Morgunblaðið - 10.01.1992, Síða 16

MORGUNBLAÐIÐ FOSTUDAGUR 10. JANUAR 1992
16
Minning:
Anna B. Jóhannes
dóttir Bouvier
Fædd 13. febrúar 1965
Dáin 24. desember 1991
Það eru aðeins liðin tæplega þrjú
ár frá því að ég stakk niður penna
til að rita fáein minningarorð um
mág rninn heitinn, Jóhannes Árna-
son. I dag, svo stuttu síðar, sest ég
aftur niður til að rita minningarorð
og það um elskulega dóttur hans,
Önnu Berglindi, sem lést á aðfanga-
dag sl. aðeins 26 ára gömul.
Anna Berglind var fædd 13. febr-
úar 1965, dóttir hjónanna Jóhann-
esar Árnasonar og Sigrúnar Sigur-
jónsdóttur. Hún var næstelst fjög-
urra barna þeirra. Systkini hennar
eru: Ólafur Þór, f. 16. september
’61, ókvæntur, Siguijón, f. 23. júní
’66, kvæntur Guðnýju Þ. Krist-
mannsdóttur, og Elín, f. 29. október
'71^ ógift.
Eg man það eins og hefði það
gerst í gær, að systir mín fór á
Sjúkrahúsið á Patreksfirði til að
fæða barnið sem hún gekk með.
Barnið reyndist vera lítil stúlka og
mikið afskaplega fannst mér hún
vera falleg. Eg minnist svo margs
frá því að Anna var lítil. Eitt sinn
kom ég heim, hafði verið í útilegu.
Ég flýtti mér að vöggunni til að
kíkja á litia angann. Og hvað mætti
mér: Lítill hnoðri, spriklandi út öll-
um öngum, með augu sem geisluðu
af kátínu og stríðni.
Já, hún Anna mín, sem var svo
samviskusöm og hlýðin, var eigin-
lega aldrei óþekk, hún hafði svo
stríðnisleg augu, hafði svo gaman
af því að glettast og stríða, bara
pínulítið. Einnig minnist ég þess er
ég var að passa hana. Fór út að
ganga með hana í kerrunni sinni.
Þá mætti ég vinstúlku minni, sem
dáðist að því hvað Anna væri lagleg
og sagði að hún líktist mér. Ég vissi
sem var að það stóðst nú engan
veginn en varð svo glöð og leit á
það sem hina mestu gullhamra að
vera líkt við þessa fallegu frænku
mína. Hvorki fyrr né síðar hef ég
fengið aðra eins gullhamra.
Anna stækkaði og varð að lítilli
stúlku, sem alltaf var svo fín og
dömuleg. Væri hún klædd í fínan
kjól að morgni sást hvorki blettur
né hrukka á honum að kveldi. Það
var ekki það að hún væri alltaf að
passa upp á fötin sín, heldur var
hún bara svona á alla lund einstak-
lega fínleg og snyrtileg.
Hvað lundarfar snerti var Anna
rólynd. Hún var mjög samviskusöm
og lagði sig alla fram við það sem
hún var að gera í það og það sinnið.
Hún var staðföst og stíflynd. Þegar
tekin hafði verið ákvörðun um eitt-
hvað varð þeirri ákvörðun ekki
haggað og þýddi þá hvorki fyrir
kóng né prest að ætla að breyta
neinu þar um. Én hún var jafnframt
glaðlynd, hafði alveg einstaklega
fallegt bros og átti auðvelt með að
laða að sér fólk með sinni heillandi
framkomu.
Anna naut þess að eiga góða for-
eldra, sem gerðu allt sem í þeirra
valdi stóð til að búa börnum sínum
gott heimili. Hún hafði góðar náms-
gáfur og var alveg sérstaklega lag-
in í höndunum. í „gamia daga“ þeg-
ar við, systurnar sátúm á kvöldin
og vorum eitthvað að masa saman
sat Anna oft hjá okkur. Þá var hún
oft að pijóna eitthvað fallegt á brúð-
urnar sínar. Hún teiknaði líka mjög
vel. Ég man hvað hún óx í áliti hjá
Óla, stóra bróður, þegar hún fékk
verðlaun í teiknimyndasamkeppni
hjá Barnablaðinu Æskunni. Þá var
hún aðeins 8 eða 9 ára gömul.
