Morgunblaðið - 10.01.1992, Síða 35

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JANÚAR 1992
35
og tónlistar. Ætli nokkur hafi haft
uppi meiri áróður fyrir töfraflaut-
unni eða Einari Ben?
Tengsl mín við þessa fjölskyldu
hafa verið mér ómetanleg, barn-
lausa frænkan naut þess að eiga
hlutdeild í þessum yndislegu börn-
um, og þegar hún var þreytt á þeim,
skilaði hún þeim bara aftur en allt-
af var mér treyst fyrir þeim, sem
væru þau mín eigin. Nú, þegar
mágur minn kveður þennan heim,
þakka ég fyrir samfylgdina sem
aldrei bar skugga á, og óska honum
góðrar ferðar. Systur minni, sem
nú hefur misst sinn besta vin, Jónu
Pálínu og Magnúsi Sveini, sem
hlúðu að föður sínum á einstakan
hátt, óska ég blessunar guðs og
gæfu um alla framtíð, ég veit að
það var Gríms heitasta ósk að fram-
tíð þeirra væri tryggð. Ánægjulegt
er að sjá hvað kostir Gríms endur-
speglast í börnum hans. Öðrum
aðstandendum Gríms, vinum og
skjólstæðingum óska ég einnig velf-
ai naðai. ingibjörg Kristín.
Grímur Magnússon kvæntist
systur minni fyrir 25 árum, þá orð-
inn maður nokkuð við aldur. Áldurs-
munurinn á okkur systkinunum og
honum var því talsverður, en Grím-
ur var maður þeirrar gerðar að ald-
ursmunurinn torveldaði á engan
hátt samskipti hans við fjölskyldu
okkar. Hann hafði engan aldur í
venjubundnum skilningi þess orðs.
Því olli síungur áhugi hans á mönn-
um og málefnum og aldeilis óvenju-
leg hrifnæmi í fari manns á hans
aidri. Hann sameinaði þannig með
afar geðþekkum hætti ungan áhuga
og gerhygli lífsreynds manns. Hann
hafði alist upp við kröpp kjör og
brotist til mennta með viljastyrk
og hjálp góðra manna og var alla
ævi mjög þurfalítill, en skar hins
vegar ekki við nögl þegar fjölskylda
hans átti í hlut, ellegar sjúklingar
hans, sem fæstir voru af ríkara
taginu. Ef að þeim kreppti fóru
þeir ekki af fundi hans með resep-
tið eitt, heldur einhvern glaðning í
veski að auki. Hann kallaði skjól-
stæðinga sína raunar aldrei' sjúkl-
inga, hannkallaði þá vini sína og
umgekkst þá sem slíka og þeir
hann. Ef hann þurfti á Ieigubíl að
halda kom ekki annað til greina en
að „vinir“ hans í bílstjórastétt sætu
að viðskiptunum. Sömuleiðis ef bif-
reiðin þurfti á verkstæði, ellegar
dytta þyrfti að húsinu. Þá birtust
þessir vinir hans með tól sín, sagir,
hamra, pensla og skrúflykla. Þetta
var eins konar hirð sem hann hafði
um sig, og þá kom ekki annað til
greina en að taka á móti hirðmönn-
unum að höfðingja sið og launa
þjónustuna með eigi minna en tvö-
földu verði. Á pappíra, sem víxlar
heita, mun hann líka hafa verið
manna greiðviknastur að rita nafn
sitt, og vissi víst bara hann einn
hvernig því dóti sumu reiddi af. Það
voru ekki mannasiðir að hafa.slíka
hluti í hámælum. Þetta voru jú allt
vinir læknisins.
Þetta skildi ég.-skýringin lá enda
í augum uppi. Mágur minn, læknir-
inn, var einfaldlega mannvinur.
Sterkasti þátturinn í fari hans var
mannkærleikur. Það var ekki hægt
annað en að láta sér þykja vænt
um hann.
Grímur hafði stálminni á stað-
reyndir, mannsandlit og nöfn
manna. Hitt gekk mér verr að skilja,
hvernig hann hafði haft tíma til að
afla sér þeirrar víðtæku söguþekk-
ingar, sem hann bjó yfir, fyrir utan
hve vel hann var að sér í bókmennt-
um, íslenskum auðvitað fyrst og
fremst, þar næst þýskum, enda
hafði hann lært lækningakúnstir
sínar í Austurríki, Vínarborg nánar
tiltekið, og upp frá því var sú borg
hans Mekka og þangað hélt hann
uppi ferðum einu sinni á ári svo
lengi sem heilsan leyfði. Það var
nánast einasti munaður hans í lífinu
og samtímis lífselíxír.
