Morgunblaðið - 08.04.1992, Qupperneq 33

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 8. APRIL 1992
33
Minning:
Guðrún Sigurborg
Vilbergsdóttir
Fædd 27. apríl 1906
Dáin 1. apríl 1992
í dag verður Sigurborg amma
okkar jarðsett og langar okkur til
þess að minnast hennar með örfá-
um orðum.
Amma fæddist á Eyjólfsstöðum
á Fossárdal í Berufirði og var hún
elst 10 systkina, dóttir hjónanna
Ragnheiðar Þorgrimsdóttur og Vil-
bergs Magnússonar sem þar
bjuggu.
Þegar foreldrar ömmu fluttu
austur að Hvalnesi í Stöðvarfirði
varð hún eftir á Fossárdal hjá
ömmu sinni og afa, Snjólaugu
Magnúsdóttur og Magnúsi Jóns-
syni, og ólst þar upp fram yfir
fermingaraldur. Var sá staður
henni ætíð mjög kær og margar
sögur sagði hún okkur frá dalnum
sínum, _td. þegar hún sat þar yfir
ánum. Síðan flutti hún til foreldra
sinna og var þar næstu árin.
Á Hvalnesi kynntist hún afa
okkar Þorvaldi Sveinssyni, f. 19.
desember 1898, og fluttist með
honum til Fáskrúðsfjarðar. Giftust
þau þar 24. maí 1925. Á Fáskrúðs-
firði bjuggu þau þar til þau flutt-
ust til Reykjavíkur 1954 vegna
heilsuleysis ömmu.
Eignuðust þau 6 böm og eru 5
þeirra á lífi. Guðrún, móðir okkar,
f?'31. janúar 1926, sonur, f. 6.
ágúst 1927, sem aðeins lifði einn
dag, Hreinn, f. 19. desember 1928,
Ragnar, f. 8. desember 1930, Jóna,
f. 23. júlí 1935, og Magnús, f. 12.
janúar 1942. Einnig ólu þau upp
Svein Rafn Ingason, bróðurson
afa.
Samband ömmu og afa var mjög
sérstakt og innilegt, tryggðin slík
í garð hvors annars að það var
yndislegt og lærdómsríkt að fylgj-
ast með æviferli þeirra og eitt af
heilræðunum sem hún miðlaði okk-
ur var að fara aldrei að sofa ósátt-
ur.
Það var lán okkar systranna að
fá að alast upp hjá ömmu og afa
þar sem þau héldu heimili saman
afi, amma, mamma og Maggi
frændi.
Aldrei er hægt að fullþakka það
er amma veitti okkur í gegnum
árin því hún var okkur sem besti
vinur.
Á meðan mamma vann úti var
amma heima og annaðist okkur
systumar og Svenna. Alltaf var
hún til staðar þegar skólanum lauk
og var notalegt að koma heim og
rabba við hana yfir mjólkurglasi
og brauði um atburði þá er efstir
voru í huga. Það má því með sanni
segja að amma hafi verið fasti
punkturinn í tilveru okkar á þess-
um árum.
Þrátt fyrir að amma hafi ekki
verið heilsuhraust um ævina var
hún alltaf kát og létt og sá björtu
hliðarnar á málunum. Hún mat lít-
ils veraldlegan auð, hún var mjög
trúuð og heiðarleiki og hreinskilni
var í hennar huga meira virði en
auður og völd.
Árið 1976 fluttu amma og afí
til Jónu dóttur sinnar og tengda-
sonar síns, Eiríks Grétars Sigur-
jónssonar, á Skólabraut 1 í Mos-
fellsbæ. Þar áttu þau yndislega-
daga. Jóna og Grétar reyndust
þeim mjög vel og sérstaklega að-
dáunarvert hvað börnin á heimilinu
voru tillitssöm og góð í garð ömmu
sinnar og afa. Þar var ekkert kyn-
slóðabil og sönn vinátta myndaðist.
Síðastliðin ár dvöldu amma og
afi á Hrafnistu í Reykjavík, sjúkra-
deild A4. Viljum við þakka starfs-
fólki þar mikinn hlýhug og frá-
bæra umönnun.
Missir okkar er mikill. Biðjum
við Guð að vera með afa, styrkja
hann og blessa um ókomin ár og
vottum við honum, börnum hans
og fjölskyldum okkar innilegustu
samúð.
