Morgunblaðið - 02.02.1993, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 2. FEBRÚAR 1993
Egill Ormar Krist
insson - Minning
Fæddur 29. apríl 1922
Dáinn 19. janúar 1993
Alltaf bregður manni jafn mikið,
þegar einhver sem manni er hlýtt
til er kallaður burt af okkar tilveru-
stigi alveg fyrirvaralaust. Svo var
einnig er Guðjón Tómasson, einn
af bestu vinum Egils, hringdi í okk-
ur að kvöldi hins 19. þ.m. og sagði
okkur að Egill hefði orðið bráð-
kvaddur á heimili sínu þennan sama
dag.
Við höfðum átt sérstaklega nota-
lega kvöldstund með honum á heim-
ili hans fyrir örfáum dögum og þá
lék hann á als oddi eins og venju-
lega.
Sá sem öllu ræður hefur ætlað
Agli annað hlutverk og kannski
hefur hann vantað skemmtilegan
og ráðagóðan leiðsögumann.
Egill var laxveiðimaður góður og
sérstaklega fær fluguhnýtingar-
maður og eru kynni okkar aðallega
tengd því áhugamáli hans. Hann
var frábær veiðifélagi.
Það er stundum sagt að laxveiði-
menn séu sögumenn góðir og lax-
amir stækki við hveija frásögn. Það
getur satt verið, en enginn sem við
þekkjum, hafði meiri frásagnargleði
og sagði fleiri og skemmtilegri
veiðisögur en Egill, maður gat ekki
annað en lifað sig inn í hugarheim
hans.
Það er hljótt yfir öllum vinum
Egils í „Látlu flugunni“, þar sem
þeir hafa hist tvisvar í viku um
margra ára skeið. Varla er hægt
að trúa því að hann vindi sér ekki
inn um dymar eins og stormsveipur
og segi eina smellna sögu sem hann
hafði heyrt í sundlaugunum eða
með fréttir af Agli litla sterka, sem
er búsettur með foreldmm sínum í
Bandaríkjunum um stundar sakir.
Soffía, systurdóttir Egils, sem hann
hefur reynst eins og besti faðir,
hefur gefið honum nafna, sem hann
var afar stoltur af.
Við fömm ekki með Agli í Al-
viðm í Soginu og Stóru-Laxá í
Hreppum í sumar, eins og áætlað
var, en hann fylgist áreiðanlega
spenntur með og hugur okkar verð-
ur hjá honum.
Við vottum fjölskyldunni allri
okkar dýpstu samúð. Blessuð sé
minning góðs vinar.
Erla og Kristján.
Ég veitti honum athygli skömmu
eftir að ég kom suður, snöfurlegum
manni sem oft átti leið um Aðal-
stræti og sást hverfa með sveiflu
inn um dyr á yfírbyggðu sundi milli
húsanna númer 6 og 8 eða hann
kom þaðan út, staðnæmdist á gang-
stéttinni og pírði augun meðan þau
vom að venjast birtunni.
Stundum brá honum fyrir í mið-
bænum klæddur hvítum málara-
samfestingi, stóð þá í hrókasam-
ræðum við vegfarendur meðan
hann hrærði í málningarfötunni en
vildi, að því er virtist, gjaman eiga
síðasta orðið; var oft kominn hátt
í stiga upp við húsvegg þegar sam-
talið fjaraði út og viðmælandinn
horfmn fyrir horn.
Ég vissi þá að þessi maður var
ýmsum íþróttum búinn, kunni að
fara með kort og kúlur en kom á
óvart áratugum síðar að Egill mál-
ari, þetta dæmigerða borgarbam,
var náttúmunnandi og snjall veiði-
maður bæði á silung og lax. Með
okkur tókst hæglátur kunnings-
skapur. Hann lét sig ekki vanta á
fundi og samkomur veiðimanna.
Kom þá í ljós að hann var sögumað-
ur góður, kjamyrtur og sagði frá
með tilþrifum.