Anna og systkini hennar voru
afar samrýnd og báru hag hvers
annars mjög fyrir bijósti. Nú er
komið skarð sem ekki verður fyllt
í þennan samrýnda hóp.
Anna gekk menntaveginn. Hún
varð stúdent frá Menntaskólanum
að Laugarvatni árið 1985 og gerði
síðan það sem hugurinn stóð til.
Hún fór til Frakklands og lærði þar
fatahönnun. í því sem öllu öðru
gekk henni afar vel. Frá því að hún
lauk námi hefur hún starfað hjá
fyrirtæki í París við að hanna tísku-
fatnað.
Fyrir tæplega tveimur árum gift-
ist Ánna frönskum manni, Jeröme
Bouvier að nafni. Síðastliðið sumar
komu þau til íslands. Þau ferðuðust
heilmikið um og naut Anna þess að
sýna eiginmanni sínum landið sem
skartaði sínu fegursta á besta sumri
sem komið hefur í manna minnum.
Engin orð fá lýst samúð minni
með Jeröme, sem sér á eftir konu
sinni alveg_ fyrirvaralaust. Þvílíkt
reiðarslag. Ég veit þó að hann nýtur
þess að eiga góða að í Frakklandi
þar sem eru foreldrar hans og syst-
ir. Megi góður Guð gefa honum og
hans fólki styrk í þessari þungu
raun.
Ég minnist margra jóla og ára-
móta, þar sem Anna og systkini
hennar sátu með stjörnur í augum,
svo fín og uppábúin. Hvað þetta
voru notalegar stundir. I ár urðu
jólin öðruvísi. Engar stjörnur í aug-
um heldur alveg óumræðanleg sorg,
sem skein úr augum eftirlifandi
móður og systkina.
Elsku Rúna, Óli, Siguijón og Ella.
Við Heiðrún vottum ykkur innilega
samúð okkar. Góður Guð veri með
ykkur, styrki ykkur og styðji á þess-
ari sorgarstundu.
Öllum ættingjum, venslamönnum
og vinum Önnu Berglindar sendum
við Heiðrún okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Arnheiður Sigurjónsdóttir.
Það er ótrúlegt til þess að hugsa
að það séu rúm tíu ár frá því að
við hittumst fyrst. „Við“ vorum þau
sem útskrifuðumst árið 1985 frá
Menntaskólanum að Laugarvatni.
Við vorum fljót að kynnast og
kynntumst vel vegna þess að við
vorum á heimavist. Okkur langar
að minnast einnar vinkonu okkar
sem nú er, þó erfitt sé að trúa því,
fallin frá.
Anna Berglind stundaði námið
af kappi sem skilaði sér alltaf í
góðum einkunnum. Það kom þó
ekki í veg fyrir að hún tæki þátt í
félagslífinu í skólanum sem alltaf
var líflegt. Hún var sérstaklega list-
feng og var strax í menntaskóla
farin að sauma föt á skólasystur
sínar. Hún sneið og saumaði buxur
á velflestar stelpumar í bekknum.
Þess vegna kom það engum á óvart
að hún skyldi velja það að fara í
fatahönnun í Frakklandi að loknu
stúdentsprófi. Við vissum sem var
að hún átti bjarta framtíð fyrir sér
á þeim grundvelli.
Við höfum ekki getað hist eins
oft í gegnum árin og við hefðum
viljað. Það er sárt til þess að hugsa
að næst þegar við hittumst verður
Anna Berglind ekki í hópnum. Það
var hægt að sætta sig við að hún
væri ekki með þegar hún stundaði
nám í Frakklandi, því þá höfðum
við von um að sjá hana næst. Nú
að öllum þessum árum liðnum er
erfítt að hugsa sér að við sjáum
hana aldrei framar. Hennar verður
sárt saknað og við hugsum öll til
hennar með hlýjum huga. Það er
svo sárt þegar svona ung og efnileg
stúlka kveður í blóma lífsins og með
framtíðina svo bjarta framundan.
Fjölskyldu hennar sendum við okkar
dýpstu samúðarkveðjur og vonum
að Guð styrki þau í þessari miklu
sorg.
Bekkjarfélagar frá
Laugarvatni.