En stundum kemur þögnin
og þylur gömul ljóð.
Þá þrái ég enn að þakka
hvað þú varst mild og góð.
(Tómas Guðmundsson)
Blessuð veri minning elsku
ömmu okkar.
Bobba og Sigga.
Sigurborg amma er dáin. Eftir
lifa minningar. Hún var Austfirð-
ingur, fædd á Eyjólfsstöðum í
Fossárdal í Berufirði að vori 1906.
Foreldrar hennar voru Vilbergur
Magnússon og Ragnheiður Þor-
grímsdóttir og var hún elst af 10
börnum þeirra hjóna. Hún var
ætíð mikill Austfirðingur í sér og
lýsti oft fyrir okkur fegurð Fossár-
dalsins og sagði okkur sögur frá
æsku sinni.
Hún giftist afa, Þorvaldi Sveins-
syni, 24. maí 1925 og hófu þau
búskap á Fáskrúðsfirði. Þar búa
þau fram til ársins 1954 að þau
flytja til Reykjavíkur. Þau eignuð-
ust sex börn; Guðrúnu, Hrein,
Jónu, Ragnar og Magnús og dreng
sem lést fárra daga gamall. Þá ólu
þau upp Svein'Ingason, bróðurson
Þorvaldar afa.
Afi og amma bjuggu í farsælu
hjónabandi og studdu hvort við
bakið á öðru þá á þurfti að halda.
Fjölskyldan var samhent og því oft
fjölmennt á heimili þeirra. Við
hlökkuðum til þess allt árið að fara
þangað á annan í jólum en þá var
boðið upp á hreint súkkulaði með
tjóma og við fengum að ganga í
kringum jólatréð ásamt öllu full-
orðna fólkinu. Löngum héldu þau
líka heimili með börnum sínum og
barnabörnum, eins konar stórfjöl-
skylduheimili. Þar var alltaf éin-
hver heima sem hægt var að leita
til. Þangað var gott að koma enda
gestkvæmt á heimili þeirra og stóð
það opið ættingjum og skólafólki
utan af landi til lengri eða skemmri
tíma.
Amma var fíngerð kona og létt
á fæti. Hún gat verið snögg að
skipta um skap ef henni mislíkaði
eitthvað en oftast var stutt í bros-
ið og klingjandi hláturinn. Hún
hafði alla tíð yndi af garðrækt og
var fljót að koma sér upp garði
hvar sem hún bjó. Það var merki
um áð vorið væri í nánd þegar
maður sá hana á hnjánum úti í
garði að hlúa að blómunum sínum.
Hún las mikið og hafði gaman
af ljóðum og hún átti ótrúlega
auðvelt með að semja ljóð þó að
hún hafi ekki borið þau almennt á
borð. í mörgum bréfum hennar
leynast falleg ljóð og átti hún það
jafnvel til að senda ljóðabréf.
Amma hafði yndi af handavinnu
og vann mikið við saumaskap í
gegnum árin. Stundum var hún
með títupijóna í munnvikinu eða í
boðungnum og oftar en ekki sat
hún langdvölum við saumavélina.
Gamlar myndir koma upp í hug-
ann. í þeim birtumst við stelpurnar
íklæddar kjólum og útsaumuðum
svuntum og strákarnir í stuttbux-
um með útsaumuð axlabönd sem
hún hafði búið til handa okkur.
Þegar á unglingsárin kom var líka
gott að eiga ömmu sem gat saum-
að eftir tískumyndum í blöðum.
í minningunni finnst okkur að
alltaf hafi verið sumar þegar hún
var í návist okkar krakkanna —
enda munum við hana best í sól-
skini uppi í Kjós en þangað flutti
fjölskyldan nánast búferlum á
hveiju vori.
Um leið og við kveðjum Sigur-
borgu ömmu hinstu kveðju minn-
umst við þess með þakklæti hversu
hjálpsöm þau afi voru okkur systk-
inunum þau ár sem móðir okkar
var sem veikust. Þau fluttust þá í
nábýli við okkur og sá stuðningur
sem þau veittu okkur var og er
ómetanlegur.
Ebba, Hrafnhildur,
Ingvar og Jóhanna.
Það er sárt að þurfa að kveðja
elsku langömmu því hún var góð
vinkona sem ávallt hvatti okkur
áfram.