Mörgum þótti hann ekki lítillátur
í frásögnum, en hann sagði frá því
einu sem honum þótti frásagnar-
vert og þótt hann færði í stílinn fór
hann rétt með enda hafði ýmislegt
drifið á langa veiðidaga hans. Hann
hafði mörgum stórfiskinum landað
enda vel læs á vatn og átti þennan
næmleika á mörkum hugboðs og
raunhyggju sem ræður úrslitum um
hvort menn veiða eða ekki.
Egill var atorkusamur veiðimað-
ur og leikinn kastari, beitti ein-
göngu flugu hin síðari ár. Hann
þekktist á kastlaginu langt að, ein-
beitnin leyndi sér ekki. Enda sagði
hann eitt sinn þegar hann hafði
verið að veiðum í hávaðaroki: „Það
var ekkert mál að kasta en erfiðara
að standa í verstu hviðunum."
Bjartsýni og trú á að fiskurinn
taki er nauðsynleg hverjum veiði-
manni. Egill veiddi af miklum sann-
færingarkrafti. Fræg er sagan af
því þegar hann kom að mönnum í
tregveiði. Hann taldi óþarft að ör-
vænta og eins og hann sagði frá
síðar: „Ég sendi út eitt kast og það
dugði.“ 14 punda hængur tók flug-
una.
Þetta var ekki einsdæmi. Egill
lék þennan leik þegar hann kom í
heimsókn á Bíldsfell í fyrra. Enginn
hafði orðið var um morguninn. Eft-
ir hvíldartímann héldum við tveir
upp að Breiðu. Hann hnýtti á
„Rauðan hund“, frumsaminn af
honum sjálfum, sendi út eitt kast
ofan við sjálfan veiðistaðinn og það
var nóg. .11 punda lax var fagmann-
lega sporðtekinn úti í ánni nokkrum
mínútum síðar.
Málarinn var vandvirkur flugu-
hnýtari og varði dijúgum tíma við
hnýtingarboðið eftir að hann hægði
á vinnunni enda voru flugur hans
eftirsóttar af vandfýsnum veiði-
mönnum. Víða prýða veggi inn-
rammaðar skrautflugur sem hann
hnýtti eftir pöntun.
Egill var snyrtimenni í hvívetna,
stundaði sund reglulega, virtist vel
á sig kominn og trúðu fáir að þar
færi sjötugur maður er hann
sprangaði á laugarbökkunum. Oft
voru línurnar í veiðiskapnúm lagðar
í heita pottinum og ráðgátur hylj-
anna leystar.
Það er sjónarsviptir að Agli.
Veiðimannasamfélagið er fátækara
eftir. Það er leitt að hann fékk ekki
að njóta komandi veiðisumars sem
hann vænti mikils af.
Við krækjum ekki framar saman
örmum og vöðum brotið neðan við
Illaker en í minningunni stendur
hann ljóslifandi við Kálfhagahylinn
og lyftir upp nýlönduðum laxi —
með glampa í auga og sigurbros á
vör.
Gylfi Pálsson.
Fyrir nokkrum dögum kom inn
á skrifstofu til mín maður léttur í
bragði, kvikur í hreyfingum og
hress að vanda. Þetta var vinur
minn Egill 0. Kristinsson. Upp úr
pússi sínu dró hann kassa, fullan
af listilega unnum laxaflugum, sem
hann hafði nýlokið við að hnýta.
Ekki grunaði mig þá að þetta yrði
okkar seinasti fundur í þessari jarð-
vist og kom því fréttin um andlát
hans fáum dögum síðar mér í opna
skjöldu. Hartnær þijátíu ár eru lið-
in síðan fundum okkar fyrst bar
saman og má segja að vinátta okk-
ar hafi staðið óslitið allar götur síð-
an.
Stangveiðin var áhugamál okkar
beggja og áttum við ófáar ánægju-
stundir saman á bökkum íslenskra
straumvatna, enda mun minningin
um hann ávallt fyrst og fremst
tengjast þessu sameiginlega áhuga-
mál okkar.
Agli var veiðieðlið í blóð borið.
