Morgunblaðið - 11.08.1992, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. ÁGÚST 1992
33
Minning:
Knútur Magnússon
málarameistari
hans og upp í fangið á honum eins
og þau hefðu alltaf þekkt hann. Þau
treystu honum.
Jón í Klausturseli verður þeim
mönnum minnisstæður sem kynntust
honum. Hann var vinmargur og vin-
fastur. Það kom í Ijós síðastliðinn
vetur þegar Jón hélt upp á áttræðis-
afmæli sitt hve margir vildu gleðjast
með honum á þessum merku tíma-
mótum. Jón var þakklátur vinum sín-
um_ fyrir þá heimsókn.
Ég vil með þessum línum þakka
Jóni mági mínum langa og ánægju-
lega samfylgd.
Stefán Aðalsteinsson.
Föstudaginn 31. júlí sl. lést í Land-
spítalanum Jón Jónsson, fyrrum
bóndi í Klausturseli. Hann verður
jarðsunginn í dag.
Jón var giftur Guðrúnu systur
minni og mig langar til að kveðja
hann með nokkrum línum en ég verð
að viðurkenna að ég veit ekki alveg
hvernig ég á að haga orðum mínum.
Minningargreinar ijalla oftar en ekki
um afreksverk manna, ritstörf þeirra,
störf að félagsmálum eða embættis-
verk. Jón mágur minn var bóndi sem
vann ekki mörg rómuð afreksverk
um dagana, hafði engan áhuga á
félagsmálum, skrifaði aldrei neitt og
hlaut mér vitanlega ekki eitt einasta
embætti.
Hins vegar áttaði ég mig á því
þegar hann var allur að ég mundi
eiga eftir að sakna hans meira en
annarra samferðmanna.
Ég var lítill drengur á Vaðbrekku
þegar Guðrún og Jón fluttu þangað
og bjuggu þar um tíma með foreldr-
um mínum. Mér varð starsýnt á þenn-
an nýja fjölskyldumeðlim. Hann var
hávaxinn, þrekinn og raddsterkur,
með stórar hendur sem gátu kreppst
í ógnvekjandi hnefa, tilfínningaríkur
og viðkvæmur og óhaminn í skapi.
Það var ekki laust við að ég hefði
beyg af þessum hijúfa og stórskorna
mági mínum. Þegar útiverkum var
lokið hafði hann fataskipti og settist
inn í dagstofuna hreinn og strokinn
og pijónaði. Hann var alltaf að gera
eitthvað.
Eftir tveggja ára búskap á Vað-
brekku fluttu þau hjónin austur í
Fljótsdal. Skömmu síðar settust þau
að í Klausturseli.
Haustið sem ég var tíu ára dvald-
ist ég í nokkrar vikur í Klausturseli
meðan foreldrar mínir fóru til út-
landa. Upp frá því var heimili Jóns
og Guðrúnar líka mitt heimili hvenær
sem var og hvernig sem á stóð. Syst-
ir mín, 22 árum eldri en ég, var mér
Fædd 27. október 1925
Dáin 4. ágúst 1992
Kveðja frá tengdasonum.
Ekki auðnast öllum að lifa lífinu
með ákveðin markmið í huga, en það
gerði okkar ástkæra tengdamóðir,
sem við kveðjum í dag. Hún skildi
eftir sig slóð, sem er skýr og gott
að feta og minningar, sem ljúft er
að minnast.
Við kveðjum hana með trega eins
og allir, sem hann þekktu, en um
leið með gleði og þökk fyrir þá gæfu
að hafa fengið að njóta þeirrar góðu
manneskju, sem hún var. Oft er tal-
að um að maður komi í manns stað,
en fyrir okkur getur enginn tekið
hennar stað í þessu lífi. Það gerir
minninguna um Guðnýju svo sér-
staka.
Guðný lifði fallegu lífi og stóð
traustan vörð um það, sem henni
þótti kærast. Tryggan stuðning fékk
hún hjá sínum eftirlifandi eiginmanni
og tengdaföður okkar, Kristjáni Þor-
valdssyni. Kjölfestan var ætíð heimil-
ið og þar var hennar vettvangur. Þar
lagði hún grunninn að góðu uppeldi
barna sinna, tók á móti vinum og
vandamönnum og sýndi í viðmóti
sínu gleði og óeigingirni. Erfitt er
að lýsa þeirri hlýju, sem geislaði
ætíð frá henni í garð okkar tengda-
barnanna.