Það var alltaf gaman að koma
í heimsókn til hennar og Þorvalds
afa og gátum við amma oft setið
og talað saman sem jafnaldrar.
Nú er amma farin og aftur sitja
minningarnar um góða konu sem
við munum aldrei gleyma.
Og þvi varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
Hestamenn
Mukk áburóur
Hreintfrábær
Einnig arniku “olía fyrir
bólgna og stífa vöóva.
ÞUMALÍNA
It» Opiðkl. 11-18virka daga
og kl. 14-16 sunnudaga.
sími 12136.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega.
Þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson)
Elsku langafi, Guð styrki þig í
sorg þinni.
Gunna, Eyjó og Sigrún.
í dag er til moldar borin Guðrún
Sigurborg Vilbergsdóttir frá Fá-
skrúðsfirði. Mig langar að minnast
þeirrar ágætu konu með örfáum
orðum.
Leið okkar lá fyrst saman fyrir
rúmum 14 árum, er ég bjó á heim-
ili tengdaforeldra minna, en þar
bjuggu Sigurborg og Þorvaldur um
nokkurra ára skeið hjá Jónu dóttur
sinni.
Sigurborg var eðlisgreind kona
til hugar og handa: Osjaldan sat
hún við eldhúsbekkinn með ein-
hveijar hannyrðir í höndum sem
báru vott um vandvirkni og alúð.
Mörg eru þau listaverk sem hún
hefur látið af hendi rakna um
ævina. Hún hafði næmt fegurðar-
skyn til að bera og mikla næmni
fyrir fólki og umhverfi. Mikið hafði
hún gaman af að ganga um garð-
inn hennar Jónu og njóta fegurðar-
innar. Oft var setið á rökstólum
við eldhúsbekkinn með hannyrðiílr—
í höndum og spjallað um heima
og geima því vel var fylgst með
mönnum og málefnum. Kom mér
oft á óvart hve ung í anda hún
var. Oft var hlegið og brosað yfir
því hvað hún var hnitmiðuð í svör-
um og hafði mikla kímni til að
bera en fals var ekki til í hennar
huga. Með orðum mínum vil ég
þakka Sigurborgu þá samfylgd
sem ég varð aðnjótandi, ekki síst
hvað hún reyndist ömmu minni vel
er leið þeirra lá saman á Reykja-
lundi og myndaðist þar gagnkvæm
vinátta. En það eitt er víst að dauð-
inn á fyrir okkur öllum að liggja.
Sigurborg Vilbergsdóttir hefur lok-
ið sínu æviskeiði sæl fullra lífdaga
en eftirlifandi maki hennar, Þor-
valdur Sveinsson, á nú um sárt að
binda því samband þeirra var ein-
staklega náið, þau bjuggu saman
í tæp 67 ár.
Blessuð sé minning hennar.
Helga Einarsdóttir.
IÓA BOURNIR
KOMNIR HAGKAUP
ALVÖRU
ÚTIHURÐIR
Á íslandi duga aðeins ALVÖRU ÚTIHURÐIR.
Borgar sig að standa í endalausu viðhaldi?
Útihurð álslandi verður að geta staðið af sér rok, rigningu, snjó,
frost, sandfok, sól o.fl., en það gera aðeins alvöru útihurðir. f
sýningarsal okkar er glæsilegt úrval ALVÖRU ÚTIHURÐA, hurða
sem byggðar eru á áratuga reynslu okkar við framleiðslu útihurða
fyrirokkar hörðu veðráttu.
f-
r n fj
y [| II-
!□
!□ .

i □ P
□ □
□ u
i □ □
Velkomin í sýningarsal okkar að Kársnesbraut 98, Kópavogi, þar
getið þið skoðað okkar glæsilega úrval i ró og næði.
íím HURÐAIÐJAN
--- n i.LKVvi
HIKO-HURÐ
é KÁRSNESBRAUT 98 - SÍMI43411
200 KÓPAVOGUR
Skóla-
?«arCgSegar og ús'ettar.
CarremllMD^Þaraöau^.
r.lvolinfermingo'ai0"
staðgreiðsluverð-
aeg
OtYMP\^
E
caRREr/^''
•\8.810
CftRRERP- «
23.180
KJARAN
Skritstofubúnaður
• SÍÐUMÚLA 14 • SÍMI (91)813022*