Faðir hans, Kristinn Sveinsson hús-
gagnasmiður, var landsþekktur
veiðimaður og móðir hans, Soffía,
kunni líka til listarinnar. Egill gerði
sér manna best grein fyrir mikil-
vægi jafnvægis í lífríki náttúrunnar
og þeim skyldum sem sérhveijum
veiðimanni eru á herðar lagðar í
samskiptum sínum við hana. Meðal
annars vildi hann að menn gengjust
undir lágmarkspróf varðandi um-
gengnisreglur í návist veiðivatna.
Hann var manna næmastur á
skilyrði og aðstæður hveiju sinni
og fáa hefi ég séð kasta flugu fyr-
ir fisk betur og af jafnmikilli innlif-
un og hann gerði. Við erfið skilyrði
naut hann sín yfirleitt best og þá,
ekki síst, var aðdáunarvert að horfa
á Egil við veiðamar.
Skoðanir hans voru oft sérstæð-
ar, en komu þó lærðari mönnum
stundum á óvart fyrir athuganir
sem hann gerði og aðrir höfðu ekki
komið auga á. Ospar var hann á
heilræði við veiðistað og vildi leggja
sitt af mörkum til að aðrir fengju
notið verunnar á árbökkunum sem
best.
Seint munu gleymast stundimar
margar sem áttum við í góðra vina
hópi, oft að loknum veiðidegi og
stundum á haustdögum við brak-
andi arineld í sælureit austan fyalls.
Þá naut frásagnargáfa Egils sín
best, svo að enginn komst hjá því
að hlusta með athugli á hans ein-
stöku framsögn og mörg voru bros-
in sem frásagnir hans kölluðu fram.
Það var engin lognmolla þar sem
Egill fór. Hann hafði svör þegar
öðrum var svara vant. Þá var hann
hreinskiptinn og mátti ekki vamm
sitt, vita.
Þegar við veiðifélagamir kveðj-
um Egil hinstu kveðju finnum við
og vitum að seint verður fyllt í
hans skarð. Látrík persóna hans
verður lifandi í minningu um góðan
dreng.
Ég er fullur þakklætis fyrir að
hafa verið þeirrar gæfu aðnjótandi
að eiga Egil að félaga og vini stór-
an hluta ævi minnar.
Blessuð sé minning hans.
Hilmar H. Svavarsson.
í dag er til moldar borinn vinur
minn og veiðifélagi Egill 0. Krist-
insson.
Leiðir okkar lágu saman fyrir
nokkrum árum þegar Gunnar
frændi hans lést, en ég hafði vitað
af honum í gegnum fjölskyldu-
tengsl okkar.
Sem stangveiðimaður var „Mál-
arinn“ eins og hann var oftast kall-
aður af veiðifélögunum, sá snjall-
asti sem ég hef kynnst', hvort sem
það var við veiði upp við Elliðavatn,
Stóru-Laxá eða í Soginu, en það
vom þær ár sem voru honum hjart-
fólgnastar og þangað fórum við
ósjaldan.
Egill var mikill skapmaður og
var ófeiminn við að láta skoðanir
sínar í ljós þegar svo bar undir, en
stutt var í hjartahlýju hans og var
hann ávallt reiðubúinn að segja til
og leiðbeina, þegar félaganum gekk
ekki sem skyldi. Veiðiflugur hans
þóttu afbragðs vel hnýttar og hann
óspar á að læða nokkrum í boxið
hjá manni og lét þá árangurinn
ekki á sér standa.
Það verður ansi tómlegt á kaffi-
stofunni hjá okkur þegar hann er
fallinn frá, því að hann hefur verið
daglegur gestur þar undanfarin ár
og eins og við árbakkann var um-
ræðuefnið veiði, flugur og aftur
veiði.
Um leið og ég kveð og þakka
Agli fyrir góð kynni og vináttu sendi
ég fjölskyldu hans og vinum mínar
dýpstu samúðarkveðjur.
Jón Þ. Einarsson.
Í dag verður móðurbróðir minn,
Egill Ormar Kristinsson, til hvílu
borinn. Langar mig að minnast
hans örfáum orðum.