Guðný fæddist í Reykjavík 27.
október 1925, en ólst upp á góðu
heimili foreldra sinna, þeirra Guðlín-
ar og Eyjólfs að Jófríðarstaðarvegi
15 í Hafnarfirði. Guðný lærði hatta-
saum, sem var virt iðgrein á þeim
tíma. Guðný giftist eftiiiifandi eigin-
eins og önnur móðir og maðurinn
hennar rétti mér þessa stóru hönd
og bauð mig velkominn. „Komdu inn,
Ragnar minn“. Ég hafði aldrei fram-
ar beyg af Jóni Jónssyni.
Síðan eru nú liðin hartnær fjörtíu
ár. Öll þokumst við hægt og bítandi
sömu leiðina og lífsfleyið býður upp
á margs konar farrými. Og misjafnt
er fólkið sem ferðast. Sumir ná sér
í háar stöður, menntun og auðæfi eða
frægð og frama, aðrir una sér við
að rækta sinn garð án þess að ætla
sér nokkum tíma nema það nauðsyn-
legasta til þokkalegs viðurværis. Og
þegar upp er staðið veit enginn hver
hefur farið bestu för.
En þakklátur er ég fyrir þennan
spöl sem ég varð samferða Jóni mági
mínum. Hann var skemmtilegur mað-
ur, spaugsamur og kátur og þótti
gaman að ræða vð fólk,, var þá oft
ómyrkur í máli og lá ekki á því hvað
honum fannst. Hann gat verið afar
orðheppinn og hafði gaman af að
senda þeim tóninn sem trónuðu í
háum sætum auðs og valda, enda bar
hann enga virðingu fyrir titlum fólks
eða metorðum. Hins vegar varð ég
oft var við tilhneigingu hans tii að
bera blak af þeim sem minna máttu
sín eða höfðu misstigið sig á laun-
hálli lífsbrautinni. Skeytti hann þá
engu um það hvað aðrir héldu. Jón
hafði sterka réttlætiskennd og lét
aldrei flæma sig af skoðunum sínum.
Seint í júlí sl. frétti ég að Jón hefði
verið fluttur suður mikið veikur.
Næst þegar mér gafst tóm til heim-
sótti ég hann á Landspítalann. Hann
heilsaði mér alúðlega, reyndi meira
að segja að setjast upp til að spjalla
en von bráðar varð hann að leggjast
út af aftur. Ég ákvað þá að tefja
ekki lengur þarna og sagðist frekar
ætla að koma þegar henn væri orðinn
hressari. Hann tók vel í það og rétti
mér höndina í kveðjuskyni. Handtak-
ið var hlýtt, fast og ákveðið, höndin
var ótrúlega sterk miðað við hvað
maðurinn var þrekaður. Tæpri
klukkustund síðar var hann dáinn.
Ég sendi systur minni elskulegri
T5g afkomendum hennar og Jóns sam-
úðarkveðjur.
Og eins og mennirnir eru misjafnir
og för þeirra hér á margan og ólíkan
máta, þannig er sjálfsagt á ýmsa
vegu hveiju menn trúa um framhald
ferðarinnar eftir að þessum líkama
okkar hefur verið skilað aftur til jarð-
arinnar. En ég trúi því að það séu
mörg líf eftir þetta líf og við eigum
öll eftir að hittast aftur. Oft. Það
þykir mér þægileg tilhugsun.
Ragnar Ingi Aðalsteinsson.
manni sínum Kristjáni Þorvaldssyni,
verslunarmanni 13. apríl 1946, en
þessi dagur markar tímamót í gæfu-
ríkri ævi þeirra beggja. Hjúskap hófu
þau fyrst í Hafnarfirði, en fluttu síð-
an í Blönduhlíðina. Árið 1957 fluttu
þau hjónin í Sigluvog 6. Þar byggðu
þau sína pardís, heimili sem var ein-
staklega fallegt. Hveijum hlut var
komið vel fyrir og virtist hafa mark-
ið. Þar var mögulegt að sjá allt hið
fallega, góða, listræna, glaða og
ákveðna, sem auðkenndi tengdamóð-
ur okkar, en er erfitt að lýsa með
fátæklegum orðum.
