Morgunblaðið - 11.08.1992, Qupperneq 34

34
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. ÁGÚST 1992
Minning:
Sigurður G. Isólfs-
son organleikari
Fæddur 10. júlí 1908
Dáinn 31. júlí 1992
Þar sem góðir menn fara eru
guðs vegir. Slíkur gæfumaður var
Sigurður ísólfsson að á vegferð
sinni um lífsins braut hafði hann
hvarvetna mannbætandi áhrif á
samferðamenn sína og umhverfi.
Hann var hlýr í viðmóti og drengur
góður. Hann kunni manna best að
gleðja með glaðværð sinni og
græskulausu gamni, og hógværð
hans, samviskusemi og vinnugleði
vakti virðingu allra sem til hans
þekktu. Hann hélt sátt við alla
menn og var einn vammlausasti
maður sem ég hef kynnst.
Sigurður Guðni ísólfsson fæddist
á Stokkseyri 10. júlí 1908. Foreldr-
ar hans voru þau ísólfur Pálsson
hljóðfærasmiður og tónskáld, og
kona hans Þuríður Bjarnadóttir.
Hann var tíunda barn þeirra hjóna,
en alls eignuðust þau tólf böm. Þau
voru í aldursröð: Páll, fæddur 1893,
dáinn 1974; Páll Marel, fæddur
1895, dáinn 1895; Bjarni Þórir,
fæddur 1896, dáinn 1966; Pálmar
Þórir, fæddur 1900, dáinn 1981;
Viktoría Margrét, fædd 1902;
Bjarni, fæddur 1904, dáinn 1924;
Ingólfur Janus, fæddur 1905, dáinn
1969; Eyjólfur Guðni, fæddur 1907,
dáinn 1962; Þórdís, tvíburi við Eyj-
ólf Guðna, fædd 1907, dáin sama
ár; Sigurður Guðni, fæddur 1908,
dáinn 1992; Fjóla, fædd 1910, dáin
1916; og ísólfur, fæddur 1913,
dáinn 1946.
Sigurður Guðni var tekinn í fóst-
ur af þeim hjónum Guðna Árnasyni
frá Strönd í Selvogi og Sigríði
Magnúsdóttur ljósmóður frá Votu-
mýri á Skeiðum. Á þeim árum var
nokkuð algengt að ljósmæður tækju
hvítvoðunga heim til sín ef' heimil-
isástæður voru erfiðar og móðirin
veikburða. Þau Sigríður sem var
starfandi ljósmóðir á Stokkseyri um
árabil og Guðni sem vann sem
smiður á Stokkseyri voru barnlaus.
Þau voru miklir vinir þeirra Isólfs
og Þuríðar og var Sigurður skírður
eftir þeim hjónum. Aldrei stóð til
að fóstra Sigurð burt til frambúð-
ar, en Sigríður ljósmóðir tók dreng-
inn fyrstu vikurnar meðan móðirin
var að jafna sig, en börnin heima
voru mörg og ung og móðirin las-
burða. Ýmsar ástæður og breyting-
ar á högum ísólfs og Þuríðar ásamt
því að þau Sigríður og Guðni höfðu
tekið miklu ástfóstri við Sigurð urðu
til þess að hann ílentist hjá þeim
hjónum. Ísólfur Pálsson fór til Dan-
merkur 1911 að læra hljóðfærastill-
ingar og hljóðfærasmiði og þegar
hann kom heim 1912 fluttist fjöl-
skyldan til Reykjavíkur. Sigurður
flutti með þeim Sigríði og Guðna
síðar einnig til Reykjavíkur árið
1918. Það var mjög kært með Sig-
urði og fósturforeldrum hans og þau
reyndust honum einstaklega vel og
hann sýndi þeim ævinlega. ást og
Erfidrykkjur
Glæsileu kaffi-
hlaðhoffi (alleizir
salir oti mjöij;
góð |ij(')nnsra.
IJpplvsingar í
síma 2 22 22
FLUGLEIDIR
HlTEL LOFTLEHIR
BIOM
SEGJA ALLT
Mikið úrval
blómaskreytinga
fyrir öll tækifæri.
Opið alla daga frá kl. 9-22.
Sími 689070.