Egill, eða Illi eins og ég kallaði
hann frá fyrstu tíð, var mér afskap-
lega nátengdur. Hann var mér nán-
ast sem annað foreldri öll mín upp-
vaxtarár og var sífellt reiðubúinn
að aðstoða mig og gleðja. Minnist
ég hinna ótalmörgu leiðangra til
ættingja og vina um helgar og ferða
á æfingar í stangakasti á sunnu-
dagsmorgnum en Illi hefur eflaust
vonað að ég myndi feta í fótspor
hans í veiðimennskunni sem átti
hug hans allan. Um margra ára
skeið fórum við daglega saman í
Sundlaug Vesturbæjar síðdegis og
urðum svo samferða heim til móður
minnar, en hjá henni borðaði Illi
kvöldmat árum saman. Áður en ég
tók bílpróf var hann frændi minn
nánast eins og minn einkabílstjóri,
ávallt boðinn og búinn til að keyra
mig hvert sem var, á tónlistaræfíng-
ar, í heimsóknir til vinkvenna og
svo framvegis. Eftir að ég eignaðist
minn eigin bíl var hann mér sífellt
innan handar um rekstur hans og
viðhald, aðstoðaði mig við að koma
honum á verkstæði og í skoðanir
og laumaði eigi ósjaldan að mér
aurum mér til styrktar. Það má
eiginlega segja að hann hafi dekrað
við mig frá fyrstu stundu.
Fyrir rúmum þremur árum eign-
aðist ég dreng sem hlaut nafnið
Egill eftir frænda sínum. Held ég
að það hafi glatt hann mjög mikið
að fá lítinn nafna. Því miður áttu
þeir ekki kost á að umgangast mik-
ið, þar eð ég hef verið búsett erlend-
is síðustu fjögur árin. En Egill
frændi minn hélt mikilli tryggð við
okkur, eins og við var að búast, og
hringdi til okkar nánast í hverri
viku. Við töluðum saman síðast
tveimur dögum fyrir andlát hans,
var hann þá hress og sprækur að
vanda og hugðist hann láta grafa
fyrir mig lax sem hann átti í frysti
og senda mér við tækifæri. Gat
mig ekki órað fyrir því að fá símtal
frá móður minni einungis tveimur
sólarhringum síðar með þeirri fregn
að Illi væri dáinn. En þetta er víst
staðreynd sem ekki verður breytt,
er þá huggun harmi gegn að eiga
ekkert nema góðar minningar um
yndislegan frænda sem allt vildi
fyrir mig gera.
Vona ég, elsku Illi minn, að þér
t
Maðurinn minn, faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
PÉTUR SIGURBJÖRNSSON,
Barónssti'g 23,
Reykjavík,
lést laugardaginn 30. janúar.
Ásta Jónsdóttir,
Guðrún og Tómas Waage,
Ásta Waage,
Helga Waage, Helgi Hjálmarsson,
Hrefna Helgadóttir.
t
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ALFREÐ FRIÐGEIRSSON,
Álfhólsvegi 53,
Kópavogi,
andaðist í Bogarspítalanum 27. janúar.
Útförin fer fram frá Fossvogskapellu fimmtudaginn 4. febrúar
kl. 15.00.
Friðgeir Már Alfreðsson,
Gunnar Alfreðsson,
Friðjón Alfreðsson,
tengdadætur og barnabörn.
t
Bróðir okkar og mágur,
ÓLAFUR ÁRMANN SIGVALDASON
viðskiptafræðingur,
lést þann f. febrúar.
Hrefna Sigvaldadóttir,
Birna Sigvaldadóttir, Ragnar Karlsson,
Kristbjörg Sigvaldadóttir, Ásgeir Sigurðsson,
Sigrún Sigvaldadóttir, Kristján Torfason,
Aðalheiður Sigvaldadóttir, Gunnar H. Guðjónsson.
t
Móðir okkar,
VILHELMÍNA LOVÍSA
DAVÍÐSDÓTTIR,
lést í Vífilsstaðaspítala 21. janúar.
Jarðarförin hefur farið fram.
Fyrir hönd vandamanna,
Sigrún Ólafsdóttir,
Sævar Ólafsson.