Morgunblaðið - 25.11.1992, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 25. NÓVEMBER 1992
35
elskulegu dætur, tengdasyni og
bamaböm, sem hún lifði fyrir og
hlaut að launum umhyggjusemi
þeirra, virðingu og elsku.
En maðurinn með ljáinn fer sínar
eigin leiðir og þeir sem í vegi hans
verða lúta í lægra haldi, þó hraust-
leg viðnám sé veitt. Mér finnst ég
hafa misst mikið við fráfall Elínar
vinkonu minnar, svo ég get rétt
^ímyndað mér sorg dætra hennar og
náinna aðstandenda, þau hafa öll
misst mikið.
Sagt er að þar sem góðir menn
fara, þar séu Guðs vegir, svo við
vitum á hvaða vegi hún gengur nú,
það er huggun harmi gegn ásamt
minningu um mæta og elskulega
konu.
Ég ásamt eiginmanni og börnum
flyt öllum aðstandendum innilegar
samúðarkveðjur og bið ykkur Guðs
blessunar.
Unnur Malmquist.
Einhvers staðar segir að öll él
birti upp um síðir. Það eru þung
spor hér við upphaf aðventu að
kveðja hinstu kveðju tengdamóður
mína, Elínu Bryndísi Bjarnadóttur.
Fyrstu kynni okkar Ellu voru árið
1968, er ég kynntist eiginkonu
minni, Anítu. Ella bjó þá ásamt
dætrum sínum í Bólstaðarhlíð 30.
Þar fann ég fyrir hlýhug hennar og
lífsgleði og því að hún vildi dætrum
sínum allt hið besta. Fljótt tókst vin-
átta okkar á milli. Oft var setið og
skrafað í eldhúsinu fram eftir kvöldi
yfir tebolla, kók og öðru meðlæti.
Ella tók mér vel og vildi allt fyrir
mig og Anítu gera. Fyrstu árin af
kynnum okkar bjó ég í Danmörku
við nám og þar stofnuðum við Aníta
heimili okkar árið 1972. Elín var
áhugasöm og hjálpleg við allan und-
irbúning að stofnun þess. Hún kom
í heimsóknir og var þá tíminn m.a.
nýttur til að skoða sig um í Dan-
mörku. Minnist ég sérstaklega góðr-
ar ferðar með henni og Gunnu
frænku, frá Sjálandi til Fano og aft-
ur til baka.
Þegar útlit var fyrir eitt kvöldið,
að ekki væri pláss á síðustu feiju
frá Sjálandi til Fjóns og allt gisti-
| rými upptekið töldu Ella og Gunna
ekkert sjálfsagðara en að við svæf-
um öll fjögur í lítilli Volkswagen
bjöllu. Þær voru þó mjög fegnar
þegar við komumst með í síðasta
plássið.
Eftir að heim kom var hún ungri
fjölskyldu stoð og stytta. Veitti okk-
ur húsaskjól meðan beðið var eftir
næstu íbúð. Hvatti til kaupa og
byggingar á eigin húsnæði. Ófá
handtökin átti hún við að mála og
þrífa eftir byggingarvinnu. Enda var
hún sérstaklega dugleg við alla
málningarvinnu jafnt innanhúss sem
utan.
Börn okkar hændust að henni.
Eftirsótt var að dvelja hjá ömmu i
Bólstó um helgar. Eða ef leiðir okk-
ar Anítu lágu erlendis vegna vinnu
hennar.
Ella var dugleg að sauma, enda
var henni margt til lista lagt við
saumaskap. Efnisstrangar breyttust
i í kjóla, blússur, gardínur o.fl. á ör-
stuttum tíma. Ætíð var gaman að
ræða við hana um umgjörð heimilis
fjölskyldu minnar. Hún hafði gott
auga fyrir litum og fylgdist vel með
í tískusveiflum.
Barátta hennar við harðan sjúk-
dóm síðastliðið ár sýndi betur en
margra ára kynni hvað í hana var
spunnið. Hún horfði sífellt fram á
veginn, engum sem ræddi við hana
gat dulist að þarna fór manneskja
er trúði á lífíð.
í huga minn koma eftirfarandi
ljóðlínur úr Haustkvöldi eftir Stein-
grím Thorsteinsson.
Endasleppt er ekkert hér,
alvalds rekjum sporið.
Morgunn ei af aftni ber
og ei af hausti vorið.
Oflof vaiið æsku þrátt
elli sæmd ei skerði.
Andinn getur hafist hátt,
þó höfuð lotið verði.