Guðný og Kristján eginuðust sex
börn, sem ólust öll upp í Sigluvogi
og nutu þeirrar gæfu, sem umlék
Sigluvogsheimilið. Árið 1989 fluttu
þau hjónin í Efstaleiti 14 hér í borg.
Þar lifði Guðný sátt og ánægð sína
síðustu ævidaga, í návist eigin-
manns, fjölskyldu, vina og umhverf-
is, sem hún svo haganlega hafði fyr-
irkomið.
Þrátt fyrir að Guðný hafí mátt
takast á við veikindi og ýma erfið-
leika um ævina, var hún gæfukona.
Gæfa hennar var gott og hamingju-
samt hjónaband, barnalán og hópur
barnabarna, sem henni var hugleik-
inn.
Guðný var mikið fyrir Ijóð og tón-
list. Hún söng ætíð við störf sín og
var hún óvenju lagviss. Hún var líka
hugrökk kona, traust þegar á reyndi,
raunsæ og sparaði aldrei hvatningar-
orðin, þegar á móti blés. Æðruleysi
hennar gaf mörgum styrk, sem henn-
ar nutu.
Þegar við nú kveðjum elsku
Guðnýju, er minningin okkar um
Fæddur 1. apríl 1921
Dáinn 7. júlí 1992
Þegar ég frétti fyrst í mars, að
Knútur afi væri veikur og það væri
lítið hægt að gera til að lækna hann,
vissi ég að hann ætti ekki langt
eftir í þessu lífi. Afi hafði alla tíð
verið hraustur og fátt, ef eitthvað,
gat stöðvað hann í að gera það sem
hann ætlaði sér, en í þetta sinn var
ekki unnt að deila við dómarann
og var hann mjög ósáttur við þessa
óyæntu breytingu. Afi var alla tíð
léttur í lund og ég sá hann í fyrsta
skipti óánægðan þegar ég heim-
sótti hann og ömmu í Svíþjóð nú í
apríl, því fyrir mann sem alltaf
hafði verið óstöðvandi var þessi
breyting, eins og hann sagði sjálf-
ur, „ekkert líf“.
Afi var besti afi sem ég hef átt.
Ég mun segja börnum mínum frá
því hvað þau áttu góðan langafa,
við söknum hans öll og vitum að
það verða fagnaðarfundir þegar við
hittumst næst.
Amma mín, ég veit að þetta eru
erfiðir tímar en við erum öll hér til
að hjálpa þér að ganga í gengum
þessa miklu breytingu.
Fyrir hönd barnabarna og barna-
barnabarna,
Björk Jónasdóttir.
í dag fer fram minningarathöfn
um Knút Magnússon málarameist-
ara, sem lést á sjúkrahúsi í Svíþjóð,
eftir stutta en erfiða sjúkralegu.
Hann var fæddur í Esbjerg í
Danmörku og var elstur fjögurra
bræðra. Snemma fór hann að vinna
í verslun hjá móðurafa sínum, og
hafði hug á að verða kaupmaður.
Hann fór í verslunarskóla í Esbjerg
og lauk þaðan prófi sem matvöru-
kaupmaður. Að námi loknu tók
hann við verslun afa síns og rak
hana öll stríðsárin, en á þeim tímum
var mikill vöruskortur og höft þann-
ig að ekki var lífvænlegt að vera
hana falleg og björt. Hún er og verð-
ur eins skínandi björt og hún var
ætíð sjálf við okkur.
Eftir söknuð og sorg tekur við
gleði og þakklæti fyrir að fá að verða
henni samferða á lífsleiðinni.
Ásgeir Theodórs,
Birgir Einarsson og
Jeffrey Wieland.
Kveðja frá nágrönnum
Hún Gúðný okkar Eyjólfsdóttir,
sem lengst af átti heima í Sigluvogi
6, er látin og við setjum hér fáein
kveðjuorð á blað til þess að þakka
áratuga nábýli. Fram í hugann
streyma ótal ljúfar minningar tengd-
ar bernsku og æsku barnanna í
Sigluvogi 3 og Sigluvogi 6, sem þessi
fíngerða, fallega kona, hún Guðný,
átti svo stóran þátt í að móta. Við
minnumst hjálpsemi hennar og glað-
værðar og við minnumst hennar í
fallega garðinum í Sigluvogi 6.