VANDAÐAR EIK ARKISTUR
ÞJÓNUSTA VIÐ ALLT LANDIÐ
Utfararþjónustan
Fjarðarási 25, R, sími 679110 - 672754
virðingu. En víst er að mjög tók
amma mín Þuríður það nærri sér
að skilja drenginn sinn eftir á
Stokkseyri þegar þau fluttu til
Reykjavíkur.
En það lýsir vel mannkostum
Sigurðar að eftir að hann fluttist
til Reykjavíkur með fósturforeldr-
um sínum, gekk hann eðlilega inn
í fjölskyldu foreldra sinna þeirra
ísólfs og Þuríðar, þótt hann væri
hjá fósturforeldrum sínum og aldrei
leiddi það til angurs. Það fór reynd-
ar svo að Sigurður varð einna nán-
astur ísólfi föður sínum af sonum
hans og honum mest að skapi og
var reyndar líkastur honum að út-
liti, hávaxinn og ljós yfírlitum.
Sigurður nam úrsmíði hjá Árna
B. Björnssyni og lauk því námi
1931. Hann vann á úrsmíðaverk-
stæði Áma fram til 1938, én þá
gerðist hann úrsmíðameistari Raf-
magnsveitu Reykjavíkur og vann
þar allt til ársins 1976. Jafnframt
úrsmíðanáminu nam hann orgelleik
hjá elsta bróður sínum Páli, og varð
starfsvettvangur Sigurðar upp frá
því handverkið annars vegar og
tónlistin hins vegar. En hann varð
aðstoðarorgelleikari Páls, sem var
organisti í Fríkirkjunni frá 1928 til
1939. Þegar Páll gerðist dómorgan-
isti tók Sigurður við starfí orgelleik-
ara Fríkirkjunnar og gegndi því
starfí í 45 ár. „Hver er sinnar gæfu
smiður" segir orðtakið. Víst er um
það að Sigurður bar gæfu til að
vinna við það sem hugur hans stóð
til og þar sem gáfur hans nutu sín.
Hann var völundur í höndunum eins
og faðir hans Isólfur og sumir
bræðra hans. í frístundum sínum
sat hann löngum við smíðar og við-
gerðir. Hann smíðaði fegurstu hluti
og sérstakt áhugamál hans var að
safna og gera upp gamlar klukkur
eða úr. Hann var sérlega tónnæmur
og músíkalskur og átti óvenju létt
með að leika af fingrum fram og
tónflytja af blaði. Hann var mjög
góður orgelleikari og sinnti því
starfí af alhug. Honum fylgdi hátíð-
leiki og kyrrð sem gerði hveija at-
höfn að helgri stund. Til viðbótar
við vinnu sína við Frikirkjuna hljóp
hann oft í skarðið fyrir Pál bróður
sinn í Dómkirkjunni þegar Páll fór
utan eða var bundinn við annað.
Að auki kenndi hann sjálfur á org-
el þegar tími gafst.
Sigurður var gæfusamur í einka-
lífí sínu. Þann 24. maí 1941 kvænt-
ist hann Rósamundu Ingimarsdótt-
ur Bjarnasonar skipstjóra og odd-
vita í Hnífsdal. Rósa er mikil mann-
kostakona, gáfuð og afar falleg, og
voru þau svo glæsileg hjón að eftir
var tekið. Með þeim var einstakt
ástríki og samheldni. Þau eignuðust
þijá syni. Þeir eru: Isólfur, við-
skiptafræðingur, fæddur 1944,
kvæntur Áslaugu Guðbjörnsdóttur
bankafulltrúa. Þeirra börn eru Sig-
urður Guðni, fæddur 1968, háskóla-
nemi og Guðbjörg Rósa fædd 1970,
búsett í Svíþjóð; Ingimar, lögfræð-
ingur, fæddur 1945, kvæntur Sig-
rúnu Guðnadóttur líffræðingi.
Þeirra börn eru Guðný Rósa, fædd
1969, myrtdlistarnemi, Álfheiður,
fædd 1971, háskólanemi og Hall-
dóra, fædd 1980; Halldór, fæddur
1953, rafeindavirki, kvæntur Jón-
ínu Þ. Stefánsdóttur matvælafræð-
ingi. Þeirra börn eru Berglind Rósa,
fædd 1981, Hugrún Jórunn, fædd
1983 og Bjarni Guðni, fæddur
1989.