Grímur gat verið mergjaður í til-
svörum, samt aldrei grófur. Prúð-
mennska, samfara fágætu umburð-
arlyndi, einkenndi þvert á móti dag-
far hans. Einu sinni átti ég erindi
við hann sem milligöngumaður
væntanlegs sjúklings, þ.e. nýs vin-
ar, á lækningastofuna í Domus
Medica, og þar sat þá doktorinn á
þrekhjóli og steig það af þvílíkum
krafti, að ég spurði hvort hann
væri að búa sig undir heimsmeist-
arakeppnina í hjólreiðum, þessa
frönsku frægu. Nei, blés hann: lapp-
imar á mér eru að bila, og ef mér
tekst ekki að styrkja þær, þá skýt
ég mig!
Faðir minn og Grímur voru ólík-
ir um margt, en eitt áttu þeir sam-
eiginlegt, þeir fæddust báðir á
fyrstu árum aldarinnar og voru
gæddir þeim rammíslenska kjarki
sem virðist aðalsmerki þeirrar kyn-
slóðar. Þegar faðir minn fann dauð-
ann fara á sig tilkallaði hann hár-
skera heim til sín. Eruð þér að fara
í ferðalag, Jón?, spurði rakarinn.
Nei, svarði pabbi þurrlega. Ég ætla
að deyja á morgun! Og það gerði
hann.
Og í sama stíl: þegar lækninga-
leyfi Gríms rann út vegna aldurs á
Þorláksmessu, lýsti hann því yfir
að hlutverki sínu í þessum heimi
væri Iokið. Kvaðst bara vona að
vinur sinn, dauðinn, vissi hvar hann
ætti heima. Afklæddist síðan og
beið rólegur endalokanria. Hann
þurfti ekki að bíða lengi. Líknsamur
dauðinn bænheyrði hann á gamlárs-
dag.
Fari vinur og mágur vel og hafi
hann þökk fyrir göfgandi viðkynn-
ingu. ^
Lúxeniborg,
Jóhannes Helgi.
Kveðjuorð:
Jóhann Þórólfsson
frá Reyðarfirði
Fæddur 10. febrúar 1911
Dáinn B. desember' 1991
„Heyrðu vinur, þetta er hér með
handsalað," sagði hann glaður og
reifur um leið og hann tók þéttings-
fast í hönd mína, kvaddi og var
þegar horfinn léttur á fæti. Þannig
var Jóhann, vinur minn, Þórólfsson:
Fljóthuga, fáum líkur, einlægur og
talaði umbúðalaust beint frá hjart-
anu.
Þetta var fyrir mörgum árum.
Við hittumst í miðju Austurstræti
og tókum tal saman í léttum dúr
að vanda. Þó kom talinu þar að
minnst var á látinn vin beggja og
minningargrein um hann. I lokin
sneri hann sér svo snöggt að mér
og sagði formálalaust: „Nú heitum
við því, vinur minn, að sá okkar sem
lengur lifir muni minnast hins, þeg-
ar þar að kemur!“ Mér vafðist tunga
um tönn, horfi á eftir honum hverfa
í mannfjöldann og hugsaði sem svo:
„Engum er Jói líkur.“ Það má ekki
minna vera en handsalið hljóti end-
anlega staðfestingu þótt seint sé.
Loforð skulu efnd og orð skulu
standa.
Eg var á fermingaraldri, þegar
ég kynntist Jóa eitthvað að ráði.
Hann ræddi við lítt reyndan ungl-
ingsstrákinn á jafnréttisgi-undvelli,
þrátt fyrir 15 ára aldursmun. Hann
var af traustu fólki kominn. For-
eldrar hans voru Katrín Jóhannes-
dóttir frá Litla-Dunhaga í Hörgár-
dal í Eyjafirði og Þórólfur Gíslason,
Nikulássonar frá Teigagerði, síðar
bónda í Bakkagerði.
Ung kom Katrín austur á Reyð-
arfjörð og réð sig í vist hjá Rolf
Johansen, kaupmanni. Ungu hjónin
reistu húsið Sjólyst af miklum
myndarskap árið 1914.
Börnin urðu sjö og var Jóhann
þeirra elstur. Tvö lifa bróður sinn:
Jóhanna, búsett í Reykjavík, og
Arnþór á Reyðarfirði. Vinskapur
góður var á milli foreldra minna
og fólksins í Sjólyst. Oft kom ég í
eldhúsið til Katrínar og þar var
manni tekið af þeirri elskusemi og
hlýju, sem ekki gleymist. Mest og
best man ég Jóa vin minn sem bíl-
stjóra hjá K.H.B. Þar var hann í
essinu sínu, kátur og gamansamur
og kom öllum f gott skap. Kaupfé-
lagsbílstjórarnir voru þrælduglegir
menn og skiluðu sínum hlut með
sóma oft við hinar erfiðustu aðstæð-
ur. Lífshlaupi Jóhanns geri ég ekki
frekari skil, það hafa aðrir áður
gert með ágætum. Hann var ákaf-
lega félagslyndur maður, Söngvinn,
dansmaður góður og hafði geysi-
gaman af að taka í spil. Oft spiluð-
um við lomber við góðkunningja
okkar og þá var oft glatt á hjalla
og fast barið í borðið, þegar mikið
lá við! Ég kýs að kveðja Jóa á þess-
um nótum um leið og ég þakka
honum samfylgdina og trygga vin-
áttu. Jarðarför Jóhanns.fór fram
frá Reyðarfjarðarkirkju laugardag-
inn 14. desember sl. í hinu fegursta
veðri.
