Morgunblaðið - 11.02.1992, Blaðsíða 13

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. FEBRÚAR 1992
13
Jago (Kcitli Reed) og Roderigo (Jón Rúnar Arason).
Garðar á óvart og kannski skóp
hann í kvöld sitt besta fram til
þessa. Dálítið erfitt er að líta rödd
Garðars sem ítalskan hetjutenór,
en þó hefur hann skilað hverju
hlutverkinu á fætur öðru af þeirri
raddtegund, Manrico, Radames og
núna Otello og ekki er hægt annað
en dáðst að frammistöðu hans í
hlutverkinu, þó maður hefði ekki
í huga allt það annað sem Garðar
hefur á sinni könnu samtímis.
Röddin brást aldrei og leikur hans
og túlkun á Otello feyki góð og
sannfærandi. Held ég að fullyrða
megi að varla hafi sést „dramatísk-
ara“ samspil á óperusviði hérlendis
en samleikur þeirra Keith Reeds
og Garðars, í gegn um óperuna
alla. Undirritaður verður að viður-
kenna að hafa aldrei skilið fyllilega
Desdemonu Verdis, kannski er
„hádramatísk" Desdemona, eins
og hún er skilgreind, of fyrirferðar-
mikill leiksoppur þessa tveggja
risa, Jagos og Otellos? En hvað
um það, Ólöf Kolbrún skilaði þess-
ari „dramatík" af einlægni og laus
við alla sýndarmennsku. Gassio er
ekki spennandi hlutverk og ekki
mikið hægt úr því að gera.
Rödd Þorgeirs Andréssonar hef-
ur vaxið mjög, en hreyfingar hans
á sviðinu eru ekki góðar, þar þarf
hann að taka sig á. Ástæða er að
nefna Tómas Tómasson í hlutverki
Lodovico, þar virðist lofandi rödd.
Elsa Waage vakti athygli í hlut-
verki Emiliu, konu Jagos, og kom
Azucena upp i huga manns. Jón
Rúnar Arason söng Rodrigo, Berg-
þór Pálsson Montano og Þorleifur
Magnússon Araldo.
Leikmynd gerði Siguijón Jó-
hannsson, leikstjóri var Þórhildur
Þorleifsdóttir og þekkja þau bæði
möguleika þessa litla leiksviðs.
Kórinn var nokkuð fjölmennur að
þessu sinni og stóð sig vel, enda
eitt skilyrðanna fyrir að taka þessa
óperu til flutnings, að tiltækur sé
góður kór og stór hljómsveit. En
hér kom að einu þeirra atriða sem
háir, og ekki verður við ráðið við
þær aðstæður sem óperan býr, en
það er fjarlægðin. Ómögulegt get-
ur orðið að skapa „dramatík" áhrif
þegar hljóðhimnur þola vart meira
álag, sem varð þegar allt apparat-
ið söng út, þá hætta einnig hlutirn-
ir að greinast og átökin verða háv-
aði í stað innri átaka. Eftir að
hljómsveitin komst í gang, sem tók
nokkra takta, var hún góð og hef-
ur vart heyrst betri á þessum stað
og stjórn Stapletons sannfærandi.
Það háir aftur á móti að hljómur
sveitarinnar nýtist ekki upp úr
þessari innilokuðu gryfju. Eg kem
svo aftur að upphafinu og spyr,
eru ekki komin tímamörk á að
margir setjist niður og hugi að
hvað listinni er fyrir bestu?
En sýningin á Otello í kvöld var
öllum viðkomandi til mikils sóma
og á skilda látlausa aðsókn.
úr skreiðarhrauk á loftinu og hún
hvetur til aðgerða. Inní fléttast ást-
arsaga hennar og Skúla (Ingvar
Sigurðsson), verbúðarliðið, sem er
frábær samsöfnuður, og verkalýðs-
barátta. Skúrkarnir eru útgerðar-
barónar eins og sá sem Þorlákur
leikur og verkalýðsforkólfar í makki
með þeim. Virðist manni frásögnin
komin heldur langt frá heimaslóð-
um þegar þar er komið við sögu;
slitin fullmikið úr samhengi við
Inguló. Þá er sá þáttur sem lýtur
að örlögum bróður Ingulóar mjög
svo endasleppur.
En þótt gloppur séu í handriti
er leikstjórnin styrk. Ásdís festir á
filmu lífið í plássinu á raunsannan,
algerlega yfirlætislausan og ein-
lægan hátt þar sem vonleysi og
strit og illur aðbúnaður er daglegt
brauð. Rótleysi og firring verbúð-
arlífsins er dregin skýrum dráttum
en alltaf með góðlegri kímni,
drykkjuskapur og drabb, líka fé-
lagsandi og samstaða. Myndin fer
blessunarlega aldrei yfir mörkin í
ódýran sóðaskap, sem gjarnan er
fylgifiskur íslenskra sjónvarps- og
bíómynda.
Mest mæðir á Sólveigu í hlut-
verki Ingulóar. Leikkonan hefur líkt
því við Sölku Völku og lætur nærri,
er stolt og ákveðin og lætur ekkert
bíta á sér. Svipbrigðin eru sterk og
hún vinnur mann strax á sitt band,
hijúf og hortug en líka í leit að ást
og einhverskonar hlýju. Aðrir leik-
arar eru í miklu minni hlutverkum,
flestir, eins og áhöfnin á Matthildi,
ná að skapa sannfærandi týpur
hver og einn og krydda skemmti-
lega söguna. Persóna útgerðar-
mannsins er svo sveiflukennd að
erfitt er að henda reiður á henni
en Kristinn gerir henni þokkaleg
skil og Ingvar Sigurðsson í hlut-
verki Skúla, sem Ingaló rennir hýru
auga til, er mjög góður. Eftirminni-
legust úr verbúðarlífinu er Ása Hlín
Svavarsdóttir sem Rosy og Þór
Hrafnsson Tulinius er frábær í hlut-
verki þorpsfíflsins.
Myndin er mikið til gerð fyrir
erlent fjármagn en það er hvergi
sýnilegt, svo íslensk sem hún er.
Tæknilega er húnþokkalegaunnin,
erfitt er að greina orðaskil sumstað-
ar og hún er illa lýst í fáeinum atrið-
um. Leikmynd Önnu Th. Rögn-
valdsdóttur er til fyrirmyndar.
(gl--
Isa8j0

HATTING
BAGERI

ILMANDI
EKKI AÐEINS HEITT, HELDUR
LÍKA NÝBAKAÐ
HATTING brauðið er fryst áður en það er fullbakað .
Þú setur frosið brauðið í bökunarpokanum í ofninn og lýkur bakstrinum
á fimmtán mínútum. Afraksturinn er nýbakað, mjúkt
og ilmandi hvítlauksbrauð.
SIEMENS
Þvottavél eins og þœr
gerast bestar!
WM 42
Áfangaþeytivinding, 1200 sn./mín.,
fjölmörg þvottakerfl, sjálfvirk magn-
skynjun, nýtir vel vatn og þvottaefni.
SMÍTH&
NORLAND
Nóatúni 4 - Sími 28300
ÖRKIN 1012