Sigurður ísólfsson var sá frændi
okkar systkinanna, barna Páls
ísólfssonar, sem næstur stóð
bernskuheimili okkar. Hann var
fastur punktur í tilverunni, ljúfur,
gamansamur, greiðvikinn og hjálp-
fús. Hann ræktaði óvenjuvel öll ijöl-
skyldutengsl. Hann fylgdist með
öllum sínum systkinabörnum og
þeirra börnum, engum gleymdi
hann. Hann safnaði saman hug-
verkum föður síns ísólfs og hélt
öllu til haga. Ég átti því láni að
fagna að vinna oft með Sigurði,
bæði við kirkjuathafnir og annan
tónlistarflutning. Vinnufúsari mann
hef ég vart þekkt og þrátt fyrir
virðulegt og hógvært fas þá var
stutt í glensið, en hann var hrókur
alls fagnaðar þegar það átti við.
Hann hafði meðfædda eftirhermu-
gáfu og gat brugðið sér í ólíkustu
gervi, en aldrei svo að hann særði
nokkurn mann. Þá var hann ótrú-
lega fróður og vel að sér og safn-
aði alls kyns fróðleik, sem hann var
jafnan fús til að miðla öðrum. Efst
í minningunni er það þó hvílíkur
hollvinur og mannasættir hann var.
Sigurður bar hag fjölskyldu
sinnar mjög fyrir bijósti og var
velferð eiginkonu hans og barna
jafnan efst í huga hans. Þau hafa
mikið misst, en eftir situr minning-
in um fagurt mannlíf. Við systkinin
vottum Rósu og ljölskyldunni okkar
dýpstu samúð. Elskulegan frænda
kveðjum við með sárum söknuði.
Blessuð sé minning Sigurðar G.
ísólfssonar.
Þuríður Pálsdóttir.
„Sigurður ísólfsson er fallinn frá,
hann lést í morgun." Tíðindin fékk
ég símleiðis hinn 31. júlí sl. Ég
skal viðurkenna, að mér varð hverft
við. Aðeins voru liðnar fáar vikur
frá því að Sigurður hringdi síðast,
hress aðvanda þó að sjúkdómar
væru að hrella hann og aldurinn
orðinn hár. Hann sagðist fljótlega
ætla að fara að láta sjá sig aftur
niðri í kirkju og líta á nýja safnaðar-
heimilið í leiðinni, og þannig láta
mig efna loforð sem ég gaf honum
í vetur að ég myndi keyra hann
báðar leiðir þegar hann treysti sér
til að fara.
Sigurður fæddist á Stokkseyri
10. júlí 1908 og ólst þar upp og
t
íslandsvinurinn,
EVA JOHNSON,
Wetherby/Leeds,
Englandi,
er látin.
Heimir A. Salt, Sigrún Lind.
t
Bróðir minn,
LEIFUR LOFTSSOIM,
Vinjum,
Mosfellsbæ,
lést á Reykjalundi föstudaginn 7. ágúst.
Fyrir hönd systkina og annarra aðstandenda,
Sigurður Loftsson.
síðar í Reykjavík. Aðeins tvítugur
hóf Sigurður að spila á orgelið í
Fríkirkjunni í Reykjavík og þá sem
aðstoðarorganisti. Þá var Páll
ísólfsson, bróðir hans, organisti í
Fríkirkjunni, landskunnur orgel-
leikari og tónskáld. Sigurður stund-
aði nám í Tónlistarskólanum í
Reykjavík og orgelnám hjá Páli.
Þegar Páll gerðist dómorganisti
árið 1939, tók Sigurður við af hon-
um og hafði þann starfa með hönd-
um óslitið til ársins 1983. Starfs-
ævi hans í Fríkirkjunni spannaði
því hvorki meira né minna en 55
ár. Hann hefur lengst allra starfað
í kirkjunni, og „þjónaði" íjórum
safnaðarprestum á starfsævi sinni,
fyrst sr. Árna Sigurðssyni til 1949,
sr. Þorsteini Björnssyni til 1978, sr.