Með þessum fátæklegu orðum
Ikveð ég tengdamóður mína og bið
þess að algóður Guð verndi hana og
leiði.
Jafnframt vil ég þakka læknum
og hjúkrunarfólki á Landakoti fyrir
alla þá alúð og umönnun er henni
var veitt þar.
Þór Steinarsson.
Ingveldur Karls-
dóttír - Minning
Fædd 8. september 1908
Dáin 11. nóvember 1992
Hún Inga frænka mín er látin
84 ára að aldri. Hún var dóttir hjón-
anna Maríu Magnúsdóttur og Karl
Axels Guðmundssonar sjómanns er
bjuggu á Kirkjuvegi 14 í Keflavík.
Inga var elst 8 systkina og eru 7
þeirra látin. Næstelst var móðir
mín Karólína er lést 9. júní 1988,
þá Friðrik, dáinn 27. desember
1991, Karitas, dáin 19. apríl 1985,
Snorri Sólon, dáinn 24. maí 1944,
Marta Þuríður, dáin 8. nóvember
1937. Magnús er einn lifír systkini
sín, hann býr í Keflavík, og yngstur
var Guðjón er lést 18. apríl 1979.
Inga ólst upp með foreldrum sín-
um og systkinum í litla húsinu
þeirra er stóð á homi Kirkjuvegar
og Aðalgötu í Keflavík og hefur
áreiðanlega oft verið þröngt um svo
stóra fjölskyldu í svo litlu húsi en
kröfurnar voru aðrar í þá daga en
nú er. Þegar Inga var 24 ára eign-
aðist hún dóttur, Önnu Kristínu,
með Ara Ámasyni úr Keflavík. Hún
ólst upp hjá föður sínum og föð-
urömmu í Keflavík. Hún er gift
Halldóri Marteinssyni aðstoðar-
slökkviliðsstjóra á Keflavíkurflug-
velli og eiga þau 3 böm og 4 bama-
böm. Þau em búsett í Reykjavík.
Inga hóf búskap með Sigurði
Bjamasyni frá Gerðabakka í Garði.
Bjuggu þau allan sinn búskap í
Brautarholti í Garði. Þar bjuggu
einnig systkini Sigurðar, Guðjón og
Margrét. Guðjón lést 1970 og Mar-
grét 1975. Inga og Sigurður eign-
uðust 3 dætur. Elst er Marta Þuríð-
ur, hún er gift Áma Júlíussyni og
eiga þau 3 syni, þau búa í Reykja-
vík. Þóra Margrét er gift Sigurbimi
Emst Bjömssyni útvarpsvirkja,
eiga þau 2 börn og 1 bamabam,
þau búa í Garði. Guðveig er yngst,
hennar maður er Guðmundur Guð-
björnsson rafmagnstæknifræðingur
og eiga þau 4 börn, þau búa í Kefla-
vík. Son sinn Þórð misstu þau nokk-
urra mánaða gamlan. Þegar Inga
var rúmlega tvítug varð hún fyrir
því að báðar hendur hennar lömuð-
ust og krepptust og hiýtur þetta
að hafa verið mikið áfall fyrir hana.
En hún lét ekki hugfallast og hjálp-
aði hið létta skap hennar henni
mikið. Hún var alltaf svo létt og
kát og man ég aldrei eftir henni í
vondu skapi.
Margrét mágkona hennar hjálp-
aði henni að hugsa um heimilið, en
oft var maður undrandi yfír því
hvað hún gat mikið bjargað sér
sjálf. Sigurður maður Ingu, eða
Siggi Bjama eins og hann var allt-
af kallaður, starfaði í fiöldamörg
ár sem bifreiðastjóri hjá Sérleyfís-
bifreiðum Keflavíkur og held ég að
mjög margir Suðurnesjamenn hafi
kannast við hann. Hann lést 26.
september 1980. Ég minnist þess
frá því að ég var lítil, hvað ég hlakk-
aði alltaf til þegar mamma sagði
mér að til stæði að við fæmm með
rútunni út í Garð í heimsókn til
Ingu og fjölskyldu hennar. Mér
fundust það alltaf svo skemmtilegir
Ingvar Hallsteins-
son - Minning
Fæddur 29. maí 1897 --1
Dámn 15. november 1992
í dag, miðvikudaginn 25. nóvem-
ber, verður jarðsunginn frá Foss-
vogskapellu Eiríkur Ingvar Hall-
steinsson frá Skorholti í Leirár- og
Melahreppi í Borgarfjarðarsýslu, er
lést í hárri elli hinn 15. nóvember sl.