Þú, fugl, sem ert kallaður fegurð,
og flýgur um loftdjúp blá,
í fjöðrunum glit allra gimsteina hefur
sem örfleygri augnabliksþrá
eilífa brennandi speglun gefur:
Á þína vængi fellur draumsins dögg,
og dagsins fyrsti ljómi þá vefur.
(Baldur Ólafsson, „Hið töfraða land“.)
í dag er komið að því að kveðja
Önnu litlu frænku mína hinsta sinni,
svo allt, allt of fljótt.
Dauðinn hefur læðst innfyrir dy-
rastafinn og tekið hana með sér,
án þess að nokkurn grunaði að hans
væri von.
Á aðfangadag, þegar við höldum
uppá fæðingu frelsarans, var hún
kölluð burtu, og við sem eftir sátum,
fögnuðum þessum jólum með sorg
í hjarta og kökk í hálsi. Sorgin og
gleðin virðast oft svo nátengdar í
lífinu. Þessi setning úr Spámannin-
um kemur í huga minn:
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aft-
ur huga þinn, og þú munt sjá, að þú græt-
ur vepa þess, sem var gleði þín.“
Ótal spurningar vakna, en þögnin
er sein til svara. Við reynum að
gera okkur grein fyrir raunveruleik-
anum og sætta okkur við ákvörðun
þess sem að öllu ræður.
Það er svo ótrúlega stutt síðan
Anna var í vöggu og heillaði okkur
öll með sínu bjarta brosi. Já, það
var bjart yfir henni bæði sem barni
og ungri konu. Hún var sérlega
hæfileikarík stúlka og virtist geta
gert allt sem henni kom í hug. Allt
lék í höndum hennar. Hún var bara
* barn þegar hún fór að sauma föt,
en fatahönnun varð síðar hennar
aðalstarf.
Eitt sinn hitti ég mann á förnum
vegi sem að sagðist hafa keypt
mynd eftir • frænku mína, Önnu
Berglindi. Þetta kom mér mjög á
óvart, en þá hafði henni dottið í hug
að halda myndlistarsýningu. Mennt-
askólanum á Laugarvatni lauk hún
sem dúx, og eftir það var haldið til
Parísar að læra fatahönnun.
Við vorum svo stolt af henni,
þegar hún, eftir nokkurra ára nám,
var valin fyrir Frakklands hönd til
að taka þátt í alþjóðlegri keppni í
• Sviss.
Anna fékk svo starf við sitt hæfi
eftir námið, hjá Montana í París.
Þar var krafist mikils af henni, en
hún sparaði ekki krafta sína í því
frekar en öðru er hún tók að sér.
Þessi minningarbrot gefa einhveija
hugmynd um dugnað hennar og
metnað í lífinu.
Ég er þakklát fyrir að hafa
kynnst Önnu og stolt af því sem
að hún fékk áorkað í sínu stutta lífi.
Ef ég loka augunum, sé ég hana
fyrir mér eins og ég sá hana í sum-
ar. Fallega unga konu, geislandi af
hamingju og lífsorku, tilbúna til að
takast á við lífið og sigra við hlið
eiginmanns síns.
Honum, móður hennar, systur og
bræðrum votta ég mína innilegustu
samúð. Guð gefi þeim styrk í sorg
þeirra.
Og skín ei ljúfast ævi þeirri yfir,
sem ung á morpi lífsins staðar nemur,
og eilíflega, óháð því sem kemur,
í æsku sinnar tipu feprð lifir?
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki.
(Tómas Guðmundsson)
Guðbjörg Sigurjónsdóttir.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem)
Þegar hátíð ljóss og friðar var
nýgengin í garð, barst okkur hörmu-
leg frétt, hún Anna vinkona mín var
dáin.
Sumt í lífinu er erfitt að sætta
sig við, og hvernig er hægt að sætta
sig við það þegar ungt fólk í blóma
lífsins er skyndilega hrifið burtu frá
okkur? Við stöndum eftir agndofa
og gétum ekkert gert.
Minningarnar streyma fram í
hugann, allar í óreiðu, sundurlausar
minningar frá því við vorum litlar
stelpur vestur á Patreksfirði og þar
til við fórum hvor í sína áttina í
skóla, ég fór í Menntaskólann á
ísafirði en Anna í Menntaskólann á
Laugarvatni. Alltaf héldum við samt
góðu sambandi.