Hann var aftur kominrþ heim.
Hér vildi hann bera beinin — á
æskustöðvunum.
Megi hann hvíla í friði.
Guðmundur Magnússon
+
Faöir okkar,
SVERRIR GUÐMUNDSSOIM,
Lómatjörn,
lést 6. janúar í Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri.
Útförin fer fram frá Laufáskirkju laugardaginn 11. janúar kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda, c. . . ., .
y Sigriður Sverrisdottir,
Valgerður Sverrisdóttir,
Guðný Sverrisdóttir.

Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
GUÐRÚN SÆMUNDSDÓTTIR NORÐFJÖRÐ,
Aflagranda 40,
áður Viðimel 65,
Landspítalanum 8. janúar sl.
Árni Norðfjörð, Lilja Hallgrímsdóttir,
Kjartan Norðfjörð, Auður Aradóttir,
Wilhelm Norðfjörð, Jóhanna Guðbjörnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
lést
+
ÞÓRUNN KRISTINSDÓTTIR,
Ljósheimum 20,
lést í Landakotsspítala 26. desember sl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Þökkum við sýndan vinarhug. Davfð Há|fdánarson.
Fyrir hond aðstandenda,
+
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir og afi,
MAGNÚS HELGASON,
Grýtubakka 8,
verðurjarðsunginnfrá Fossvogskirkju mánudaginn 13. janúarkl. 15.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á Hjartavernd.
Helga Magnúsdóttir, Björn Ólafsson,
Jóhanna Magnúsdóttir, Páll Þ. Pálsson,
Magnús Björnsson, Anna Sigríður Björnsdóttir,
Kristinn Fannar Pálsson, Magnús Gauti Pálsson,
Sólveig Kolbrún Pálsdóttir.
+
Stjúpfaðir minn og tengdafaðir,
PÁLL SIGURÐSSON,
Hólagötu 37,
Njarðvík,
verður jarðsunginn frá Innri-Njarðvíkurkirkju í dag, föstudaginn
10. janúar, kl. 14.00.
Fyrir hönd vandamanna,
Grétar Haraldsson, Hellí Haraldsson.
+
Elskuleg móðir mín, fósturmóðir, amma og langamma,
STEINUNN SIGURÐARDÓTTIR,
Bólstaðarhlíð 64,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni í Reykjavík þriðjudaginn
14. janúar kl. 13.30.
Jón Már Gestsson, Guðlaug Gunnarsdóttir,
Kolbrún Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Útför föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
BJÖRGVINS KRISTINS GRÍMSSONAR,
fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík mánudaginn 13. janúar
kl. 13.30.
Guðlaugur Björgvinsson,
Guðrún Erla Björgvinsdóttir,
Jóhann Sigurður Björgvinsson,
Berta Björgvinsdóttir,
Þórunn Hafstein,
Jón Böðvarsson,
Klara Sjöfn Kristjánsdóttir,
Tómas Högnason,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Maðurinn minn og faðir okkar,
GRÍMUR MAGNÚSSON
læknir,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni í Reykjavík í dag, föstudaginn
10. janúar, kl. 15.00.
Þeim, sem vildu minnast hans, er vinsamlegast bent á Minningar-
sjóð Geðhjálpar, sími 25990.
Hrönn Jónsdóttir,
. Jóna Pála Grimsdóttir, Magnús Sveinn Grfmsson.
+
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur samúð og vinar-
hug við andlát og útför eiginmanns míns, föður okkar, sonar,
tengdasonar og bróður,
KJARTANS B. AÐALSTEINSSONAR
lyfsala,
Urðarbraut 6,
Blönduósi.
Emma Arnórsdóttir,
Davfð Örn Kjartansson,
Petra Björg Kjartansdóttir,
Bjarni Þór Kjartansson,
foreldrar, tengdaforeldrar
og systkini.
+
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför
móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
GUÐRÚNAR HELGU THEODÓRSDÓTTUR.
Theodór S. Marinósson,
Kristrún Marinósdóttir,
Ásta María Marinósdóttir,
Anna Lóa Marinósdóttir,
Gunnbjörn Marinósson,
Magdalena S. Elíasdóttir,
Ingi Garðar Sigurðsson,
Bjarni J.Ó. Ágústsson,
Pálmi Sigurðsson,
Sigrún Baldursdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.