Ingvar, eins og hann var ætíð
nefndur, fæddist að Litlu-Fellsöxl í
Skilmannahreppi hinn 29. maí 1897
og var því 95 ára er hann lést.
Hann ólst upp með átta öðrum
systkinum hjá foreldrum sínum,
þeim Steinunni Eiríksdóttur og
Hallsteini Ólafssyni bónda í Skor-
holti í Leirár- og Melahreppi. Með
Ingvari eru öll Skorholtssystkinin
nú látin.
Á yngri árum þótti Ingvar efni-
legur íþróttamaður og var m.a.
góður glímumaður. Ahugamálin
viku hins vegar fyrir harðri lífsbar:
áttu aldamótakynslóðarinnar. I
þeirri baráttu gaf hann sig hvergi
við að aðstoða foreldra sína og stór-
an systkinahóp. Hann hreifst
snemma af hugsjónum ungmenna-
félagshreyfingarinnar og var alla
tíð talsmaður samvinnu, samhjálpar
og sátta. Æðruleysi var honum í
blóð borið.
Hugur Ingvars stóð lengi til bú-
skapar. Bjó hann á Æsustöðum í
Mosfellssveit 1923-1924, á Móum
á Kjalamesi 1925-1926, í Hvamms-
vík í Kjós 1926-1933 og á Læk í
Leirársveit 1936-1940. Hann
byggði síðan nýbýlið Lyngholt úr
Læk og bjó þar 1940-1954. Frá
þeim tíma starfaði hann sem kjöt-
matsmaður á Akranesi til 1969, er
hann fluttist til Reykjavíkur og
varð vistmaður á Hrafnistu. Hann
var um 50 ár starfsmaður hjá Slát-
urfélagi Suðurlands, fyrst með bú-
störfum og síðan eingöngu eftir að
hann fluttist til Akraness. Alls stað-
ar þar sem Ingvar kom þótti hann
verkmaður mikill, ósérhlífinn, vand-
virkur, nákvæmur og ráðagóður.
Eiginkona Ingvars var Anna
Þórðardóttir Jónssonar, bónda frá
Æsustöðum í Mosfellssveit og konu
hans, Kristínar Vigfúsdóttur frá
Hamrakoti. Þau eignuðust tvö böm,
þau Steinþór, fæddur 28. júní 1924,
pípulagningamann, nú látinn,
kvæntur Pálfríði Guðmundsdóttur,
og Kristínu, fædda 23. júní 1926,
gift Sveini Jónssjmi, verslunar-
manni í Reykjavík, sem nú er lát-
inn. Þau Ingvar og Anna skildu.
Sambýliskona Ingvars var síðar
Jónína Rósa Jónsdóttir er lést 5.
júní 1972, en fósturbarn þeirra er
María Sigurgeirsdóttir.
Með þessum fátæklegu orðum
vil ég minnast Ingvars og þakka
um leið þá hlýju og væntumþykju
sem bæði ég og börnin mín, lang-
afabömin hans, nutum ætíð í návist
hans. Þrátt fyrir mikinn aldursmun,
sem iðulega hvarf í nærveru hans,
mynduðust í gegnum árin sterk
tengsl og virðing. Slíkt tengsl ungra
barna við langafa sinn eru ómetan-
leg og gleymast ekki. Fyrir þau
þökkum við öll.
Öllum aðstandendum sendum við
samúðarkveðjur. Blessuð sé minn-
ing Ingvars Hallsteinssonar.
Guðrún Magnúsdóttir og börn.
dagar. Eins var svo gaman að fá
Ingu í heimsókn, það var alltaf svo
stutt í hláturinn hjá henni. Eftir að
Sigurður dó bjó Inga um tíma í
Brautarholti, en fór síðan á dvalar-
heimilið Garðvang í Garði, þar leið
henni vel og var hún alltaf svo þakk-
lát fyrir allt sem fyrir hana var
gert. Dætur hennar reyndust henni
mjög vel. Á meðan að heilsa hennar
leyfði sóttu þær hana oft og létu
hana dvelja hjá sér yfír daginn. Þær
höfðu ánægju af að kaupa á hana
föt og sýndu henni mikla umhyggju
og eftir að hún veiktist af hægfara
heilablæðingu í júli síðastliðnum
vöktu þær oft yfir henni. Hún lést
11. nóvember síðastliðinn. Ég kveð
Ingu frænku mína með söknuði og
bið góðan Guð að geyma hana.
Minný.