Einhvern veginn er minningin um
sumarið þegar við nokkrar vinkonur
unnum á sjoppunni á Patró mér
föst fyrir hugskotssjónum. Það var
skemmtilegt sumar og margt brall-
að, enda varla við öðru að búast af
16 og 17 ára hressum stelpum.
Þegar Anna var 17 ára fluttist
fjölskylda hennar til Stykkishólms
og þar vann hún á sumrin á hótel-
inu á staðnum. Það var nú samt
ekkert mál að skreppa eina og eina
helgi með bátnum yfir á Patró og
man ég sérstaklega eftir einni versl-
unarmannahelgi, þá fengum við lán-
aðan pólska Fíatinn hans pabba sem
var svona rétt ökufær og skelltum
okkur beint í fjörið í Vatnsfirði. Á
leiðinni heim ætluðum við að fara
í sund á Barðaströnd og keyrðum í
stórgrýti niður að laug, en allt í einu
sat bíllinn fastur og komst hvorki
aftur á bak né áfram. Ég gleymi
aldrei ópinu í Önnu og svo hlátrars-
köllum þegar hún leit undir bílinn
og sá að hann vó salt á stærsta
steininum. Já, þetta voru skemmti-
legir tímar og minningarnar frá
þeim ljúfár.
Snemma kom listamaðurinn í
Önnu í ljós, hún var frábær teikn-
ari, og einu sinni hélt hún sýningu
á verkum sínum. En áhugi hennar
beindist að fatahönnun og varð borg
hátískunnar París fyrir valinu. Anna
fór fyrst í frönskunám en innritaðist
síðan í mjög góðan fatahönnunar-
skóla þar sem hún stóð sig frábær-
lega vel enda góður námsmaður.
Fyrir 2 árum hóf Anna störf hjá
hinum fræga tískukóngi Montana.
Þar kom strax í ljós hversu hug-
myndarík og dugleg hún var og
eftir skamman tíma var hún orðjn
aðalhönnuður hans í hátískunni og
átti hún mjög bjarta framtíð fram-
undan í tískuheiminum.
Sumarið 1989 áttum við Siggi
þess kost að heimsækja Önnu í
París 6g þar áttum við saman
ógleymanlegar stundir. Hún hafði
komið sér fallega fyrir í lítilli íbúð
þar sem hún undi sér vel. Sérstak-
lega var hún ánægð með að hafa
útsýni yfir síkið. Eg man að þar
ræddum við saman um dauðann,
því Anna hafði þetta ár misst föður
sinn og það var henni mikill missir
því samband þeirra hafði alltaf ver-
ið mjög náið. Ég man að hún sagð-
ist ætla að standa sig vel fyrir hann,
því hann hafði svo mikla trú á henni.
í Frakklandi kynntist Anna ung-
um manni, Jerðme Bouvier og
gengu þau í hjónaband í febrúar
1990. „Ég vil ekkert tilstand," sagði
hún „það er mér mest virði að vera
alltaf jafn hamingjusöm og ástfang-
in af Jeröme.“ Þessi orð finnst «nér
lýsa vel hvern mann Anna hafði að
geyma.
Síðast hittumst við í brúðkaupi
okkar Sigga sl. sumar. Anna var
búin að sýna Jerðme heilmikið af
landinu sínu og þau ljómuðu bæði
af ánægju. Þegar við kvöddumst
óraði okkur ekki fyrir að þetta væri
í síðasta sinn sem við sæjum hana.
Við sem áttum eftir að ræða svo
margt.
Ég vil trúa því að Anna hafi nú
hitt föður sinn á ný, ég veit að þar
er hún í góðum höndum.
Elsku Jeröme, Sigrún, Óli, Sigur-
jón, Guðný og Ella, missir ykkar er
mikill og sorgin þung. Við Siggi
vottum ykkur okkar dýpstu samúð.
Guð gefi ykkur styrk.
Minningin um Önnu mun ávallt
fylgja okkur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Gerður Gísladóttir.
Ég trúi þessu varla ennþá. Hún
Anna frænka er dáin. Elsku Anna,
sem var svo ung, aðeins 26 ára að
aldri, og var rétt að hefja lífið.