Guðný og garðurinn eru tengd óijúf-
andi böndum í minningu okkar.
Hvergi voru rósirnar fegurri og
kaupmaður á þeim árum.
Hann stundaði íþróttir á sínum
yngri árum, og vann til verðlauna
bæði í hjólreiðum og hnefaleikum.
Hann kynntist eftirlifandi konu
sinni í stríðsbyijun og þau giftu sig
árið 1943. Þau eignuðust sex börn
sem eru Sonja, gift Guðmundi
Braga Torfasyni, Jóhann, býr með
Hildi Valgeirsdóttur, Edda, gift
Guðmundi Ásgeiri Sölvasyni, Hilm-
ar, giftur Jónínu ívarsdóttur og
Gerða, gift Crister Olsson. Barna-
börnin eru orðin 21 og barnabarna-
börnin 5.
Á stríðsárunum varð hann að
vinna hjá dönsku járnbrautunum
og Sjöfn að sjá um búðina svo þau
gætu framfleytt sér. Þau gripu því
tækifærið þegar stríðinu lauk og
fóru til íslands.
Eftir að til íslands kom fór hann
í Iðnskólann og lærði málaraiðn og
var það hans atvinna lengst af.
Hann var fljótur að ná tökum á
íslenskunni og á lokaprófi í Iðnskól-
anum fékk hann hærri einkunn í
íslensku en í dönsku.
Á þessum árum var oft lítið um
atvinnu á veturna fyrir málara, og
fór hann þá oft á sjóinn og var þá
oftast kokkur því hann var einkar
laginn við eldamennsku. Oft lagði
hann á sig langan vinnudag því
hann hafði marga munna að metta,
en með elju og dugnaði tókst þeim
hjónum að byggja sér hús, fyrst við
Rauðalæk og síðan að Móabarði í
Hafnarfirði, en þar bjuggu þau
meðan börnin voru að vaxa úr grasi.
Hann vann á M.s. Gullfossi um
6 ára skeið en þegar hann hætti
þar tók hann Krýsuvík á leigu af
Hafnarfjarðarbæ, en hún var þá í
eyði. Dóttir hans og tengdasonur
tóku þátt í þessu með honum. Fljót-
lega skiptu þau með sér verkum
þannig að Knútur sá um gróðurhús-
in en dóttir og tengdasonur um
svínabúið og veitingareksturinn.
Þarna varð hann fyrir stórum áföll-
um. Fyrst kom stór jarðskjálfti sem
nánast lagði gróðurhúsin í rúst.
hvergi brostu blómin eins yndislega
á móti sólu og í steinbeðinu í inn-
keyrslunni á Sigluvogi 6.
Hún Guðný, sem helgaði alla sína
krafta heimilinu og sinni stóru fjöl-
skyldu, átti alltaf til bros og hlýleg
orð handa nágrannafjölskyldunni og
börnin í þessum tveimur húsum voru
tíðir gestir hvert hjá öðru.
Þó 'ekki væri hist daglega þá var
það vissan um að við áttum hana
að þarna hinumegin sem var svo góð
og örugg. Þess vegna hlýnar okkur
svo um hjartarætur við að minnast
hennar. Við yljum okkur við allt það
góða og skemmtilega sem við áttum
saman.
Konur eins og Guðný segja óhjá-
kvæmilega svip á umhverfi sitt. Ljúf
og glæsileg — ein af þessum mann-
eskjum sem alltaf voru fínar hvetju
sem þær klæddust og hvað sem þær
voru að gera — en hún var aldrei
of fín til þess að hugsa um náung-
ann, gleðjast með glöðum og hryggj-
ast með hryggum.
Systkinin í Sigluvogi 3 senda
bernskuvinum sínum í Sigluvogi 6
sínar innilegustu samúðarkveðjur og
við — öll fjölskyldan — vottum okkar
góða granna, Kristjáni, börnunum
sex og þeirra skylduliði okkar dýpstu
samúð.
Við vitum að minningin um góða
eiginkonu, móður, tengdamóður og
ömmu er björt og falleg. Megi sú
minning létta þeim sorg og söknuð
komandi daga.