Hjónaminning
Sigmjón Eiríksson,
Una Lilja Pálsdóttir
Sigurjón
Fæddur 8. maí 1899
Dáinn 9. október 1992
Una
Fædd 2. febrúar 1906
Dáin 13. mars 1985
Mig langar með nokkrum orðum,
að minnast Siguijóns Eiríkssonar
sem nýlega er látinn og konu hans,
Unu Lilju Pálsdóttur sem lést 1985.
Siguijón var frá Hlíð í Skaftár-
tungu en Una var frá Stykkis-
hólmi, hún þessi káta, hressa og
upplífgandi kona, hann hægur og
traustvekjandi og brosti svo inni-
lega og brosið náði til augnanna.
Mér finnast það í raun forrétt-
indi að flytjast í húsnæði með góðu
sambýlisfólki. Við hjón fundum það
svo vel er við fluttum 1954 í Blöndu-
hlíð 11 þar sem Siguijón og Una
bjuggu á hæðinni fyrir ofan. Þar
bjuggum við í fjórtán ár og þær
eru góðar minningarnar frá þeim
tíma. Eitt sinn komum við heim úr
sumarfríi og er Siguijón þá búinn
að mála tröppuganginn í kjallaran-
um að innan og ekki hefur konan
hans dregið úr. Þetta sýnir hugul-
semi þeirra við vandalaust fólk.
Eitt sinn var undirbúið hóf í sam-
bandi við afmæli sem Halldór og
Oli komu á framfæri fyrir okkur á
vinnustað sínum og einhveijir fleiri
vissu um. Þetta var svo óvenjuleg
skemmtun fyrir okkur hjón að okk-
ur láðist að tala við fólkið í húsinu
um að eitthvað yrði sungið og spil-
að frameftir nóttu. Svo orða ég
þetta nokkru seinna við fólkið í
húsinu sem gerði nú ekki mikið úr
þessu hafði bara breitt yfír höfuð
og ekki heyrt neitt.
Svo var það árið 1967 á annan
í jólum að ég er ein heima með 4
vikna gamalt bam, bæði að ná því
að sofna rétt eftir miðnætti. Ég
hrekk upp við högg sem ég fékk á
höfuðið, sé skugga af manni og
geri mér grein fyrir að ég er ein
til vamar með barnið. Maðurinn
hafði farið inn um hálfopið glugga-
fag, var víst í peningaleit. Ég hrópa
og það var gott að heyra fótatakið
á hæðinni fyrir ofan. Una gat þá
ekki sofnað í þetta skipti og var
með bók að lesa er hún heyrði í
mér. Svo vom þau bæði komin nið-
ur mér til hjálpar og vom vemdar-
vættir á heimilinu á meðan ég fór
uppá sjúkrahús að láta sauma sárið
á höfðinu. En mig langar einnig
að minnast þeirra nánustu fiöl-
skyldu fyrir hvað það fólk hefur
verið hlýlegt við okkur í gegnum
árin.
Guð blessi Unu og Siguijón.
Guðríður og Gústi.
Minning
Jón Bjömsson
loftskeytamaður
Fæddur 7. febrúar 1910
Dáinn 17. nóvember 1992
Okkur frændurna langar með
orðum Einars Benediktssonar að
minnast afa okkar Jóns Bjömsson-
ar, sem lést þriðjudaginn 17. nóv-
ember sl.
Frá öllum heimsins hörmum,
svo hægt í friðar örmum
þú hvílist helst við lín.
Nú ertu af þeim borinn
hin allara síðstu sporin,
sem með þér unnu og minnast þín.
Með tryggð til máls og manna
á mátt hins góða og sanna
þú trúðir traust og fast.
Hér er nú starfsins endi.
í æðri stjómar hendi
er það, sem heitt í hug þú barst.
Guð blessi lífs þins brautir,
þitt banastrið og þrautir
og starfs þíns mark og mið.
Við hugsum til þín hljóðir. -
Að hjarta sér vor móðir
þig vefur fast og veitir frið.
Með þessum orðum kveðjum við
afa og þökkum fyrir þær stundir
sem við áttum með honum og ömmu
á Strandgötunni. Þrátt fyrir veik-
indi afa hafði hann alltaf gaman
af að fá okkur í heimsókn og fylgj-
ast með því sem við gerðum. Við
vitum að núna er afí hjá guði, og
mun áfram fylgjast með okkur.
Lífssaga afa er mjög viðburðarík
og löng og væri hægt að skrifa
langa grein um æviminningu hans.
Við áttum með honum margar ham-
ingjustundir sem rifjaðar munu
verða upp í framtíðinni.
Við biðjum guð að passa afa og
blessuð sé minning hans.
Daníel Örn og Elvar.