Hún bjó í París og starfaði þar
sem fatahönnuður, starf sem henni
líkaði mjög vel og var hún mjög fær
sem slíkur. Hún bjó í París ásamt
Jeröme, sem hún hafði verið gift í
tvö_ ár.
Ég, sem nú bý í Frakklandi þetta
árið sem skiptinemi, hitti hana
nokkrum sinnum í vetur, núna síð-
ast tveimur vikum fyrir jól þegar
ég heimsótti hana og Jeröme í litlu
íbúðina þeirra í París. Þá var hún
hress og kát, yndisleg eins og alltaf
og við áttum góða stund saman,
fórum m.a. saman í leikhús. Á þess-
um fundum okkar töluðum við mik-
ið saman og urðum mjög góðar vin-
konur. Hún var alltaf svo elskuleg
og alltaf var ég velkomin til henn-
ar. Þótt ekki hafi ég hitt hana oft
áttum við alltaf dýrmætar stundir
saman þegar við hittumst og ég
mun ætíð minnast þeirra.
Mér þótti afskaplega vænt um
Önnu og ég mun sakna hennar mik-
ið.
Elsku Jeröme, Sigrún, Óli, Sigur-
jón, Guðný og Ella, ég samhryggist
ykkur innilega. Guð blessi ykkur á
þessari erfiðu stundu.
Minningin lifir.
Ingibjörg Magnúsdóttir
Hún Anna Berglind er dáin. Þessi
staðreynd, þessi orð, eru svo óraun-
veruleg. Af hveiju hún? Þetta voru
mín fyrstu viðbrögð þegar hún Gerð-
ur vinkona okkar hringdi til mín út
til Kaupmannahafnar og sagði mér
þessa sorgarfr'étt. Við verðum bara
að trúa því að hennar hafi beðið
æðra verkefni. Þeir deyja ungir sem
guðirnir elska.
Við Anna ólumst báðar upp á
Patreksfirði. Við vorum saman í
grunnskóla og síðan lá leið okkar í
Menntaskólann á Laugarvatni þar
sem við deildum herbergi í þijá vet-
ur. Minningarnar eru því margar
og góðar. Anna var alltaf traustur
vinur. Hún reyndist mér ávallt vel
og brást mér aldrei.
Ég bjó eitt sinn heima hjá henni
í einn mánuð. Ég var í pössun á
meðan foreldrar mínir voru erlendis.
Þetta var góður mánuður sem við
áttum saman. Mikið hlegið og alltaf
nóg að gera. Svo lásum við ástar-
sögur og hlustuðum á ELO. Þetta
voru áhyggjulausir dagar.
Anna var alltaf dugleg að læra.
Hún var yfirleitt efst eða meðal
þeirra efstu. Hún var vel liðin af
okkur öllum bekkjarfélögunum sem
áttum samleið með henni í gegnum
grunnskólann. Hún var ekki sú
manngerð sem taiaði illa um aðra
eða æsti fólk upp á móti sér. Hún
var bara hún sjálf, lífsglöð og vin-
gjarnleg.
Árið 1981 tók Menntaskólinn á
Laugarvatni við. Þegar við komum
þangað fyrsta daginn var allt svo
framandi. Við vorum báðar að fara
að heiman í fyrsta skiptið fyrir al-
vöru. Um kvöldið var líka erfitt að
sofna, fyrsti skóladagurinn fram-
undan og margt um að hugsa.
Það voru skemmtileg ár, mennta-
skólaárin. Anna, eða Anna Patró
eins og hún var kölluð í Menntaskól-
anum, stóð sig mjög vel í náminu
og tók einnig þátt í félagslífinu eins
og manni bar að gera.
Það var gott að eiga Önnu að.
Hún var alltaf til í að aðstoða mig,
hvort sem var við námið eða hið
daglega líf.
Vorið 1985 kom svo að útskrift.
Síðan þá hefur þessi útskriftarhópur
hist nokkrum sinnum. Kannski of
sjaldan. Það má segja að leiðir okk-
ar Önnu hafi skilið eftir stúdents-
próf. Við hittumst sjaldan eftir það.
Ég hóf nám í viðskiptafræði en hún
hélt fljótlega til Parísar. Fatahönn-
un átti hug hennar allan. Hún var
búin að koma sér vel áfram í París