnað heimili í Lækjargötu 6,
buðu þau mér í leikhúsið, þar sem
verið var að sýna „Ævintýri á
gönguför". Það var upplifun fyrir
sveitabarnið, sem aldrei gleymist,
og þessa hugulsemi Kiddu fékk ég
aldrei fullþakkað.
Oft lá leið mín í Hafnarstræti
15 eftir að þau höfðu reist það
hús. Bæði voru hjónin innbæingar
og þar vildu þau eiga heima.
Sjálf var Kidda hin frábæra móð-
ir og húsmóðir. Á heimiliþeirra ríkti
ætíð hlýleiki og friður.
ólst upp í foreldrahúsum í Ólafs-
firði og stundaði nám í iðnskólanum
þar. Síðan var hann einn vetur í
iýðháskóla í Noregi. Skólamenntun
hans var þannig ekki mikil en hann
var bókelskur maður og sjálfmennt-
aður á góða og gamla íslenska vísu.
Og þetta ljóð hefur mér alltaf fund-
ist eiga vel við um hann:
„Þitt er mepntað afl og önd,
eigirðu fram að bjóða,
skarpa dómgreind, haga hönd,
hjartað sanna og góða.“
(Þorst. Erlingsson)
Jón kvæntist Regínu Birkis, dótt-
ur Sigurðar Birkis söngmálastjóra
og Guðbjargar Jónasdóttur Krist-
jánssonar læknis. Þau eignuðust
þijú börn, Gunnlaug, Guðbjörgu og
Döllu Rannveigu. Jón vann í Sam-
vinnutryggingum um hríð og síðar
starfaði hann við útvarpið, og veit
ég að mörgum Islendingum munu
minnisstæðir hinir bráðskemmti-
legu þættir hans þar, „Eftir hádeg-
ið“, þegar hann hringdi út um borg
og bý og ræddi við hlustendur. Á
þeim árum var hann einnig vinsæll
skemmtikraftur og skemmti víða
um land á samkomum. Seinni árin
átti Jón við vanheilsu að stríða og
stundaði ekki vinnu utan heimilis,
kallaði hann sig gjarnan „heima-
vinnandi húsföður“, og taldi sér
sóma að því starfi. Einnig tók hann
um tíma börn til daggæslu og gekk
þá í félag dagmæðra.
Jóni og Regínu kynntist ég fyrst
að ráði árið 1964 þegar ég flutti í
Barmahlíð 47, en þau bjuggu í
Barmahlíð 45. Þau voru ákaflega
samhent hjón, og það er erfitt að
hugsa sér annað án hins. Ég held
að betri og velviljaðri manneskjur
en þau séu vandfundnar. Það er
aðalsmerki góðra manna, að börn
hænast að þeim. Og börnin í Barma-
hlíðinni hændust svo sannarlega að
Jóni. Það mátti oft sjá hann með
krakkaþvöguna á eftir sér og þeirra
hjóna var ekki síst saknað af börn-
unum þegar þau fluttu úr Barma-
hlíðinni.
Jón og Regína urðu mér afskap-
lega hjartfólgin. Fyrir utan nánustu
fjölskyldu mína hef ég engum
kynnst sem staðið hafa mér nær.
Það var jafn gaman að gleðjast
með þeim á góðum stundum eins
og það var mikill styrkur að eðlis-
lægri samúð þeirra á tímum sorgar-
innar. Það er því margs að minnast
frá nærfelt 30 ára samfylgd minni
við þessi hjón. Til dæmis hef ég í
undanfarin 20 ár oftast fagnað
nýárinu á heimili þeirra. Þar var
oft glatt á hjalla og margt sem bar
á góma, og Jón var, eins og alltaf,
hrókur alls fagnaðar. Nú er hlátur-
inn hans Jóns þagnaður, og við
söknum hans öli. En ef eitthvað er
til þarna hinum megin, mun Jón
halda áfram að skemmta samferða-
mönnum sínum þar og varpa ljósi
á Ieið þeirra alveg eins og hann
gerði hér, það hlýtur að vera þörf
fyrir það þar líka.
Jón verður jarðsunginn frá Foss-
vogskirkju mánudaginn 23. des-
ember. Regínu, börnum hennar og
öðrum aðstandendum votta ég mína
dýpstu samúð.
María Þorsteinsdóttir
Afkomendum Krístbjargar
Sveinsdóttur sendi ég innilegar
samúðarkveðjur.
Kristbjörg Pétursdóttir