Fjölskyldan í Sigluvogi 3.
Þann 4. ágúst 1992 lést Guðný
Eyjólfsdóttir amma mín á Borgar-
spítalanum, 66 ára að aldri.
Þegar ég lít til baka koma upp í
hugann margar góðar minningat'.
Ég minnist þeirra daga þegar hún
lá á fjórum fótum heilu dagana í
garðinum sínum í Sigluvoginum og
gældi við moldina og blómin. Garð-
Minning:
Guðný Eyjólfsdóttir
Allt var byggt upp á nýtt en rúmu
ári síðar kom fárviðri og allt fór í
rúst á ný. Enn var byggt upp á ný,
en þegar þriðja áfalli kom stuttu
seinna gafst hann upp og fluttist
til Reykjavíkur og fór að vinna sem
málarameistari.
Fljótlega náði hann sér í lóð und-
ir tvíbýlishús í Hafnarfirði, byggði
það og seldi efri hæðina og náði
þannig að rétta sig af efnalega.
Árið 1980 var lítið að gera hjá
málurum á íslandi yfir veturinn og
fór hann þá í heimsókn til dóttur
sinnar í Svíþjóð. Þar bauðst honum
vinna og sá hann þá fram á að með
því að flytjast út gæti hann látið
gamlan draum rætast um að ferð-
ast um heiminn á elliárunum. Und-
anfarin ár hafa þau hjónin ferðast
mikið og víða.
Það má segja að hann hafí lifað
mjög viðburðaríku lífí og alltaf var
líf og fjör í kringum hann. Hann
hafði mjög næmt skopskyn og gerði
óspart grín að sjálfum sér. En þeg-
ar á móti blés og erfíðleikarnir virt-
ust óyfirstíganlegir var það Sjöfn
sem taldi í hann kjarkinn. Og þetta
reddaðist eins og hann orðaði það
sjálfur.
Knútur var vel að sér um mál-
efni líðandi stundar, fylgdist vel
með íþróttum og því sem efst var
á baugi hveiju sinni. Það má segja
að bjartsýni og vinnusemi hafi ein-
kennt hans líf.
Megi guðsblessun fylgja honum.
Jóhann Larsen.
urinn var stolt hennar og fegurð
hans einstök.
Ég minnist ömmu við heimilis-
störfin í Sigluvoginum. Hún hugsaði
um heimilið af einstökum dugnaði
og samviskusemi enda var þar aldrei
rykkorn að sjá. Meðan hún straujaði
söng hún eða flautaði því alltaf var
hún í góðu skapi. Af sömu ánægju
starfaði hún í störf ár fyrir Rauða
kross íslands. Við sjónvarpið sat hún
aldrei auðum höndum heldur pijón-
aði á eitthvert barnabarna sinna.
Ég minnist þess hvernig amma tók
ávallt á móti öllum fagnandi og opn-
um örmum. Notalegt var að dvelja
í návist hennar því hún geislaði af
hlýju.
Ámma Guðný kenndi mér að meta
gildi dugnaðar og samviskusemi,
manngæsku og þess að líta alltaf
jákvæðum augum á lífið. Fyrir þetta
þakka ég ömmu minni. Nú hefur
amma fengið hvíld frá þeim sjúk-
dómi, sem varð henni að aldurtila.
Lífsþróttur hennar lifír þó í hjörtum
barnabarna hennar um ókomna
framtíð.
Blessuð sé minning hennar.
Krislján Skúli Ásgeirsson.
Elskuleg mágkona mín, Guðný Ey-
jólfsdóttir, er látin langt um aldur
fram. Ein stærsta gæfa bróður míns,
Kristjáns, var að eiga hana að lífs-
förunaut. Þeirra fallega heimili end-
urspeglaði persónuleika beggja, þar
sem börnin þeirra sex ólust uppT
Aðrir samferðamenn Guðnýjar fóru
ekki varhluta af hjálpsemi hennar og
vináttu.
Að hryggjast og gleðjast
hér um fáa daga.
Að heilsast og kveðjast
það er lífsins saga.
í dag kveð ég mágkonu mína með
mikilli hryggð og eftirsjá.
Guðrún Þorvaldsdóttir.