Kristjáni Róbertssyni til 1982 og
sr. Gunnari Björnssyni fyrsta
starfsár hans.
Starf organista er þónokkuð
umfangsmeira en virðist í fyrstu
sýn. Það er ekki aðeins að spila í
guðsþjónustum og við aðrar kirkju-
legar athafnir, heldur felst í þv'
einnig að vera söngstjóri; að finna
gott söngfólk í kirkjukórinn, æfa
hann reglulega og vera faglegur
leiðtogi sönghópsins. Allt þetta
leysti Sigurður svo vel af hendi að
unun var af. En í reynd var þetta
unnið í hjáverkum. Sigurður var
úrsmiður að mennt frá Iðnskólanum
í Reykjavík árið 1931, og úrsmíða-
meistari árið 1945. En það var ein-
mitt aðalstarf hans, og sem slíkur
starfaði hann hjá Rafmagnsveitu
Reykjavíkur í tæpa fjóra áratugi.
Tónlistinni voru að jafnaði gerð
skil utan venjulegs vinnutíma.
Sigurður var farsæll í starfí org-
anista Fríkirkjunnar í Reykjavík.
Aldrei bar skugga á störf hans.
Hann þótti einstaklega flinkur org-
elleikari og virtist eiga svo Iétt með
að spila nánast hvað sem var. Og
ekki síður var hann dáður af sam-
starfsfólki sínu alla tíð. Hann var
sannur leiðtogi, akkeri tónlist-
arstarfseminnar og hafði svo gott
lag á því að halda góðum hópi
ánægðum og hamingjusömum, að
söngfólkið var margt áratugum
saman hjá Sigurði í Fríkirkjukórn-
um.
Leiðir okkar Sigurðar lágu fyrst
saman árið 1979. Ég var þá aðeins
22 ára gamall. Það var brúðkaup í
Fríkirkjunni. Ég sat við hlið föður
míns uppi við altarið, og í fyrstu
leið nokkur tími á milli þess sem
við stóðum upp til að hneigja okkur
fyrir nýkomnum kirkjugestum.
Ungi brúðguminn var að vonum
dálítið spenntur. Ég hafði aðeins
einu sinni áður komið inn í þetta
hús og að sönnu aldrei upplifað
þetta hlutverk áður. En þá byijaði
kirkjuorgelið að hljóma, löngu fyrir
sjálfa athöfnina. Og það hljómaði
af svo fallegri tónlist, að allur kvíði
og spenna fuku út í veður og vind.
Ég leit upp og sá hvar eldri mað-
ur, stórvaxinn nokkuð, sat við
kirkjuorgelið og spilaði, og tjáði sig
ekki aðeins með fingrunum, heldur
fylgdi líkaminn eftir hljómfallinu í
hægum hreyfingum. Faðir minn
hvíslaði að mér, að þetta væri hann
Sigurður ísólfsson, sennilega besti
orgelleikari á landinu. Síðar var ég
svo kynntur fyrir Sigurði.
Það liðu mörg ár þar til ég hitti
hann eftir þetta. Ég heyrði þó margt
um manninn og fylgdist með honum
úr fjarlægð, því að tengdafaðir
minn var einn þeirra, sem sungu
lengi í Fríkirkjukórnum undir stjórn
Sigurðar. Er ég varð formaður safn-
aðarstjórnar Fríkirkjunnar hafði
Sigurður dregið sig í hlé einum 6
árum áður. Við hittumst þá í guðs-
þjónustu í Fríkirkjunni; hann gekk
til okkar hjóna að fyrra bragði og
eftir að hafa heilsað, spurði hann
um hagi einstakra fjölskyldumeð-
lima með nafni. Hann-var þá kom-
inn yfir áttrætt, en minnið einstakt
og algjörlega óbilað. Hann hafði
fylgst með okkur, ungu brúðhjón-
unum, allan tímann úr fjarlægð, og
úr urðu vinafundir.
Eftir þetta hittumst við af og til
við ýmis tækifæri, og gjarnan var
margt spjallað. Þegar Sigurður
hætti að treysta sér til að koma í
kirkjuna, hringdi hann heim nokkr-
um sinnum. Ur því urðu oft löng
og skemmtileg símtöl. Hann fylgd-
ist grannt með því sem við vorum